Plutarch, De tranquilitate animi, section 7 2:

ὃ δὲ μεῖζόν ἐστιν, οὐδ’ αὑτῶν ἁμαρτανόντων καὶ διακειμένων φαύλωσ τὸ ἦθοσ αἰσθανομένουσ ἀθυμεῖν καὶ δυσφορεῖν ἐῶσιν, ἀλλὰ θεραπεύειν ἄνευ λύπησ τὴν κακίαν ᾗ δεῖ, σκόπει δὴ πῶσ οὐκ ἄλογόν ἐστι περιορᾶν αὑτούσ, ὅτι μὴ πάντεσ εἰσὶν οἱ χρώμενοι καὶ προσιόντεσ ἡμῖν ἐπιεικεῖσ καὶ χαρίεντεσ, ἀχθομένουσ καὶ δυσκολαίνοντασ;