헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηέ6́

(데모스테네스, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Β)

ὅταν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, λόγοι γίγνωνται περὶ ὧν Φίλιπποσ πράττει καὶ βιάζεται παρὰ τὴν εἰρήνην, ἀεὶ τοὺσ ὑπὲρ ἡμῶν λόγουσ καὶ δικαίουσ καὶ φιλανθρώπουσ ὁρῶ φαινομένουσ, καὶ λέγειν μὲν ἅπαντασ ἀεὶ τὰ δέοντα δοκοῦντασ τοὺσ κατηγοροῦντασ Φιλίππου, γιγνόμενον δ’ οὐδὲν ὡσ ἔποσ εἰπεῖν τῶν δεόντων, οὐδ’ ὧν εἵνεκα ταῦτ’ ἀκούειν ἄξιον· ἀλλ’ εἰσ τοῦτ’ ἤδη προηγμένα τυγχάνει πάντα τὰ πράγματα τῇ πόλει, ὥσθ’ ὅσῳ τισ ἂν μᾶλλον καὶ φανερώτερον ἐξελέγχῃ Φίλιππον καὶ τὴν πρὸσ ὑμᾶσ εἰρήνην παραβαίνοντα καὶ πᾶσι τοῖσ Ἕλλησιν ἐπιβουλεύοντα, τοσούτῳ τὸ τί χρὴ ποιεῖν συμβουλεῦσαι χαλεπώτερον.

αἴτιον δὲ τούτων, ὅτι πάντεσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοὺσ πλεονεκτεῖν ζητοῦντασ ἔργῳ κωλύειν καὶ πράξεσιν, οὐχὶ λόγοισ δέον, πρῶτον μὲν ἡμεῖσ οἱ παριόντεσ τούτων μὲν ἀφέσταμεν καὶ γράφειν καὶ συμβουλεύειν, τὴν πρὸσ ὑμᾶσ ἀπέχθειαν ὀκνοῦντεσ, οἱᾶ ποιεῖ δ’, ὡσ δεινά, καὶ τοιαῦτα διεξερχόμεθα·

ἔπειθ’ ὑμεῖσ οἱ καθήμενοι, ὡσ μὲν ἂν εἴποιτε δικαίουσ λόγουσ καὶ λέγοντοσ ἄλλου συνείητε, ἄμεινον Φιλίππου παρεσκεύασθε, ὡσ δὲ κωλύσαιτ’ ἂν ἐκεῖνον πράττειν ταῦτ’ ἐφ’ ὧν ἐστι νῦν, παντελῶσ ἀργῶσ ἔχετε. συμβαίνει δὴ πρᾶγμ’ ἀναγκαῖον, οἶμαι, καὶ ἴσωσ εἰκόσ·

ἐν οἷσ ἑκάτεροι διατρίβετε καὶ περὶ ἃ σπουδάζετε, ταῦτ’ ἄμεινον ἑκατέροισ ἔχει, ἐκείνῳ μὲν αἱ πράξεισ, ὑμῖν δ’ οἱ λόγοι. εἰ μὲν οὖν καὶ νῦν λέγειν δικαιότερ’ ὑμῖν ἐξαρκεῖ, ῥᾴδιον, καὶ πόνοσ οὐδεὶσ πρόσεστι τῷ πράγματι· εἰ δ’ ὅπωσ τὰ παρόντ’ ἐπανορθωθήσεται δεῖ σκοπεῖν καὶ μὴ προελθόντ’ ἔτι πορρωτέρω λήσει πάνθ’ ἡμᾶσ, μηδ’ ἐπιστήσεται μέγεθοσ δυνάμεωσ πρὸσ ἣν οὐδ’ ἀντᾶραι δυνησόμεθα, οὐχ ὁ αὐτὸσ τρόποσ ὅσπερ πρότερον τοῦ βουλεύεσθαι, ἀλλὰ καὶ τοῖσ λέγουσιν ἅπασι καὶ τοῖσ ἀκούουσιν ὑμῖν τὰ βέλτιστα καὶ τὰ σώσοντα τῶν ῥᾴστων καὶ τῶν ἡδίστων προαιρετέον.

πρῶτον μέν, εἴ τισ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, θαρρεῖ, ὁρῶν ἡλίκοσ ἤδη καὶ ὅσων κύριόσ ἐστι Φίλιπποσ, καὶ μηδέν’ οἰέται κίνδυνον φέρειν τοῦτο τῇ πόλει μηδ’ ἐφ’ ὑμᾶσ πάντα παρασκευάζεσθαι, θαυμάζω, καὶ δεηθῆναι πάντων ὁμοίωσ ὑμῶν βούλομαι τοὺσ λογισμοὺσ ἀκοῦσαί μου διὰ βραχέων, δι’ οὓσ τἀναντί’ ἐμοὶ παρέστηκε προσδοκᾶν καὶ δι’ ὧν ἐχθρὸν ἡγοῦμαι Φίλιππον·

ἵν’, ἐὰν μὲν ἐγὼ δοκῶ βέλτιον προορᾶν, ἐμοὶ πεισθῆτε, ἂν δ’ οἱ θαρροῦντεσ καὶ πεπιστευκότεσ αὐτῷ, τούτοισ προσθῆσθε. ἐγὼ τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, λογίζομαι·

τίνων ὁ Φίλιπποσ κύριοσ πρῶτον μετὰ τὴν εἰρήνην κατέστη; Πυλῶν καὶ τῶν ἐν Φωκεῦσι πραγμάτων. τί οὖν; πῶσ τούτοισ ἐχρήσατο; ἃ Θηβαίοισ συμφέρει καὶ οὐχ ἃ τῇ πόλει, πράττειν προείλετο. τί δήποτε; εἶδε τοῦτ’ ὀρθῶσ, ὅτι τῇ μὲν ἡμετέρᾳ πόλει καὶ τοῖσ ἤθεσι τοῖσ ἡμετέροισ οὐδὲν ἂν ἐνδείξαιτο τοσοῦτον οὐδὲ ποιήσειεν, ὑφ’ οὗ πεισθέντεσ ὑμεῖσ τῆσ ἰδίασ ἕνεκ’ ὠφελείασ τῶν ἄλλων τινὰσ Ἑλλήνων ἐκείνῳ προοῖσθε, ἀλλὰ καὶ τοῦ δικαίου λόγον ποιούμενοι, καὶ τὴν προσοῦσαν ἀδοξίαν τῷ πράγματι φεύγοντεσ, καὶ πάνθ’ ἃ προσήκει προορώμενοι, ὁμοίωσ ἐναντιώσεσθε, ἄν τι τοιοῦτ’ ἐπιχειρῇ πράττειν, ὥσπερ ἂν εἰ πολεμοῦντεσ τύχοιτε.

τοὺσ δὲ Θηβαίουσ ἡγεῖτο, ὅπερ συνέβη, ἀντὶ τῶν ἑαυτοῖσ γιγνομένων τὰ λοιπὰ ἐάσειν ὅπωσ βούλεται πράττειν ἑαυτόν, καὶ οὐχ ὅπωσ ἀντιπράξειν καὶ διακωλύσειν, ἀλλὰ καὶ συστρατεύσειν, ἂν αὐτοὺσ κελεύῃ.

καὶ νῦν τοὺσ Μεσσηνίουσ καὶ τοὺσ Ἀργείουσ ταὔθ’ ὑπειληφὼσ εὖ ποιεῖ. ὃ καὶ μέγιστόν ἐστι καθ’ ὑμῶν ἐγκώμιον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι· κέκρισθε γὰρ ἐκ τούτων τῶν ἔργων μόνοι τῶν πάντων μηδενὸσ ἂν κέρδουσ τὰ κοινὰ δίκαια τῶν Ἑλλήνων προέσθαι, μηδ’ ἀνταλλάξασθαι μηδεμιᾶσ χάριτοσ μηδ’ ὠφελείασ τὴν εἰσ τοὺσ Ἕλληνασ εὔνοιαν.

καὶ ταῦτ’ εἰκότωσ καὶ περὶ ὑμῶν οὕτωσ ὑπείληφε καὶ κατ’ Ἀργείων καὶ Θηβαίων ὡσ ἑτέρωσ, οὐ μόνον εἰσ τὰ παρόνθ’ ὁρῶν, ἀλλὰ καὶ τὰ πρὸ τούτων λογιζόμενοσ. εὑρίσκει γάρ, οἶμαι, καὶ ἀκούει τοὺσ μὲν ὑμετέρουσ προγόνουσ, ἐξὸν αὐτοῖσ τῶν λοιπῶν ἄρχειν Ἑλλήνων ὥστ’ αὐτοὺσ ὑπακούειν βασιλεῖ, οὐ μόνον οὐκ ἀνασχομένουσ τὸν λόγον τοῦτον, ἡνίκ’ ἦλθεν Ἀλέξανδροσ ὁ τούτων πρόγονοσ περὶ τούτων κῆρυξ, ἀλλὰ καὶ τὴν χώραν ἐκλιπεῖν προελομένουσ καὶ παθεῖν ὁτιοῦν ὑπομείναντασ, καὶ μετὰ ταῦτα πράξαντασ ταῦθ’ ἃ πάντεσ ἀεὶ γλίχονται λέγειν, ἀξίωσ δ’ οὐδεὶσ εἰπεῖν δεδύνηται, διόπερ κἀγὼ παραλείψω, δικαίωσ ἔστι γὰρ μείζω τἀκείνων ἔργα ἢ ὡσ τῷ λόγῳ τισ ἂν εἴποι, τοὺσ δὲ Θηβαίων καὶ Ἀργείων προγόνουσ τοὺσ μὲν συστρατεύσαντασ τῷ βαρβάρῳ, τοὺσ δ’ οὐκ ἐναντιωθέντασ.

οἶδεν οὖν ἀμφοτέρουσ ἰδίᾳ τὸ λυσιτελοῦν ἀγαπήσοντασ, οὐχ ὅ τι συνοίσει κοινῇ τοῖσ Ἕλλησι σκεψομένουσ.

ἡγεῖτ’ οὖν, εἰ μὲν ὑμᾶσ ἕλοιτο, φίλουσ ἐπὶ τοῖσ δικαίοισ αἱρήσεσθαι, εἰ δ’ ἐκείνοισ προσθεῖτο, συνεργοὺσ ἕξειν τῆσ αὑτοῦ πλεονεξίασ. διὰ ταῦτ’ ἐκείνουσ ἀνθ’ ὑμῶν καὶ τότε καὶ νῦν αἱρεῖται. οὐ γὰρ δὴ τριήρεισ γ’ ὁρᾷ πλείουσ αὐτοῖσ ἢ ὑμῖν οὔσασ· οὐδ’ ἐν τῇ μεσογείᾳ τιν’ ἀρχὴν εὑρ́ηκε, τῆσ δ’ ἐπὶ τῇ θαλάττῃ καὶ τῶν ἐμπορίων ἀφέστηκεν· οὐδ’ ἀμνημονεῖ τοὺσ λόγουσ οὐδὲ τὰσ ὑποσχέσεισ, ἐφ’ αἷσ τῆσ εἰρήνησ ἔτυχεν. ἀλλὰ νὴ Δί’, εἴποι τισ ἂν ὡσ πάντα ταῦτ’ εἰδώσ, οὐ πλεονεξίασ ἕνεκ’ οὐδ’ ὧν ἐγὼ κατηγορῶ τότε ταῦτ’ ἔπραξεν, ἀλλὰ τῷ δικαιότερα τοὺσ Θηβαίουσ ἢ ὑμᾶσ ἀξιοῦν.

ἀλλὰ τοῦτον καὶ μόνον πάντων τῶν λόγων οὐκ ἔνεστιν αὐτῷ νῦν εἰπεῖν· ὁ γὰρ Μεσσήνην Λακεδαιμονίουσ ἀφιέναι κελεύων, πῶσ ἂν Ὀρχομενὸν καὶ Κορώνειαν τότε Θηβαίοισ παραδοὺσ τῷ δίκαια νομίζειν ταῦτ’ εἶναι πεποιηκέναι σκήψαιτο; ἀλλ’ ἐβιάσθη νὴ Δία ταῦτα γάρ ἐσθ’ ὑπόλοιπον καὶ παρὰ γνώμην, τῶν Θετταλῶν ἱππέων καὶ τῶν Θηβαίων ὁπλιτῶν ἐν μέσῳ ληφθείσ, συνεχώρησε ταῦτα.

καλῶσ. οὐκοῦν φασὶ μὲν μέλλειν πρὸσ τοὺσ Θηβαίουσ αὐτὸν ὑπόπτωσ ἔχειν, καὶ λογοποιοῦσιν περιιόντεσ τινὲσ ὡσ Ἐλάτειαν τειχιεῖ. ὁ δὲ ταῦτα μὲν μέλλει καὶ μελλήσει γ’, ὡσ ἐγὼ κρίνω, τοῖσ Μεσσηνίοισ δὲ καὶ τοῖσ Ἀργείοισ ἐπὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ συλλαμβάνειν οὐ μέλλει, ἀλλὰ καὶ ξένουσ εἰσπέμπει καὶ χρήματ’ ἀποστέλλει καὶ δύναμιν μεγάλην ἔχων αὐτόσ ἐστι προσδόκιμοσ.

τοὺσ μὲν ὄντασ ἐχθροὺσ Θηβαίων Λακεδαιμονίουσ ἀναιρεῖ, οὓσ δ’ ἀπώλεσεν αὐτὸσ πρότερον Φωκέασ νῦν σῴζει; καὶ τίσ ἂν ταῦτα πιστεύσειεν; ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἂν ἡγοῦμαι Φίλιππον, οὔτ’ εἰ τὰ πρῶτα βιασθεὶσ ἄκων ἔπραξεν, οὔτ’ ἂν εἰ νῦν ἀπεγίγνωσκε Θηβαίουσ, τοῖσ ἐκείνων ἐχθροῖσ συνεχῶσ ἐναντιοῦσθαι, ἀλλ’ ἀφ’ ὧν νῦν ποιεῖ, κἀκεῖν’ ἐκ προαιρέσεωσ δῆλόσ ἐστι ποιήσασ, ἐκ πάντων δ’, ἄν τισ ὀρθῶσ θεωρῇ, πάνθ’ ἃ πραγματεύεται κατὰ τῆσ πόλεωσ συντάττων.

καὶ τοῦτ’ ἐξ ἀνάγκησ τρόπον τιν’ αὐτῷ νῦν γε δὴ συμβαίνει.

λογίζεσθε γάρ. ἄρχειν βούλεται, τούτου δ’ ἀνταγωνιστὰσ μόνουσ ὑπείληφεν ὑμᾶσ. ἀδικεῖ πολὺν ἤδη χρόνον, καὶ τοῦτ’ αὐτὸσ ἄριστα σύνοιδεν αὑτῷ· οἷσ γὰρ οὖσιν ὑμετέροισ ἔχει, τούτοισ πάντα τἄλλ’ ἀσφαλῶσ κέκτηται· εἰ γὰρ Ἀμφίπολιν καὶ Ποτείδαιαν προεῖτο, οὐδ’ ἂν οἴκοι μένειν βεβαίωσ ἡγεῖται. ἀμφότερ’ οὖν οἶδε, καὶ αὑτὸν ὑμῖν ἐπιβουλεύοντα καὶ ὑμᾶσ αἰσθανομένουσ·

εὖ φρονεῖν δ’ ὑμᾶσ ὑπολαμβάνων, δικαίωσ αὑτὸν μισεῖν νομίζει, καὶ παρώξυνται, πείσεσθαί τι προσδοκῶν, ἂν καιρὸν λάβητε, ἂν μὴ φθάσῃ ποιήσασ πρότεροσ. διὰ ταῦτ’ ἐγρήγορεν, ἐφέστηκεν, ἐπὶ τῇ πόλει θεραπεύει τινάσ, Θηβαίουσ καὶ Πελοποννησίων τοὺσ ταὐτὰ βουλομένουσ τούτοισ, οὓσ διὰ μὲν πλεονεξίαν τὰ παρόντ’ ἀγαπήσειν οἰέται, διὰ δὲ σκαιότητα τρόπων τῶν μετὰ ταῦτ’ οὐδὲν προόψεσθαι.

καίτοι σωφρονοῦσί γε καὶ μετρίωσ ἐναργῆ παραδείγματ’ ἔστιν ἰδεῖν, ἃ καὶ πρὸσ Μεσσηνίουσ καὶ πρὸσ Ἀργείουσ ἔμοιγ’ εἰπεῖν συνέβη, βέλτιον δ’ ἴσωσ καὶ πρὸσ ὑμᾶσ ἐστιν εἰρῆσθαι. Πῶσ γὰρ οἰέσθ’, ἔφην, ὦ ἄνδρεσ Μεσσήνιοι, δυσχερῶσ ἀκούειν Ὀλυνθίουσ, εἴ τίσ τι λέγοι κατὰ Φιλίππου κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ, ὅτ’ Ἀνθεμοῦντα μὲν αὐτοῖσ ἀφίει, ἧσ πάντεσ οἱ πρότερον Μακεδονίασ βασιλεῖσ ἀντεποιοῦντο, Ποτείδαιαν δ’ ἐδίδου τοὺσ Ἀθηναίων ἀποίκουσ ἐκβάλλων, καὶ τὴν μὲν ἔχθραν τὴν πρὸσ ἡμᾶσ αὐτὸσ ἀνῄρητο, τὴν χώραν δ’ ἐκείνοισ ἐδεδώκει καρποῦσθαι;

ἆρα προσδοκᾶν αὐτοὺσ τοιαῦτα πείσεσθαι, ἢ λέγοντοσ ἄν τινοσ πιστεῦσαι οἰέσθε; ἀλλ’ ὅμωσ, ἔφην ἐγώ, μικρὸν χρόνον τὴν ἀλλοτρίαν καρπωσάμενοι πολὺν τῆσ αὑτῶν ὑπ’ ἐκείνου στέρονται, αἰσχρῶσ ἐκπεσόντεσ, οὐ κρατηθέντεσ μόνον, ἀλλὰ καὶ προδοθέντεσ ὑπ’ ἀλλήλων καὶ πραθέντεσ·

οὐ γὰρ ἀσφαλεῖσ ταῖσ πολιτείαισ αἱ πρὸσ τοὺσ τυράννουσ αὗται λίαν ὁμιλίαι. τί δ’ οἱ Θετταλοί;

ἆρ’ οἰέσθ’, ἔφην, ὅτ’ αὐτοῖσ τοὺσ τυράννουσ ἐξέβαλλε καὶ πάλιν Νίκαιαν καὶ Μαγνησίαν ἐδίδου, προσδοκᾶν τὴν καθεστῶσαν νῦν δεκαδαρχίαν ἔσεσθαι παρ’ αὐτοῖσ; ἢ τὸν τὴν πυλαίαν ἀποδόντα, τοῦτον τὰσ ἰδίασ αὐτῶν προσόδουσ παραιρήσεσθαι; οὐκ ἔστι ταῦτα. ἀλλὰ μὴν γέγονεν ταῦτα καὶ πᾶσιν ἔστιν εἰδέναι· ὑμεῖσ δ’, ἔφην ἐγώ, διδόντα μὲν καὶ ὑπισχνούμενον θεωρεῖτε Φίλιππον, ἐξηπατηκότα δ’ ἤδη καὶ παρακεκρουμένον ἀπεύχεσθε, εἰ σωφρονεῖτε δή, ἰδεῖν.

ἔστι τοίνυν νὴ Δί’, ἔφην ἐγώ, παντοδαπὰ εὑρημένα ταῖσ πόλεσιν πρὸσ φυλακὴν καὶ σωτηρίαν, οἱο͂ν χαρακώματα καὶ τείχη καὶ τάφροι καὶ τἄλλ’ ὅσα τοιαῦτα. καὶ ταῦτα μέν ἐστιν ἅπαντα χειροποίητα καὶ δαπάνησ προσδεῖται·

ἓν δέ τι κοινὸν ἡ φύσισ τῶν εὖ φρονούντων ἐν αὑτῇ κέκτηται φυλακτήριον, ὃ πᾶσι μέν ἐστ’ ἀγαθὸν καὶ σωτήριον, μάλιστα δὲ τοῖσ πλήθεσι πρὸσ τοὺσ τυράννουσ. τί οὖν ἐστι τοῦτο; ἀπιστία. ταύτην φυλάττετε, ταύτησ ἀντέχεσθε· ἂν ταύτην σῴζητε, οὐδὲν μὴ δεινὸν πάθητε. τί ζητεῖτ’; ἔφην. ἐλευθερίαν;

εἶτ’ οὐχ ὁρᾶτε Φίλιππον ἀλλοτριωτάτασ ταύτῃ καὶ τὰσ προσηγορίασ ἔχοντα; βασιλεὺσ γὰρ καὶ τύραννοσ ἅπασ ἐχθρὸσ ἐλευθερίᾳ καὶ νόμοισ ἐναντίοσ. οὐ φυλάξεσθ’ ὅπωσ, ἔφην, μὴ πολέμου ζητοῦντεσ ἀπαλλαγῆναι δεσπότην εὑρ́ητε; ταῦτ’ ἀκούσαντεσ ἐκεῖνοι, καὶ θορυβοῦντεσ ὡσ ὀρθῶσ λέγεται, καὶ πολλοὺσ ἑτέρουσ λόγουσ παρὰ τῶν πρέσβεων καὶ παρόντοσ ἐμοῦ καὶ πάλιν ὕστερον, ὡσ ἐοίκεν, οὐδὲν μᾶλλον ἀποσχήσονται τῆσ Φιλίππου φιλίασ οὐδ’ ὧν ἐπαγγέλλεται.

καὶ οὐ τοῦτ’ ἔστ’ ἄτοπον, εἰ Μεσσήνιοι καὶ Πελοποννησίων τινὲσ παρ’ ἃ τῷ λογισμῷ βέλτισθ’ ὁρῶσί τι πράξουσιν, ἀλλ’ ὑμεῖσ οἱ καὶ συνιέντεσ αὐτοὶ καὶ τῶν λεγόντων ἀκούοντεσ ἡμῶν, ὡσ ἐπιβουλεύεσθε, ὡσ περιστοιχίζεσθε, ἐκ τοῦ μηδὲν ἤδη ποιῆσαι λήσεθ’, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ, πάνθ’ ὑπομείναντεσ·

οὕτωσ ἡ παραυτίχ’ ἡδονὴ καὶ ῥᾳστώνη μεῖζον ἰσχύει τοῦ ποθ’ ὕστερον συνοίσειν μέλλοντοσ. περὶ μὲν δὴ τῶν ἡμῖν πρακτέων καθ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὕστερον βουλεύσεσθε, ἂν σωφρονῆτε·

ἃ δὲ νῦν ἀποκρινάμενοι τὰ δέοντ’ ἂν εἰήτ’ ἐψηφισμένοι, ταῦτ’ ἤδη λέξω. ἦν μὲν οὖν δίκαιον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοὺσ ἐνεγκόντασ τὰσ ὑποσχέσεισ, ἐφ’ αἷσ ἐπείσθητε ποιήσασθαι τὴν εἰρήνην, καλεῖν·

οὔτε γὰρ αὐτὸσ ἄν ποθ’ ὑπέμεινα πρεσβεύειν, οὔτ’ ἂν ὑμεῖσ οἶδ’ ὅτι ἐπαύσασθε πολεμοῦντεσ, εἰ τοιαῦτα πράξειν τυχόντ’ εἰρήνησ Φίλιππον ᾤεσθε·

ἀλλ’ ἦν πολὺ τούτων ἀφεστηκότα τὰ τότε λεγόμενα. καὶ πάλιν γ’ ἑτέρουσ καλεῖν. τίνασ; τοὺσ ὅτ’ ἐγὼ γεγονυίασ ἤδη τῆσ εἰρήνησ ἀπὸ τῆσ ὑστέρασ ἥκων πρεσβείασ τῆσ ἐπὶ τοὺσ ὁρ́κουσ, αἰσθόμενοσ φενακιζομένην τὴν πόλιν, προὔλεγον καὶ διεμαρτυρόμην καὶ οὐκ εἰών προέσθαι Πύλασ οὐδὲ Φωκέασ, λέγοντασ ὡσ ἐγὼ μὲν ὕδωρ πίνων εἰκότωσ δύστροποσ καὶ δύσκολόσ εἰμί τισ ἄνθρωποσ, Φίλιπποσ δ’, ἅπερ εὔξαισθ’ ἂν ὑμεῖσ, ἂν παρέλθῃ, πράξει, καὶ Θεσπιὰσ μὲν καὶ Πλαταιὰσ τειχιεῖ, Θηβαίουσ δὲ παύσει τῆσ ὕβρεωσ, Χερρόνησον δὲ τοῖσ αὑτοῦ τέλεσιν διορύξει, Εὔβοιαν δὲ καὶ τὸν Ὠρωπὸν ἀντ’ Ἀμφιπόλεωσ ὑμῖν ἀποδώσει· ταῦτα γὰρ ἅπαντ’ ἐπὶ τοῦ βήματοσ ἐνταῦθα μνημονεύετ’ οἶδ’ ὅτι ῥηθέντα, καίπερ ὄντεσ οὐ δεινοὶ τοὺσ ἀδικοῦντασ μεμνῆσθαι.

καὶ τὸ πάντων αἴσχιστον, καὶ τοῖσ ἐκγόνοισ πρὸσ τὰσ ἐλπίδασ τὴν αὐτὴν εἰρήνην εἶναι ταύτην ἐψηφίσασθε·

οὕτω τελέωσ ὑπήχθητε. τί δὴ ταῦτα νῦν λέγω καὶ καλεῖν φημὶ δεῖν τούτουσ; ἐγὼ νὴ τοὺσ θεοὺσ τἀληθῆ μετὰ παρρησίασ ἐρῶ πρὸσ ὑμᾶσ καὶ οὐκ ἀποκρύψομαι· οὐχ ἵν’ εἰσ λοιδορίαν ἐμπεσὼν ἐμαυτῷ μὲν ἐξ ἴσου λόγον παρ’ ὑμῖν ποιήσω, τοῖσ δ’ ἐμοὶ προσκρούσασιν ἐξ ἀρχῆσ καὶ νῦν παράσχω πρόφασιν τοῦ πάλιν τι λαβεῖν παρὰ Φιλίππου, οὐδ’ ἵν’ ὡσ ἄλλωσ ἀδολεσχῶ·

ἀλλ’ οἰόμαί ποθ’ ὑμᾶσ λυπήσειν ἃ Φίλιπποσ πράττει μᾶλλον ἢ τὰ νυνί· τὸ γὰρ πρᾶγμ’ ὁρῶ προβαῖνον, καὶ οὐχὶ βουλοίμην ἂν εἰκάζειν ὀρθῶσ, φοβοῦμαι δὲ μὴ λίαν ἐγγὺσ ᾖ τοῦτ’ ἤδη.

ὅταν οὖν μηκέθ’ ὑμῖν ἀμελεῖν ἐξουσία γίγνηται τῶν συμβαινόντων, μηδ’ ἀκούηθ’ ὅτι ταῦτ’ ἐφ’ ὑμᾶσ ἐστιν ἐμοῦ μηδὲ τοῦ δεῖνοσ, ἀλλ’ αὐτοὶ πάντεσ ὁρᾶτε καὶ εὖ εἰδῆτε, ὀργίλουσ καὶ τραχεῖσ ὑμᾶσ ἔσεσθαι νομίζω. φοβοῦμαι δὴ μή, τῶν πρέσβεων σεσιωπηκότων ἐφ’ οἷσ αὑτοῖσ συνίσασι δεδωροδοκηκότεσ, τοῖσ ἐπανορθοῦν τι πειρωμένοισ τῶν διὰ τούτουσ ἀπολωλότων τῇ παρ’ ὑμῶν ὀργῇ περιπεσεῖν συμβῇ·

ὁρῶ γὰρ ὡσ τὰ πόλλ’ ἐνίουσ οὐκ εἰσ τοὺσ αἰτίουσ, ἀλλ’ εἰσ τοὺσ ὑπὸ χεῖρα μάλιστα τὴν ὀργὴν ἀφιέντασ. ἑώσ οὖν ἔτι μέλλει καὶ συνίσταται τὰ πράγματα καὶ κατακούομεν ἀλλήλων, ἕκαστον ὑμῶν καίπερ ἀκριβῶσ εἰδόθ’ ὅμωσ ἐπαναμνῆσαι βούλομαι, τίσ ὁ Φωκέασ πείσασ καὶ Πύλασ προέσθαι, ὧν καταστὰσ ἐκεῖνοσ κύριοσ τῆσ ἐπὶ τὴν Ἀττικὴν ὁδοῦ καὶ τῆσ εἰσ Πελοπόννησον κύριοσ γέγονεν, καὶ πεποίηχ’ ὑμῖν μὴ περὶ τῶν δικαίων μηδ’ ὑπὲρ τῶν ἔξω πραγμάτων εἶναι τὴν βουλήν, ἀλλ’ ὑπὲρ τῶν ἐν τῇ χώρᾳ καὶ τοῦ πρὸσ τὴν Ἀττικὴν πολέμου, ὃσ λυπήσει μὲν ἕκαστον, ἐπειδὰν παρῇ, γέγονεν δ’ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.

εἰ γὰρ μὴ παρεκρούσθητε τόθ’ ὑμεῖσ, οὐδὲν ἂν ἦν τῇ πόλει πρᾶγμα·

οὔτε γὰρ ναυσὶ δήπου κρατήσασ εἰσ τὴν Ἀττικὴν ἦλθεν ἄν ποτε στόλῳ Φίλιπποσ, οὔτε πεζῇ βαδίζων ὑπὲρ τὰσ Πύλασ καὶ Φωκέασ, ἀλλ’ ἢ τὰ δίκαι’ ἂν ἐποίει καὶ τὴν εἰρήνην ἄγων ἡσυχίαν εἶχεν, ἢ παραχρῆμ’ ἂν ἦν ἐν ὁμοίῳ πολέμῳ δι’ ὃν τότε τῆσ εἰρήνησ ἐπεθύμησεν. ταῦτ’ οὖν, ὡσ μὲν ὑπομνῆσαι, νῦν ἱκανῶσ εἴρηται, ὡσ δ’ ἂν ἐξετασθείη μάλιστ’ ἀκριβῶσ, μὴ γένοιτ’, ὦ πάντεσ θεοί·

οὐδένα γὰρ βουλοίμην ἔγωγ’ ἄν, οὐδ’ εἰ δίκαιόσ ἐστ’ ἀπολωλέναι, μετὰ τοῦ πάντων κινδύνου καὶ τῆσ ζημίασ δίκην ὑποσχεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Demosthenes, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Β

(데모스테네스, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Β)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION