헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον́17́

(디오, 크리소토모스, 연설, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ.)

οὐκ ἀγνοῶ μέν, ὦ ἄνδρεσ Ταρσεῖσ, ὅτι νομίζεται καὶ παρ’ ὑμῖν καὶ παρὰ τοῖσ ἄλλοισ τοὺσ πολίτασ παριέναι καὶ συμβουλεύειν,οὐ τοὺσ τυχόντασ, ἀλλὰ τοὺσ γνωρίμουσ καὶ τοὺσ πλουσίουσ, ἔτι δὲ τοὺσ καλῶσ λελειτουργηκότασ. οὐ γὰρ εὔλογον ἴσωσ τῆσ μὲν οὐσίασ τῆσ τῶν πλουσίων μετέχειν ὑμᾶσ τὸ μέροσ, τῆσ δὲ διανοίασ μὴ ἀπολαύειν, ὁποία ποτ’ ἂν ᾖ. καίτοι κιθαρῳδῶν γε ὁπόταν ἀκούειν ἐθελήσητε ἢ αὐλητῶν ἢ ἀθλητὰσ θεωρεῖν, οὐ καλεῖτετοὺσ πλουσίουσ οὐδὲ τοὺσ πολίτασ, ἀλλὰ τοὺσ ἐπισταμένουσ καὶ δυναμένουσ, οὐχ ὑμεῖσ μόνον, ἀλλὰ πάντεσ οἱ τοιοῦτοι. οὐ μὴν οὐδὲ ἐκεῖνο λανθάνει με, ὅτι τοὺσ ἐν τούτῳ τῷ σχήματι σύνηθεσ μέν ἐστι τοῖσ πολλοῖσ Κυνικοὺσ καλεῖν·

οὐ μόνον δὲ οὐδὲν οἰόνται διαφέρειν αὑτῶν οὐδ’ ἱκανοὺσ εἶναι περὶ πραγμάτωνσπουδαίων διαλέγεσθαι,ἀλλὰ τὴν ἀρχὴν οὐδὲ σωφρονεῖν ἡγοῦνται, μαινομένουσ δέ τινασ ἀνθρώπουσ καὶ ταλαιπώρουσ εἶναι. σκώπτειν δὲ καὶ καταγελᾶν ἔνιοι τούτων ἑτοίμωσ ἔχουσι καὶ πολλάκισ μηδὲ σιγῶσιν ἐπιτρέπειν, οὐχ ὅπωσ λεγόντων ἀνέχεσθαι. ἔτι δέ φασιν ὑμᾶσ ἐν τῷ παρόντι καὶ λίαν παρωξύνθαι πρὸσ τοὺσ φιλοσόφουσ.

καὶ καταρᾶσθαίγε, οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ ἐνίοισ αὐτῶν, πάνυ μὲν εὐλαβῶσ καὶ μετρίωσ τοῦτο ποιοῦντασ, ὅτι μὴ κοινῇ κατὰ πάντων ἐβλασφημεῖτε, εἴ τι οἱ ἐνθάδε ἡμάρτανον, ἐκεῖνο δὲ ἴσωσ ἀγνοοῦντασ, ὅτι, εἴπερ κατηρᾶσθε, οὐ τοῖσ φιλοσόφοισ. οὐ γάρ ἐστιν οὐδεὶσ φιλόσοφοσ τῶν ἀδίκων καὶ πονηρῶν, οὐδ’ ἂν τῶν ἀνδριάντων περιίῃγυμνότεροσ. οἱ δὲ δὴ τὴν πατρίδα βλάπτοντεσ καὶ συνιστάμενοι κατὰ τῶν πολιτῶν πόρρω που δοκοῦσιν εἶναί μοι τούτου τοῦ ὀνόματοσ. τί ποτ’ οὖν ἐλπίσασ καὶ τί βουληθεὶσ παρελήλυθα τοιοῦτοσ ὢν ἐν καιρῷ τοιούτῳ;

μανίασ γὰρ τοῦτο ἀληθινῆσ. ὅτι μηδενὸσ αὐτὸσ δέομαι παρ’ ὑμῶν, ἀλλὰ τῆσ ὑμετέρασ ὠφελείασ ἕνεκα ἐσπούδακα. ἐὰν οὖν μὴ ἀνάσχησθέ μου, δῆλον ὅτι ὑμᾶσ αὐτούσ, οὐκ ἐμέ, ζημιώσετε. καίτοι προσήκει γε ὑμῖν, εἴ με ἡγεῖσθε καὶ τῷ ὄντι μαίνεσθαι, δι’ αὐτὸ τοῦτο ἀκοῦσαι. μὴ γὰρ οἰέσθε ἀετοὺσ μὲν καὶ ἱέρακασ προσημαίνειν ἀνθρώποισ τὸ δέον, καὶ τὴν παρὰ τῶν τοιούτων συμβουλὴν πιστὴν εἶναι διὰ τὸ αὐτόματον καὶ τὸ θεῖον, ἄνδρα δὲ ἀφιγμένον οὕτωσ καὶ μηδαμόθεν ὑμῖν προσήκοντα μὴ κατὰ τὸ δαιμόνιον ἥκειν ἐροῦντα καὶ συμβουλεύσοντα. καίτοι τὰ μὲν τῶν οἰωνῶν εἰκάζειν δεῖ, τῶν δὲ ὑπ’ ἐμοῦ λεγομένων ἔστιν ἀκούσασι συνιέναι καὶ σκέψασθαι, ἐὰν ἄρα σαφῶσ ᾖ τι χρήσιμον.

βούλομαι δέ, ἐπεὶ τῶν τοιούτων ἐμνήσθην, ἐν Φρυγίᾳ τι συμβὰν εἰπεῖν, ἵν’ εὐθὺσ ἐνθένδε μου καταγελᾶν ἔχητε. ἀνὴρ Φρὺξ ἐπὶ κτήνουσ ἐβάδιζεν. ὡσ δ’ ἐθεάσατό τινα κορώνην, οἰωνισάμενοσ, οἱ γὰρ Φρύγεσ τὰ τοιαῦτα δεινοί, λίθῳ βάλλει καί πωσ τυγχάνει αὐτῆσ. πάνυ οὖν ἥσθη, καὶ νομίσασ εἰσ ἐκείνην τετράφθαι τὸ χαλεπὸν ἀναιρεῖται καὶ ἀναβὰσ ἤλαυνεν. ἡ δὲ μικρὸν διαλιποῦσα ἀνέσφηλε·

τὸ δὲ κτῆνοσ πτοηθὲν ἀποβάλλει τὸν ἄνδρα, καὶ ὃσ πεσὼν κατάγνυσι τὸ σκέλοσ. ἐκεῖνοσ μὲν οὖν οὕτωσ ἀπήλλαξεν, ἀχάριστοσ γενόμενοσ περὶ τὸ σύμβολον. ἐγὼ δὲ πολὺ μοι δοκῶ τῆσ κορώνησ ἀσφαλέστερον βεβουλεῦσθαι καὶ πρὸσ εὐγνωμονεστέρουσ ἄνδρασ ἥκειν τοῦ Φρυγόσ.

ἐὰν γὰρ ὑμῖν δοκῶ φλυαρεῖν, οὐ δήπου λίθοισ βαλεῖτέ με, ἀλλὰ θορυβήσετε. φέρε οὖν, ἐπεὶ σιωπᾶτε καὶ ὑπομένετε, πρῶτον μὲν ἐκεῖνο, εἰ μὴ σαφῶσ ἴστε, ἐπιδείξω, ὅτι δεῖσθε γνώμησ ἐν τῷ παρόντι, καὶ τοιαῦτα ὑμῶν τὰ πράγματά ἐστιν ὥστε βουλῆσ ἄξια εἶναι καὶ πολλῆσ προνοίασ· ἔπειθ’, ὅτι μηδεὶσ ὑμῖν δύναται ῥᾳδίωσ τούτων τὸ δέον παραινέσαι, οἱ μὲν ἀγνοίᾳ τοῦ συμφέροντοσ, οἱ δέ τινεσ καὶ δειλίᾳ τῇ πρὸσ ὑμᾶσ ἢ τῇ πρὸσ ἑτέρουσ καὶ τὸ αὑτῶν ἴσωσ μᾶλλ ἔνιοι σκοποῦντεσ· ἔπειτα, ἣν αὐτὸσ ἔχω γνώμην περὶ τούτων, καὶ τί πράξασιν ὑμῖν ἐπὶ τοῦ παρόντοσ καὶ πῶσ καθόλου προϊσταμένοισ τῆσ πόλεωσ εἰσ ἅπαντα καὶ τὸν αὖθισ οἶμαι συνοίσειν χρόνον.

ὑμῖν γάρ, ἄνδρεσ Ταρσεῖσ, συμβέβηκε μὲν πρώτοισ εἶναι τοῦ ἔθνουσ, οὐ μόνον τῷ μεγίστην ὑπάρχειν τὴν πόλιν τῶν ἐν τῇ Κιλικίᾳ καὶ μητρόπολιν ἐξ ἀρχῆσ, ἀλλ’ ὅτι καὶ τὸν δεύτερον Καίσαραὑπὲρ πάντασ ἔσχετε οἰκείωσ ὑμῖν διακείμενον. τὸ γὰρ δι’ ἐκεῖνον ἀτύχημα τῇ πόλει συμβὰν εἰκότωσ αὐτὸν εὔνουν ὑμῖν ἐποίει καὶ σπουδάζειν, ὅπωσ μείζονεσ ὑμῖν φανήσονται τῶν δι’ αὐτὸν συμφορῶν αἱ παρ’ αὐτοῦ χάριτεσ. τοιγαροῦν ἅ τισ ἂν φίλοισ ὄντωσ καὶ συμμάχοισ καὶ τηλικαύτην προθυμίαν ἐπιδειξαμένοισ κἀκεῖνοσὑμῖν παρέσχε, χώραν, νόμουσ, τιμήν, ἐξουσίαν τοῦ ποταμοῦ, τῆσ θαλάττησ τῆσ καθ’ αὐτούσ·

ὅθεν ταχὺ μείζων ἐγένετο ἡ πόλισ καὶ διὰ τὸ μὴ πολύν τινα χρόνον διελθεῖν τὸν ἀπὸ τῆσ ἁλώσεωσ, καθάπερ οἱ μεγάλῃ μὲν νόσῳ χρησάμενοι, ταχὺ δ’ ἀνασφήλαντεσ, ἐπειδὰν τύχωσιν ἱκανῆσ τῆσ μετὰ ταῦτα ἐπιμελείασ, πολλάκισ μᾶλλον εὐέκτησαν. καὶ μὴν τά γε ἐφεξῆσ οὐχ ὡσ οἰέταί τισ ὤνησε τὴν πόλιν τὸ γενέσθαι τινὰσ τῶν ἡγεμόνων βιαίουσ καὶ τούτοισ ἐπεξελθεῖν ὑμᾶσ.

πρὸσ μέν γε τὸ φανῆναί τινασ ὄντασ καὶ μὴ μόνον ἑαυτοῖσ, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ἄλλοισ βοηθῆσαι, καὶ νὴ Δία ὥστε τοὺσ αὖθισ ὀκνηρότερον ἐξαμαρτάνειν, συνήνεγκε τὸ δίκην ἐκείνουσ ὑποσχεῖν· ἄλλωσ δὲ τὴν πόλιν ἐπίφθονον ἐποίησε καὶ δυσχερεστέρουσ ὑμᾶσ δοκεῖν φύσει καὶ ῥᾳδίωσ αἰτιᾶσθαι. τὸ γὰρ πολλάκισ ἐγκαλεῖν ἤδη ποτὲ ἔδοξε τοῦ συκοφαντεῖν σημεῖον, ἄλλωσ τε ὁπόταν περὶ ἡγεμόνων ὁ λόγοσ ᾖ πρὸσ ἡγεμόνασ. οὐ γὰρ τῷ πλέον τι πάσχειν, ἀλλὰ τῷ μὴ ἐθέλειν ἄρχεσθαι τὴν ἀπέχθειαν ὑπονοοῦσι γίγνεσθαι. πάλιν τοίνυν ἕτερον πρᾶγμα συμβὰν ὑπὲρ ὑμῶν τρόπον τινὰ ὅμοιον τούτῳ γέγονεν.

οἱ γὰρ Αἰγαῖοι φιλοτιμίαν ἀνόητον ἐπανελόμενοι πρὸσ ὑμᾶσ, τὸ περὶ τὰσ ἀπογραφὰσ ἐξαμαρτάνοντεσ, αὐτοὶ μὲν ἔπταισαν, ἔτι δὲ μᾶλλον τὸν καθ’ ὑμῶν φθόνον καὶ τοιαύτην τινὰ ἡσυχῇ διαβολὴν εἰργάσαντο πρὸσ τὴν πόλιν ὡσ ἐπαχθῆ καὶ βαρεῖαν ταῖσ ἄλλαισ. καὶ ταῦτα μὲν ἐκ τοῦ πρότερον χρόνου.

τὰ δὲ νῦν οἵ γε Μαλλῶται διαφέρονται πρὸσ ὑμᾶσ, αὐτοὶ μὲν ἅπαντα ἀδικοῦντεσ καὶ θρασυνόμενοι, τῷ δὲ ἀσθενεῖσ εἶναι καὶ πολὺ ἥττουσ μᾶλλον τὴν τῶν ἀδικουμένων τάξιν ἀεὶ λαμβάνοντεσ. οὐ γὰρ ἃ ποιοῦσιν ἔνιοι σκοποῦσιν, ἀλλὰ τίνεσ ὄντεσ, οὐδὲ τοὺσ ἀδικοῦντασ ἢ βιαζομένουσ ἐθέλουσιν ἐξετάζειν πολλάκισ, ἀλλ’ οὓσ εἰκὸσ βιάζεσθαι τῷ δύνασθαι πλέον. εἰ γοῦν ὑφ’ ὑμῶν ἐπράχθη τι τοιοῦτον οἱο͂ν ὑπ’ ἐκείνων νῦν γέγονε, πορθεῖν ἂν ἐδοκεῖτε τὰσ πόλεισ καὶ ἀποστάσεωσ ἄρχειν καὶ πολέμου, καὶ στρατοπέδου δεῖν ἐφ’ ὑμᾶσ. οὐκοῦν δεινὰ πάσχομεν, ἐρεῖ τισ, εἰ τούτοισ μὲν ἐξέσται ποιεῖν ὅ, τι ἂν ἐθέλωσι καὶ τοῦτο ἀπολαύσουσι τῆσ ἐρημίασ τῆσ ἑαυτῶν, ἡμεῖσ δὲ κινδυνεύσομεν, ἐὰν μόνον κινηθῶμεν.

ἔστω δεινὸν καὶ ἄδικον. ἀλλ’ οὐκ, εἴ τι μὴ δίκαιον πέφυκε γίγνεσθαι, δεῖ πρὸσ τοῦτο φιλονικοῦντασ αὑτοὺσ περιβάλλειν ἀτόπῳ τινί, μᾶλλον δὲ προορᾶν καὶ φυλάττεσθαι. τὸ γὰρ συμβαῖνον ὅμοιόν ἐστι τῷ περὶ τοὺσ ἀθλητάσ, ὅταν ἐλάττων πρὸσ πολὺ μείζω μάχηται.

τῷ μὲν γὰρ οὐδὲν ἔξεστι παρὰ τὸν νόμον, ἀλλὰ κἂν ἄκων ἁμάρτῃ τι, μαστιγοῦται·

τὸν δ’ οὐδεὶσ ὁρᾷ πάνθ’ ἃ δύναται ποιοῦντα. τοιγαροῦν κἀκεῖ σωφρονοῦντοσ ἀνδρόσ ἐστι καὶ ταῖσ ἀληθείαισ κρείττονοσ τῇ δυνάμει περιεῖναι, τὰσ δὲ πλεονεξίασ ταύτασ ἐᾶν, καὶ ὑμεῖσ ἂν ἔχητε νοῦν, τοῖσ δικαίοισ περιέσεσθε καὶ τῷ μεγέθει τῆσ πόλεωσ τῶν φθονούντων, πρὸσ ὀργὴν δὲ οὐδὲν οὐδὲ ἀγανακτοῦντεσ δράσετε. καὶ περὶ μὲν τούτων αὖθισ, ὥσπερ οἶμαι καὶ προεθέμην. νῦν δὲ καὶ τὰ λοιπὰ ἐπέξειμι δι’ ἃ πλείονοσ σκέψεωσ φημι δεῖσθαι τὸν ἐνεστῶτα καιρόν.

ἡ μέν γε τῶν Μαλλωτῶν ἀπέχθεια καὶ στάσισ ἧττον ὀφείλει λυπεῖν ὑμᾶσ. τὸ δὲ Σολεῖσ τούτουσ καὶ Ἀδανεῖσ καί τινασ ἴσωσ ἄλλουσ ὁμοίωσ ἔχειν καὶ μηδὲν ἐπιεικέστερον, ἀλλὰ καὶ βαρύνεσθαι καὶ βλασφημεῖν καὶ μᾶλλον ἑτέρων ὑπακούειν ἐθέλειν, ὑποψίαν ποιεῖ τοῦ μηδὲ τοὺσ Αἰγαίουσ τάχα μηδὲ τοὺσ Μαλλώτασ παντάπασιν ἀδίκωσ ἄχθεσθαι, μηδὲ τοὺσ μὲν φθόνῳ, τοὺσ δὲ πλεονεκτεῖν βουλομένουσ ἠλλοτριῶσθαι πρὸσ ὑμᾶσ, ἀλλ’ ἴσωσ εἶναί τι τοιοῦτον περὶ τὴν πόλιν καὶ ὑβρίζειν πωσ καὶ ἐνοχλεῖν τοὺσ ἐλάττονασ. ταῦτα γὰρ ἔστι μὲν οὐκ ἀληθῆ, ταὐτὰ δ’ ἂν ὑμᾶσ ὡσ ἀληθῆ βλάψειεν.

φέρε δὴ καὶ τὰ πρὸσ τὸν στρατηγὸν ὑμῖν ὡσ ἔχει λογίσασθε. πρότερον μὲν ὑποψία μόνονὑπῆρχεν ὡσ οὐχ ἡδέωσ ὑμῶν διακειμένων, ἀλλ’ ὅμωσ ἐκεῖνόσ τε ἐπολιτεύετο πρὸσ ὑμᾶσ καὶ ὑμεῖσ πρὸσ ἐκεῖνον καὶ φανερὸν οὐδὲν ἦν· ἄρτι δὲ ὑμεῖσ τε τῷ δοκεῖν ἐλαττοῦσθαι παροξυνθέντεσ εἴπατέ τι κἀκεῖνοσ προήχθη καὶ γράψαι πρὸσ ὀργὴν καὶ ποιῆσαι τοῦθ’, ὅπερ μὴ πρότερον. νὴ Δία ἀλλά γε τὰ τῆσ πόλεωσ αὐτῆσ καὶ τὰ πρὸσ ἀλλήλουσ ὑμῖν ὡσ δεῖ πρόεισιν.

οὐ χθὲσ καὶ πρῴην χωρὶσ ἦν ὁ δῆμοσ καὶ χωρὶσ ἡ βουλὴ καὶ νῦν ἔτι καθ’ αὑτοὺσ οἱ γέροντεσ, ἰδίᾳ τὸ συμφέρον ἕκαστοι δῆλον ὅτι σκοποῦντεσ·

ὥσπερ εἰ πλεόντων ἰδίᾳ μὲν οἱ ναῦται τὸ συμφέρον αὑτοῖσ ζητοῖεν, ἰδίᾳ δὲ ὁ κυβερνήτησ, ἰδίᾳ δὲ ὁ ναύκληροσ. καὶ γὰρ εἰ πολλάκισ ταῦταλέγεται, ἀλλ’ οὖν προσήκει μὴ διὰ τοῦτο παραπέμπειν. οὐ γὰρ τὸ πρώτωσ ῥηθὲν οὐδ’ ὃ μὴ πρότερόν τισ ἤκουσε δεῖ προθύμωσ ἀποδέχεσθαι, τὸ δὲ οἰκεῖον τῷ πράγματι καὶ τὸ χρείαν τινὰ ἔχον. νὴ Δία, ἀλλὰ νῦν ὡμολογήκαμεν καὶ κοινῇ βουλευόμεθα.

καὶ τίσ ἂν ἀσφαλῆ καὶ βέβαιον ἡγήσαιτο τὴν τοιαύτην ὁμόνοιαν, τὴν ὑπὀ̓ργῆσ μὲν γενομένην, τριῶν δὲ οὖσαν ἢ τεττάρων ἡμερῶν; οὐδὲ γὰρ ὑγιαίνειν ἀσφαλῶσ εἴποι τισ ἂν τὸν πρὸ μικροῦ πυρέττοντα. μὴ τοίνυν μηδὲ ὑμεῖσ αὑτοὺσ ὁμονοεῖν λέγετε, πρὶν ἂν ὑμῖν μάλιστα μὲν πολλαπλάσιοσ διέλθῃ χρόνοσ· εἰ δ’ οὖν, τοσοῦτοσ ὅσον δὴ διεφέρεσθε· μηδ’ εἰ ταὐτό ποτ’ ἐφθέγξασθε καὶ τὴν αὐτὴνἔσχετε ὁρμήν, καὶ δὴ νομίζετε ἐξῃρῆσθαι τὸ νόσημα τῆσ πόλεωσ. καὶ γὰρ ἐν τοῖσ ἀναρμόστοισ ὀργάνοισ ἐνίοτε οἱ φθόγγοι συνεφώνησαν πρὸσ ὀλίγον, εἶτα εὐθὺσ ἀπᾴδουσιν.

ὥσπερ οὖν τὸ μὲν τρῶσαί τι καὶ διελεῖν ταχὺ γίγνεται καὶ πάνυ ῥᾳδίωσ, τὸ δὲ συμφῦσαι καὶ συναγαγεῖν χρόνου δεῖται καὶ προσοχῆσ, οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν πόλεων ἔχει. τὸ μὲν διενεχθῆναι καὶ στασιάσαι πρόχειρον καὶ διὰ μικρὰ συμβαίνει πολλάκισ, τὸ δὲ καταστῆναι καὶ τὴν προσήκουσαν λαβεῖν διάθεσιν καὶ πίστιν μὰ Δί’ οὐκ ἔστιν εἰπόντασ οὐδὲ δόξαντασ μετανοεῖν εὐθὺσ ἔχειν. ἴσωσ μὲν γὰρ οὐ παρὰ μόνοισ ὑμῖν, ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῖσ ἄλλοισ ἅπασι μεγάλησ τινὸσ τοῦτο δεῖται θεραπείασ, μᾶλλον δὲ εὐχῆσ.

οὐ γὰρ ἔστιν ἄλλωσ ἢ τῶν κινούντων κακῶν καὶ ταρασσόντων ἀπολυθέντασ, φθόνου, πλεονεξίασ, φιλονικίασ, τοῦ ζητεῖν ἕκαστον αὔξειν ἑαυτὸν τὴν πατρίδα καὶ τὸ κοινῇ συμφέρον ἐάσαντα συμπνεῦσαί ποτε ἰσχυρῶσ καὶ ταὐτὰ προελέσθαι. ὡσ παρ’ οἷσ ἂν ἰσχύῃ ταῦτα καὶ τοιαῦθ’ ἕτερα, τούτουσ ἀνάγκη τὸν ἀεὶ χρόνον ἐπισφαλεῖσ εἶναι καὶ διὰ μικρὰ συμπίπτειν καὶ θορυβεῖσθαι, καθάπερ ἐν θαλάττῃ πνευμάτων ἐναντίων ἰσχυόντων.

ἐπεί τοι μηδὲ τὴν βουλὴν αὐτὴν ἡγεῖσθ’ ὁμονοεῖν μηδ’ ὑμᾶσ τὸν δῆμον.

εἰ γοῦν τισ ἐπεξίοι πάντασ, δοκεῖ μοι μηδ’ ἂν δύο ἄνδρασ εὑρεῖν ἐν τῇ πόλει τὸ αὐτὸ φρονοῦντασ, ἀλλ’ ὥσπερ ἔνια τῶν ἀνιάτων καὶ χαλεπῶν νοσημάτων, ἃ δι’ ὅλων εἰώθεν ἔρχεσθαι τῶν σωμάτων καὶ οὐδέν ἐστι μέροσ εἰσ ὃ μὴ κάτεισιν, οὕτωσ ἡ τραχύτησ αὕτη καὶ τὸ μικροῦ δεῖν ἅπαντασ ἀλλήλων ἀπεστράφθαι διαπεφοίτηκε τῆσ πόλεωσ. ἵνα γὰρ τὴν βουλὴν ἀφῶ καὶ τὸν δῆμον τούσ τε νέουσ καὶ τοὺσ γέροντασ, ἐστὶ πλῆθοσ οὐκ ὀλίγον ὥσπερ ἔξωθεν τῆσ πολιτείασ·

τούτουσ δὲ εἰώθασιν ἔνιοι λινουργοὺσ καλεῖν· καὶ ποτὲ μὲν βαρύνονται καί φασιν ὄχλον εἶναι περισσὸν καὶ τοῦ θορύβου καὶ τῆσ ἀταξίασ αἴτιον, πάλιν δὲ μέροσ ἡγοῦνται τῆσ πόλεωσ καὶ πολλοῦ ἀξιοῦσιν. οὓσ εἰ μὲν οἰέσθε βλάπτειν ὑμᾶσ καὶ στάσεωσ ἄρχειν καὶ ταραχῆσ, ὅλωσ ἐχρῆν ἀπελάσαι καὶ μὴ παραδέχεσθαι ταῖσ ἐκκλησίαισ· εἰ δὲ τρόπον τινὰ πολίτασ εἶναι τῷ μὴ μόνον οἰκεῖν, ἀλλὰ καὶ γεγονέναι τοὺσ πλείουσ ἐνθάδε καὶ μηδεμίαν ἄλλην ἐπίστασθαι πόλιν, οὐδὲ ἀτιμάζειν δήπου προσήκει οὐδὲ ἀπορρηγνύειν αὑτῶν. νυνὶ δὲ ἐξ ἀνάγκησ ἀφεστᾶσι τὴν γνώμην τοῦ κοινῇ συμφέροντοσ, ὀνειδιζόμενοι καὶ δοκοῦντεσ ἀλλότριοι.

τούτου δὲ οὐθέν ἐστι βλαβερώτερον ταῖσ πόλεσιν οὐδὲ ὃ μᾶλλον στάσιν ἐγείρει καὶ διαφοράν, ὥσπερ ἐπὶ τῶν σωμάτωνὁ προσγενόμενοσ ὄγκοσ, ἂν μὲν οἰκεῖοσ ᾖ τῷ λοιπῷ σώματι καὶ συμφυήσ, εὐεξίαν ποιεῖ καὶ μέγεθοσ· εἰ δὲ μή, νόσου καὶ διαφθορᾶσ αἴτιοσ γίγνεται.

τί οὖν σὺ κελεύεισ ἡμᾶσ;

τοὺσ ἅπαντασ ἀναγράψαι πολίτασ καὶ τῶν αὐτῶν ἀξίουσ, ἅμα μηδὲ ὀνειδίζειν μηδὲ ἀπορρίπτειν, ἀλλὰ μέροσ αὑτῶν, ὥσπερ εἰσί, νομίζειν. οὐ μὲν γάρ, ἄν τισ καταβάλῃ πεντακοσίασ δραχμάσ, δύναται φιλεῖν ὑμᾶσ καὶ τῆσ πόλεωσ εὐθὺσ ἄξιοσ γεγονέναι· εἰ δέ τισ πένησ ὢν πολιτογραφοῦντόσ τινοσ οὐ μετείληφε τοῦ ὀνόματοσ, οὐ μόνον αὐτὸσ παρ’ ὑμῖν γεγονώσ, ἀλλὰ καὶ τοῦ πατρὸσ αὐτοῦ καὶ τῶν προγόνων, οὐχ οἱο͂́σ ἐστιν ἀγαπᾶν τὴν πόλιν οὐδἠ̔γεῖσθαι πατρίδα, καὶ λίνον μὲν εἴ τισ ἐργάζεται, χείρων ἐστὶν ἑτέρου καὶ δεῖ τοῦτο προφέρειν αὐτῷ καὶ λοιδορεῖσθαι· βαφεὺσ δὲ ἢ σκυτοτόμοσ ἢ τέκτων ἐάν, οὐδὲν προσήκει ταῦτα ὀνειδίζειν. καθόλου δὲ οὐ τοῦτο μάλιστα τῶν ἐν τῇ πόλει βουλόμενοσ εἰπεῖν οὐδὲ οἱο͂́ν ἐστι δεῖξαι προῆλθον ἴσωσ, ἀλλ’ ἐκεῖνο σαφὲσὑμῖν ποιήσων, ὅπωσ διάκεισθε πρὸσ ἀλλήλουσ, καὶ νὴ Δία εἰ πιστεύειν ὑμᾶσ ἄξιον τῇ παρούσῃ καταστάσει καὶ κατ’ ἀλήθειαν οἰέσθαι νῦν συμπεπνευκέναι.

οἰκίαν γὰρ ἔγωγε καὶ ναῦν καὶ τἄλλα οὕτωσ ἀξιῶ δοκιμάζειν οὐ τὸ παρὸν σκοποῦντασ, εἰ σκέπει νῦν καὶ μὴ δέχεται τὴν θάλατταν, ἀλλὰ καθόλου πῶσ παρεσκεύασται καὶ πέπηγεν, εἰ μηδέν ἐστι διεστηκὸσ μηδὲ σαθρόν. καὶ μὴν ὅ γε ἔφην τὸ πρότερον αὐξῆσαι τὴν πόλιν, τοῦτο οὐχ ὁρῶ νῦν ὑμῖν ὑπάρχον, τὸ ἐξαίρετον εὐεργεσίαν καὶ χάριν καταθέσθαι τῷ κρατοῦντι, δῆλον ὅτι τῷ μὴ δεηθῆναι μηδενὸσ αὐτὸν τοιούτου· πλὴν ὅτι γε μηδὲν τῶν ἄλλων ἔχετε πλεῖον πρὸσ αὐτόν·

ὥστε ὧν παρ’ ἐκείνου τότε δι’ εὔνοιαν καὶ φιλίαν ἐτύχετε, ταῦτα ὀφείλετε φυλάττειν τὸν λοιπὸν χρόνον δι’ εὐταξίαν καὶ τὸ μηδεμίαν αἰτίαν διδόναι καθ’ αὑτῶν. καὶ μηδείσ με νομίσῃ ταῦτα λέγειν ἁπλῶσ ἁπάντων ἀνέχεσθαι παραινοῦντα ὑμῖν καὶ πάντα πάσχειν, ἀλλ’ ὅπωσ ἔμπειροι τῶν καθ’ αὑτοὺσ ὄντεσ καὶ νῦν ἄμεινον βουλεύησθε καὶ τὸ λοιπὸν οὕτωσ ἀπαιτῆτε τὸν παριόντα μὴ ῥᾳδίωσ ὑμῖν μηδ’ ὡσ ἂν ἐπέλθῃ μηδὲν εἰσηγεῖσθαι, πάντα δὲ εἰδότα καὶ περὶ πάντων ἐσκεμμένον.

καὶ γὰρ ἰατρόν, ὅστισ ἐξήτακεν ἀκριβῶσ τὰ τοῦ κάμνοντοσ, ὡσ μηδὲν αὐτὸν λανθάνειν, τοῦτον εἰκὸσ ἄριστα θεραπεύειν.

ὅτι μὲν οὖν δεῖται τὰ παρόντα προσοχῆσ καὶ βελτίονοσ συμβούλου τῶν ἀπὸ τῆσ τύχησ καὶ δι’ ἀργύριον ἢ διὰ γένοσ παριόντων, ἐνθένδε ὁρᾶτέ πωσ.

ὅταν γὰρ μήτε αὐτοὶ βεβαίωσ ὁμονοῆτε μήθ’ αἱ πλείουσ τῶν πέριξ πόλεων οἰκείωσ ὑμῖν ἔχωσιν, ἀλλ’ οἱ μὲν φθονῶσιν, ἐκ πολλοῦ ἀντιφιλοτιμούμενοι πρὸσ ὑμᾶσ, οἱ δὲ ἀπεχθάνωνται, διὰ τὸ ὑπὲρ τῆσ χώρασ ἀμφισβητεῖν, οἱ δὲ οὐκ οἶδα ὅπωσ γε ἐνοχλεῖσθαι λέγωσιν, ὁ δὲ στρατηγὸσ οἰήται μὲν τὰ βελτίω φρονεῖν περὶ ὑμᾶσ, ἠναγκασμένοι δὲ ἦτε προσκροῦσαι καὶ πρότερον ἀλλήλοισ, ἔτι δὲ ἐπίφθονοι τῷ τε μεγέθει τῆσ πόλεωσ νομίζησθε καὶ τῷ πολλὰ τῶν ὄντων ἀπολαβεῖν δυνήσεσθαι· πῶσ οὐχὶ διὰ ταῦτα ἐπιμελοῦσ καὶ περιεσκεμμένησ γνώμησ δεῖσθε; τί οὖν;

οὐχ ἱκανοὶ ταῦτα οἱ πολῖται συνιδεῖν καὶ παραινέσαι; πόθεν; εἰ γὰρ ἦσαν ἱκανοὶ τὸ δέον εὑρίσκειν ἐν ταῖσ πόλεσιν οἱ προεστῶτεσ καὶ πολιτευόμενοι, πάντεσ ἂν ἀεὶ καλῶσ ἀπήλλαττον καὶ ἀπαθεῖσ ἦσαν κακῶν, εἰ μή τισ αὐτόματοσ ἄλλωσ ἐπέλθοι τισὶ συμφορά. ἀλλ’ οἶμαι καὶ πάλαι καὶ νῦν πλείονα εὑρ́οι τισ ἂν συμβεβηκότα δεινὰ ταῖσ πόλεσι δι’ ἄγνοιαν τοῦ συμφέροντοσ καὶ τὰ τῶν προεστώτων ἁμαρτήματα τῶν ἐκ τοῦ δαιμονίου καὶ παρὰ τῆσ τύχησ. οἱ μὲν γὰρ οὐδὲν δυνάμενοι τῶν δεόντων ἰδεῖν οὐδ’ ἐπιμεληθέντεσ αὑτῶν πρότερον, μηδὲ κώμην ὄντεσ ἱκανοὶ διοικῆσαικατὰ τρόπον, ἄλλωσ δὲ ὑπὸ χρημάτων ἢ γένουσ συνιστάμενοι προσέρχονται τῷ πολιτεύεσθαι·

τινὲσ δὲ ταύτην ἐπιμέλειαν εἶναι νομίζοντεσ, ἂν ῥήματα συμφορῶσι καὶ ταῦτα τῶν πολλῶν ὁπωσδὴ θᾶττον συνείρωσι, μηδενὸσ τἄλλα ἀμείνουσ ὄντεσ.

τὸ δὲ μέγιστον, διὰ μὲν τὸ βέλτιστον καὶ τῆσ πατρίδοσ αὐτῆσ ἕνεκεν οὔ, λοιπὸν δὲ διὰδόξασ καὶ τιμὰσ καὶ τὸ δύνασθαι πλέον ἑτέρου καὶ στεφάνουσ καὶ προεδρίασ καὶ πορφύρασ διώκοντεσ, πρὸσ ταῦτα ἀποβλέποντεσ καὶ τούτων ἐξηρτημένοι τοιαῦτα πράττουσι καὶ λέγουσιν, ἐξ ὧν αὐτοί τινεσ εἶναι δόξουσιν. τοιγαροῦν ἐστεφανωμένουσ πολλοὺσ ἰδεῖν ἔστι καθ’ ἑκάστην πόλιν καὶ θύοντασ ἐν κοινῷ καὶ προϊόντασ ἐνπορφύρᾳ·

γενναῖον δὲ καὶ φρόνιμον ἄνδρα καὶ κηδεμόνα ὄντωσ τῆσ ἑαυτοῦ πατρίδοσ καὶ φρονοῦντα καὶ λέγοντα τἀληθῆ καὶ δι’ ὃν ἄμεινον οἰκεῖται καὶ μετέσχηκεν ἀγαθοῦ τινοσ ἡ πειθομένη πόλισ, σπάνιον εὑρεῖν. καὶ τοῦτο ἀναγκαῖον συμβαίνειν τρόπον τινά. ὅταν γὰρ οἰώνται τοὺσ λελειτουργηκότασ ἢ τοὺσ μέλλοντασ ἑαυτοῖσδεῖν συμβουλεύειν, κἂν ᾖ τισ γυμνασίαρχοσ ἢ δημιουργόσ τισ, τῷ τοιούτῳ μόνῳ λέγειν ἐπιτρέπωσιν ἢ νὴ Δία τοῖσ καλουμένοισ ῥήτορσιν, ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ ἂν εἰ τοὺσ κήρυκασ ἐκάλουν μόνουσ ἢ τοὺσ κιθαρῳδοὺσ ἢ τοὺσ τραπεζίτασ.

τοιγαροῦν ἄνθρωποι παρίασι καὶ ἀνόητοι καὶ δοξοκόποι καὶ πρὸσ τὸν ἀπὸ τοῦ πλήθουσθόρυβον κεχηνότεσ, οὐδὲν ἀπὸ γνώμησ ἀσφαλοῦσ οὐδὲ συνέντεσ λέγουσιν, ἀλλ’ ὥσπερ ἐν σκότει βαδίζοντεσ κατὰ τὸν κρότον ἀεὶ καὶ τὴν βοὴν φέρονται. καίτοι κυβερνήταισ εἴ τισ λέγοι ὥστε ζητεῖν ἐξ ἅπαντοσ ἀρέσκειν τοῖσ ἐπιβάταισ, καὶ κροτουμένοισ ὑπ’ αὐτῶν, ὅπωσ ἂν ἐκεῖνοι θέλωσιν, οὕτωσ κυβερνᾶν, οὐ μεγάλου τινὸσ αὐτοῖσ δεήσει χειμῶνοσ, ὥστε ἀνατρέψαι.

ἄγροικοσ ἄνθρωποσ ναυτιῶν ἢ γύναιον, ἐὰν ἴδῃ πέτρασ, γῆν ἑωρακέναι δοκεῖ καὶ λιμένα, καὶ δεῖται προσσχεῖν.

ἐγὼ δὲ τὸν σύμβουλον τὸν ἀγαθὸν καὶ τὸν ἄξιον προεστάναι πόλεώσ φημι δεῖν πρὸσ ἅπαντα μὲν ἁπλῶσ παρεσκευάσθαι τὰ δοκοῦντα δυσχερῆ, μάλιστα δὲ πρὸσ τὰσ λοιδορίασ καὶ τὴν τοῦ πλήθουσ ὀργήν, καὶ ταῖσ ἄκραισ ὅμοιον ταῖσ ποιούσαισ τοὺσ λιμένασ, αἵτινεσ ἅπασαν ἐκδέχονται τὴν βίαν τῆσ θαλάττησ, τὸ δὲ ἐντὸσ ἀκίνητον καὶ γαληνὸν φυλάττουσι, κἀκεῖνον ἐκκεῖσθαι τῷ δήμῳ, κἂν ὀργισθῆναί ποτε θέλῃ κἂν κακῶσ εἰπεῖν κἂν ὁτιοῦν ποιῆσαι, πάσχειν δὲ μηδὲν ὑπὸ τῶν τοιούτων θορύβων, μήτε ἂν ἐπαινῆται, διὰ τοῦτο ἐπαίρεσθαι, μήτε ἂν ὑβρίζεσθαι δοκῇ, ταπεινοῦσθαι.

τὸ μέντοι γε παρ’ ὑμῖν γιγνόμενον οὐ τοιοῦτόν ἐστι, καὶ οὐδείσ, ὡσ ἐγὼ πυνθάνομαι, τῶν πολιτευομένων τοῦτο ἔχει προκείμενον οὐδ’ ἐστὶν ἔτι τῶν κοινῶν·

ἀλλ’ οἱ μὲν ὅλωσ ἀφεστᾶσιν, οἱ δ’ ἐκ παρέργου προσίασιν ἁπτόμενοι μόνον τοῦ πράγματοσ, ὥσπερ οἱ σπονδῆσ θιγγάνοντεσ, οὐκ ἀσφαλὲσ εἶναι λέγοντεσ ἀναθεῖναι αὑτοὺσ πολιτείᾳ. καίτοι ναυκληρεῖν μὲν ἢ δανείζειν ἢ γεωργεῖν οὐδεὶσ ἂν ἱκανῶσ δύναιτο πάρεργον αὐτὸ ποιούμενοσ, πολιτεύεσθαι δὲ ἐπιχειροῦσιν ἐκ περιουσίασ καὶ πάντα ἔμπροσθεν τούτου τιθέντεσ. ἔνιοι δ’, ἂν εἰσ ἀρχήν τινα καταστῶσιν, ἐν ἐκείνῃ μόνον ζητοῦσιν ἅψασθαί τινοσ πράξεωσ, ὅπωσ ἀπέλθωσιν ἐνδοξότεροι, τοῦτο μόνον σκοποῦντεσ.

τοιγαροῦν πρὸσ ἓξ μῆνάσ εἰσιν ὑμῖν ἀνδρεῖοι, πολλάκισ οὐδὲ ἐπὶ τῷ συμφέροντι τῆσ πόλεωσ. ὥστε νῦν μέν ἐστιν οὗτοσ ὁ λέγων, κἀκείνῳ ἔτι εὐθὺσ ἄλλοσ, εἶθ’ ἕτεροσ· καθάπερ οἶμαι τῶν πομπευόντων αὐτὸσ ἕκαστοσ ὀφθῆναι ἐπιθυμῶν κατὰ τοῦτ’ ἐσπούδακεν, ἑώσ ἂν παρέλθῃ, μικρὸν δὲ ἀποστὰσ ἔλυσε τὸ σχῆμα καὶ τῶν ἄλλων εἷσ ἐστι καὶ ὅπωσ δήποτε ἄπεισιν.

ἐχρῆν μέντοι τὸν μὲν πρυτανεύοντα τῆσ ἀρχῆσ τοὺσ ἓξ μῆνασ ἡγεῖσθαι μέτρον·

τοῦτο γὰρ ὁ νόμοσ κελεύει· τὸν μέντοι γε πολιτευόμενον τῆσ εὐνοίασ τῆσ πρὸσ ὑμᾶσ καὶ τῆσ ὑπὲρ τῶν κοινῶν ἐπιμελείασ καὶ σπουδῆσ μὴ μὰ Δία καιρόν τινα ἐξαίρετον ἔχειν, καὶ ταῦτα βραχὺν οὕτωσ, ἀλλ’ εἰσ αὐτὸ τοῦτο ἀποδύεσθαι καὶ ἀεὶ παραμένειν. νῦν δὲ ὥσπερ οἱ τοῖσ ἀπογείοισ, μᾶλλον δὲ τοῖσ ἀπὸ τῶν γνόφων πνεύμασι πλέοντεσ, οὕτωσ φέρεσθε, ἄνδρεσ Ταρσεῖσ, οὔτε τῆσ τοιαύτησ πολιτείασ οὔτ’ ἐκείνου τοῦ πλοῦ βέβαιον οὐδ’ ἀσφαλὲσ ἔχοντοσ οὐδέν.

διαρκέσαι μὲν γὰρ ἄχρι παντὸσ οὐχ οἱαῖ́ τέ εἰσιν αἱτοιαῦται προσβολαί, πολλάκισ δὲ κατέδυσαν ἀκαίρωσ προσπεσοῦσαι. ἔδει δὲ πόλιν οὕτωσ μεγάλην καὶ λαμπρὰν ἔχειν τοὺσ ἀληθῶσ προνοοῦντασ. ταύτῃ δὲ ἴσωσ ὑπὸ τῶν ἐφημέρων τούτων καὶ πρὸσ ὀλίγον δημαγωγῶν οὐδὲν ἔστιν ἀγαθὸν παθεῖν. περὶ μὲν οὖν τούτων καὶ μυρίων ἄλλων πολλὰ ἂν ἔχοι τισλέγειν.

ἐπεὶ δὲ καὶ αὐτὸσ ἀφ’ ἧσ ἐπεδήμησα ἡμέρασ ὑμῖν γέγονα δημαγωγόσ, καὶ ταῦτα ἐπιτιμῶν τοῖσ τοιούτοισ, ὅμωσ εἰπεῖν ἅπερ ὑπεσχόμην, ἃ γιγνώσκω περὶ τῶν παρόντων. καὶ πρῶτον μὲν τὰ πρὸσ τὸν στρατηγόν. ἔσται δέ μοι περὶ πάντων ὁ λόγοσ. φημὶ δὴ τοίνυν τοὺσ ἐν τοιαύτῃ καταστάσει τυγχάνοντασ, ὁποία δὴ τὰνῦν ἐστι παρὰ πᾶσιν, οὕτω προσήκειν φρονεῖν, ὡσ μήτε πάντα ἀνεξομένουσ καὶ παρέξοντασ αὑτοὺσ ἁπλῶσ χρῆσθαι τοῖσ ἐπὶ τῆσ ἐξουσίασ, ὅπωσ ἂν αὐτοὶ θέλωσι, κἂν εἰσ ὁτιοῦν προϊώσιν ὕβρεωσ καὶ πλεονεξίασ, μήτε ὡσ ὅλωσ μηδὲν οἴσοντασ διακεῖσθαι, μηδὲ προσδοκᾶν ὅτι Μίνωσ τισ ὑμῶν ἀφίξεται νῦν ἢ Περσεὺσ ἐπιμελησόμενοσ. τὸ μὲν γὰρ ἐφ’ ἅπαν ἀποστῆναι τοῦ βοηθεῖν αὑτοῖσ ἀνδραπόδων ἐστί, καὶ δυσχερέσ, εἰ μηδεὶσ ὄκνοσ μηδὲ ὑποψία καταλειφθήσεται τοῖσ ἀγνωμονοῦσιν.

τὸ δὲ πλῆθοσ ἀπεχθάνεσθαι καὶ πάντα ἐξετάζειν οὐχ ὑπὲρ ὑμῶν ἐστιν.

ἐὰν γὰρ ἀλόγωσ ἐνίοτε ἐγκαλεῖν δόξητε καί τισ ὑμῶν περιγένηται· διὰ πολλὰσ δ’ ἂν αἰτίασ τοῦτο συμβαίη· δέδοικα μὴ τελέωσ ἀποβάλητε τὴν παρρησίαν. ὁρᾶτε δὲ τοὺσ περὶ τὴν Ιὠνίαν, ὅτι μηδενὸσ ἁπλῶσ κατηγορεῖν ἐψηφίσαντο. δεῖ δὴ τοὺσ νοῦν ἔχοντασ ἅπαντα ταῦτα προορᾶσθαι, καὶ μὴ καθάπερ τοὺσ ἀπείρουσ ἐν τῷ μάχεσθαι ῥᾳδίωσ ἀφέντασ τὸ παρὸν αὐτοῖσ ἀνόπλουσ εἶναι τὸ λοιπὸν καὶ μηδὲν ἔχειν ποιῆσαι, μηδ’ ἂν ἀποσφάττῃ τισ. ἐκεῖνο μέντοι καθόλου λέγω, τὴν τοιαύτην ἀνάτασιν μηδαμῶσ συμφέρειν, καθ’ ἣν οὐδὲν ποιῆσαι διεγνωκότεσ εἰσ ὑποψίαν ἔρχεσθε τοῖσ ἡγεμόσιν·

ἀλλ’ ὃν μὲν ἂν κρίνητε ἐξαιρήσεσθαι καὶ δοκῇ τοιαῦτα ἀδικεῖν, ὥστε παραπέμψαι μὴ συμφέρειν, τοῦτον ὡσ ἐξελέγξοντεσ παρασκευάζεσθε, καὶ τὴν γνώμην εὐθὺσ ἔχετε ὡσ πρὸσ ἐχθρὸν καὶ ἐπιβουλεύοντα ὑμῖν. περὶ οὗ δ’ ἂν ἄλλωσ προνοῆτε μηδὲν ἢ μὴ μεγάλα ἁμαρτάνειν ἢ δι’ ἣν δήποτε αἰτίαν μὴ νομίζητε ἐπιτήδειον εἶναι, τοῦτον μηδὲ ἐρεθίζετε μηδὲ εἰσ ὀργὴν κατὰ τῆσ πόλεωσ ἄγετε· ὥσπερ οἶμαι τὰ βάρη ταῦτ’, ἂν μὲν σφόδρα πιέζῃ καὶ ἀνέχεσθαι μὴ δυνώμεθα, ζητοῦμεν ὡσ τάχιστα ἀπορρῖψαι, μετρίωσ δὲ ἐνοχλούμενοι καὶ ὁρῶντεσ ἀνάγκην οὖσαν φέρειν ἢ τοῦτο ἢ μεῖζον ἕτερον, σκοποῦμεν ὡσ κουφότατα ἐπέσται.

ταῦτά ἐστι σωφρονούσησ πόλεωσ. οὕτωσ καὶ ἀγαπήσουσιν ὑμᾶσ οἱ πλείουσ καὶ φοβήσεταί τισ ἀδικεῖν, καὶ οὐ μὴ πλῆθοσ ἄδικον μηδὲ ἀλόγιστον ὄχλον ὑμᾶσ νομίσωσιν, ὁρμῇ τινι καὶ φορᾷ χρώμενον. τουτὶ μὲν γάρ, ὃ ποιεῖ νῦν ὁ πρύτανισ, παντελῶσ ἀνόητον ἦν ἄν, εἰ καὶ διεγνώκειτε κατηγορεῖν·

μηδέπω μέντοι καιρὸσ ᾖ φανερῶσ οὕτωσ διαφέρεσθαι καὶ προλέγειν. ἀλλ’ ἐπειδή τισ τῶν ὑμετέρων πολιτῶν ἐν καιροῖσ ἀναγκαίοισ τῇ πόλει παρέσχεν αὑτὸν καὶ λαμπρὸσ ἔδοξε δυοῖν ἡγεμόνων κατηγορήσασ ἐφεξῆσ, οἱ πολλοὶ νομίζουσι τοιούτου τινὸσ ἔργου δεῖν αὐτοῖσ. τοῦτο δὲ ὅμοιόν ἐστιν, ὥσπερ εἴ τισ ἰατρὸν ἰδὼν εἴσ τι τῶν ὠφελίμων φαρμάκων ἐκ μέρουσ τι μιγνύντα καὶ θανάσιμον, μηδὲν ἄλλοεἰδώσ, μήτε ὅπωσ συνετέθη μήτε ὁπόσον δεῖ λαβεῖν, μιμεῖσθαι βούλοιτο. τὸ μὲν οὖν αὐτοσχεδιάζειν τὰ μέγιστα καὶ προεστάναι πόλεωσ ἡγεῖσθαι παντὸσ εἶναι τοῦ ἐλπίσαντοσ οὐ πολὺ τῶν τοιούτων ἀφέστηκεν.

ἐγὼ δ’ ὑπὲρ τῶν πρὸσ τοὺσ Μαλλώτασ καὶ τὰσ ἄλλασ πόλεισεἰπὼν ἔτι παύσομαι.

καὶ γὰρ ἱκανῶσ ἀνέχεσθαι δοκεῖτέ μοι. πρὸσ μὲν οὖν τούτουσ, λέγω δὲ Μαλλώτασ, εἴ τι πεποιήκασιν ἀγωμόνωσ, ὥσπερ πεποιήκασι, τὴν ὀργὴν καταβαλόντεσ καὶ τὴν τιμωρίαν, ἣν ἐνομίζετε ὀφείλεσθαι ὑμῖν, αὐτοῖσ χαρισάμενοι, περὶ τοῦ πράγματοσ διακρίθητε , τὸ φέρειν τὰ τοιαῦτα καὶμὴ φιλονικεῖν, τοῦθ’, ὥσπερ ἐστίν, ἡγησάμενοι μέγα καὶ τῷ παντὶ κρειττόνων ἀνδρῶν, ἄλλωσ τε πρὸσ τοσούτῳ καταδεεστέρουσ ‐ οὐ γάρ ἐστι κίνδυνοσ μὴ Μαλλωτῶν ἐσομένων ἀσθενέστεροι δόξετε ‐ μηδὲ τοὺσ παροξυνοῦντασ ὑμᾶσ, ἀλλὰ μάλιστα μὲν αὐτοὶ δικασταὶ γενόμενοι καὶ τὸ πρᾶγμα ἐπιμελῶσ ἐξετάσαντεσ ἄνευ πάσησ ἀπεχθείασκαὶ τῆσ πρὸσ αὑτοὺσ χάριτοσ καταθέσθαι, μὴ μόνον ἀποστάντεσ τῆσ ἔριδοσ καὶ τοῦ ζητεῖν ἐξ ἅπαντοσ πλέον ἔχειν, ἀλλὰ συγχωροῦντέσ τε καὶ παριέντεσ αὐτοῖσ ὅ, τι ἂν ᾖ μέτριον. ὥσπερ γὰρ καὶ τῶν ἰδιωτῶν ἐπαινεῖτε τοὺσ εὐγνώμονασ καὶ βλαβῆναί μᾶλλον αἱρουμένουσ ἢ διαφέρεσθαι πρόσ τινασ, οὕτω καὶ κοινῇ συμβαίνει τὰσ τοιαύτασ πόλεισ εὐδοκιμεῖν.

αἱ μὲν οὖν θῖνεσ καὶ τὸ πρὸσ τῇ λίμνῃ χωρίον οὐδενὸσ ἄξια. τίσ γάρ ἐστιν ἡ τούτων πρόσοδοσ ἢ λυσιτέλεια;

τὸ μέντοι χρηστοὺσ φαίνεσθαι καὶ μεγαλόφρονασ οὐκ ἔστιν εἰπεῖν ὅσου νομίζεται δικαίωσ ἄξια. τὸ μὲν γὰρ ἁμιλλᾶσθαι πρὸσ ἅπαντασ ἀνθρώπουσ ὑπὲρ δικαιοσύνησ καὶ ἀρετῆσ καὶ τὸ φιλίασ καὶ ὁμονοίασ ἄρχειν καὶ τούτοισ περιεῖναι τῶν ἄλλων καὶ κρατεῖν ἡ καλλίστη πασῶν νίκη καὶ ἀσφαλεστάτη. τὸ δ’ ἐξ ἅπαντοσ τρόπου ζητεῖν μαχομένουσ ὑπερέχειν ἀλεκτρυόνων ἐστὶ μᾶλλον γενναίων ἤπερ ἀνδρῶν.

εἰ μὲν οὖν παρὰ τὰσ θῖνασ ἔμελλε Μαλλὸσ μείζων ἔσεσθαι τῆσ Ταρσοῦ καὶ παρὰ τὴν ἐπὶ τῆσ ψάμμου νομήν, τάχα ἔδει σπουδάζειν ὑμᾶσ ἐπὶ τοσοῦτον.

νυνὶ δὲ αἰσχύνη καὶ γέλωσ ἐστὶν ὑπὲρ ὧν διαφέρεσθε. τί οὖν οὐκ ἐκεῖνοι κατεφρόνησαν; ὅτι οὐκ εἰσὶ βελτίουσ ὑμῶν. ὑμεῖσ δέ γε βούλεσθε πρὸσ τοῦ Διόσ. ἀλλ’ ἔγωγε ἠξίουν ἐπιτιμῆσαι λόγῳ πέμψαντασ αὐτούσ. τοῦτο γὰρ ἦν ὑπερεχόντων καὶ φρονούντων. τὸ δὲ μᾶλλον τοῦ δέοντοσ κεκινῆσθαι καὶ καταφεύγειν ἐπὶ τὴν ἐξουσίαν εὐθὺσ καὶ νομίζειν ὑβρίζεσθαι μικροπολιτῶν μᾶλλον ἀνθρώπων ἐστίν. ὁμοίωσ δὲ καὶ πρὸσ τὰσ ἄλλασ πόλεισ ὑμᾶσ ἀξιῶ προσφέρεσθαι πρᾴωσ καὶ κηδεμονικῶσ καὶ φιλοτίμωσ καὶ μὴ ἀπεχθῶσ.

οὕτω γὰρ ἑκόντεσ ἀκολουθήσουσιν ὑμῖν ἅπαντεσ θαυμάζοντεσ καὶ ἀγαπῶντεσ· ὃ μεῖζόν ἐστι τοῦ θύειν παρ’ ὑμῖν καὶ δικάζεσθαι Μαλλόν. ταῦτα μὲν γὰρ οὐδ’ ἡντινοῦν ἔχει ὠφέλειαν, ἐπελθεῖν ἐπὶ θυσίαν δεῦρο ἢ τοὺσ Ἀδανεῖσ ἢ τοὺσ Αἰγαίουσ, ἀλλὰ τῦφον καὶ ἀπάτην καὶ φιλοτιμίαν ἄλλωσ ἀνόητον. ἡ δὲ εὔνοια καὶ τὸ φαίνεσθαι διαφέροντασ ἀρετῇ καὶ φιλανθρωπίᾳ, ταῦτά ἐστιν ὄντωσ ἀγαθά, ταῦτά ἐστιν ἄξια ζήλου καὶ σπουδῆσ.

σκοπεῖτε· ὡσ τά νῦν γέλωσ ἐστίν. καὶ εἴτε Αἰγαῖοι πρὸσ ὑμᾶσ εἴτε Ἀπαμεῖσ πρὸσ Ἀντιοχεῖσ εἴτε ἐπὶ τῶν πορρωτέρω Σμυρναῖοι πρὸσ Ἐφεσίουσ ἐρίζουσι, περὶ ὄνου σκιᾶσ, φασί, διαφέρονται. τὸ γὰρ προεστάναί τε καὶ κρατεῖν ἄλλων ἐστίν. ἀλλὰ καὶ πρότερον ἦν ποτε Ἀθηναίοισ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ζηλοτυπία, καὶ τό γε πρῶτον ἡγοῦντο οἱ Λάκωνεσ, εἶτα συνέβη πρὸσ τοὺσ Ἀθηναίουσ μᾶλλον ἀποκλῖναι τοὺσ Ἕλληνασ μετὰ τὰ Μηδικά.

τί οὖν ὁ Σπαρτιάτησ; καὶ τὸν νησιώτην καὶ τὸν Ιὤνα καὶ τὸν Ἑλλησπόντιον ἀφεὶσ αὑτὸν ἐσωφρόνιζε, καὶ τὰ τῆσ Σπάρτησ ἑώρα, σαφῶσ εἰδὼσ ὅτι τῶν νόμων καὶ τῆσ εὐταξίασ οὐδὲν δεῖ περὶ πλείονοσ ποιεῖσθαι.

τοιγαροῦν μάλιστα εὐδαιμόνησαν ἐκεῖνον τὸν χρόνον. τοῖσ δὲ Ἀθηναίοισ συνέβη, μέχρι μὲν οἰκείωσπρὸσ ἀ τοὺσ αἱ πόλεισ εἶχον καὶ κατ’ εὔνοιαν ἡγοῦντο, μετὰ ταῦτα δέ, ὡσ ἐγκλήματα καὶ φθόνοσ αὐτοῖσ συνελέγη καὶ μὴ βουλομένων ἄρχειν ἠξίουν, πολλὰ καὶ δυσχερῆ παθεῖν·

καὶ πρῶτον μὲν ἁπάντων ἀπολέσαι τὸν ἔπαινον καὶ τὴν εὐφημίαν, ἔπειτα καὶ τὴν ἰσχὺν καὶ τὰ χρήματα, καὶ τελευταῖον ὑπὸ τοῖσ ἐχθροῖσ γενέσθαι· καὶ τοῖσ Λακεδαιμονίοισ ὁμοίωσ, ἐπειδὴ κἀκεῖνοι πάλιν εἴχοντο τῆσ ἀρχῆσ, ἀποστάντεσ τῆσ πρότερον γνώμησ, ἐν τοῖσ αὐτοῖσ γενέσθαι. καίτοι τὰ μὲν ἐκείνων εἶχεν ἀληθῆ δύναμιν καὶ μεγάλασ ὠφελείασ, εἰ δεῖ τὰσ πλεονεξίασ οὕτωσ καλεῖν·

τὰ δὲ τῶν νῦν ἀμφισβητήματα καὶ τὰ αἴτια τῆσ ἀπεχθείασ κἂν αἰσχυνθῆναίμοι δοκεῖ τισ ἂν ἰδών. ἔστι γὰρ ὁμοδούλων πρὸσ ἀλλήλουσ ἐριζόντων περὶ δόξησ καὶ πρωτείων. τί οὖν; οὐδὲν ἀγαθόν ἐστιν ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ, περὶ οὗ χρὴ σπουδάζειν; ἔστι τὰ μέγιστα καὶ μόνα σπουδῆσ ἄξια καὶ τότε ὄντα καὶ νῦν καὶ ἀεὶ ἐσόμενα· ὧν οὐκ ἔχει δήπουθέν τισ ἐξουσίαν οὔτ’ ἄλλῳ παρασχεῖν οὔτε ἀφελέσθαι τὸν κτησάμενον, ἀλλ’ ἀεί ἐστιν ἐπ’ αὐτῷ, κἂν ἰδιώτησ ᾖ κἂν πόλισ· ὑπὲρ ὧν ἴσωσ μακρότερον λέγειν πρὸσ ὑμᾶσ. καίτοι με οὐ λέληθεν ὅτι τοὺσ φιλοσόφουσ πολλοὶ νομίζουσιν ἐκλύειν ἅπαντα καὶ ἀνιέναι τὰσ ὑπὲρ τῶν πραγμάτων σπουδάσ, καὶ διὰ τοῦτο βλάπτειν μᾶλλον·

ὥσπερ εἴ τισ τὸν μουσικὸν βούλοιτοἁρμοζόμενον, ἔπειτ’ ἀνιέντα τῶν φθόγγων τινὰσ καὶ πάλιν ἑτέρουσ ἐπιτείνοντα σκῶψαι τὸν αὐτόν. ἔχει δὴ καὶ τὰ τῶν πόλεων πράγματα οὕτωσ. αἱ μὲν γὰρ πονηραὶ καὶ ἀνωφελεῖσ σπουδαὶ καὶ φιλοτιμίαι μᾶλλόν εἰσι τοῦ προσήκοντοσ ἐντεταμέναι καὶ τρόπον τινὰ ἀπορρήγνυνται πάντεσ·

αἱ δὲ ὑπὲρ τῶν καλλίστων ὅλωσ ἐκλύονται. θεάσασθε δ’ εὐθέωσ, εἰ βούλεσθε, τὴν τῆσ φιλαργυρίασ ἐπίτασιν, τὴν τῆσ ἀκρασίασ. ἀλλ’ ἐοίκα γὰρ πόρρω προάγειν, καὶ καθάπερ οἱ ἐν ταῖσ γαλήναισ μακρότερον νηχόμενοι, τὸ μέλλον οὐ προορᾶν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION