Plutarch, De tranquilitate animi, section 9 1:

(플루타르코스, De tranquilitate animi, section 9 1:)

δεῖ δὲ καὶ τὰ κοινὰ μὴ παρορᾶν ἀλλ’ ἔν τινι λόγῳ τίθεσθαι καὶ χάριν ἔχειν ὅτι ζῶμεν, ὑγιαίνομεν, τὸν ἥλιον ὁρῶμεν οὔτε πόλεμοσ οὔτε στάσισ ἐστίν ἀλλὰ καὶ ἡ γῆ παρέχει γεωργεῖν καὶ θάλασσα πλεῖν ἀδεῶσ τοῖσ βουλομένοισ· καὶ λέγειν ἔξεστι καὶ πράττειν καὶ σιωπᾶν καὶ σχολάζειν. εὐθυμήσομεν δὲ τούτοισ μᾶλλον παροῦσιν, ἂν μὴ παρόντων αὐτῶν φαντασίαν λαμβάνωμεν ἀναμιμνήσκοντεσ αὑτοὺσ πολλάκισ, ὡσ ποθεινόν ἐστιν ὑγίεια νοσοῦσι καὶ πολεμουμένοισ εἰρήνη, καὶ κτήσασθαι δόξαν ἐν πόλει τηλικαύτῃ καὶ φίλουσ ἀγνῶτι καὶ ξένῳ καὶ τὸ στέρεσθαι γενομένων ὡσ ἀνιαρόν. οὐ γὰρ τότε γίνεται μέγα καὶ τίμιον ἕκαστον ἡμῖν, ὅταν ἀπόληται, σῳζόμενον δὲ τὸ μηθέν ἐστιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION