헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΩορκσον́2́19́

(크세노폰, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 19)

ἔστι δ’ οὖν, ἔφην ἐγώ, τῆσ γεωργικῆσ τέχνησ καὶ ἡ τῶν δένδρων φυτεία; ἔστι γὰρ οὖν, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ. πῶσ ἂν οὖν, ἔφην ἐγώ, τὰ μὲν ἀμφὶ τὸν σπόρον ἐπισταίμην, τὰ δ’ ἀμφὶ τὴν φυτείαν οὐκ ἐπίσταμαι; οὐ γὰρ σύ, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, ἐπίστασαι·

πῶσ; ἐγὼ ἔφην, ὅστισ μήτ’ ἐν ὁποίᾳ τῇ γῇ δεῖ φυτεύειν οἶδα μήτε ὁπόσον βάθοσ ὀρύττειν τὸ φυτὸν μήτε ὁπόσον πλάτοσ μήτε ὁπόσον μῆκοσ τὸ φυτὸν ἐμβάλλειν μήτε ὅπωσ ἂν ἐν τῇ γῇ κείμενον τὸ φυτὸν μάλιστ’ ἂν βλαστάνοι. ἴθι δή, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, μάνθανε ὅ τι μὴ ἐπίστασαι.

βοθύνουσ μὲν γὰρ οἱούσ ὀρύττουσι τοῖσ φυτοῖσ οἶδ’ ὅτι ἑώρακασ, ἔφη. καὶ πολλάκισ ἔγωγ’, ἔφην. ἤδη τινὰ οὖν αὐτῶν εἶδεσ βαθύτερον τριπόδου; οὐδὲ μὰ Δί’ ἔγωγ’, ἔφην, πενθημιποδίου. τί δέ, τὸ πλάτοσ ἤδη τινὰ τριπόδου πλέον εἶδεσ; οὐδὲ μὰ Δί’, ἔφην ἐγώ, διπόδου. ἴθι δή, ἔφη, καὶ τόδε ἀπόκριναί μοι·

ἤδη τινὰ εἶδεσ τὸ βάθοσ ἐλάττονα ποδιαίου; οὐδὲ μὰ Δί’, ἔφην, ἔγωγε τριημιποδίου. καὶ γὰρ ἐξορύττοιτο ἂν σκαπτόμενα, ἔφην ἐγώ, τὰ φυτά, εἰ λίαν γε οὕτωσ ἐπιπολῆσ πεφυτευμένα εἰή. οὐκοῦν τοῦτο μέν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ἱκανῶσ οἶσθα, ὅτι οὔτε βαθύτερον πενθημιποδίου ὀρύττουσιν οὔτε βραχύτερον τριημιποδίου.

ἀνάγκη γάρ, ἔφην ἐγώ, τοῦτο ὁρᾶσθαί γε οὕτω καταφανὲσ ὄν. τί δέ, ἔφη, ξηροτέραν καὶ ὑγροτέραν γῆν γιγνώσκεισ ὁρῶν;

ξηρὰ μὲν γοῦν μοι δοκεῖ, ἔφην ἐγώ, εἶναι ἡ περὶ τὸν Λυκαβηττὸν καὶ ἡ ταύτῃ ὁμοία, ὑγρὰ δὲ ἡ ἐν τῷ Φαληρικῷ ἕλει καὶ ἡ ταύτῃ ὁμοία. πότερα οὖν, ἔφη, ἐν τῇ ξηρᾷ ἂν βαθὺν ὀρύττοισ βόθρον τῷ φυτῷ ἢ ἐν τῇ ὑγρᾷ;

ἐν τῇ ξηρᾷ νὴ Δί’, ἔφην ἐγώ· ἐπεὶ ἔν γε τῇ ὑγρᾷ ὀρύττων βαθύν, ὕδωρ ἂν εὑρίσκοισ καὶ οὐκ ἂν δύναιο ἔτι ἐν ὕδατι φυτεύειν. καλῶσ μοι δοκεῖσ, ἔφη, λέγειν. οὐκοῦν ἐπειδὰν ὀρωρυγμένοι ὦσιν οἱ βόθροι, ὁπηνίκα δεῖ τιθέναι ἑκάτερα τὰ φυτὰ ἤδη εἶδεσ; μάλιστα, ἔφην ἐγώ.

σὺ οὖν βουλόμενοσ ὡσ τάχιστα φῦναι αὐτὰ πότερον ὑποβαλὼν ἂν τῆσ γῆσ τῆσ εἰργασμένησ οἰεί τὸν βλαστὸν τοῦ κλήματοσ θᾶττον χωρεῖν διὰ τῆσ μαλακῆσ ἢ διὰ τῆσ ἀργοῦ εἰσ τὸ σκληρόν; Δῆλον, ἔφην ἐγώ, ὅτι διὰ τῆσ εἰργασμένησ θᾶττον ἂν ἢ διὰ τῆσ ἀργοῦ βλαστάνοι. οὐκοῦν ὑποβλητέα ἂν εἰή τῷ φυτῷ γῆ.

τί δ’ οὐ μέλλει; ἔφην ἐγώ. πότερα δὲ ὅλον τὸ κλῆμα ὀρθὸν τιθεὶσ πρὸσ τὸν οὐρανὸν βλέπον ἡγῇ μᾶλλον ἂν ῥιζοῦσθαι αὐτὸ ἢ καὶ πλάγιόν τι ὑπὸ τῇ ὑποβεβλημένῃ γῇ θείησ ἄν, ὥστε κεῖσθαι ὥσπερ γάμμα ὕπτιον; οὕτω νὴ Δία·

πλείουσ γὰρ ἂν οἱ ὀφθαλμοὶ κατὰ τῆσ γῆσ εἰε͂ν· ἐκ δὲ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἄνω ὁρῶ βλαστάνοντα τὰ φυτά. καὶ τοὺσ κατὰ τῆσ γῆσ οὖν ὀφθαλμοὺσ ἡγοῦμαι τὸ αὐτὸ τοῦτο ποιεῖν. πολλῶν δὲ φυομένων βλαστῶν <κατὰ> τῆσ γῆσ ταχὺ ἂν καὶ ἰσχυρὸν τὸ φυτὸν ἡγοῦμαι βλαστάνειν. κατὰ ταὐτὰ τοίνυν, ἔφη, καὶ περὶ τούτων γιγνώσκων ἐμοὶ τυγχάνεισ.

ἐπαμήσαιο δ’ ἂν μόνον, ἔφη, τὴν γῆν, ἢ καὶ σάξαισ ἂν εὖ μάλα περὶ τὸ φυτόν; σάττοιμ’ ἄν, ἔφην, νὴ Δί’ ἐγώ. εἰ μὲν γὰρ μὴ σεσαγμένον εἰή, ὑπὸ μὲν τοῦ ὕδατοσ εὖ οἶδ’ ὅτι πηλὸσ ἂν γίγνοιτο ἡ ἄσακτοσ γῆ, ὑπὸ δὲ τοῦ ἡλίου ξηρὰ μέχρι βυθοῦ, ὥστε τὰ φυτὰ κίνδυνοσ ὑπὸ μὲν τοῦ ὕδατοσ σήπεσθαι μὲν δι’ ὑγρότητα, αὐαίνεσθαι δὲ διὰ ξηρότητα, ἤγουν χαυνότητα τῆσ γῆσ, θερμαινομένων τῶν ῥιζῶν. καὶ περὶ ἀμπέλων ἄρα σύγε, ἔφη, φυτείασ, ὦ Σώκρατεσ, τὰ αὐτὰ ἐμοὶ πάντα γιγνώσκων τυγχάνεισ.

ἦ καὶ συκῆν, ἔφην ἐγώ, οὕτω δεῖ φυτεύειν; οἶμαι δ’, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, καὶ τἆλλα ἀκρόδρυα πάντα. τῶν γὰρ ἐν τῇ τῆσ ἀμπέλου φυτείᾳ καλῶσ ἐχόντων τί ἂν ἀποδοκιμάσαισ εἰσ τὰσ ἄλλασ φυτείασ; ἐλαίαν δὲ πῶσ, ἔφην ἐγώ, φυτεύσομεν, ὦ Ἰσχόμαχε;

ἀποπειρᾷ μου καὶ τοῦτο, ἔφη, μάλιστα πάντων ἐπιστάμενοσ. ὁρᾷσ μὲν γὰρ δὴ ὅτι βαθύτεροσ ὀρύττεται τῇ ἐλαίᾳ βόθροσ· καὶ γὰρ παρὰ τὰσ ὁδοὺσ μάλιστα ὀρύττεται· ὁρᾷσ δ’ ὅτι πρέμνα πᾶσι τοῖσ φυτευτηρίοισ πρόσεστιν· ὁρᾷσ δ’, ἔφη, τῶν φυτῶν πηλὸν ταῖσ κεφαλαῖσ πάσαισ ἐπικείμενον καὶ πάντων τῶν φυτῶν ἐστεγασμένον τὸ ἄνω. ὁρῶ, ἔφην ἐγώ, ταῦτα πάντα.

καὶ ὁρῶν δή, ἔφη, τί αὐτῶν οὐ γιγνώσκεισ; ἢ τὸ ὄστρακον ἀγνοεῖσ, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, πῶσ ἂν ἐπὶ τοῦ πηλοῦ ἄνω καταθείησ; μὰ τὸν Δί’, ἔφην ἐγώ, οὐδὲν ὧν εἶπασ, ὦ Ἰσχόμαχε, ἀγνοῶ, ἀλλὰ πάλιν ἐννοῶ τί ποτε, ὅτε πάλαι ἤρου με συλλήβδην εἰ ἐπίσταμαι φυτεύειν, οὐκ ἔφην. οὐ γὰρ ἐδόκουν ἔχειν ἂν εἰπεῖν οὐδὲν ᾗ δεῖ φυτεύειν· ἐπεὶ δέ με καθ’ ἓν ἕκαστον ἐπεχείρησασ ἐρωτᾶν, ἀποκρίνομαί σοι, ὡσ σὺ φῄσ, ἅπερ σὺ γιγνώσκεισ ὁ δεινὸσ λεγόμενοσ γεωργόσ. ἆρα, ἔφην, ὦ Ἰσχόμαχε, ἡ ἐρώτησισ διδασκαλία ἐστίν;

ἄρτι γὰρ δή, ἔφην ἐγώ, καταμανθάνω ᾗ με ἐπηρώτησασ ἕκαστα· ἄγων γάρ με δι’ ὧν ἐγὼ ἐπίσταμαι, ὅμοια τούτοισ ἐπιδεικνὺσ ἃ οὐκ ἐνόμιζον ἐπίστασθαι ἀναπείθεισ, οἶμαι, ὡσ καὶ ταῦτα ἐπίσταμαι. ἆρ’ οὖν, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, καὶ περὶ ἀργυρίου ἐρωτῶν ἄν σε, πότερον καλὸν ἢ οὔ, δυναίμην ἄν σε πεῖσαι ὡσ ἐπίστασαι διαδοκιμάζειν τὰ καλὰ καὶ τὰ κίβδηλα ἀργύρια;

καὶ περὶ αὐλητῶν ἂν δυναίμην ἀναπεῖσαι ὡσ ἐπίστασαι αὐλεῖν, καὶ περὶ ζωγράφων καὶ περὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων; ἴσωσ ἄν, ἔφην ἐγώ, ἐπειδὴ καὶ γεωργεῖν ἀνέπεισάσ με ὡσ ἐπιστήμων εἰήν, καίπερ εἰδότα ὅτι οὐδεὶσ πώποτε ἐδίδαξέ με ταύτην τὴν τέχνην. οὐκ ἔστι ταῦτ’, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ·

ἀλλ’ ἐγὼ καὶ πάλαι σοι ἔλεγον ὅτι ἡ γεωργία οὕτω φιλάνθρωπόσ ἐστι καὶ πραεῖα τέχνη ὥστε καὶ ὁρῶντασ καὶ ἀκούοντασ ἐπιστήμονασ εὐθὺσ ἑαυτῆσ ποιεῖν. πολλὰ δ’, ἔφη, καὶ αὐτὴ διδάσκει ὡσ ἂν κάλλιστά τισ αὐτῇ χρῷτο.

αὐτίκα ἄμπελοσ ἀναβαίνουσα μὲν ἐπὶ τὰ δένδρα, ὅταν ἔχῃ τι πλησίον δένδρον, διδάσκει ἱστάναι αὑτήν· περιπεταννύουσα δὲ τὰ οἴναρα, ὅταν ἔτι αὐτῇ ἁπαλοὶ οἱ βότρυεσ ὦσι, διδάσκει σκιάζειν τὰ ἡλιούμενα ταύτην τὴν ὡρ́αν· ὅταν δὲ καιρὸσ ᾖ ὑπὸ τοῦ ἡλίου ἤδη γλυκαίνεσθαι τὰσ σταφυλάσ, φυλλορροοῦσα διδάσκει ἑαυτὴν ψιλοῦν καὶ πεπαίνειν τὴν ὀπώραν, διὰ πολυφορίαν δὲ τοὺσ μὲν πέπονασ δεικνύουσα βότρυσ, τοὺσ δὲ ἔτι ὠμοτέρουσ φέρουσα, διδάσκει τρυγᾶν ἑαυτήν, ὥσπερ τὰ σῦκα συκάζουσι, τὸ ὀργῶν ἀεί.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 19

(크세노폰, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 19)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION