Plutarch, De tranquilitate animi, section 3

(플루타르코스, De tranquilitate animi, section 3)

τοὺσ μὲν γὰρ ἀφωρισμένωσ ἕνα βίον ἄλυπον νομίζοντασ, ὡσ ἔνιοι τὸν τῶν γεωργῶν ἢ τὸν τῶν ἠιθέων ἢ τὸν τῶν βασιλέων, ἱκανῶσ ὁ Μένανδροσ ὑπομιμνήσκει λέγων, ᾤμην ἐγὼ τοὺσ πλουσίουσ, ὦ Φανία, οἷσ μὴ τὸ δανείζεσθαι πρόσεστιν, οὐ στένειν τὰσ νύκτασ οὐδὲ στρεφομένουσ ἄνω κάτω ̄λδθυο; οἴμοῑρδθυο; λέγειν, ἡδὺν δὲ καὶ πρᾶόν τινα ὕπνον καθεύδειν. εἶτα προσδιελθὼν, ὡσ καὶ τοὺσ πλουσίουσ ὁρᾷ ταὐτὰ πάσχοντασ τοῖσ πένησιν, ἆρ’ ἐστὶ φησί συγγενέσ τι λύπη καὶ βίοσ; τρυφερῷ βίῳ σύνεστιν, ἐνδόξῳ βίῳ πάρεστιν, ἀπόρῳ συγκαταγηράσκει βίῳ. ἀλλ’ ὥσπερ οἱ δειλοὶ καὶ ναυτιῶντεσ ἐν τῷ πλεῖν, εἶτα ῥᾷον οἰόμενοι διάξειν ἐὰν εἰσ γαῦλον ἐξ ἀκάτου καὶ πάλιν ἐὰν εἰσ τριήρη μεταβῶσιν, οὐδὲν περαίνουσι τὴν χολὴν καὶ τὴν δειλίαν συμμεταφέροντεσ ἑαυτοῖσ· οὕτωσ αἱ τῶν βίων ἀντιμεταλήψεισ οὐκ ἐξαιροῦσι τῆσ ψυχῆσ τὰ λυποῦντα καὶ ταράττοντα·

ταῦτα δ’ ἐστὶν ἀπειρία πραγμάτων, ἀλογιστία, τὸ μὴ δύνασθαι μηδ’ ἐπίστασθαι χρῆσθαι τοῖσ παροῦσιν ὀρθῶσ. ταῦτα καὶ πλουσίουσ χειμάζει καὶ πένητασ, ταῦτα καὶ γεγαμηκότασ ἀνιᾷ καὶ ἀγάμουσ· διὰ ταῦτα φεύγουσι τὴν ἀγοράν, εἶτα τὴν ἡσυχίαν οὐ φέρουσι, διὰ ταῦτα προαγωγὰσ ἐν αὐλαῖσ διώκουσι, καὶ παρελθόντεσ εὐθὺσ βαρύνονται. δυσάρεστον οἱ νοσοῦντεσ ἀπορίασ ὕπο· καὶ γὰρ ἡ γυνὴ λυπεῖ καὶ τὸν ἰατρὸν αἰτιῶνται καὶ δυσχεραίνουσι τὸ κλινίδιον, φίλων δ’ ὃ τ̓ ἐλθὼν λυπρὸσ ὅ τ’ ἀπιὼν βαρύσ, ὡσ ὁ Ιὤν φησίν. εἶτα τῆσ νόσου διαλυθείσησ καὶ κράσεωσ ἑτέρασ ἐγγενομένησ, ἦλθεν ἡ ὑγίεια φίλα πάντα ποιοῦσα καὶ προσηνῆ· ὁ γὰρ ἐχθὲσ ᾠὰ καὶ ἀμύλια καὶ σητάνειον ἄρτον διαπτύων, τήμερον αὐτόπυρον ἐπ’ ἐλαίαισ ἢ καρδαμίδι σιτεῖται προσφιλῶσ καὶ προθύμωσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION