헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηέ5́

(데모스테네스, Speeches, Περὶ τῆσ Εἰρήνης)

ὁρῶ μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὰ παρόντα πράγματα πολλὴν δυσκολίαν ἔχοντα καὶ ταραχὴν οὐ μόνον τῷ πολλὰ προεῖσθαι καὶ μηδὲν εἶναι προὔργου περὶ αὐτῶν εὖ λέγειν, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ὑπολοίπων κατὰ ταὐτὰ μηδὲ καθ’ ἓν τὸ συμφέρον πάντασ ἡγεῖσθαι, ἀλλὰ τοῖσ μὲν ὡδί, τοῖσ δ’ ἑτέρωσ δοκεῖν. δυσκόλου δ’ ὄντοσ φύσει καὶ χαλεποῦ τοῦ βουλεύεσθαι, ἔτι πολλῷ χαλεπώτερον ὑμεῖσ αὐτὸ πεποιήκατ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι·

οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι πάντεσ ἄνθρωποι πρὸ τῶν πραγμάτων εἰώθασι χρῆσθαι τῷ βουλεύεσθαι, ὑμεῖσ δὲ μετὰ τὰ πράγματα. ἐκ δὲ τούτου συμβαίνει παρὰ πάντα τὸν χρόνον ὃν οἶδ’ ἐγώ, τὸν μὲν οἷσ ἂν ἁμάρτητ’ ἐπιτιμῶντα εὐδοκιμεῖν καὶ δοκεῖν εὖ λέγειν, τὰ δὲ πράγματα καὶ περὶ ὧν βουλεύεσθ’ ἐκφεύγειν ὑμᾶσ. οὐ μὴν ἀλλὰ καίπερ τούτων οὕτωσ ἐχόντων οἰόμαι καὶ πεπεικὼσ ἐμαυτὸν ἀνέστηκα, ἂν ἐθελήσητε τοῦ θορυβεῖν καὶ φιλονικεῖν ἀποστάντεσ ἀκούειν, ὡσ ὑπὲρ πόλεωσ βουλευομένοισ καὶ τηλικούτων πραγμάτων προσήκει, ἕξειν καὶ λέγειν καὶ συμβουλεύειν δι’ ὧν καὶ τὰ παρόντ’ ἔσται βελτίω καὶ τὰ προειμένα σωθήσεται.

ἀκριβῶσ δ’ εἰδώσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὸ λέγειν περὶ ὧν αὐτὸσ εἶπέ τισ καὶ περὶ αὑτοῦ παρ’ ὑμῖν ἀεὶ τῶν πάνυ λυσιτελούντων τοῖσ τολμῶσιν ὄν, οὕτωσ ἡγοῦμαι φορτικὸν καὶ ἐπαχθὲσ ὥστε ἀνάγκην οὖσαν ὁρῶν ὅμωσ ἀποκνῶ.

νομίζω δ’ ἄμεινον ἂν ὑμᾶσ περὶ ὧν νῦν ἐρῶ κρῖναι, μικρὰ τῶν πρότερόν ποτε ῥηθέντων ὑπ’ ἐμοῦ μνημονεύσαντεσ. ἐγὼ γάρ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πρῶτον μέν, ἡνίκ’ ἔπειθόν τινεσ ὑμᾶσ, τῶν ἐν Εὐβοίᾳ πραγμάτων ταραττομένων, βοηθεῖν Πλουτάρχῳ καὶ πόλεμον ἄδοξον καὶ δαπανηρὸν ἄρασθαι, πρῶτοσ καὶ μόνοσ παρελθὼν ἀντεῖπον, καὶ μόνον οὐ διεσπάσθην ὑπὸ τῶν ἐπὶ μικροῖσ λήμμασιν πολλὰ καὶ μεγάλ’ ὑμᾶσ ἁμαρτάνειν πεισάντων·

καὶ χρόνου βραχέοσ διελθόντοσ, μετὰ τοῦ προσοφλεῖν αἰσχύνην καὶ παθεῖν οἱᾶ τῶν ὄντων ἀνθρώπων οὐδένεσ πώποτε πεπόνθασ’ ὑπὸ τούτων οἷσ ἐβοήθησαν, πάντεσ ὑμεῖσ ἔγνωτε τήν τε τῶν τότε ταῦτα πεισάντων κακίαν καὶ τὰ βέλτιστ’ εἰρηκότ’ ἐμέ. πάλιν τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, κατιδὼν Νεοπτόλεμον τὸν ὑποκριτὴν τῷ μὲν τῆσ τέχνησ προσχήματι τυγχάνοντ’ ἀδείασ, κακὰ δ’ ἐργαζόμενον τὰ μέγιστα τὴν πόλιν καὶ τὰ παρ’ ὑμῶν διοικοῦντα Φιλίππῳ καὶ πρυτανεύοντα, παρελθὼν εἶπον εἰσ ὑμᾶσ, οὐδεμιᾶσ ἰδίασ οὔτ’ ἔχθρασ οὔτε συκοφαντίασ ἕνεκα, ὡσ ἐκ τῶν μετὰ ταῦτ’ ἔργων γέγονεν δῆλον.

καὶ οὐκέτ’ ἐν τούτοισ αἰτιάσομαι τοὺσ ὑπὲρ Νεοπτολέμου λέγοντασ οὐδὲ εἷσ γὰρ ἦν, ἀλλ’ αὐτοὺσ ὑμᾶσ·

εἰ γὰρ ἐν Διονύσου τραγῳδοὺσ ἐθεᾶσθε, ἀλλὰ μὴ περὶ σωτηρίασ καὶ κοινῶν πραγμάτων ἦν ὁ λόγοσ, οὐκ ἂν οὕτωσ οὔτ’ ἐκείνου πρὸσ χάριν οὔτ’ ἐμοῦ πρὸσ ἀπέχθειαν ἠκούσατε. καίτοι τοῦτό γ’ ὑμᾶσ οἶμαι νῦν ἅπαντασ ᾐσθῆσθαι, ὅτι τὴν τότ’ ἄφιξιν εἰσ τοὺσ πολεμίουσ ποιησάμενοσ ὑπὲρ τοῦ τἀκεῖ χρήματ’ ὀφειλόμεν’, ὡσ ἔφη, κομίσασ δεῦρο λῃτουργεῖν, καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ πλείστῳ χρησάμενοσ, ὡσ δεινὸν εἴ τισ ἐγκαλεῖ τοῖσ ἐκεῖθεν ἐνθάδε τὰσ εὐπορίασ ἄγουσιν, ἐπειδὴ διὰ τὴν εἰρήνην ἀδείασ ἔτυχεν, ἣν ἐνθάδ’ ἐκέκτητ’ οὐσίαν φανεράν, ταύτην ἐξαργυρίσασ πρὸσ ἐκεῖνον ἀπάγων οἴχεται.

δύο μὲν δὴ ταῦθ’ ὧν προεῖπον ἐγὼ μαρτυρεῖ τοῖσ γεγενημένοισ λόγοισ ὀρθῶσ καὶ δικαίωσ, οἱᾶ́ περ ἦν, ἀποφανθένθ’ ὑπ’ ἐμοῦ·

τότε Θεσπιάσ τινων καὶ Πλαταιὰσ ὑπισχνουμένων οἰκισθήσεσθαι, καὶ τοὺσ μὲν Φωκέασ τὸν Φίλιππον, ἂν γένηται κύριοσ, σώσειν, τὴν δὲ Θηβαίων πόλιν διοικιεῖν, καὶ τὸν Ὠρωπὸν ὑμῖν ὑπάρξειν, καὶ τὴν Εὔβοιαν ἀντ’ Ἀμφιπόλεωσ ἀποδοθήσεσθαι, καὶ τοιαύτασ ἐλπίδασ καὶ φενακισμούσ, οἷσ ὑπαχθέντεσ ὑμεῖσ οὔτε συμφόρωσ οὔτ’ ἴσωσ καλῶσ προεῖσθε Φωκέασ, οὐδὲν τούτων οὔτ’ ἐξαπατήσασ οὔτε σιγήσασ ἐγὼ φανήσομαι, ἀλλὰ προειπὼν ὑμῖν, ὡσ οἶδ’ ὅτι μνημονεύετε, ὅτι ταῦτ’ οὔτ’ οἶδα οὔτε προσδοκῶ, νομίζω δὲ τὸν λέγοντα ληρεῖν.

ταῦτα τοίνυν ἅπανθ’, ὅσα φαίνομαι βέλτιον τῶν ἄλλων προορῶν, οὐδ’ εἰσ μίαν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, οὔτε δεινότητ’ οὔτ’ ἀλαζονείαν ἐπανοίσω, οὐδὲ προσποιήσομαι δι’ οὐδὲν ἄλλο γιγνώσκειν καὶ προαισθάνεσθαι πλὴν δι’ ἃν ὑμῖν εἴπω, δύο·

ἓν μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δι’ εὐτυχίαν, ἣν συμπάσησ ἐγὼ τῆσ ἐν ἀνθρώποισ οὔσησ δεινότητοσ καὶ σοφίασ ὁρῶ κρατοῦσαν· ἕτερον δέ, προῖκα τὰ πράγματα κρίνω καὶ λογίζομαι, καὶ οὐδὲν λῆμμ’ ἂν οὐδεὶσ ἔχοι πρὸσ οἷσ ἐγὼ πεπολίτευμαι καὶ λέγω δεῖξαι προσηρτημένον.

ὀρθὸν οὖν, ὅ τι ἄν ποτ’ ἀπ’ αὐτῶν ὑπάρχῃ τῶν πραγμάτων, τὸ συμφέρον φαίνεταί μοι. ὅταν δ’ ἐπὶ θάτερ’ ὥσπερ εἰσ τρυτάνην ἀργύριον προσενέγκῃσ, οἴχεται φέρον καὶ καθείλκυκε τὸν λογισμὸν ἐφ’ αὑτό, καὶ οὐκ ἂν ἔτ’ ὀρθῶσ οὐδ’ ὑγιῶσ ὁ τοῦτο ποιήσασ περὶ οὐδενὸσ λογίσαιτο. ἓν μὲν οὖν ἔγωγε πρῶτον ὑπάρχειν φημὶ δεῖν, ὅπωσ, εἴτε συμμάχουσ εἴτε σύνταξιν εἴτ’ ἄλλο τι βούλεταί τισ κατασκευάζειν τῇ πόλει, τὴν ὑπάρχουσαν εἰρήνην μὴ λύων τοῦτο ποιήσει, οὐχ ὡσ θαυμαστὴν οὐδ’ ὡσ ἀξίαν οὖσαν ὑμῶν·

ἀλλ’ ὁποία τίσ ποτ’ ἐστὶν αὕτη, μὴ γενέσθαι μᾶλλον εἶχε τοῖσ πράγμασι καιρὸν ἢ γεγενημένη νῦν δι’ ἡμᾶσ λυθῆναι· πολλὰ γὰρ προείμεθα, ὧν ὑπαρχόντων τότ’ ἂν ἢ νῦν ἀσφαλέστεροσ καὶ ῥᾴων ἦν ἡμῖν ὁ πόλεμοσ. δεύτερον δ’, ὁρᾶν ὅπωσ μὴ προαξόμεθ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοὺσ συνεληλυθότασ τούτουσ καὶ φάσκοντασ Ἀμφικτύονασ νῦν εἶναι εἰσ ἀνάγκην καὶ πρόφασιν κοινοῦ πολέμου πρὸσ ἡμᾶσ.

ἐγὼ γάρ, εἰ γένοιθ’ ἡμῖν πρὸσ Φίλιππον πάλιν πόλεμοσ δι’ Ἀμφίπολιν ἤ τι τοιοῦτον ἔγκλημ’ ἴδιον, οὗ μὴ μετέχουσι Θετταλοὶ μηδ’ Ἀργεῖοι μηδὲ Θηβαῖοι, οὐκ ἂν ἡμῖν οἰόμαι τούτων οὐδένασ πολεμῆσαι, καὶ πάντων ἥκιστα καί μοι μὴ θορυβήσῃ μηδεὶσ πρὶν ἀκοῦσαι Θηβαίουσ, οὐχ ὡσ ἡδέωσ ἔχουσιν ἡμῖν, οὐδ’ ὡσ οὐκ ἂν χαρίζοιντο Φιλίππῳ, ἀλλ’ ἴσασιν ἀκριβῶσ, εἰ καὶ πάνυ φησί τισ αὐτοὺσ ἀναισθήτουσ εἶναι, ὅτι, εἰ γενήσεται πόλεμοσ πρὸσ ὑμᾶσ αὐτοῖσ, τὰ μὲν κακὰ πάνθ’ ἕξουσιν αὐτοί, τοῖσ δ’ ἀγαθοῖσ ἐφεδρεύων ἕτεροσ καθεδεῖται. οὔκουν προοῖντ’ ἂν αὑτοὺσ εἰσ τοῦτο, μὴ κοινῆσ τῆσ ἀρχῆσ καὶ τῆσ αἰτίασ οὔσησ τοῦ πολέμου.

οὐδέ γ’ εἰ πάλιν πρὸσ τοὺσ Θηβαίουσ πολεμήσαιμεν δι’ Ὠρωπὸν ἤ τι τῶν ἰδίων, οὐδὲν ἂν ἡμᾶσ παθεῖν ἡγοῦμαι·

καὶ γὰρ ἡμῖν κἀκείνοισ τοὺσ βοηθοῦντασ ἂν οἶμαι, εἰσ τὴν οἰκείαν εἴ τισ ἐμβάλοι, βοηθεῖν, οὐ συνεπιστρατεύσειν οὐδετέροισ. καὶ γὰρ αἱ συμμαχίαι τοῦτον ἔχουσι τὸν τρόπον, ὧν καὶ φροντίσειεν ἄν τισ, καὶ τὸ πρᾶγμα φύσει τοιοῦτόν ἐστιν· οὐκ ἄχρι τῆσ ἴσησ ἕκαστόσ ἐστιν εὔνουσ οὔθ’ ἡμῖν οὔτε Θηβαίοισ, σῶσ τ’ εἶναι καὶ κρατεῖν τῶν ἄλλων, ἀλλὰ σῶσ μὲν εἶναι πάντεσ ἂν βούλοινθ’ ἕνεχ’ αὑτῶν, κρατήσαντασ δὲ τοὺσ ἑτέρουσ δεσπότασ ὑπάρχειν αὑτῶν οὐδὲ εἷσ.

τί οὖν ἡγοῦμαι φοβερὸν καὶ τί φυλάξασθαι δεῖν ἡμᾶσ; μὴ κοινὴν πρόφασιν καὶ κοινὸν ἔγκλημ’ ὁ μέλλων πόλεμοσ πρὸσ ἅπαντασ λάβῃ. Θετταλοὶ δ’, ὅτι τοὺσ Φωκέων φυγάδασ σῴζομεν, Φίλιπποσ δ’, ὅτι κωλύομεν αὐτὸν κοινωνεῖν τῆσ ἀμφικτυονίασ, φοβοῦμαι μὴ πάντεσ περὶ τῶν ἰδίων ἕκαστοσ ὀργιζόμενοσ κοινὸν ἐφ’ ἡμᾶσ ἀγάγωσι τὸν πόλεμον, τὰ τῶν Ἀμφικτυόνων δόγματα προστησάμενοι, εἶτ’ ἐπισπασθῶσιν ἕκαστοι πέρα τοῦ συμφέροντοσ ἑαυτοῖσ ἡμῖν πολεμῆσαι, ὥσπερ καὶ περὶ Φωκέασ.

ἴστε γὰρ δήπου τοῦθ’ ὅτι νῦν Θηβαῖοι καὶ Φίλιπποσ καὶ Θετταλοί, οὐχὶ ταὔθ’ ἕκαστοι μάλιστ’ ἐσπουδακότεσ, ταὐτὰ πάντεσ ἔπραξαν·

οἱο͂ν Θηβαῖοι τὸν μὲν Φίλιππον παρελθεῖν καὶ λαβεῖν τὰσ παρόδουσ οὐκ ἐδύναντο κωλῦσαι, οὐδέ γε τῶν αὑτοῖσ πεπονημένων ὕστατον ἐλθόντα τὴν δόξαν ἔχειν· νυνὶ γὰρ Θηβαίοισ πρὸσ μὲν τὸ τὴν χώραν κεκομίσθαι πέπρακταί τι, πρὸσ δὲ τιμὴν καὶ δόξαν αἴσχιστα·

εἰ γὰρ μὴ παρῆλθε Φίλιπποσ, οὐδὲν ἂν αὐτοῖσ κέρδοσ εἶναι. ταῦτα δ’ οὐκ ἐβούλοντο, ἀλλὰ τῷ τὸν Ὀρχομενὸν καὶ τὴν Κορώνειαν λαβεῖν ἐπιθυμεῖν, μὴ δύνασθαι δέ, πάντα ταῦθ’ ὑπέμειναν. Φίλιππον τοίνυν τινὲσ μὲν δήπου τολμῶσι λέγειν ὡσ οὐδ’ ἐβούλετο Θηβαίοισ Ὀρχομενὸν καὶ Κορώνειαν παραδοῦναι, ἀλλ’ ἠναγκάσθη·

ἐγὼ δὲ τούτοισ μὲν ἐρρῶσθαι λέγω, ἐκεῖνο δ’ οἶδ’, ὅτι οὐ μᾶλλόν γε ταῦτ’ ἔμελ’ αὐτῷ ἢ τὰσ παρόδουσ λαβεῖν ἐβούλετο καὶ τὴν δόξαν τοῦ πολέμου τοῦ δοκεῖν δι’ αὑτὸν κρίσιν εἰληφέναι, καὶ τὰ Πύθια θεῖναι δι’ αὑτοῦ, καὶ ταῦτ’ ἦν ὧν μάλιστ’ ἐγλίχετο. Θετταλοὶ δέ γ’ οὐδέτερ’ ἐβούλοντο τούτων, οὔτε Θηβαίουσ οὔτε τὸν Φίλιππον μέγαν γίγνεσθαι ταῦτα γὰρ πάντ’ ἐφ’ ἑαυτοὺσ ἡγοῦντο, τῆσ πυλαίασ δ’ ἐπεθύμουν καὶ τῶν ἐν Δελφοῖσ, πλεονεκτημάτων δυοῖν, κύριοι γενέσθαι·

τῷ δὲ τούτων γλίχεσθαι τάδε συγκατέπραξαν. τῶν τοίνυν ἰδίων ἕνεχ’ εὑρήσεθ’ ἕκαστον πολλὰ προηγμένον ὧν οὐδὲν ἐβούλετο πρᾶξαι. τοῦτο μέντοι, τοῦτ’ ἔστιν φυλακτέον ἡμῖν. τὰ κελευόμεν’ ἡμᾶσ ἄρα δεῖ ποιεῖν ταῦτα φοβουμένουσ;

καὶ σὺ ταῦτα κελεύεισ; πολλοῦ γε καὶ δέω. ἀλλ’ ὡσ οὔτε πράξομεν οὐδὲν ἀνάξιον ἡμῶν αὐτῶν οὔτ’ ἔσται πόλεμοσ, νοῦν δὲ δόξομεν πᾶσιν ἔχειν καὶ τὰ δίκαια λέγειν, τοῦτ’ οἶμαι δεῖν ποιεῖν. πρὸσ δὲ τοὺσ θρασέωσ ὁτιοῦν οἰομένουσ ὑπομεῖναι δεῖν καὶ μὴ προορωμένουσ τὸν πόλεμον, ἐκεῖνα βούλομαι λογίσασθαι. ἡμεῖσ Θηβαίουσ ἐῶμεν ἔχειν Ὠρωπόν· καὶ εἴ τισ ἔροιθ’ ἡμᾶσ, κελεύσασ εἰπεῖν τἀληθῆ, διὰ τί; ἵνα μὴ πολεμῶμεν, φαῖμεν ἄν. καὶ Φιλίππῳ νυνὶ κατὰ τὰσ συνθήκασ Ἀμφιπόλεωσ παρακεχωρήκαμεν, καὶ Καρδιανοὺσ ἐῶμεν ἔξω Χερρονησιτῶν τῶν ἄλλων τετάχθαι, καὶ τὸν Κᾶρα τὰσ νήσουσ καταλαμβάνειν, Χίον καὶ Κῶν καὶ Ῥόδον, καὶ Βυζαντίουσ κατάγειν τὰ πλοῖα, δῆλον ὅτι τὴν ἀπὸ τῆσ εἰρήνησ ἡσυχίαν πλειόνων ἀγαθῶν αἰτίαν εἶναι νομίζοντεσ ἢ τὸ προσκρούειν καὶ φιλονικεῖν περὶ τούτων.

οὐκοῦν εὐήθεσ καὶ κομιδῇ σχέτλιον, πρὸσ ἑκάστουσ καθ’ ἕν’ οὕτω προσενηνεγμένουσ περὶ τῶν οἰκείων καὶ ἀναγκαιοτάτων, πρὸσ πάντασ περὶ τῆσ ἐν Δελφοῖσ σκιᾶσ νυνὶ πολεμῆσαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Demosthenes, Speeches, Περὶ τῆσ Εἰρήνης

(데모스테네스, Speeches, Περὶ τῆσ Εἰρήνης)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION