헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηέ4́

(데모스테네스, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Α)

εἰ μὲν περὶ καινοῦ τινοσ πράγματοσ προυτίθετ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, λέγειν, ἐπισχὼν ἂν ἑώσ οἱ πλεῖστοι τῶν εἰωθότων γνώμην ἀπεφήναντο, εἰ μὲν ἤρεσκέ τί μοι τῶν ὑπὸ τούτων ῥηθέντων, ἡσυχίαν ἂν ἦγον, εἰ δὲ μή, τότ’ ἂν καὐτὸσ ἐπειρώμην ἃ γιγνώσκω λέγειν· ἐπειδὴ δ’ ὑπὲρ ὧν πολλάκισ εἰρήκασιν οὗτοι πρότερον συμβαίνει καὶ νυνὶ σκοπεῖν, ἡγοῦμαι καὶ πρῶτοσ ἀναστὰσ εἰκότωσ ἂν συγγνώμησ τυγχάνειν. εἰ γὰρ ἐκ τοῦ παρεληλυθότοσ χρόνου τὰ δέονθ’ οὗτοι συνεβούλευσαν, οὐδὲν ἂν ὑμᾶσ νῦν ἔδει βουλεύεσθαι. πρῶτον μὲν οὖν οὐκ ἀθυμητέον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῖσ παροῦσι πράγμασιν, οὐδ’ εἰ πάνυ φαύλωσ ἔχειν δοκεῖ.

ὃ γάρ ἐστι χείριστον αὐτῶν ἐκ τοῦ παρεληλυθότοσ χρόνου, τοῦτο πρὸσ τὰ μέλλοντα βέλτιστον ὑπάρχει. τί οὖν ἐστι τοῦτο; ὅτι οὐδέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῶν δεόντων ποιούντων ὑμῶν κακῶσ τὰ πράγματ’ ἔχει· ἐπεί τοι, εἰ πάνθ’ ἃ προσῆκε πραττόντων οὕτωσ εἶχεν, οὐδ’ ἂν ἐλπὶσ ἦν αὐτὰ βελτίω γενέσθαι. ἔπειτ’ ἐνθυμητέον καὶ παρ’ ἄλλων ἀκούουσι καὶ τοῖσ εἰδόσιν αὐτοῖσ ἀναμιμνῃσκομένοισ, ἡλίκην ποτ’ ἐχόντων δύναμιν Λακεδαιμονίων, ἐξ οὗ χρόνοσ οὐ πολύσ, ὡσ καλῶσ καὶ προσηκόντωσ οὐδὲν ἀνάξιον ὑμεῖσ ἐπράξατε τῆσ πόλεωσ, ἀλλ’ ὑπεμείναθ’ ὑπὲρ τῶν δικαίων τὸν πρὸσ ἐκείνουσ πόλεμον.

τίνοσ οὖν εἵνεκα ταῦτα λέγω; ἵν’ ἴδητ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ θεάσησθε, ὅτι οὐδὲν οὔτε φυλαττομένοισ ὑμῖν ἐστιν φοβερόν, οὔτ’, ἂν ὀλιγωρῆτε, τοιοῦτον οἱο͂ν ἂν ὑμεῖσ βούλοισθε, παραδείγμασι χρώμενοι τῇ τότε ῥώμῃ τῶν Λακεδαιμονίων, ἧσ ἐκρατεῖτ’ ἐκ τοῦ προσέχειν τοῖσ πράγμασι τὸν νοῦν, καὶ τῇ νῦν ὕβρει τούτου, δι’ ἣν ταραττόμεθ’ ἐκ τοῦ μηδὲν φροντίζειν ὧν ἐχρῆν. εἰ δέ τισ ὑμῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δυσπολέμητον οἰέται τὸν Φίλιππον εἶναι, σκοπῶν τό τε πλῆθοσ τῆσ ὑπαρχούσησ αὐτῷ δυνάμεωσ καὶ τὸ τὰ χωρία πάντ’ ἀπολωλέναι τῇ πόλει, ὀρθῶσ μὲν οἰέται, λογισάσθω μέντοι τοῦθ’, ὅτι εἴχομέν ποθ’ ἡμεῖσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, Πύδναν καὶ Ποτείδαιαν καὶ Μεθώνην καὶ πάντα τὸν τόπον τοῦτον οἰκεῖον κύκλῳ, καὶ πολλὰ τῶν μετ’ ἐκείνου νῦν ὄντων ἐθνῶν αὐτονομούμενα κἀλεύθερ’ ὑπῆρχε, καὶ μᾶλλον ἡμῖν ἐβούλετ’ ἔχειν οἰκείωσ ἢ ’κείνῳ.

εἰ τοίνυν ὁ Φίλιπποσ τότε ταύτην ἔσχε τὴν γνώμην, ὡσ χαλεπὸν πολεμεῖν ἐστιν Ἀθηναίοισ ἔχουσι τοσαῦτ’ ἐπιτειχίσματα τῆσ αὑτοῦ χώρασ ἔρημον ὄντα συμμάχων, οὐδὲν ἂν ὧν νυνὶ πεποίηκεν ἔπραξεν οὐδὲ τοσαύτην ἐκτήσατ’ ἂν δύναμιν.

ἀλλ’ εἶδεν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῦτο καλῶσ ἐκεῖνοσ, ὅτι ταῦτα μέν ἐστιν ἅπαντα τὰ χωρί’ ἆθλα τοῦ πολέμου κείμεν’ ἐν μέσῳ, φύσει δ’ ὑπάρχει τοῖσ παροῦσι τὰ τῶν ἀπόντων, καὶ τοῖσ ἐθέλουσι πονεῖν καὶ κινδυνεύειν τὰ τῶν ἀμελούντων. καὶ γάρ τοι ταύτῃ χρησάμενοσ τῇ γνώμῃ πάντα κατέστραπται καὶ ἔχει, τὰ μὲν ὡσ ἂν ἑλών τισ ἔχοι πολέμῳ, τὰ δὲ σύμμαχα καὶ φίλα ποιησάμενοσ·

καὶ γὰρ συμμαχεῖν καὶ προσέχειν τὸν νοῦν τούτοισ ἐθέλουσιν ἅπαντεσ, οὓσ ἂν ὁρῶσι παρεσκευασμένουσ καὶ πράττειν ἐθέλοντασ ἃ χρή. ἂν τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ ὑμεῖσ ἐπὶ τῆσ τοιαύτησ ἐθελήσητε γενέσθαι γνώμησ νῦν, ἐπειδήπερ οὐ πρότερον, καὶ ἕκαστοσ ὑμῶν, οὗ δεῖ καὶ δύναιτ’ ἂν παρασχεῖν αὑτὸν χρήσιμον τῇ πόλει, πᾶσαν ἀφεὶσ τὴν εἰρωνείαν ἕτοιμοσ πράττειν ὑπάρξῃ, ὁ μὲν χρήματ’ ἔχων εἰσφέρειν, ὁ δ’ ἐν ἡλικίᾳ στρατεύεσθαι, ‐ συνελόντι δ’ ἁπλῶσ ἂν ὑμῶν αὐτῶν ἐθελήσητε γενέσθαι, καὶ παύσησθ’ αὐτὸσ μὲν οὐδὲν ἕκαστοσ ποιήσειν ἐλπίζων, τὸν δὲ πλησίον πάνθ’ ὑπὲρ αὐτοῦ πράξειν, καὶ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν κομιεῖσθ’, ἂν θεὸσ θέλῃ, καὶ τὰ κατερρᾳθυμημένα πάλιν ἀναλήψεσθε, κἀκεῖνον τιμωρήσεσθε.

μὴ γὰρ ὡσ θεῷ νομίζετ’ ἐκείνῳ τὰ παρόντα πεπηγέναι πράγματ’ ἀθάνατα, ἀλλὰ καὶ μισεῖ τισ ἐκεῖνον καὶ δέδιεν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ φθονεῖ, καὶ τῶν πάνυ νῦν δοκούντων οἰκείωσ ἔχειν·

καὶ ἅπανθ’ ὅσα περ κἀν ἄλλοισ τισὶν ἀνθρώποισ ἔνι, ταῦτα κἀν τοῖσ μετ’ ἐκείνου χρὴ νομίζειν ἐνεῖναι. κατέπτηχε μέντοι πάντα ταῦτα νῦν, οὐκ ἔχοντ’ ἀποστροφὴν διὰ τὴν ὑμετέραν βραδυτῆτα καὶ ῥᾳθυμίαν· ἣν ἀποθέσθαι φημὶ δεῖν ἤδη. ὁρᾶτε γάρ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὸ πρᾶγμα, οἷ προελήλυθ’ ἀσελγείασ ἅνθρωποσ, ὃσ οὐδ’ αἱρ́εσιν ὑμῖν δίδωσι τοῦ πράττειν ἢ ἄγειν ἡσυχίαν, ἀλλ’ ἀπειλεῖ καὶ λόγουσ ὑπερηφάνουσ, ὥσ φασι, λέγει, καὶ οὐχ οἱο͂́σ ἐστιν ἔχων ἃ κατέστραπται μένειν ἐπὶ τούτων, ἀλλ’ ἀεί τι προσπεριβάλλεται καὶ κύκλῳ πανταχῇ μέλλοντασ ἡμᾶσ καὶ καθημένουσ περιστοιχίζεται.

πότ’ οὖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πόθ’ ἃ χρὴ πράξετε;

ἐπειδὰν τί γένηται; ἐπειδὰν νὴ Δί’ ἀνάγκη τισ ᾖ. νῦν δὲ τί χρὴ τὰ γιγνόμεν’ ἡγεῖσθαι; ἐγὼ μὲν γὰρ οἰόμαι τοῖσ ἐλευθέροισ μεγίστην ἀνάγκην τὴν ὑπὲρ τῶν πραγμάτων αἰσχύνην εἶναι. ἢ βούλεσθ’, εἰπέ μοι, περιιόντεσ αὑτῶν πυνθάνεσθαι,λέγεταί τι καινόν; γένοιτο γὰρ ἄν τι καινότερον ἢ Μακεδὼν ἀνὴρ Ἀθηναίουσ καταπολεμῶν καὶ τὰ τῶν Ἑλλήνων διοικῶν; τέθνηκε Φίλιπποσ; οὐ μὰ Δί’, ἀλλ’ ἀσθενεῖ. τί δ’ ὑμῖν διαφέρει;

καὶ γὰρ ἂν οὗτόσ τι πάθῃ, ταχέωσ ὑμεῖσ ἕτερον Φίλιππον ποιήσετε, ἄνπερ οὕτω προσέχητε τοῖσ πράγμασι τὸν νοῦν· οὐδὲ γὰρ οὗτοσ παρὰ τὴν αὑτοῦ ῥώμην τοσοῦτον ἐπηύξηται ὅσον παρὰ τὴν ἡμετέραν ἀμέλειαν. καίτοι καὶ τοῦτο·

εἴ τι πάθοι καὶ τὰ τῆσ τύχησ ἡμῖν, ἥπερ ἀεὶ βέλτιον ἢ ἡμεῖσ ἡμῶν αὐτῶν ἐπιμελούμεθα, καὶ τοῦτ’ ἐξεργάσαιτο, ἴσθ’ ὅτι πλησίον μὲν ὄντεσ, ἅπασιν ἂν τοῖσ πράγμασιν τεταραγμένοισ ἐπιστάντεσ ὅπωσ βούλεσθε διοικήσαισθε, ὡσ δὲ νῦν ἔχετε, οὐδὲ διδόντων τῶν καιρῶν Ἀμφίπολιν δέξασθαι δύναισθ’ ἄν, ἀπηρτημένοι καὶ ταῖσ παρασκευαῖσ καὶ ταῖσ γνώμαισ. ὡσ μὲν οὖν δεῖ τὰ προσήκοντα ποιεῖν ἐθέλοντασ ὑπάρχειν ἅπαντασ ἑτοίμωσ, ὡσ ἐγνωκότων ὑμῶν καὶ πεπεισμένων, παύομαι λέγων·

τὸν δὲ τρόπον τῆσ παρασκευῆσ ἣν ἀπαλλάξαι ἂν τῶν τοιούτων πραγμάτων ὑμᾶσ οἰόμαι, καὶ τὸ πλῆθοσ ὅσον, καὶ πόρουσ οὕστινασ χρημάτων, καὶ τἄλλ’ ὡσ ἄν μοι βέλτιστα καὶ τάχιστα δοκεῖ παρασκευασθῆναι, καὶ δὴ πειράσομαι λέγειν, δεηθεὶσ ὑμῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοσοῦτον. ἐπειδὰν ἅπαντ’ ἀκούσητε κρίνατε, μὴ πρότερον προλαμβάνετε·

μηδ’ ἂν ἐξ ἀρχῆσ δοκῶ τινι καινὴν παρασκευὴν λέγειν, ἀναβάλλειν με τὰ πράγμαθ’ ἡγείσθω. οὐ γὰρ οἱ ταχὺ καὶ τήμερον εἰπόντεσ μάλιστ’ εἰσ δέον λέγουσιν οὐ γὰρ ἂν τά γ’ ἤδη γεγενημένα τῇ νυνὶ βοηθείᾳ κωλῦσαι δυνηθεῖμεν, ἀλλ’ ὃσ ἂν δείξῃ τίσ πορισθεῖσα παρασκευὴ καὶ πόση καὶ πόθεν διαμεῖναι δυνήσεται, ἑώσ ἂν ἢ διαλυσώμεθα πεισθέντεσ τὸν πόλεμον ἢ περιγενώμεθα τῶν ἐχθρῶν· οὕτω γὰρ οὐκέτι τοῦ λοιποῦ πάσχοιμεν ἂν κακῶσ.

οἶμαι τοίνυν ἐγὼ ταῦτα λέγειν ἔχειν, μὴ κωλύων εἴ τισ ἄλλοσ ἐπαγγέλλεταί τι. ἡ μὲν οὖν ὑπόσχεσισ οὕτω μεγάλη, τὸ δὲ πρᾶγμ’ ἤδη τὸν ἔλεγχον δώσει· κριταὶ δ’ ὑμεῖσ ἔσεσθε. πρῶτον μὲν τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τριήρεισ πεντήκοντα παρασκευάσασθαι φημὶ δεῖν, εἶτ’ αὐτοὺσ οὕτω τὰσ γνώμασ ἔχειν ὡσ, ἐάν τι δέῃ, πλευστέον εἰσ ταύτασ αὐτοῖσ ἐμβᾶσιν.

πρὸσ δὲ τούτοισ τοῖσ ἡμίσεσιν τῶν ἱππέων ἱππαγωγοὺσ τριήρεισ καὶ πλοῖ’ ἱκανὰ εὐτρεπίσαι κελεύω. ταῦτα μὲν οἶμαι δεῖν ὑπάρχειν ἐπὶ τὰσ ἐξαίφνησ ταύτασ ἀπὸ τῆσ οἰκείασ χώρασ αὐτοῦ στρατείασ εἰσ Πύλασ καὶ Χερρόνησον καὶ Ὄλυνθον καὶ ὅποι βούλεται·

δεῖ γὰρ ἐκείνῳ τοῦτ’ ἐν τῇ γνώμῃ παραστῆσαι, ὡσ ὑμεῖσ ἐκ τῆσ ἀμελείασ ταύτησ τῆσ ἄγαν, ὥσπερ εἰσ Εὔβοιαν καὶ πρότερόν ποτέ φασιν εἰσ Ἁλίαρτον καὶ τὰ τελευταῖα πρώην εἰσ Πύλασ, ἴσωσ ἂν ὁρμήσαιτε ‐ οὔτοι παντελῶσ, οὐδ’ εἰ μὴ ποιήσαιτ’ ἂν τοῦτο, ὡσ ἔγωγέ φημι δεῖν, εὐκαταφρόνητόν ἐστιν ‐ ἵν’ ἢ διὰ τὸν φόβον εἰδὼσ εὐτρεπεῖσ ὑμᾶσ εἴσεται γὰρ ἀκριβῶσ· εἰσὶ γάρ, εἰσὶν οἱ πάντ’ ἐξαγγέλλοντεσ ἐκείνῳ παρ’ ἡμῶν αὐτῶν πλείουσ τοῦ δέοντοσ ἡσυχίαν ἔχῃ, ἢ παριδὼν ταῦτ’ ἀφύλακτοσ ληφθῇ, μηδενὸσ ὄντοσ ἐμποδὼν πλεῖν ἐπὶ τὴν ἐκείνου χώραν ὑμῖν, ἂν ἐνδῷ καιρόν.

ταῦτα μέν ἐστιν ἃ πᾶσι δεδόχθαι φημὶ δεῖν καὶ παρεσκευάσθαι προσήκειν οἰόμαι·

πρὸ δὲ τούτων δύναμίν τιν’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, φημὶ προχειρίσασθαι δεῖν ὑμᾶσ, ἣ συνεχῶσ πολεμήσει καὶ κακῶσ ἐκεῖνον ποιήσει. μή μοι μυρίουσ μηδὲ δισμυρίουσ ξένουσ, μηδὲ τὰσ ἐπιστολιμαίουσ ταύτασ δυνάμεισ, ἀλλ’ ἣ τῆσ πόλεωσ ἔσται, κἂν ὑμεῖσ ἕνα κἂν πλείουσ κἂν τὸν δεῖνα κἂν ὁντινοῦν χειροτονήσητε στρατηγόν, τούτῳ πείσεται καὶ ἀκολουθήσει. καὶ τροφὴν ταύτῃ πορίσαι κελεύω.

ἔσται δ’ αὕτη τίσ ἡ δύναμισ καὶ πόση, καὶ πόθεν τὴν τροφὴν ἕξει, καὶ πῶσ ταῦτ’ ἐθελήσει ποιεῖν; ἐγὼ φράσω, καθ’ ἕκαστον τούτων διεξιὼν χωρίσ. ξένουσ μὲν λέγω ‐ καὶ ὅπωσ μὴ ποιήσεθ’ ὃ πολλάκισ ὑμᾶσ ἔβλαψεν· πάντ’ ἐλάττω νομίζοντεσ εἶναι τοῦ δέοντοσ, καὶ τὰ μέγιστ’ ἐν τοῖσ ψηφίσμασιν αἱρούμενοι, ἐπὶ τῷ πράττειν οὐδὲ τὰ μικρὰ ποιεῖτε· ἀλλὰ τὰ μικρὰ ποιήσαντεσ καὶ πορίσαντεσ τούτοισ προστίθετε, ἂν ἐλάττω φαίνηται. λέγω δὴ τοὺσ πάντασ στρατιώτασ δισχιλίουσ, τούτων δ’ Ἀθηναίουσ φημὶ δεῖν εἶναι πεντακοσίουσ, ἐξ ἧσ ἄν τινοσ ὑμῖν ἡλικίασ καλῶσ ἔχειν δοκῇ, χρόνον τακτὸν στρατευομένουσ, μὴ μακρὸν τοῦτον, ἀλλ’ ὅσον ἂν δοκῇ καλῶσ ἔχειν, ἐκ διαδοχῆσ ἀλλήλοισ·

τοὺσ δ’ ἄλλουσ ξένουσ εἶναι κελεύω. καὶ μετὰ τούτων ἱππέασ διακοσίουσ, καὶ τούτων πεντήκοντ’ Ἀθηναίουσ τοὐλάχιστον, ὥσπερ τοὺσ πεζούσ, τὸν αὐτὸν τρόπον στρατευομένουσ· καὶ ἱππαγωγοὺσ τούτοισ. εἰε͂ν·

τί πρὸσ τούτοισ ἔτι; ταχείασ τριήρεισ δέκα· δεῖ γάρ, ἔχοντοσ ἐκείνου ναυτικόν, καὶ ταχειῶν τριήρων ἡμῖν, ὅπωσ ἀσφαλῶσ ἡ δύναμισ πλέῃ. πόθεν δὴ τούτοισ ἡ τροφὴ γενήσεται; ἐγὼ καὶ τοῦτο φράσω καὶ δείξω, ἐπειδάν, διότι τηλικαύτην ἀποχρῆν οἶμαι τὴν δύναμιν καὶ πολίτασ τοὺσ στρατευομένουσ εἶναι κελεύω, διδάξω. τοσαύτην μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, διὰ ταῦτα, ὅτι οὐκ ἔνι νῦν ἡμῖν πορίσασθαι δύναμιν τὴν ἐκείνῳ παραταξομένην, ἀλλὰ λῃστεύειν ἀνάγκη καὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ τοῦ πολέμου χρῆσθαι τὴν πρώτην·

οὐ τοίνυν ὑπέρογκον αὐτήν οὐ γὰρ ἔστι μισθὸσ οὐδὲ τροφή, οὐδὲ παντελῶσ ταπεινὴν εἶναι δεῖ. πολίτασ δὲ παρεῖναι καὶ συμπλεῖν διὰ ταῦτα κελεύω, ὅτι καὶ πρότερόν ποτ’ ἀκούω ξενικὸν τρέφειν ἐν Κορίνθῳ τὴν πόλιν, οὗ Πολύστρατοσ ἡγεῖτο καὶ Ἰφικράτησ καὶ Χαβρίασ καὶ ἄλλοι τινέσ, καὶ αὐτοὺσ ὑμᾶσ συστρατεύεσθαι·

καὶ οἶδ’ ἀκούων ὅτι Λακεδαιμονίουσ παραταττόμενοι μεθ’ ὑμῶν ἐνίκων οὗτοι οἱ ξένοι καὶ ὑμεῖσ μετ’ ἐκείνων. ἐξ οὗ δ’ αὐτὰ καθ’ αὑτὰ τὰ ξενικὰ ὑμῖν στρατεύεται, τοὺσ φίλουσ νικᾷ καὶ τοὺσ συμμάχουσ, οἱ δ’ ἐχθροὶ μείζουσ τοῦ δέοντοσ γεγόνασιν. καὶ παρακύψαντ’ ἐπὶ τὸν τῆσ πόλεωσ πόλεμον, πρὸσ Ἀρτάβαζον καὶ πανταχοῖ μᾶλλον οἴχεται πλέοντα, ὁ δὲ στρατηγὸσ ἀκολουθεῖ, εἰκότωσ· οὐ γὰρ ἔστιν ἄρχειν μὴ διδόντα μισθόν. τί οὖν κελεύω;

τὰσ προφάσεισ ἀφελεῖν καὶ τοῦ στρατηγοῦ καὶ τῶν στρατιωτῶν, μισθὸν πορίσαντασ καὶ στρατιώτασ οἰκείουσ ὥσπερ ἐπόπτασ τῶν στρατηγουμένων παρακαταστήσαντασ· ἐπεὶ νῦν γε γέλωσ ἔσθ’ ὡσ χρώμεθα τοῖσ πράγμασιν. εἰ γὰρ ἔροιτό τισ ὑμᾶσ, εἰρήνην ἄγετ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι; μὰ Δί’ οὐχ ἡμεῖσ γ’, εἴποιτ’ ἄν, ἀλλὰ Φιλίππῳ πολεμοῦμεν. οὐκ ἐχειροτονεῖτε δ’ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν δέκα ταξιάρχουσ καὶ στρατηγοὺσ καὶ φυλάρχουσ καὶ ἱππάρχουσ δύο;

τί οὖν οὗτοι ποιοῦσιν; πλὴν ἑνὸσ ἀνδρόσ, ὃν ἂν ἐκπέμψητ’ ἐπὶ τὸν πόλεμον, οἱ λοιποὶ τὰσ πομπὰσ πέμπουσιν ὑμῖν μετὰ τῶν ἱεροποιῶν· ὥσπερ γὰρ οἱ πλάττοντεσ τοὺσ πηλίνουσ, εἰσ τὴν ἀγορὰν χειροτονεῖτε τοὺσ ταξιάρχουσ καὶ τοὺσ φυλάρχουσ, οὐκ ἐπὶ τὸν πόλεμον. οὐ γὰρ ἐχρῆν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ταξιάρχουσ παρ’ ὑμῶν, ἵππαρχον παρ’ ὑμῶν, ἄρχοντασ οἰκείουσ εἶναι, ἵν’ ἦν ὡσ ἀληθῶσ τῆσ πόλεωσ ἡ δύναμισ;

ἀλλ’ εἰσ μὲν Λῆμνον τὸν παρ’ ὑμῶν ἵππαρχον δεῖ πλεῖν, τῶν δ’ ὑπὲρ τῶν τῆσ πόλεωσ κτημάτων ἀγωνιζομένων Μενέλαον ἱππαρχεῖν. καὶ οὐ τὸν ἄνδρα μεμφόμενοσ ταῦτα λέγω, ἀλλ’ ὑφ’ ὑμῶν ἔδει κεχειροτονημένον εἶναι τοῦτον, ὅστισ ἂν ᾖ. ἴσωσ δὲ ταῦτα μὲν ὀρθῶσ ἡγεῖσθε λέγεσθαι, τὸ δὲ τῶν χρημάτων, πόσα καὶ πόθεν ἔσται, μάλιστα ποθεῖτ’ ἀκοῦσαι.

τοῦτο δὴ καὶ περαίνω. χρήματα τοίνυν· ἔστι μὲν ἡ τροφή, σιτηρέσιον μόνον, τῇ δυνάμει ταύτῃ τάλαντ’ ἐνενήκοντα καὶ μικρόν τι πρόσ, δέκα μὲν ναυσὶ ταχείαισ τετταράκοντα τάλαντα, εἴκοσιν εἰσ τὴν ναῦν μναῖ τοῦ μηνὸσ ἑκάστου, στρατιώταισ δὲ δισχιλίοισ τοσαῦθ’ ἕτερα, ἵνα δέκα τοῦ μηνὸσ ὁ στρατιώτησ δραχμὰσ σιτηρέσιον λαμβάνῃ, τοῖσ δ’ ἱππεῦσι διακοσίοισ οὖσιν, ἐὰν τριάκοντα δραχμὰσ ἕκαστοσ λαμβάνῃ τοῦ μηνόσ, δώδεκα τάλαντα. εἰ δέ τισ οἰέται μικρὰν ἀφορμὴν εἶναι, σιτηρέσιον τοῖσ στρατευομένοισ ὑπάρχειν, οὐκ ὀρθῶσ ἔγνωκεν·

ἐγὼ γὰρ οἶδα σαφῶσ ὅτι, τοῦτ’ ἂν γένηται, προσποριεῖ τὰ λοιπὰ αὐτὸ τὸ στράτευμ’ ἀπὸ τοῦ πολέμου, οὐδένα τῶν Ἑλλήνων ἀδικοῦν οὐδὲ τῶν συμμάχων, ὥστ’ ἔχειν μισθὸν ἐντελῆ. ἐγὼ συμπλέων ἐθελοντὴσ πάσχειν ὁτιοῦν ἕτοιμοσ, ἐὰν μὴ ταῦθ’ οὕτωσ ἔχῃ. πόθεν οὖν ὁ πόροσ τῶν χρημάτων, ἃ παρ’ ὑμῶν κελεύω γενέσθαι; τοῦτ’ ἤδη λέξω. Πόρου Ἀπόδειξισ ἃ μὲν ἡμεῖσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δεδυνήμεθ’ εὑρεῖν ταῦτ’ ἐστίν· ἐπειδὰν δ’ ἐπιχειροτονῆτε τὰσ γνώμασ, ἂν ὑμῖν ἀρέσκῃ, χειροτονήσετε, ἵνα μὴ μόνον ἐν τοῖσ ψηφίσμασι καὶ ταῖσ ἐπιστολαῖσ πολεμῆτε Φιλίππῳ, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ἔργοισ.

δοκεῖτε δέ μοι πολὺ βέλτιον ἂν περὶ τοῦ πολέμου καὶ ὅλησ τῆσ παρασκευῆσ βουλεύσασθαι, εἰ τὸν τόπον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῆσ χώρασ, πρὸσ ἣν πολεμεῖτε, ἐνθυμηθείητε, καὶ λογίσαισθ’ ὅτι τοῖσ πνεύμασιν καὶ ταῖσ ὡρ́αισ τοῦ ἔτουσ τὰ πολλὰ προλαμβάνων διαπράττεται Φίλιπποσ, καὶ φυλάξασ τοὺσ ἐτησίασ ἢ τὸν χειμῶν’ ἐπιχειρεῖ, ἡνίκ’ ἂν ἡμεῖσ μὴ δυναίμεθ’ ἐκεῖσ’ ἀφικέσθαι.

δεῖ τοίνυν ταῦτ’ ἐνθυμουμένουσ μὴ βοηθείαισ πολεμεῖν ὑστεριοῦμεν γὰρ ἁπάντων, ἀλλὰ παρασκευῇ συνεχεῖ καὶ δυνάμει.

ὑπάρχει δ’ ὑμῖν χειμαδίῳ μὲν χρῆσθαι τῇ δυνάμει Λήμνῳ καὶ Θάσῳ καὶ Σκιάθῳ καὶ ταῖσ ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ νήσοισ, ἐν αἷσ καὶ λιμένεσ καὶ σῖτοσ καὶ ἃ χρὴ στρατεύματι πάνθ’ ὑπάρχει· τὴν δ’ ὡρ́αν τοῦ ἔτουσ, ὅτε καὶ πρὸσ τῇ γῇ γενέσθαι ῥᾴδιον καὶ τὸ τῶν πνευμάτων ἀσφαλέσ, πρὸσ αὐτῇ τῇ χώρᾳ καὶ πρὸσ τοῖσ τῶν ἐμπορίων στόμασιν ῥᾳδίωσ ἔσται. ἃ μὲν οὖν χρήσεται καὶ πότε τῇ δυνάμει, παρὰ τὸν καιρὸν ὁ τούτων κύριοσ καταστὰσ ὑφ’ ὑμῶν βουλεύσεται·

ἃ δ’ ὑπάρξαι δεῖ παρ’ ὑμῶν, ταῦτ’ ἐστὶν ἁγὼ γέγραφα. ἂν ταῦτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πορίσητε, τὰ χρήματα πρῶτον ἃ λέγω, εἶτα καὶ τἄλλα παρασκευάσαντεσ, τοὺσ στρατιώτασ, τὰσ τριήρεισ, τοὺσ ἱππέασ, ἐντελῆ πᾶσαν τὴν δύναμιν νόμῳ κατακλείσητ’ ἐπὶ τῷ πολέμῳ μένειν, τῶν μὲν χρημάτων αὐτοὶ ταμίαι καὶ πορισταὶ γιγνόμενοι, τῶν δὲ πράξεων παρὰ τοῦ στρατηγοῦ τὸν λόγον ζητοῦντεσ, παύσεσθ’ ἀεὶ περὶ τῶν αὐτῶν βουλευόμενοι καὶ πλέον οὐδὲν ποιοῦντεσ, καὶ ἔτι πρὸσ τούτῳ πρῶτον μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὸν μέγιστον τῶν ἐκείνου πόρων ἀφαιρήσεσθε. ἔστι δ’ οὗτοσ τίσ;

ἀπὸ τῶν ὑμετέρων ὑμῖν πολεμεῖ συμμάχων, ἄγων καὶ φέρων τοὺσ πλέοντασ τὴν θάλατταν. ἔπειτα τί πρὸσ τούτῳ; τοῦ πάσχειν αὐτοὶ κακῶσ ἔξω γενήσεσθε, οὐχ ὥσπερ τὸν παρελθόντα χρόνον εἰσ Λῆμνον καὶ Ἴμβρον ἐμβαλὼν αἰχμαλώτουσ πολίτασ ὑμετέρουσ ᾤχετ’ ἔχων, πρὸσ τῷ Γεραιστῷ τὰ πλοῖα συλλαβὼν ἀμύθητα χρήματ’ ἐξέλεξε, τὰ τελευταῖ’ εἰσ Μαραθῶν’ ἀπέβη καὶ τὴν ἱερὰν ἀπὸ τῆσ χώρασ ᾤχετ’ ἔχων τριήρη, ὑμεῖσ δ’ οὔτε ταῦτα δύνασθε κωλύειν οὔτ’ εἰσ τοὺσ χρόνουσ, οὓσ ἂν προθῆσθε, βοηθεῖν. καίτοι τί δήποτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, νομίζετε τὴν μὲν τῶν Παναθηναίων ἑορτὴν καὶ τὴν τῶν Διονυσίων ἀεὶ τοῦ καθήκοντοσ χρόνου γίγνεσθαι, ἄν τε δεινοὶ λάχωσιν ἄν τ’ ἰδιῶται οἱ τούτων ἑκατέρων ἐπιμελούμενοι, εἰσ ἃ τοσαῦτ’ ἀναλίσκεται χρήματα, ὅσ’ οὐδ’ εἰσ ἕνα τῶν ἀποστόλων, καὶ τοσοῦτον ὄχλον καὶ παρασκευὴν ὅσην οὐκ οἶδ’ εἴ τι τῶν ἁπάντων ἔχει, τοὺσ δ’ ἀποστόλουσ πάντασ ὑμῖν ὑστερίζειν τῶν καιρῶν, τὸν εἰσ Μεθώνην, τὸν εἰσ Παγασάσ, τὸν εἰσ Ποτείδαιαν;

ὅτι ἐκεῖνα μὲν ἅπαντα νόμῳ τέτακται, καὶ πρόοιδεν ἕκαστοσ ὑμῶν ἐκ πολλοῦ τίσ χορηγὸσ ἢ γυμνασίαρχοσ τῆσ φυλῆσ, πότε καὶ παρὰ τοῦ καὶ τί λαβόντα τί δεῖ ποιεῖν, οὐδὲν ἀνεξέταστον οὐδ’ ἀόριστον ἐν τούτοισ ἠμέληται·

ἐν δὲ τοῖσ περὶ τοῦ πολέμου καὶ τῇ τούτου παρασκευῇ ἄτακτα, ἀδιόρθωτα, ἀόρισθ’ ἅπαντα. τοιγαροῦν ἅμ’ ἀκηκόαμέν τι καὶ τριηράρχουσ καθίσταμεν καὶ τούτοισ ἀντιδόσεισ ποιούμεθα καὶ περὶ χρημάτων πόρου σκοποῦμεν, καὶ μετὰ ταῦτ’ ἐμβαίνειν τοὺσ μετοίκουσ ἔδοξε καὶ τοὺσ χωρὶσ οἰκοῦντασ, εἶτ’ αὐτοὺσ πάλιν, εἶτ’ ἀντεμβιβάζειν, εἶτ’ ἐν ὅσῳ ταῦτα μέλλεται, προαπόλωλεν τὸ ἐφ’ ὃ ἂν ἐκπλέωμεν· τὸν γὰρ τοῦ πράττειν χρόνον εἰσ τὸ παρασκευάζεσθαι ἀναλίσκομεν, οἱ δὲ τῶν πραγμάτων οὐ μένουσι καιροὶ τὴν ἡμετέραν βραδυτῆτα καὶ εἰρωνείαν.

ἃσ δὲ τὸν μεταξὺ χρόνον δυνάμεισ οἰόμεθ’ ἡμῖν ὑπάρχειν, οὐδὲν οἱαῖ́ τ’ οὖσαι ποιεῖν ἐπ’ αὐτῶν τῶν καιρῶν ἐξελέγχονται. ὁ δ’ εἰσ τοῦθ’ ὕβρεωσ ἐλήλυθεν ὥστ’ ἐπιστέλλειν Εὐβοεῦσιν ἤδη τοιαύτασ ἐπιστολάσ. Ἐπιστολῆσ Ἀνάγνωσισ τούτων, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῶν ἀνεγνωσμένων ἀληθῆ μέν ἐστι τὰ πολλά, ὡσ οὐκ ἔδει, οὐ μὴν ἀλλ’ ἴσωσ οὐχ ἡδέ’ ἀκούειν. ἀλλ’ εἰ μέν, ὅσ’ ἄν τισ ὑπερβῇ τῷ λόγῳ, ἵνα μὴ λυπήσῃ, καὶ τὰ πράγμαθ’ ὑπερβήσεται, δεῖ πρὸσ ἡδονὴν δημηγορεῖν·

καὶ μηδὲ τοῦτο δύνασθαι μαθεῖν, ὅτι δεῖ τοὺσ ὀρθῶσ πολέμῳ χρωμένουσ οὐκ ἀκολουθεῖν τοῖσ πράγμασιν, ἀλλ’ αὐτοὺσ ἔμπροσθεν εἶναι τῶν πραγμάτων, καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον ὥσπερ τῶν στρατευμάτων ἀξιώσειέ τισ ἂν τὸν στρατηγὸν ἡγεῖσθαι, οὕτω καὶ τῶν πραγμάτων τοὺσ βουλευομένουσ, ἵν’ ἃν ἐκείνοισ δοκῇ, ταῦτα πράττηται καὶ μὴ τὰ συμβάντ’ ἀναγκάζωνται διώκειν.

ὑμεῖσ δ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πλείστη δύναμιν ἁπάντων ἔχοντεσ, τριήρεισ, ὁπλίτασ, ἱππέασ, χρημάτων πρόσοδον, τούτων μὲν μέχρι τῆσ τήμερον ἡμέρασ οὐδενὶ πώποτ’ εἰσ δέον τι κέχρησθε, οὐδὲν δ’ ἀπολείπετε, ὥσπερ οἱ βάρβαροι πυκτεύουσιν, οὕτω πολεμεῖν Φιλίππῳ.

καὶ γὰρ ἐκείνων ὁ πληγεὶσ ἀεὶ τῆσ πληγῆσ ἔχεται, κἂν ἑτέρωσε πατάξῃ τισ, ἐκεῖσ’ εἰσὶν αἱ χεῖρεσ· προβάλλεσθαι δ’ ἢ βλέπειν ἐναντίον οὔτ’ οἶδεν οὔτ’ ἐθέλει. καὶ ὑμεῖσ, ἂν ἐν Χερρονήσῳ πύθησθε Φίλιππον, ἐκεῖσε βοηθεῖν ψηφίζεσθε, ἂν ἐν Πύλαισ, ἐκεῖσε, ἂν ἄλλοθί που, συμπαραθεῖτ’ ἄνω κάτω, καὶ στρατηγεῖσθ’ ὑπ’ ἐκείνου, βεβούλευσθε δ’ οὐδὲν αὐτοὶ συμφέρον περὶ τοῦ πολέμου, οὐδὲ πρὸ τῶν πραγμάτων προορᾶτ’ οὐδέν, πρὶν ἂν ἢ γεγενημένον ἢ γιγνόμενόν τι πύθησθε.

ταῦτα δ’ ἴσωσ πρότερον μὲν ἐνῆν· νῦν δ’ ἐπ’ αὐτὴν ἥκει τὴν ἀκμήν, ὥστ’ οὐκέτ’ ἐγχωρεῖ. δοκεῖ δέ μοι θεῶν τισ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῖσ γιγνομένοισ ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ αἰσχυνόμενοσ τὴν φιλοπραγμοσύνην ταύτην ἐμβαλεῖν Φιλίππῳ.

εἰ γὰρ ἔχων ἃ κατέστραπται καὶ προείληφεν ἡσυχίαν ἔχειν ἤθελε καὶ μηδὲν ἔπραττεν ἔτι, ἀποχρῆν ἐνίοισ ὑμῶν ἄν μοι δοκεῖ, ἐξ ὧν αἰσχύνην καὶ ἀνανδρίαν καὶ πάντα τὰ αἴσχιστ’ ὠφληκότεσ ἂν ἦμεν δημοσίᾳ· νῦν δ’ ἐπιχειρῶν ἀεί τινι καὶ τοῦ πλείονοσ ὀρεγόμενοσ ἴσωσ ἂν ἐκκαλέσαιθ’ ὑμᾶσ, εἴπερ μὴ παντάπασιν ἀπεγνώκατε. θαυμάζω δ’ ἔγωγε, εἰ μηδεὶσ ὑμῶν μήτ’ ἐνθυμεῖται μήτ’ ὀργίζεται, ὁρῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὴν μὲν ἀρχὴν τοῦ πολέμου γεγενημένην περὶ τοῦ τιμωρήσασθαι Φίλιππον, τὴν δὲ τελευτὴν οὖσαν ἤδη ὑπὲρ τοῦ μὴ παθεῖν κακῶσ ὑπὸ Φιλίππου.

ἀλλὰ μὴν ὅτι γ’ οὐ στήσεται, δῆλον, εἰ μή τισ κωλύσει. εἶτα τοῦτ’ ἀναμενοῦμεν; καὶ τριήρεισ κενὰσ καὶ τὰσ παρὰ τοῦ δεῖνοσ ἐλπίδασ ἂν ἀποστείλητε, πάντ’ ἔχειν οἰέσθε καλῶσ; οὐκ ἐμβησόμεθα;

οὐκ ἔξιμεν αὐτοὶ μέρει γέ τινι στρατιωτῶν οἰκείων νῦν, εἰ καὶ μὴ πρότερον; οὐκ ἐπὶ τὴν ἐκείνου πλευσόμεθα; ποῖ οὖν προσορμιούμεθ’; ἤρετό τισ. εὑρήσει τὰ σαθρά, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῶν ἐκείνου πραγμάτων αὐτὸσ ὁ πόλεμοσ, ἂν ἐπιχειρῶμεν· ἂν μέντοι καθώμεθ’ οἴκοι, λοιδορουμένων ἀκούοντεσ καὶ αἰτιωμένων ἀλλήλουσ τῶν λεγόντων, οὐδέποτ’ οὐδὲν ἡμῖν μὴ γένηται τῶν δεόντων. ὅποι μὲν γὰρ ἄν, οἶμαι, μέροσ τι τῆσ πόλεωσ συναποσταλῇ, κἂν μὴ πᾶσα, καὶ τὸ τῶν θεῶν εὐμενὲσ καὶ τὸ τῆσ τύχησ συναγωνίζεται·

ὅποι δ’ ἂν στρατηγὸν καὶ ψήφισμα κενὸν καὶ τὰσ ἀπὸ τοῦ βήματοσ ἐλπίδασ ἐκπέμψητε, οὐδὲν ὑμῖν τῶν δεόντων γίγνεται, ἀλλ’ οἱ μὲν ἐχθροὶ καταγελῶσιν, οἱ δὲ σύμμαχοι τεθνᾶσι τῷ δέει τοὺσ τοιούτουσ ἀποστόλουσ. οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστιν ἕν’ ἄνδρα δυνηθῆναί ποτε ταῦθ’ ὑμῖν πρᾶξαι πάνθ’ ὅσα βούλεσθε·

ὑποσχέσθαι μέντοι καὶ φῆσαι καὶ τὸν δεῖν’ αἰτιάσασθαι καὶ τὸν δεῖν’ ἔστι, τὰ δὲ πράγματ’ ἐκ τούτων ἀπόλωλεν· ὅταν γὰρ ἡγῆται μὲν ὁ στρατηγὸσ ἀθλίων ἀπομίσθων ξένων, οἱ δ’ ὑπὲρ ὧν ἂν ἐκεῖνοσ πράξῃ πρὸσ ὑμᾶσ ψευδόμενοι ῥᾳδίωσ ἐνθάδ’ ὦσιν, ὑμεῖσ δ’ ἐξ ὧν ἂν ἀκούσηθ’ ὅ τι ἂν τύχητε ψηφίζησθε, τί καὶ χρὴ προσδοκᾶν; πῶσ οὖν ταῦτα παύσεται;

ὅταν ὑμεῖσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοὺσ αὐτοὺσ ἀποδείξητε στρατιώτασ καὶ μάρτυρασ τῶν στρατηγουμένων καὶ δικαστὰσ οἴκαδ’ ἐλθόντασ τῶν εὐθυνῶν, ὥστε μὴ ἀκούειν μόνον ὑμᾶσ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ παρόντασ ὁρᾶν. νῦν δ’ εἰσ τοῦθ’ ἥκει τὰ πράγματ’ αἰσχύνησ ὥστε τῶν στρατηγῶν ἕκαστοσ δὶσ καὶ τρὶσ κρίνεται παρ’ ὑμῖν περὶ θανάτου, πρὸσ δὲ τοὺσ ἐχθροὺσ οὐδεὶσ οὐδ’ ἅπαξ αὐτῶν ἀγωνίσασθαι περὶ θανάτου τολμᾷ, ἀλλὰ τὸν τῶν ἀνδραποδιστῶν καὶ λωποδυτῶν θάνατον μᾶλλον αἱροῦνται τοῦ προσήκοντοσ· κακούργου μὲν γάρ ἐστι κριθέντ’ ἀποθανεῖν, στρατηγοῦ δὲ μαχόμενον τοῖσ πολεμίοισ. ἡμῶν δ’ οἱ μὲν περιιόντεσ μετὰ Λακεδαιμονίων φασὶ Φίλιππον πράττειν τὴν Θηβαίων κατάλυσιν καὶ τὰσ πολιτείασ διασπᾶν, οἱ δ’ ὡσ πρέσβεισ πέπομφεν ὡσ βασιλέα, οἱ δ’ ἐν Ἰλλυριοῖσ πόλεισ τειχίζειν, οἱ δὲ λόγουσ πλάττοντεσ ἕκαστοσ περιερχόμεθα.

ἐγὼ δ’ οἶμαι μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, νὴ τοὺσ θεοὺσ ἐκεῖνον μεθύειν τῷ μεγέθει τῶν πεπραγμένων καὶ πολλὰ τοιαῦτ’ ὀνειροπολεῖν ἐν τῇ γνώμῃ, τήν τ’ ἐρημίαν τῶν κωλυσόντων ὁρῶντα καὶ τοῖσ πεπραγμένοισ ἐπῃρμένον, οὐ μέντοι μὰ Δί’ οὕτω γε προαιρεῖσθαι πράττειν ὥστε τοὺσ ἀνοητοτάτουσ τῶν παρ’ ἡμῖν εἰδέναι τί μέλλει ποιεῖν ἐκεῖνοσ·

ἀνοητότατοι γάρ εἰσιν οἱ λογοποιοῦντεσ. ἀλλ’ ἂν ἀφέντεσ ταῦτ’ ἐκεῖν’ εἰδῶμεν, ὅτι ἐχθρὸσ ἅνθρωποσ καὶ τὰ ἡμέτερ’ ἡμᾶσ ἀποστερεῖ καὶ χρόνον πολὺν ὕβρικε, καὶ ἅπανθ’ ὅσα πώποτ’ ἠλπίσαμέν τινα πράξειν ὑπὲρ ἡμῶν καθ’ ἡμῶν εὑρ́ηται, καὶ τὰ λοιπὰ ἐν αὐτοῖσ ἡμῖν ἐστί, κἂν μὴ νῦν ἐθέλωμεν ἐκεῖ πολεμεῖν αὐτῷ, ἐνθάδ’ ἴσωσ ἀναγκασθησόμεθα τοῦτο ποιεῖν, ἂν ταῦτ’ εἰδῶμεν, καὶ τὰ δέοντ’ ἐσόμεθ’ ἐγνωκότεσ καὶ λόγων ματαίων ἀπηλλαγμένοι·

οὐ γὰρ ἅττα ποτ’ ἔσται δεῖ σκοπεῖν, ἀλλ’ ὅτι φαῦλα, ἂν μὴ προσέχητε τὸν νοῦν καὶ τὰ προσήκοντα ποιεῖν ἐθέλητε, εὖ εἰδέναι. ἐγὼ μὲν οὖν οὔτ’ ἄλλοτε πώποτε πρὸσ χάριν εἱλόμην λέγειν ὅ τι ἂν μὴ καὶ συνοίσειν πεπεισμένοσ ὦ, νῦν θ’ ἃ γιγνώσκω πάνθ’ ἁπλῶσ, οὐδὲν ὑποστειλάμενοσ, πεπαρρησίασμαι.

ἐβουλόμην δ’ ἄν, ὥσπερ ὅτι ὑμῖν συμφέρει τὰ βέλτιστ’ ἀκούειν οἶδα, οὕτωσ εἰδέναι συνοῖσον καὶ τῷ τὰ βέλτιστ’ εἰπόντι· πολλῷ γὰρ ἂν ἥδιον εἶχον. νῦν δ’ ἐπ’ ἀδήλοισ οὖσι τοῖσ ἀπὸ τούτων ἐμαυτῷ γενησομένοισ, ὅμωσ ἐπὶ τῷ συνοίσειν ὑμῖν, ἂν πράξητε, ταῦτα πεπεῖσθαι λέγειν αἱροῦμαι. νικῴη δ’ ὅ τι πᾶσιν μέλλει συνοίσειν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Demosthenes, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Α

(데모스테네스, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Α)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION