Plutarch, De tranquilitate animi, section 18 3:

"τάχα δ’ οὐδὲν ἔσται δυσχερέστερον. ἀτονίαν γὰρ ἐμποιεῖ καὶ μαλακίαν ἀγύμναστον ἡ περὶ τὸ ῥᾷστον ἀεὶ διατρίβουσα καὶ πρὸσ τὸ ἥδιστον ἐκ τῶν ἀβουλήτων ἀναχωροῦσα γλυκυθυμία τῆσ ψυχῆσ. ἡ δὲ καὶ νόσου καὶ πόνου καὶ φυγῆσ μελετῶσα φαντασίαν ὑφίστασθαι καὶ προσβιαζομένη τῷ λογισμῷ πρὸσ ἕκαστον εὑρήσει πολὺ τὸ κατεψευσμένον καὶ διάκενον καὶ σαθρὸν ἐν τοῖσ δοκοῦσι χαλεποῖσ καὶ φοβεροῖσ, ὡσ ὁ καθ’ ἕκαστον ἀποδείκνυσι λόγοσ.