Plutarch, De tranquilitate animi, section 17

(플루타르코스, De tranquilitate animi, section 17)

καθόλου δ’ ἐπεὶ τῶν ἀβουλήτων τὰ μὲν φύσει τὸ λυποῦν καὶ βαρῦνον ἐπιφέρει, τὰ δὲ πλεῖστα δόξῃ δυσχεραίνειν ἐθιζόμεθα καὶ μανθάνομεν, οὐκ ἄχρηστόν ἐστι πρὸσ ταῦτα μὲν ἔχειν ἀεὶ τὸ τοῦ Μενάνδρου πρόχειρον οὐδὲν πέπονθασ δεινὸν ἂν μὴ προσποιῇ τί γὰρ πρὸσ σέ ἐστι, φησίν, ἂν μήτε σαρκὸσ ἅπτηται μήτε ψυχῆσ, οἱο͂́ν ἐστι δυσγένεια πατρὸσ ἢ μοιχεία γυναικὸσ ἢ στεφάνου τινὸσ ἢ προεδρίασ ἀφαίρεσισ, ὧν οὐ κωλύεται παρόντων ἄνθρωποσ καὶ τὸ σῶμα βέλτιστα διακείμενον ἔχειν καὶ τὴν ψυχήν; ̓· πρὸσ δὲ τὰ φύσει δοκοῦντα λυπεῖν, οἱᾶ νόσοι καὶ πόνοι καὶ θάνατοι φίλων καὶ τέκνων, ἐκεῖνο τὸ Εὐριπίδειον οἴμοι· τί δ’ οἴμοι; θνητά τοι πεπόνθαμεν. οὐδεὶσ γὰρ οὕτω τοῦ παθητικοῦ καταφερομένου καὶ ὀλισθάνοντοσ ἀντιλαμβάνεται λόγοσ, ὡσ ὁ τῆσ κοινῆσ καὶ φυσικῆσ ἀνάμνησιν ποιῶν ἀνάγκησ, ᾗ διὰ τὸ σῶμα μεμιγμένοσ ὁ ἄνθρωποσ μόνην ταύτην τῇ τύχῃ λαβὴν δίδωσιν, ἐν δὲ τοῖσ κυριωτάτοισ καὶ μεγίστοισ ἀσφαλὴσ ἕστηκεν. ὁ Δημήτριοσ τὴν Μεγαρέων πόλιν καταλαβὼν ἠρώτησε τὸν Στίλπωνα, μή τι τῶν ἐκείνου διήρπασται. φέροντα. καὶ τοίνυν τῆσ τύχησ πάντα τἄλλα λεηλατούσησ καὶ περιαιρουμένησ, ἔχομέν τι τοιοῦτον ἐν ἑαυτοῖσ, οἱο͂́ν κ’ οὔτε φέροιεν Ἀχαιοὶ οὔτε ἂν ἄγοιεν. ὅθεν οὐ δεῖ παντάπασιν ἐκταπεινοῦν οὐδὲ καταβάλλειν τὴν φύσιν, ὡσ μηδὲν ἰσχυρὸν μηδὲ μόνιμον μηδ’ ὑπὲρ τὴν τύχην ἔχουσαν, ἀλλὰ τοὐναντίον εἰδότασ ὅτι μικρόν ἐστι μέροσ τοῦ ἀνθρώπου τὸ σαθρὸν καὶ ἐπίκηρον, ᾧ δέχεται τὴν τύχην, τῆσ δὲ βελτίονοσ μερίδοσ αὐτοὶ κρατοῦμεν, ἐν ᾗ τὰ μέγιστα τῶν ἀγαθῶν ἱδρυθέντα, δόξαι τε χρησταὶ καὶ μαθήματα καὶ λόγοι τελευτῶντεσ εἰσ ἀρετήν, ἀναφαίρετον ἔχουσι τὴν οὐσίαν καὶ ἀδιάφθορον, ἀνεκπλήκτουσ πρὸσ τὸ μέλλον εἶναι καὶ θαρραλέουσ, πρὸσ τὴν τύχην λέγοντασ, ἃ Σωκράτησ δοκῶν πρὸσ τοὺσ κατηγόρουσ λέγειν πρὸσ τοὺσ δικαστὰσ ἔλεγεν, ὡσ ἀποκτεῖναι μὲν Ἄνυτοσ καὶ Μέλητοσ δύνανται, βλάψαι δ’ οὐ δύνανται.

καὶ γὰρ ἡ τύχη δύναται νόσῳ περιβαλεῖν, ἀφελέσθαι χρήματα, διαβαλεῖν πρὸσ δῆμον ἢ τύραννον κακὸν δὲ καὶ δειλὸν καὶ ταπεινόφρονα καὶ ἀγεννῆ καὶ φθονερὸν οὐ δύναται ποιῆσαι τὸν ἀγαθὸν καὶ ἀνδρώδη καὶ μεγαλόψυχον οὐδὲ παρελέσθαι τὴν διάθεσιν, ἧσ ἀεὶ παρούσησ πλέον ἢ κυβερνήτου πρὸσ θάλατταν ὄφελόσ ἐστι πρὸσ τὸν βίον.

κυβερνήτῃ γὰρ οὔτε κῦμα πραῧναι τραχὺ καὶ πνεῦμα δυνατόν ἐστιν, οὔθ’ ὅποι βούλεται δεομένῳ λιμένοσ τυχεῖν οὔτε θαρραλέωσ καὶ ἀτρόμωσ ὑπομεῖναι τὸ συμβαῖνον ἀλλ’ ἑώσ οὐκ ἀπέγνωκε τῇ τέχνῃ χρώμενοσ, φεύγει μέγα λαῖφοσ ὑποστολίσασ εἰσ ἐνέρτερον ἰστὸν ἐρεβώδεοσ ἐκ θαλάσσησ, ἐπειδὰν δὲ τὸ πέλαγοσ ὑπέρσχῃ, τρέμων κάθηται καὶ παλλόμενοσ.

ἡ δὲ τοῦ φρονίμου διάθεσισ τοῖσ τε σωματικοῖσ παρέχει γαλήνην ἐπὶ πλεῖστον, ἐκλύουσα τὰσ τῶν νόσων κατασκευὰσ ἐγκρατείᾳ καὶ διαίτῃ σώφρονι καὶ μετρίοισ πόνοισ·

ὥσ φησιν ἐν Ἀσκληπιάδησ· παραλόγου δέ τινοσ καὶ μεγάλου καταλαβόντοσ καὶ κρατήσαντοσ, ἐγγὺσ ὁ λιμὴν καὶ πάρεστιν ἀπονήξασθαι τοῦ σώματοσ ὥσπερ ἐφολκίου μὴ στέγοντοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION