Demosthenes, Speeches, Ὀλυνθιακὸσ Γ

(데모스테네스, Speeches, Ὀλυνθιακὸσ Γ)

οὐχὶ ταὐτὰ παρίσταταί μοι γιγνώσκειν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὅταν τ’ εἰσ τὰ πράγματ’ ἀποβλέψω καὶ ὅταν πρὸσ τοὺσ λόγουσ οὓσ ἀκούω· τοὺσ μὲν γὰρ λόγουσ περὶ τοῦ τιμωρήσασθαι Φίλιππον ὁρῶ γιγνομένουσ, τὰ δὲ πράγματ’ εἰσ τοῦτο προήκοντα, ὥσθ’ ὅπωσ μὴ πεισόμεθ’ αὐτοὶ πρότερον κακῶσ σκέψασθαι δέον. οὐδὲν οὖν ἄλλο μοι δοκοῦσιν οἱ τὰ τοιαῦτα λέγοντεσ ἢ τὴν ὑπόθεσιν, περὶ ἧσ βουλεύεσθε, οὐχὶ τὴν οὖσαν παριστάντεσ ὑμῖν ἁμαρτάνειν. ἐγὼ δέ, ὅτι μέν ποτ’ ἐξῆν τῇ πόλει καὶ τὰ αὑτῆσ ἔχειν ἀσφαλῶσ καὶ Φίλιππον τιμωρήσασθαι, καὶ μάλ’ ἀκριβῶσ οἶδα·

ἐπ’ ἐμοῦ γάρ, οὐ πάλαι γέγονεν ταῦτ’ ἀμφότερα· νῦν μέντοι πέπεισμαι τοῦθ’ ἱκανὸν προλαβεῖν ἡμῖν εἶναι τὴν πρώτην, ὅπωσ τοὺσ συμμάχουσ σώσομεν. ἐὰν γὰρ τοῦτο βεβαίωσ ὑπάρξῃ, τότε καὶ περὶ τοῦ τίνα τιμωρήσεταί τισ καὶ ὃν τρόπον ἐξέσται σκοπεῖν· πρὶν δὲ τὴν ἀρχὴν ὀρθῶσ ὑποθέσθαι, μάταιον ἡγοῦμαι περὶ τῆσ τελευτῆσ ὁντινοῦν ποιεῖσθαι λόγον. ὁ μὲν οὖν παρὼν καιρόσ, εἴπερ ποτέ, πολλῆσ φροντίδοσ καὶ βουλῆσ δεῖται·

ἐγὼ δ’ οὐχ ὅ τι χρὴ περὶ τῶν παρόντων συμβουλεῦσαι χαλεπώτατον ἡγοῦμαι, ἀλλ’ ἐκεῖν’ ἀπορῶ, τίνα χρὴ τρόπον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πρὸσ ὑμᾶσ περὶ αὐτῶν εἰπεῖν. πέπεισμαι γὰρ ἐξ ὧν παρὼν καὶ ἀκούων σύνοιδα, τὰ πλείω τῶν πραγμάτων ἡμᾶσ ἐκπεφευγέναι τῷ μὴ βούλεσθαι τὰ δέοντα ποιεῖν ἢ τῷ μὴ συνιέναι. ἀξιῶ δ’ ὑμᾶσ, ἂν μετὰ παρρησίασ ποιῶμαι τοὺσ λόγουσ, ὑπομένειν, τοῦτο θεωροῦντασ, εἰ τἀληθῆ λέγω, καὶ διὰ τοῦτο, ἵνα τὰ λοιπὰ βελτίω γένηται· ὁρᾶτε γὰρ ὡσ ἐκ τοῦ πρὸσ χάριν δημηγορεῖν ἐνίουσ εἰσ πᾶν προελήλυθε μοχθηρίασ τὰ παρόντα. ἀναγκαῖον δ’ ὑπολαμβάνω μικρὰ τῶν γεγενημένων πρῶτον ὑμᾶσ ὑπομνῆσαι.

μέμνησθ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὅτ’ ἀπηγγέλθη Φίλιπποσ ὑμῖν ἐν Θρᾴκῃ τρίτον ἢ τέταρτον ἔτοσ τουτὶ Ἡραῖον τεῖχοσ πολιορκῶν. τότε τοίνυν μὴν μὲν ἦν μαιμακτηριών· πολλῶν δὲ λόγων καὶ θορύβου γιγνομένου παρ’ ὑμῖν ἐψηφίσασθε τετταράκοντα τριήρεισ καθέλκειν καὶ τοὺσ μέχρι πέντε καὶ τετταράκοντ’ ἐτῶν αὐτοὺσ ἐμβαίνειν καὶ τάλανθ’ ἑξήκοντ’ εἰσφέρειν. καὶ μετὰ ταῦτα διελθόντοσ τοῦ ἐνιαυτοῦ τούτου ἑκατομβαιών, μεταγειτνιών, βοηδρομιών·

τούτου τοῦ μηνὸσ μόγισ μετὰ τὰ μυστήρια δέκα ναῦσ ἀπεστείλατ’ ἔχοντα κενὰσ Χαρίδημον καὶ πέντε τάλαντ’ ἀργυρίου. ὡσ γὰρ ἠγγέλθη Φίλιπποσ ἀσθενῶν ἢ τεθνεώσ ἦλθε γὰρ ἀμφότερα, οὐκέτι καιρὸν οὐδένα τοῦ βοηθεῖν νομίσαντεσ ἀφεῖτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὸν ἀπόστολον. ἦν δ’ οὗτοσ ὁ καιρὸσ αὐτόσ· εἰ γὰρ τότ’ ἐκεῖσ’ ἐβοηθήσαμεν, ὥσπερ ἐψηφισάμεθα, προθύμωσ, οὐκ ἂν ἠνώχλει νῦν ἡμῖν ὁ Φίλιπποσ σωθείσ. τὰ μὲν δὴ τότε πραχθέντ’ οὐκ ἂν ἄλλωσ ἔχοι·

νῦν δ’ ἑτέρου πολέμου καιρὸσ ἥκει τισ, δι’ ὃν καὶ περὶ τούτων ἐμνήσθην, ἵνα μὴ ταὐτὰ πάθητε. τί δὴ χρησόμεθ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τούτῳ; εἰ γὰρ μὴ βοηθήσετε παντὶ σθένει κατὰ τὸ δυνατόν, θεάσασθ’ ὃν τρόπον ὑμεῖσ ἐστρατηγηκότεσ πάντ’ ἔσεσθ’ ὑπὲρ Φιλίππου. ὑπῆρχον Ὀλύνθιοι δύναμίν τινα κεκτημένοι, καὶ διέκειθ’ οὕτω τὰ πράγματα·

οὔτε Φίλιπποσ ἐθάρρει τούτουσ οὔθ’ οὗτοι Φίλιππον. ἐπράξαμεν ἡμεῖσ κἀκεῖνοι πρὸσ ἡμᾶσ εἰρήνην· ἦν τοῦθ’ ὥσπερ ἐμπόδισμά τι τῷ Φιλίππῳ καὶ δυσχερέσ, πόλιν μεγάλην ἐφορμεῖν τοῖσ ἑαυτοῦ καιροῖσ διηλλαγμένην πρὸσ ἡμᾶσ. ἐκπολεμῶσαι δεῖν ᾠόμεθα τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐκ παντὸσ τρόπου, καὶ ὃ πάντεσ ἐθρύλουν, πέπρακται νυνὶ τοῦθ’ ὁπωσδήποτε. τί οὖν ὑπόλοιπον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πλὴν βοηθεῖν ἐρρωμένωσ καὶ προθύμωσ;

ἐγὼ μὲν οὐχ ὁρῶ· χωρὶσ γὰρ τῆσ περιστάσησ ἂν ἡμᾶσ αἰσχύνησ, εἰ καθυφείμεθά τι τῶν πραγμάτων, οὐδὲ τὸν φόβον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, μικρὸν ὁρῶ τὸν τῶν μετὰ ταῦτα, ἐχόντων μὲν ὡσ ἔχουσι Θηβαίων ἡμῖν, ἀπειρηκότων δὲ χρήμασι Φωκέων, μηδενὸσ δ’ ἐμποδὼν ὄντοσ Φιλίππῳ τὰ παρόντα καταστρεψαμένῳ πρὸσ ταῦτ’ ἐπικλῖναι τὰ πράγματα. ἀλλὰ μὴν εἴ τισ ὑμῶν εἰσ τοῦτ’ ἀναβάλλεται ποιήσειν τὰ δέοντα, ἰδεῖν ἐγγύθεν βούλεται τὰ δεινά, ἐξὸν ἀκούειν ἄλλοθι γιγνόμενα, καὶ βοηθοὺσ ἑαυτῷ ζητεῖν, ἐξὸν νῦν ἑτέροισ αὐτὸν βοηθεῖν·

ὅτι γὰρ εἰσ τοῦτο περιστήσεται τὰ πράγματα, ἐὰν τὰ παρόντα προώμεθα, σχεδὸν ἴσμεν ἅπαντεσ δήπου. ἀλλ’ ὅτι μὲν δὴ δεῖ βοηθεῖν, εἴποι τισ ἄν, πάντεσ ἐγνώκαμεν, καὶ βοηθήσομεν·

τὸ δ’ ὅπωσ, τοῦτο λέγε. μὴ τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, θαυμάσητε, ἂν παράδοξον εἴπω τι τοῖσ πολλοῖσ. νομοθέτασ καθίσατε. ἐν δὲ τούτοισ τοῖσ νομοθέταισ μὴ θῆσθε νόμον μηδένα εἰσὶ γὰρ ὑμῖν ἱκανοί, ἀλλὰ τοὺσ εἰσ τὸ παρὸν βλάπτοντασ ὑμᾶσ λύσατε. λέγω τοὺσ περὶ τῶν θεωρικῶν, σαφῶσ οὑτωσί, καὶ τοὺσ περὶ τῶν στρατευομένων ἐνίουσ, ὧν οἱ μὲν τὰ στρατιωτικὰ τοῖσ οἴκοι μένουσι διανέμουσι θεωρικά, οἱ δὲ τοὺσ ἀτακτοῦντασ ἀθῴουσ καθιστᾶσιν, εἶτα καὶ τοὺσ τὰ δέοντα ποιεῖν βουλομένουσ ἀθυμοτέρουσ ποιοῦσιν.

ἐπειδὰν δὲ ταῦτα λύσητε καὶ τὴν τοῦ τὰ βέλτιστα λέγειν ὁδὸν παράσχητ’ ἀσφαλῆ, τηνικαῦτα τὸν γράψονθ’ ἃ πάντεσ ἴσθ’ ὅτι συμφέρει ζητεῖτε. πρὶν δὲ ταῦτα πρᾶξαι, μὴ σκοπεῖτε τίσ εἰπὼν τὰ βέλτισθ’ ὑπὲρ ὑμῶν ὑφ’ ὑμῶν ἀπολέσθαι βουλήσεται·

οὐ γὰρ εὑρήσετε, ἄλλωσ τε καὶ τούτου μόνου περιγίγνεσθαι μέλλοντοσ, παθεῖν ἀδίκωσ τι κακὸν τὸν ταῦτ’ εἰπόντα καὶ γράψαντα, μηδὲν δ’ ὠφελῆσαι τὰ πράγματα, ἀλλὰ καὶ εἰσ τὸ λοιπὸν μᾶλλον ἔτ’ ἢ νῦν τὸ τὰ βέλτιστα λέγειν φοβερώτερον ποιῆσαι. καὶ λύειν γ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοὺσ νόμουσ δεῖ τούτουσ τοὺσ αὐτοὺσ ἀξιοῦν οἵπερ καὶ τεθήκασιν· οὐ γάρ ἐστι δίκαιον, τὴν μὲν χάριν, ἣ πᾶσαν ἔβλαπτε τὴν πόλιν, τοῖσ τότε θεῖσιν ὑπάρχειν, τὴν δ’ ἀπέχθειαν, δι’ ἧσ ἂν ἅπαντεσ ἄμεινον πράξαιμεν, τῷ νῦν τὰ βέλτιστ’ εἰπόντι ζημίαν γενέσθαι.

πρὶν δὲ ταῦτ’ εὐτρεπίσαι, μηδαμῶσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, μηδέν’ ἀξιοῦτε τηλικοῦτον εἶναι παρ’ ὑμῖν ὥστε τοὺσ νόμουσ τούτουσ παραβάντα μὴ δοῦναι δίκην, μηδ’ οὕτωσ ἀνόητον ὥστ’ εἰσ προῦπτον κακὸν αὑτὸν ἐμβαλεῖν. οὐ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ ὑμᾶσ ἀγνοεῖν δεῖ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὅτι ψήφισμ’ οὐδενὸσ ἄξιόν ἐστιν, ἂν μὴ προσγένηται τὸ ποιεῖν ἐθέλειν τά γε δόξαντα προθύμωσ ὑμᾶσ.

εἰ γὰρ αὐτάρκη τὰ ψηφίσματ’ ἦν ἢ ὑμᾶσ ἀναγκάζειν ἃ προσήκει πράττειν ἢ περὶ ὧν γραφείη διαπράξασθαι, οὔτ’ ἂν ὑμεῖσ πολλὰ ψηφιζόμενοι μικρά, μᾶλλον δ’ οὐδὲν ἐπράττετε τούτων, οὔτε Φίλιπποσ τοσοῦτον ὑβρίκει χρόνον· πάλαι γὰρ ἂν εἵνεκά γε ψηφισμάτων ἐδεδώκει δίκην. ἀλλ’ οὐχ οὕτω ταῦτ’ ἔχει·

τὸ γὰρ πράττειν τοῦ λέγειν καὶ χειροτονεῖν ὕστερον ὂν τῇ τάξει, πρότερον τῇ δυνάμει καὶ κρεῖττόν ἐστιν. τοῦτ’ οὖν δεῖ προσεῖναι, τὰ δ’ ἄλλ’ ὑπάρχει· καὶ γὰρ εἰπεῖν τὰ δέοντα παρ’ ὑμῖν εἰσιν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δυνάμενοι, καὶ γνῶναι πάντων ὑμεῖσ ὀξύτατοι τὰ ῥηθέντα, καὶ πρᾶξαι δὲ δυνήσεσθε νῦν, ἐὰν ὀρθῶσ ποιῆτε. τίνα γὰρ χρόνον ἢ τίνα καιρόν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῦ παρόντοσ βελτίω ζητεῖτε;

ἢ πόθ’ ἃ δεῖ πράξετ’, εἰ μὴ νῦν; οὐχ ἅπαντα μὲν ἡμῶν προείληφε τὰ χωρί’ ἅνθρωποσ, εἰ δὲ καὶ ταύτησ κύριοσ τῆσ χώρασ γενήσεται, πάντων αἴσχιστα πεισόμεθα; οὐχ οὕσ, εἰ πολεμήσαιεν, ἑτοίμωσ σώσειν ὑπισχνούμεθα, οὗτοι νῦν πολεμοῦσιν; οὐκ ἐχθρόσ;

οὐκ ἔχων τὰ ἡμέτερα; οὐ βάρβαροσ; οὐχ ὅ τι ἂν εἴποι τισ; ἀλλὰ πρὸσ θεῶν πάντ’ ἐάσαντεσ καὶ μόνον οὐχὶ συγκατασκευάσαντεσ αὐτῷ, τότε τοὺσ αἰτίουσ οἵτινεσ τούτων ζητήσομεν; οὐ γὰρ αὐτοί γ’ αἴτιοι φήσομεν εἶναι, σαφῶσ οἶδα τοῦτ’ ἐγώ. οὐδὲ γὰρ ἐν τοῖσ τοῦ πολέμου κινδύνοισ τῶν φυγόντων οὐδεὶσ ἑαυτοῦ κατηγορεῖ, ἀλλὰ τοῦ στρατηγοῦ καὶ τῶν πλησίον καὶ πάντων μᾶλλον, ἥττηνται δ’ ὅμωσ διὰ πάντασ τοὺσ φυγόντασ δήπου· μένειν γὰρ ἐξῆν τῷ κατηγοροῦντι τῶν ἄλλων, εἰ δὲ τοῦτ’ ἐποίει ἕκαστοσ, ἐνίκων ἄν. καὶ νῦν, οὐ λέγει τισ τὰ βέλτιστα·

ἀναστὰσ ἄλλοσ εἰπάτω, μὴ τοῦτον αἰτιάσθω. ἕτεροσ λέγει τισ βελτίω· ταῦτα ποιεῖτ’ ἀγαθῇ τύχῃ. ἀλλ’ οὐχ ἡδέα ταῦτα· οὐκέτι τοῦθ’ ὁ λέγων ἀδικεῖ ‐ πλὴν εἰ δέον εὔξασθαι παραλείπει. εὔξασθαι μὲν γάρ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ῥᾴδιον, εἰσ ταὐτὸ πάνθ’ ὅσα βούλεταί τισ ἁθροίσαντ’ ἐν ὀλίγῳ· ἑλέσθαι δ’, ὅταν περὶ πραγμάτων προτεθῇ σκοπεῖν, οὐκέθ’ ὁμοίωσ εὔπορον, ἀλλὰ δεῖ τὰ βέλτιστ’ ἀντὶ τῶν ἡδέων, ἂν μὴ συναμφότερ’ ἐξῇ, λαμβάνειν. εἰ δέ τισ ἡμῖν ἔχει καὶ τὰ θεωρικὰ ἐᾶν καὶ πόρουσ ἑτέρουσ λέγειν στρατιωτικούσ, οὐχ οὗτοσ κρείττων;

εἴποι τισ ἄν. φήμ’ ἔγωγε, εἴπερ ἔστιν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι· ἀλλὰ θαυμάζω εἴ τῴ ποτ’ ἀνθρώπων ἢ γέγονεν ἢ γενήσεται, ἂν τὰ παρόντ’ ἀναλώσῃ πρὸσ ἃ μὴ δεῖ, τῶν ἀπόντων εὐπορῆσαι πρὸσ ἃ δεῖ. ἀλλ’, οἶμαι, μέγα τοῖσ τοιούτοισ ὑπάρχει λόγοισ ἡ παρ’ ἑκάστου βούλησισ, διόπερ ῥᾷστον ἁπάντων ἐστὶν αὑτὸν ἐξαπατῆσαι· ὃ γὰρ βούλεται, τοῦθ’ ἕκαστοσ καὶ οἰέται, τὰ δὲ πράγματα πολλάκισ οὐχ οὕτω πέφυκεν. ὁρᾶτ’ οὖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ταῦθ’ οὕτωσ, ὅπωσ καὶ τὰ πράγματ’ ἐνδέχεται καὶ δυνήσεσθ’ ἐξιέναι καὶ μισθὸν ἕξετε.

οὔ τοι σωφρόνων οὐδὲ γενναίων ἐστὶν ἀνθρώπων, ἐλλείποντάσ τι δι’ ἔνδειαν χρημάτων τῶν τοῦ πολέμου εὐχερῶσ τὰ τοιαῦτ’ ὀνείδη φέρειν, οὐδ’ ἐπὶ μὲν Κορινθίουσ καὶ Μεγαρέασ ἁρπάσαντασ τὰ ὅπλα πορεύεσθαι, Φίλιππον δ’ ἐᾶν πόλεισ Ἑλληνίδασ ἀνδραποδίζεσθαι δι’ ἀπορίαν ἐφοδίων τοῖσ στρατευομένοισ. καὶ ταῦτ’ οὐχ ἵν’ ἀπέχθωμαί τισιν ὑμῶν, τὴν ἄλλωσ προῄρημαι λέγειν·

οὐ γὰρ οὕτωσ ἄφρων οὐδ’ ἀτυχήσ εἰμ’ ἐγὼ ὥστ’ ἀπεχθάνεσθαι βούλεσθαι μηδὲν ὠφελεῖν νομίζων· ἀλλὰ δικαίου πολίτου κρίνω τὴν τῶν πραγμάτων σωτηρίαν ἀντὶ τῆσ ἐν τῷ λέγειν χάριτοσ αἱρεῖσθαι. καὶ γὰρ τοὺσ ἐπὶ τῶν προγόνων ἡμῶν λέγοντασ ἀκούω, ὥσπερ ἴσωσ καὶ ὑμεῖσ, οὓσ ἐπαινοῦσι μὲν οἱ παριόντεσ ἅπαντεσ, μιμοῦνται δ’ οὐ πάνυ, τούτῳ τῷ ἔθει καὶ τῷ τρόπῳ τῆσ πολιτείασ χρῆσθαι, τὸν Ἀριστείδην ἐκεῖνον, τὸν Νικίαν, τὸν ὁμώνυμον ἐμαυτῷ, τὸν Περικλέα. ἐξ οὗ δ’ οἱ διερωτῶντεσ ὑμᾶσ οὗτοι πεφήνασι ῥήτορεσ τί βούλεσθε;

τί γράψω; τί ὑμῖν χαρίσωμαι; προπέποται τῆσ παραυτίκα χάριτοσ τὰ τῆσ πόλεωσ πράγματα, καὶ τοιαυτὶ συμβαίνει, καὶ τὰ μὲν τούτων πάντα καλῶσ ἔχει, τὰ δ’ ὑμέτερ’ αἰσχρῶσ. καίτοι σκέψασθ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἅ τισ ἂν κεφάλαι’ εἰπεῖν ἔχοι τῶν τ’ ἐπὶ τῶν προγόνων ἔργων καὶ τῶν ἐφ’ ὑμῶν.

ἔσται δὲ βραχὺσ καὶ γνώριμοσ ὑμῖν ὁ λόγοσ· οὐ γὰρ ἀλλοτρίοισ ὑμῖν χρωμένοισ παραδείγμασιν, ἀλλ’ οἰκείοισ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, εὐδαίμοσιν ἔξεστι γενέσθαι. ἐκεῖνοι τοίνυν, οἷσ οὐκ ἐχαρίζονθ’ οἱ λέγοντεσ οὐδ’ ἐφίλουν αὐτοὺσ ὥσπερ ὑμᾶσ οὗτοι νῦν, πέντε μὲν καὶ τετταράκοντ’ ἔτη τῶν Ἑλλήνων ἦρξαν ἑκόντων, πλείω δ’ ἢ μύρια τάλαντ’ εἰσ τὴν ἀκρόπολιν ἀνήγαγον, ὑπήκουε δ’ ὁ ταύτην τὴν χώραν ἔχων αὐτοῖσ βασιλεύσ, ὥσπερ ἐστὶ προσῆκον βάρβαρον Ἕλλησι, πολλὰ δὲ καὶ καλὰ καὶ πεζῇ καὶ ναυμαχοῦντεσ ἔστησαν τρόπαι’ αὐτοὶ στρατευόμενοι, μόνοι δ’ ἀνθρώπων κρείττω τὴν ἐπὶ τοῖσ ἔργοισ δόξαν τῶν φθονούντων κατέλιπον.

ἐπὶ μὲν δὴ τῶν Ἑλληνικῶν ἦσαν τοιοῦτοι·

ἐν δὲ τοῖσ κατὰ τὴν πόλιν αὐτὴν θεάσασθ’ ὁποῖοι, ἔν τε τοῖσ κοινοῖσ κἀν τοῖσ ἰδίοισ. δημοσίᾳ μὲν τοίνυν οἰκοδομήματα καὶ κάλλη τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα κατεσκεύασαν ἡμῖν ἱερῶν καὶ τῶν ἐν τούτοισ ἀναθημάτων, ὥστε μηδενὶ τῶν ἐπιγιγνομένων ὑπερβολὴν λελεῖφθαι· ἰδίᾳ δ’ οὕτω σώφρονεσ ἦσαν καὶ σφόδρ’ ἐν τῷ τῆσ πολιτείασ ἤθει μένοντεσ, ὥστε τὴν Ἀριστείδου καὶ τὴν Μιλτιάδου καὶ τῶν τότε λαμπρῶν οἰκίαν εἴ τισ ἄρ’ οἶδεν ὑμῶν ὁποία ποτ’ ἐστίν, ὁρᾷ τῆσ τοῦ γείτονοσ οὐδὲν σεμνοτέραν οὖσαν· οὐ γὰρ εἰσ περιουσίαν ἐπράττετ’ αὐτοῖσ τὰ τῆσ πόλεωσ, ἀλλὰ τὸ κοινὸν αὔξειν ἕκαστοσ ᾤετο δεῖν.

ἐκ δὲ τοῦ τὰ μὲν Ἑλληνικὰ πιστῶσ, τὰ δὲ πρὸσ τοὺσ θεοὺσ εὐσεβῶσ, τὰ δ’ ἐν αὑτοῖσ ἴσωσ διοικεῖν μεγάλην εἰκότωσ ἐκτήσαντ’ εὐδαιμονίαν. τότε μὲν δὴ τοῦτον τὸν τρόπον εἶχε τὰ πράγματ’ ἐκείνοισ, χρωμένοισ οἷσ εἶπον προστάταισ·

νυνὶ δὲ πῶσ ἡμῖν ὑπὸ τῶν χρηστῶν τούτων τὰ πράγματ’ ἔχει; ἆρά γ’ ὁμοίωσ ἢ παραπλησίωσ; οἷσ ‐ τὰ μὲν ἄλλα σιωπῶ, πόλλ’ ἂν ἔχων εἰπεῖν, ἀλλ’ ὅσησ ἅπαντεσ ὁρᾶτ’ ἐρημίασ ἐπειλημμένοι, καὶ Λακεδαιμονίων μὲν ἀπολωλότων, Θηβαίων δ’ ἀσχόλων ὄντων, τῶν δ’ ἄλλων οὐδενὸσ ὄντοσ ἀξιόχρεω περὶ τῶν πρωτείων ἡμῖν ἀντιτάξασθαι, ἐξὸν δ’ ἡμῖν καὶ τὰ ἡμέτερ’ αὐτῶν ἀσφαλῶσ ἔχειν καὶ τὰ τῶν ἄλλων δίκαια βραβεύειν, ἀπεστερήμεθα μὲν χώρασ οἰκείασ, πλείω δ’ ἢ χίλια καὶ πεντακόσια τάλαντ’ ἀνηλώκαμεν εἰσ οὐδὲν δέον, οὓσ δ’ ἐν τῷ πολέμῳ συμμάχουσ ἐκτησάμεθα, εἰρήνησ οὔσησ ἀπολωλέκασιν οὗτοι, ἐχθρὸν δ’ ἐφ’ ἡμᾶσ αὐτοὺσ τηλικοῦτον ἠσκήκαμεν. ἢ φρασάτω τισ ἐμοὶ παρελθών, πόθεν ἄλλοθεν ἰσχυρὸσ γέγονεν ἢ παρ’ ἡμῶν αὐτῶν Φίλιπποσ.

ἀλλ’, ὦ τᾶν, εἰ ταῦτα φαύλωσ, τά γ’ ἐν αὐτῇ τῇ πόλει νῦν ἄμεινον ἔχει.

καὶ τί ἂν εἰπεῖν τισ ἔχοι; τὰσ ἐπάλξεισ ἃσ κονιῶμεν, καὶ τὰσ ὁδοὺσ ἃσ ἐπισκευάζομεν, καὶ κρήνασ, καὶ λήρουσ; ἀποβλέψατε δὴ πρὸσ τοὺσ ταῦτα πολιτευομένουσ, ὧν οἱ μὲν ἐκ πτωχῶν πλούσιοι γεγόνασιν, οἱ δ’ ἐξ ἀδόξων ἔντιμοι, ἔνιοι δὲ τὰσ ἰδίασ οἰκίασ τῶν δημοσίων οἰκοδομημάτων σεμνοτέρασ εἰσὶ κατεσκευασμένοι, ὅσῳ δὲ τὰ τῆσ πόλεωσ ἐλάττω γέγονεν, τοσούτῳ τὰ τούτων ηὔξηται. τί δὴ τὸ πάντων αἴτιον τούτων, καὶ τί δή ποθ’ ἅπαντ’ εἶχε καλῶσ τότε, καὶ νῦν οὐκ ὀρθῶσ;

ὅτι τότε μὲν πράττειν καὶ στρατεύεσθαι τολμῶν αὐτὸσ ὁ δῆμοσ δεσπότησ τῶν πολιτευομένων ἦν καὶ κύριοσ αὐτὸσ ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν, καὶ ἀγαπητὸν ἦν παρὰ τοῦ δήμου τῶν ἄλλων ἑκάστῳ καὶ τιμῆσ καὶ ἀρχῆσ καὶ ἀγαθοῦ τινοσ μεταλαβεῖν· νῦν δὲ τοὐναντίον κύριοι μὲν οἱ πολιτευόμενοι τῶν ἀγαθῶν, καὶ διὰ τούτων ἅπαντα πράττεται, ὑμεῖσ δ’ ὁ δῆμοσ, ἐκνενευρισμένοι καὶ περιῃρημένοι χρήματα, συμμάχουσ, ἐν ὑπηρέτου καὶ προσθήκησ μέρει γεγένησθε, ἀγαπῶντεσ ἐὰν μεταδιδῶσι θεωρικῶν ὑμῖν ἢ Βοηδρόμια πέμψωσιν οὗτοι, καὶ τὸ πάντων ἀνδρειότατον, τῶν ὑμετέρων αὐτῶν χάριν προσοφείλετε.

οἱ δ’ ἐν αὐτῇ τῇ πόλει καθείρξαντεσ ὑμᾶσ ἐπάγουσ’ ἐπὶ ταῦτα καὶ τιθασεύουσι χειροήθεισ αὑτοῖσ ποιοῦντεσ. ἔστι δ’ οὐδέποτ’, οἶμαι, μέγα καὶ νεανικὸν φρόνημα λαβεῖν μικρὰ καὶ φαῦλα πράττοντασ·

ὁποῖ’ ἄττα γὰρ ἂν τἀπιτηδεύματα τῶν ἀνθρώπων ᾖ, τοιοῦτον ἀνάγκη καὶ τὸ φρόνημ’ ἔχειν. ταῦτα μὰ τὴν Δήμητρ’ οὐκ ἂν θαυμάσαιμ’ εἰ μείζων εἰπόντι ἐμοὶ γένοιτο παρ’ ὑμῶν βλάβη τῶν πεποιηκότων αὐτὰ γενέσθαι· οὐδὲ γὰρ παρρησία περὶ πάντων ἀεὶ παρ’ ὑμῖν ἐστιν, ἀλλ’ ἔγωγ’ ὅτι καὶ νῦν γέγονεν θαυμάζω. ἐὰν οὖν ἀλλὰ νῦν γ’ ἔτι ἀπαλλαγέντεσ τούτων τῶν ἐθῶν ἐθελήσητε στρατεύεσθαί τε καὶ πράττειν ἀξίωσ ὑμῶν αὐτῶν, καὶ ταῖσ περιουσίαισ ταῖσ οἴκοι ταύταισ ἀφορμαῖσ ἐπὶ τὰ ἔξω τῶν ἀγαθῶν χρῆσθαι, ἴσωσ ἄν, ἴσωσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τέλειόν τι καὶ μέγα κτήσαισθ’ ἀγαθὸν καὶ τῶν τοιούτων λημμάτων ἀπαλλαγείητε, ἃ τοῖσ ἀσθενοῦσι παρὰ τῶν ἰατρῶν σιτίοισ διδομένοισ ἐοίκε.

καὶ γὰρ ἐκεῖν’ οὔτ’ ἰσχὺν ἐντίθησιν οὔτ’ ἀποθνῄσκειν ἐᾷ· καὶ ταῦθ’ ἃ νέμεσθε νῦν ὑμεῖσ, οὔτε τοσαῦτ’ ἐστὶν ὥστ’ ὠφέλειαν ἔχειν τινὰ διαρκῆ, οὔτ’ ἀπογνόντασ ἄλλο τι πράττειν ἐᾷ, ἀλλ’ ἔστι ταῦτα τὴν ἑκάστου ῥᾳθυμίαν ὑμῶν ἐπαυξάνοντα. οὐκοῦν σὺ μισθοφορὰν λέγεισ;

φήσει τισ. καὶ παραχρῆμά γε τὴν αὐτὴν σύνταξιν ἁπάντων, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἵνα τῶν κοινῶν ἕκαστοσ τὸ μέροσ λαμβάνων, ὅτου δέοιθ’ ἡ πόλισ, τοῦθ’ ὑπάρχοι. ἔξεστιν ἄγειν ἡσυχίαν· οἴκοι μένων βελτίων, τοῦ δι’ ἔνδειαν ἀνάγκῃ τι ποιεῖν αἰσχρὸν ἀπηλλαγμένοσ. συμβαίνει τι τοιοῦτον οἱο͂ν καὶ τὰ νῦν· στρατιώτησ αὐτὸσ ὑπάρχων ἀπὸ τῶν αὐτῶν τούτων λημμάτων, ὥσπερ ἐστὶ δίκαιον ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ. ἔστι τισ ἔξω τῆσ ἡλικίασ ὑμῶν· ὅσ’ οὗτοσ ἀτάκτωσ νῦν λαμβάνων οὐκ ὠφελεῖ, ταῦτ’ ἐν ἴσῃ τάξει λαμβάνων πάντ’ ἐφορῶν καὶ διοικῶν ἃ χρὴ πράττεσθαι. ὅλωσ δ’ οὔτ’ ἀφελὼν οὔτε προσθείσ, πλὴν μικρῶν, τὴν ἀταξίαν ἀνελὼν εἰσ τάξιν ἤγαγον τὴν πόλιν, τὴν αὐτὴν τοῦ λαβεῖν, τοῦ στρατεύεσθαι, τοῦ δικάζειν, τοῦ ποιεῖν τοῦθ’ ὅ τι καθ’ ἡλικίαν ἕκαστοσ ἔχοι καὶ ὅτου καιρὸσ εἰή, τάξιν ποιήσασ.

οὐκ ἔστιν ὅπου μηδὲν ἐγὼ ποιοῦσι τὰ τῶν ποιούντων εἶπον ὡσ δεῖ νέμειν, οὐδ’ αὐτοὺσ μὲν ἀργεῖν καὶ σχολάζειν καὶ ἀπορεῖν, ὅτι δ’ οἱ τοῦ δεῖνοσ νικῶσι ξένοι, ταῦτα πυνθάνεσθαι· ταῦτα γὰρ νυνὶ γίγνεται. καὶ οὐχὶ μέμφομαι τὸν ποιοῦντά τι τῶν δεόντων ὑπὲρ ὑμῶν, ἀλλὰ καὶ ὑμᾶσ ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν ἀξιῶ πράττειν ταῦτ’ ἐφ’ οἷσ ἑτέρουσ τιμᾶτε, καὶ μὴ παραχωρεῖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῆσ τάξεωσ, ἣν ὑμῖν οἱ πρόγονοι τῆσ ἀρετῆσ μετὰ πολλῶν καὶ καλῶν κινδύνων κτησάμενοι κατέλιπον.

σχεδὸν εἴρηχ’ ἃ νομίζω συμφέρειν·

ὑμεῖσ δ’ ἕλοισθ’ ὅ τι καὶ τῇ πόλει καὶ ἅπασι συνοίσειν ὑμῖν μέλλει.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION