Plutarch, De tranquilitate animi, section 18 1:

ὁ δὲ τὴν τῆσ ψυχῆσ φύσιν ἁμωσγέπωσ ἐπινοῶν καὶ τὴν εἰσ τὸ βέλτιον αὐτῆσ ἢ μηθὲν κάκιον ἐν τῇ τελευτῇ μεταβολὴν ἐπιλογιζόμενοσ, οὐ μικρὸν ἔχει τῆσ πρὸσ τὸν βίον εὐθυμίασ ἐφόδιον τὴν πρὸσ τὸν θάνατον ἀφοβίαν. ᾧ γὰρ ἔξεστι τῆσ μὲν ἀρεστῆσ καὶ οἰκείασ μερίδοσ ἐπικρατούσησ ἡδέωσ ζῆν, τῶν δ’ ἀλλοτρίων καὶ παρὰ φύσιν ὑπερβαλλόντων ἀδεῶσ ἀπελθεῖν εἰπόντα, λύσει μ’ ὁ δαίμων αὐτόσ, ὅταν ἐγὼ θέλω, τί ἂν τούτῳ χαλεπὸν ἢ δύσκολον ἢ ταραχῶδεσ ἐμπίπτον ἐπινοήσαιμεν;