헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΞψροπαέ4́3́

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Δ, chapter 3)

τῶν δὲ Μήδων τινὲσ ἤδη, οἱ μὲν ἁμάξασ προωρμημένασ καταλαβόντεσ καὶ ἀποστρέψαντεσ προσήλαυνον μεστὰσ ὧν δεῖται στρατιά, οἱ δὲ καὶ ἁρμαμάξασ γυναικῶν τῶν βελτίστων τῶν μὲν γνησίων, τῶν δὲ καὶ παλλακίδων διὰ τὸ κάλλοσ συμπεριαγομένων, ταύτασ εἰληφότεσ προσῆγον. πάντεσ γὰρ ἔτι καὶ νῦν οἱ κατὰ τὴν Ἀσίαν στρατευόμενοι ἔχοντεσ τὰ πλείστου ἄξια στρατεύονται, λέγοντεσ ὅτι μᾶλλον μάχοιντ’ ἂν εἰ τὰ φίλτατα παρείη·

τούτοισ γάρ φασιν ἀνάγκην εἶναι προθύμωσ ἀλέξειν. ἴσωσ μὲν οὖν οὕτωσ ἔχει, ἴσωσ δὲ καὶ ποιοῦσιν αὐτὰ τῇ ἡδονῇ χαριζόμενοι. ὁ δὲ Κῦροσ θεωρῶν τὰ τῶν Μήδων ἔργα καὶ Ὑρκανίων ὥσπερ κατεμέμφετο καὶ αὑτὸν καὶ τοὺσ σὺν αὐτῷ, εἰ οἱ ἄλλοι τοῦτον τὸν χρόνον ἀκμάζειν τε μᾶλλον ἑαυτῶν ἐδόκουν καὶ προσκτᾶσθαί τι, αὐτοὶ δὲ ἐν ἀργοτέρᾳ χώρᾳ ὑπομένειν.

καὶ γὰρ δὴ οἱ ἀπάγοντεσ καὶ ἀποδεικνύντεσ Κύρῳ ἃ ἦγον πάλιν ἀπήλαυνον, μεταδιώκοντεσ τοὺσ ἄλλουσ· ταῦτα γὰρ σφίσιν ἔφασαν προστετάχθαι ποιεῖν ὑπὸ τῶν ἀρχόντων. δακνόμενοσ δὴ ὁ Κῦροσ ἐπὶ τούτοισ ταῦτα μὲν ὅμωσ κατεχώριζε· συνεκάλει δὲ πάλιν τοὺσ ταξιάρχουσ, καὶ στὰσ ὅπου ἔμελλον πάντεσ ἀκούσεσθαι τὰ βουλευόμενα λέγει τάδε. ὅτι μέν, ὦ ἄνδρεσ φίλοι, εἰ κατάσχοιμεν τὰ νῦν προφαινόμενα, μεγάλα μὲν ἂν ἅπασι Πέρσαισ ἀγαθὰ γένοιτο, μέγιστα δ’ ἂν εἰκότωσ ἡμῖν δι’ ὧν πράττεται, πάντεσ οἶμαι γιγνώσκομεν·

ὅπωσ δ’ ἂν αὐτῶν ἡμεῖσ κύριοι γιγνοίμεθα, μὴ αὐτάρκεισ ὄντεσ κτήσασθαι αὐτά, εἰ μὴ ἔσται οἰκεῖον ἱππικὸν Πέρσαισ τοῦτο ἐγὼ οὐκέτι ὁρῶ. ἐννοεῖτε γὰρ δή, ἔφη·

ἔχομεν ἡμεῖσ οἱ Πέρσαι ὅπλα οἷσ δοκοῦμεν <ἂν> τρέπεσθαι τοὺσ πολεμίουσ ὁμόσε ἰόντεσ· καὶ δὴ τρεπόμενοι ποίουσ ἢ ἱππέασ ἢ τοξότασ ἢ πελταστὰσ ἄνευ ἵππων ὄντεσ δυναίμεθ’ ἂν φεύγοντασ ἢ λαβεῖν ἢ κατακανεῖν; τίνεσ δ’ ἂν φοβοῖντο ἡμᾶσ προσιόντεσ κακοῦν ἢ τοξόται ἢ ἀκοντισταὶ ἢ ἱππεῖσ, εὖ εἰδότεσ ὅτι οὐδεὶσ αὐτοῖσ κίνδυνοσ ὑφ’ ἡμῶν κακόν τι παθεῖν μᾶλλον ἢ ὑπὸ τῶν πεφυκότων δένδρων; εἰ δ’ οὕτω ταῦτ’ ἔχει, οὐκ εὔδηλον ὅτι οἱ νῦν παρόντεσ ἡμῖν ἱππεῖσ νομίζουσι πάντα τὰ ὑποχείρια γιγνόμενα ἑαυτῶν εἶναι οὐχ ἧττον ἢ ἡμέτερα, ἴσωσ δὲ νὴ Δία καὶ μᾶλλον;

νῦν μὲν οὖν οὕτω ταῦτ’ ἔχει κατ’ ἀνάγκην.

εἰ δ’ ἡμεῖσ ἱππικὸν κτησαίμεθα μὴ χεῖρον τούτων, οὐ πᾶσιν ἡμῖν καταφανὲσ ὅτι τούσ τ’ ἂν πολεμίουσ δυναίμεθα καὶ ἄνευ τούτων ποιεῖν ὅσαπερ νῦν σὺν τούτοισ, τούτουσ τε ἔχοιμεν ἂν τότε μετριώτερον πρὸσ ἡμᾶσ φρονοῦντασ; ὁπότε γὰρ παρεῖναι ἢ ἀπεῖναι βούλοιντο, ἧττον ἂν ἡμῖν μέλοι, εἰ αὐτοὶ ἄνευ τούτων ἀρκοῖμεν ἡμῖν αὐτοῖσ. εἰε͂ν·

ταῦτα μὲν δὴ οἶμαι οὐδεὶσ ἂν ἀντιγνωμονήσειε, μὴ οὐχὶ τὸ πᾶν διαφέρειν Περσῶν γενέσθαι οἰκεῖον ἱππικόν· ἀλλ’ ἐκεῖνο ἴσωσ ἐννοεῖτε, πῶσ ἂν τοῦτο γένοιτο. ἆρ’ οὖν σκεψώμεθα, εἰ βουλοίμεθα καθιστάναι ἱππικόν, τί ἡμῖν ὑπάρχει καὶ τίνοσ ἐνδεῖ; οὐκοῦν ἵπποι μὲν οὗτοι πολλοὶ ἐν τῷ στρατοπέδῳ κατειλημμένοι καὶ χαλινοὶ οἷσ πείθονται καὶ τἆλλα ὅσα δεῖ ἵπποισ ἔχουσι χρῆσθαι.

ἀλλὰ μὴν καὶ οἷσ γε δεῖ ἄνδρα ἱππέα χρῆσθαι ἔχομεν, θώρακασ μὲν ἐρύματα τῶν σωμάτων, παλτὰ δὲ οἷσ καὶ μεθιέντεσ καὶ ἔχοντεσ χρῴμεθ’ ἄν. τί δὴ τὸ λοιπόν;

δῆλον ὅτι ἀνδρῶν δεῖ. οὐκοῦν τοῦτο μάλιστα ἔχομεν· οὐδὲν γὰρ οὕτωσ ἡμέτερόν ἐστιν ὡσ ἡμεῖσ ἡμῖν αὐτοῖσ. ἀλλ’ ἐρεῖ τισ ἴσωσ ὅτι οὐκ ἐπιστάμεθα. μὰ Δί’ οὐδὲ γὰρ τούτων τῶν ἐπισταμένων νῦν πρὶν μαθεῖν οὐδεὶσ ἠπίστατο. ἀλλ’ εἴποι ἄν τισ ὅτι παῖδεσ ὄντεσ ἐμάνθανον. καὶ πότερα παῖδέσ εἰσι φρονιμώτεροι ὥστε μαθεῖν τὰ φραζόμενα καὶ δεικνύμενα ἢ ἄνδρεσ;

πότεροι δὲ ἃ ἂν μάθωσιν ἱκανώτεροι τῷ σώματι ἐκπονεῖν, οἱ παῖδεσ ἢ οἱ ἄνδρεσ; ἀλλὰ μὴν σχολή γε ἡμῖν μανθάνειν ὅση οὔτε παισὶν οὔτε ἄλλοισ ἀνδράσιν·

οὔτε γὰρ τοξεύειν ἡμῖν μαθητέον ὥσπερ τοῖσ παισί· προεπιστάμεθα γὰρ τοῦτο· οὔτε μὴν ἀκοντίζειν· ἐπιστάμεθα γὰρ καὶ τοῦτο· ἀλλ’ οὐδὲ μὴν ὥσπερ τοῖσ ἄλλοισ ἀνδράσι τοῖσ μὲν γεωργίαι ἀσχολίαν παρέχουσι, τοῖσ δὲ τέχναι, τοῖσ δὲ ἄλλα οἰκεῖα· ἡμῖν δὲ στρατεύεσθαι οὐ μόνον σχολὴ ἀλλὰ καὶ ἀνάγκη. ἀλλὰ μὴν οὐχ ὥσπερ ἄλλα πολλὰ τῶν πολεμικῶν χαλεπὰ μέν, χρήσιμα δέ·

ἱππικὴ δὲ οὐκ ἐν ὁδῷ μὲν ἡδίων ἢ αὐτοῖν τοῖν ποδοῖν πορεύεσθαι; ἐν δὲ σπουδῇ οὐχ ἡδὺ ταχὺ μὲν φίλῳ παραγενέσθαι, εἰ δέοι, ταχὺ δέ, εἴτε ἄνδρα εἴτε θῆρα δέοι διώκεσθαι, καταλαβεῖν; ἐκεῖνο δὲ οὐχὶ εὐπετέσ, τὸ ὅ τι ἂν δέῃ ὅπλον φέρειν τὸν ἵππον τοῦτο συμφέρειν; οὔκουν ταὐτό γ’ ἐστὶν ἔχειν τε καὶ φέρειν. ὅ γε μὴν μάλιστ’ ἄν τισ φοβηθείη, μὴ εἰ δεήσει ἐφ’ ἵππου κινδυνεύειν ἡμᾶσ πρότερον πρὶν ἀκριβοῦν τὸ ἔργον τοῦτο, κἄπειτα μήτε πεζοὶ ἔτι ὦμεν μήτε πω ἱππεῖσ ἱκανοί, ἀλλ’ οὐδὲ τοῦτο ἀμήχανον·

ὅπου γὰρ ἂν βουλώμεθα, ἐξέσται ἡμῖν πεζοῖσ εὐθὺσ μάχεσθαι· οὐδὲν γὰρ τῶν πεζικῶν ἀπομαθησόμεθα ἱππεύειν μανθάνοντεσ. Κῦροσ μὲν οὕτωσ εἶπε·

Χρυσάντασ δὲ συναγορεύων αὐτῷ ὧδε ἔλεξεν. ἀλλ’ ἐγὼ μέν, ἔφη, οὕτωσ ἐπιθυμῶ ἱππεύειν μαθεῖν ὡσ νομίζω, ἢν ἱππεὺσ γένωμαι, ἄνθρωποσ πτηνὸσ ἔσεσθαι.

νῦν μὲν γὰρ ἔγωγε ἀγαπῶ ἤν γ’ ἐξ ἴσου τῳ θεῖν ὁρμηθεὶσ ἀνθρώπων μόνον τῇ κεφαλῇ πρόσχω, κἂν θηρίον παραθέον ἰδὼν δυνασθῶ διατεινάμενοσ φθάσαι ὥστε ἀκοντίσαι ἢ τοξεῦσαι πρὶν πάνυ πρόσω αὐτὸ γενέσθαι.

ἢν δ’ ἱππεὺσ γένωμαι, δυνήσομαι μὲν ἄνδρα ἐξ ὄψεωσ μήκουσ καθαιρεῖν· δυνήσομαι δὲ θηρία διώκων τὰ μὲν ἐκ χειρὸσ παίειν καταλαμβάνων, τὰ δὲ ἀκοντίζειν ὥσπερ ἑστηκότα· καὶ γὰρ ἐὰν ἀμφότερα ταχέα ᾖ, ὅμωσ δὲ πλησίον γίγνηται ἀλλήλων, ὥσπερ τὰ ἑστηκότα ἐστίν. ὧν δὲ δὴ μάλιστα δοκῶ ζῴων, ἔφη, ἐζηλωκέναι ἱπποκενταύρουσ, εἰ ἐγένοντο ὥστε προβουλεύεσθαι μὲν ἀνθρώπου φρονήσει, ταῖσ δὲ χερσὶ τὸ δέον παλαμᾶσθαι, ἵππου δὲ τάχοσ ἔχειν καὶ ἰσχύν, ὥστε τὸ μὲν φεῦγον αἱρεῖν, τὸ δ’ ὑπομένον ἀνατρέπειν, οὔκουν πάντα κἀγὼ ταῦτα ἱππεὺσ γενόμενοσ συγκομίζομαι πρὸσ ἐμαυτόν;

προνοεῖν μέν γε ἕξω πάντα τῇ ἀνθρωπίνῃ γνώμῃ, ταῖσ δὲ χερσὶν ὁπλοφορήσω, διώξομαι δὲ τῷ ἵππῳ, τὸν δ’ ἐναντίον ἀνατρέψω τῇ τοῦ ἵππου ῥύμῃ, ἀλλ’ οὐ συμπεφυκὼσ δεδήσομαι ὥσπερ οἱ ἱπποκένταυροι·

οὐκοῦν τοῦτό γε κρεῖττον ἢ συμπεφυκέναι.

τοὺσ μὲν γὰρ ἱπποκενταύρουσ οἶμαι ἔγωγε πολλοῖσ μὲν ἀπορεῖν τῶν ἀνθρώποισ ηὑρημένων ἀγαθῶν ὅπωσ δεῖ χρῆσθαι, πολλῶν δὲ τῶν ἵπποισ πεφυκότων ἡδέων πῶσ αὐτῶν χρὴ ἀπολαύειν. ἐγὼ δὲ ἢν ἱππεύειν μάθω, ὅταν μὲν ἐπὶ τοῦ ἵππου γένωμαι, τὰ τοῦ ἱπποκενταύρου δήπου διαπράξομαι·

ὅταν δὲ καταβῶ, δειπνήσω καὶ ἀμφιέσομαι καὶ καθευδήσω ὥσπερ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι· ὥστε τί ἄλλο ἢ διαιρετὸσ ἱπποκένταυροσ καὶ πάλιν σύνθετοσ γίγνομαι; ἔτι δ’, ἔφη, καὶ τοῖσδε πλεονεκτήσω τοῦ ἱπποκενταύρου·

ὁ μὲν γὰρ δυοῖν ὀφθαλμοῖν ἑώρα τε καὶ δυοῖν ὤτοιν ἤκουεν· ἐγὼ δὲ τέτταρσι μὲν ὀφθαλμοῖσ τεκμαροῦμαι, τέτταρσι δὲ ὠσὶν αἰσθήσομαι· πολλὰ γάρ φασι καὶ ἵππον ἀνθρώπῳ τοῖσ ὀφθαλμοῖσ προορῶντα δηλοῦν, πολλὰ δὲ τοῖσ ὠσὶν προακούοντα σημαίνειν. ἐμὲ μὲν οὖν, ἔφη, γράφε τῶν ἱππεύειν ὑπερεπιθυμούντων. νὴ τὸν Δί’, ἔφασαν οἱ ἄλλοι πάντεσ, καὶ ἡμᾶσ γε. ἐκ τούτου δὴ ὁ Κῦροσ λέγει·

τί οὖν, ἔφη, ἐπεὶ σφόδρα ἡμῖν δοκεῖ ταῦτα, εἰ καὶ νόμον ἡμῖν αὐτοῖσ ποιησαίμεθα αἰσχρὸν εἶναι, οἷσ ἂν ἵππουσ ἐγὼ πορίσω, ἤν τισ φανῇ πεζῇ ἡμῶν πορευόμενοσ, ἤν τε πολλὴν ἤν τε ὀλίγην ὁδὸν δέῃ διελθεῖν; ἵνα καὶ παντάπασιν ἱπποκενταύρουσ ἡμᾶσ οἰώνται οἱ ἄνθρωποι εἶναι. ὁ μὲν οὕτωσ ἐπήρετο, οἱ δὲ πάντεσ συνῄνεσαν·

ὥστ’ ἔτι καὶ νῦν ἐξ ἐκείνου χρῶνται Πέρσαι οὕτω, καὶ οὐδεὶσ ἂν τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἑκὼν ὀφθείη Περσῶν οὐδαμῇ πεζὸσ ἰών. οἱ μὲν δὴ ἐν τούτοισ τοῖσ λόγοισ ἦσαν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Δ, chapter 3

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Δ, chapter 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION