Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Λύσις 194:

ἢ πείνη μὲν ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί τε καὶ τἆλλα ζῷα ᾖ, οὐ μέντοι βλαβερά γε; καὶ δίψα δὴ καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιθυμίαι, ἀλλ’ οὐ κακαί, ἅτε τοῦ κακοῦ ἀπολωλότοσ; ἢ γελοῖον τὸ ἐρώτημα, ὅτι ποτ’ ἔσται τότε ἢ μὴ ἔσται; τίσ γὰρ οἶδεν; ἀλλ’ οὖν τόδε γ’ ἴσμεν, ὅτι καὶ νῦν ἔστιν πεινῶντα βλάπτεσθαι, ἔστιν δὲ καὶ ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ διψῶντα καὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμωσ ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶσ, ἐνίοτε δὲ μηδέτερα;