헬라어 문장 검색 - ΠλατόΑλξιβιά8́

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Λύσις)

ἐπορευόμην μὲν ἐξ Ἀκαδημείασ εὐθὺ Λυκείου τὴν ἔξω τείχουσ ὑπ’ αὐτὸ τὸ τεῖχοσ· ἐπειδὴ δ’ ἐγενόμην κατὰ τὴν πυλίδα ᾗ ἡ Πάνοποσ κρήνη, ἐνταῦθα συνέτυχον Ἱπποθάλει τε τῷ Ιἑρωνύμου καὶ Κτησίππῳ τῷ Παιανιεῖ καὶ ἄλλοισ μετὰ τούτων νεανίσκοισ ἁθρόοισ συνεστῶσι. πόθεν;

ἐξ Ἀκαδημείασ, ἦν δ’ ἐγώ, πορεύομαι εὐθὺ Λυκείου.

δεῦρο δή, ἦ δ’ ὅσ, εὐθὺ ἡμῶν.

οὐ παραβάλλεισ; ἄξιον μέντοι. ποῖ, ἔφην ἐγώ, λέγεισ, καὶ παρὰ τίνασ τοὺσ ὑμᾶσ;

δεῦρο, ἔφη, δείξασ μοι ἐν τῷ καταντικρὺ τοῦ τείχουσ περίβολόν τέ τινα καὶ θύραν ἀνεῳγμένην.

διατρίβομεν δέ, ἦ δ’ ὅσ, αὐτόθι ἡμεῖσ τε αὐτοὶ καὶ ἄλλοι πάνυ πολλοὶ καὶ καλοί. ἔστιν δὲ δὴ τί τοῦτο, καὶ τίσ ἡ διατριβή;

παλαίστρα, ἔφη, νεωστὶ ᾠκοδομημένη·

ἡ δὲ διατριβὴ τὰ πολλὰ ἐν λόγοισ, ὧν ἡδέωσ ἄν σοι μεταδιδοῖμεν. καλῶσ γε, ἦν δ’ ἐγώ, ποιοῦντεσ·

διδάσκει δὲ τίσ αὐτόθι; σὸσ ἑταῖρόσ γε, ἦ δ’ ὅσ, καὶ ἐπαινέτησ, Μίκκοσ.

μὰ Δία, ἦν δ’ ἐγώ, οὐ φαῦλόσ γε ἁνήρ, ἀλλ’ ἱκανὸσ σοφιστήσ.

βούλει οὖν ἕπεσθαι, ἔφη, ἵνα καὶ ἴδῃσ τοὺσ ὄντασ αὐτόθι αὐτοῦ;

πρῶτον ἡδέωσ ἀκούσαιμ’ ἂν ἐπὶ τῷ καὶ εἴσειμι καὶ τίσ ὁ καλόσ.

ἄλλοσ, ἔφη, ἄλλῳ ἡμῶν δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ.

σοὶ δὲ δὴ τίσ, ὦ Ἱππόθαλεσ;

τοῦτό μοι εἰπέ. καὶ ὃσ ἐρωτηθεὶσ ἠρυθρίασεν.

καὶ ἐγὼ εἶπον· ὦ παῖ Ιἑρωνύμου Ἱππόθαλεσ, τοῦτο μὲν μηκέτι εἴπῃσ, εἴτε ἐρᾷσ του εἴτε μή· οἶδα γὰρ ὅτι οὐ μόνον ἐρᾷσ, ἀλλὰ καὶ πόρρω ἤδη εἶ πορευόμενοσ τοῦ ἔρωτοσ. καὶ ἄχρηστοσ, τοῦτο δέ μοί πωσ ἐκ θεοῦ δέδοται, ταχὺ οἱῴ τ’ εἶναι γνῶναι ἐρῶντά τε καὶ ἐρώμενον.

καὶ ὃσ ἀκούσασ πολὺ ἔτι μᾶλλον ἠρυθρίασεν.

ὁ οὖν Κτήσιπποσ, Ἀστεῖόν γε, ἦ δ’ ὅσ, ὅτι ἐρυθριᾷσ, ὦ Ἱππόθαλεσ, καὶ ὀκνεῖσ εἰπεῖν Σωκράτει τοὔνομα· ἐὰν δ’ οὗτοσ καὶ σμικρὸν χρόνον συνδιατρίψῃ σοι, παραταθήσεται ὑπὸ σοῦ ἀκούων θαμὰ λέγοντοσ. ἡμῶν γοῦν, ὦ Σώκρατεσ, ἐκκεκώφωκε τὰ ὦτα καὶ ἐμπέπληκε Λύσιδοσ· ἂν μὲν δὴ καὶ ὑποπίῃ, εὐμαρία ἡμῖν ἐστιν καὶ ἐξ ὕπνου ἐγρομένοισ Λύσιδοσ οἰέσθαι τοὔνομα ἀκούειν.

καὶ ἃ μὲν καταλογάδην διηγεῖται, δεινὰ ὄντα, οὐ πάνυ τι δεινά ἐστιν, ἀλλ’ ἐπειδὰν τὰ ποιήματα ἡμῶν ἐπιχειρήσῃ καταντλεῖν καὶ συγγράμματα. καὶ ὅ ἐστιν τούτων δεινότερον, ὅτι καὶ ᾄδει εἰσ τὰ παιδικὰ φωνῇ θαυμασίᾳ, ἣν ἡμᾶσ δεῖ ἀκούοντασ ἀνέχεσθαι. νῦν δὲ ἐρωτώμενοσ ὑπὸ σοῦ ἐρυθριᾷ. ἔστιν δέ, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ Λύσισ νέοσ τισ, ὡσ ἐοίκε·

τεκμαίρομαι δέ, ὅτι ἀκούσασ τοὔνομα οὐκ ἔγνων. οὐ γὰρ πάνυ, ἔφη, τὶ αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν, ἀλλ’ ἔτι πατρόθεν ἐπονομάζεται διὰ τὸ σφόδρα τὸν πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ.

ἐπεὶ εὖ οἶδ’ ὅτι πολλοῦ δεῖσ τὸ εἶδοσ ἀγνοεῖν τοῦ παιδόσ· ἱκανὸσ γὰρ καὶ ἀπὸ μόνου τούτου γιγνώσκεσθαι. λεγέσθω, ἦν δ’ ἐγώ, οὗτινοσ ἔστιν.

Δημοκράτουσ, ἔφη, τοῦ Αἰξωνέωσ ὁ πρεσβύτατοσ ὑόσ.

εἰε͂ν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Ἱππόθαλεσ, ὡσ γενναῖον καὶ νεανικὸν τοῦτον τὸν ἔρωτα πανταχῇ ἀνηῦρεσ·

καὶ τοῖσδε ἐπιδείκνυσαι, ἵνα εἰδῶ εἰ ἐπίστασαι ἃ χρὴ ἐραστὴν περὶ παιδικῶν πρὸσ αὐτὸν ἢ πρὸσ ἄλλουσ λέγειν.

τούτων δέ τι, ἔφη, σταθμᾷ, ὦ Σώκρατεσ, ὧν ὅδε λέγει;

πότερον, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ τὸ ἐρᾶν ἔξαρνοσ εἶ οὗ λέγει ὅδε;

οὐκ ἔγωγε, ἔφη, ἀλλὰ μὴ ποιεῖν εἰσ τὰ παιδικὰ μηδὲ συγγράφειν.

οὐχ ὑγιαίνει, ἔφη ὁ Κτήσιπποσ, ἀλλὰ ληρεῖ τε καὶ μαίνεται.

καὶ ἐγὼ εἶπον·

ἀκοῦσαι οὐδὲ μέλοσ εἴ τι πεποίηκασ εἰσ τὸν νεανίσκον, ἀλλὰ τῆσ διανοίασ, ἵνα εἰδῶ τίνα τρόπον προσφέρῃ πρὸσ τὰ παιδικά.

ὅδε δήπου σοι, ἔφη, ἐρεῖ·

ἀκριβῶσ γὰρ ἐπίσταται καὶ μέμνηται, εἴπερ, ὡσ λέγει, ὑπ’ ἐμοῦ ἀεὶ ἀκούων διατεθρύληται. νὴ τοὺσ θεούσ, ἔφη ὁ Κτήσιπποσ, πάνυ γε.

καὶ γάρ ἐστι καταγέλαστα, ὦ Σώκρατεσ. τὸ γὰρ ἐραστὴν ὄντα καὶ διαφερόντωσ τῶν ἄλλων τὸν νοῦν προσέχοντα τῷ παιδὶ ἴδιον μὲν μηδὲν ἔχειν λέγειν ὃ οὐχὶ κἂν παῖσ εἴποι, πῶσ οὐχὶ καταγέλαστον; ἃ δὲ ἡ πόλισ ὅλη ᾄδει περὶ Δημοκράτουσ καὶ Λύσιδοσ τοῦ πάππου τοῦ παιδὸσ καὶ πάντων πέρι τῶν προγόνων, πλούτουσ τε καὶ ἱπποτροφίασ καὶ νίκασ Πυθοῖ καὶ Ἰσθμοῖ καὶ Νεμέᾳ τεθρίπποισ τε καὶ κέλησι, ταῦτα ποιεῖ τε καὶ λέγει, πρὸσ δὲ τούτοισ ἔτι τούτων κρονικώτερα.

τὸν γὰρ τοῦ Ἡρακλέουσ ξενισμὸν πρῴην ἡμῖν ἐν ποιήματί τινι διῄει, ὡσ διὰ τὴν τοῦ Ἡρακλέουσ συγγένειαν ὁ πρόγονοσ αὐτῶν ὑποδέξαιτο τὸν Ἡρακλέα, γεγονὼσ αὐτὸσ ἐκ Διόσ τε καὶ τῆσ τοῦ δήμου ἀρχηγέτου θυγατρόσ, ἅπερ αἱ γραῖαι ᾄδουσι, καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα, ὦ Σώκρατεσ· ταῦτ’ ἐστὶν ἃ οὗτοσ λέγων τε καὶ ᾄδων ἀναγκάζει καὶ ἡμᾶσ ἀκροᾶσθαι.

καὶ ἐγὼ ἀκούσασ εἶπον·

ὦ καταγέλαστε Ἱππόθαλεσ, πρὶν νενικηκέναι ποιεῖσ τε καὶ ᾄδεισ εἰσ σαυτὸν ἐγκώμιον; ἀλλ’ οὐκ εἰσ ἐμαυτόν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, οὔτε ποιῶ οὔτε ᾄδω.

οὐκ οἰεί γε, ἦν δ’ ἐγώ.

τὸ δὲ πῶσ ἔχει;

ἔφη. πάντων μάλιστα, εἶπον, εἰσ σὲ τείνουσιν αὗται αἱ ᾠδαί.

ἐὰν μὲν γὰρ ἕλῃσ τὰ παιδικὰ τοιαῦτα ὄντα, κόσμοσ σοι ἔσται τὰ λεχθέντα καὶ ᾀσθέντα καὶ τῷ ὄντι ἐγκώμια ὥσπερ νενικηκότι, ὅτι τοιούτων παιδικῶν ἔτυχεσ· ἐὰν δέ σε διαφύγῃ, ὅσῳ ἂν μείζω σοι εἰρημένα ᾖ ἐγκώμια περὶ τῶν παιδικῶν, τοσούτῳ μειζόνων δόξεισ καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν ἐστερημένοσ καταγέλαστοσ εἶναι. ὅστισ οὖν τὰ ἐρωτικά, ὦ φίλε, σοφόσ, οὐκ ἐπαινεῖ τὸν ἐρώμενον πρὶν ἂν ἕλῃ, δεδιὼσ τὸ μέλλον ὅπῃ ἀποβήσεται.

καὶ ἅμα οἱ καλοί, ἐπειδάν τισ αὐτοὺσ ἐπαινῇ καὶ αὔξῃ, φρονήματοσ ἐμπίμπλανται καὶ μεγαλαυχίασ· ἢ οὐκ οἰεί; ἔγωγε, ἔφη.

οὐκοῦν ὅσῳ ἂν μεγαλαυχότεροι ὦσιν, δυσαλωτότεροι γίγνονται;

εἰκόσ γε.

ποῖόσ τισ οὖν ἄν σοι δοκεῖ θηρευτὴσ εἶναι, εἰ ἀνασοβοῖ θηρεύων καὶ δυσαλωτοτέραν τὴν ἄγραν ποιοῖ;

δῆλον ὅτι φαῦλοσ.

καὶ μὲν δὴ λόγοισ τε καὶ ᾠδαῖσ μὴ κηλεῖν ἀλλ’ ἐξαγριαίνειν πολλὴ ἀμουσία·

ἦ γάρ; δοκεῖ μοι.

σκόπει δή, ὦ Ἱππόθαλεσ, ὅπωσ μὴ πᾶσι τούτοισ ἔνοχον σαυτὸν ποιήσεισ διὰ τὴν ποίησιν·

καίτοι οἶμαι ἐγὼ ἄνδρα ποιήσει βλάπτοντα ἑαυτὸν οὐκ ἄν σε ἐθέλειν ὁμολογῆσαι ὡσ ἀγαθόσ ποτ’ ἐστὶν ποιητήσ, βλαβερὸσ ὢν ἑαυτῷ. οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη·

πολλὴ γὰρ ἂν ἀλογία εἰή. ταῦτα δή σοι, ὦ Σώκρατεσ, ἀνακοινοῦμαι, καὶ εἴ τι ἄλλο ἔχεισ, συμβούλευε τίνα ἄν τισ λόγον διαλεγόμενοσ ἢ τί πράττων προσφιλὴσ παιδικοῖσ γένοιτο.

οὐ ῥᾴδιον, ἦν δ’ ἐγώ, εἰπεῖν·

ἀλλ’ εἴ μοι ἐθελήσαισ αὐτὸν ποιῆσαι εἰσ λόγουσ ἐλθεῖν, ἴσωσ ἂν δυναίμην σοι ἐπιδεῖξαι ἃ χρὴ αὐτῷ διαλέγεσθαι ἀντὶ τούτων ὧν οὗτοι λέγειν τε καὶ ᾄδειν φασί σε. ἀλλ’ οὐδέν, ἔφη, χαλεπόν.

ἂν γὰρ εἰσέλθῃσ μετὰ Κτησίππου τοῦδε καὶ καθεζόμενοσ διαλέγῃ, οἶμαι μὲν καὶ αὐτόσ σοι πρόσεισι ‐ φιλήκοοσ γάρ, ὦ Σώκρατεσ, διαφερόντωσ ἐστίν, καὶ ἅμα, ὡσ Ἑρμαῖα ἄγουσιν, ἀναμεμειγμένοι ἐν ταὐτῷ εἰσιν οἵ τε νεανίσκοι καὶ οἱ παῖδεσ ‐ πρόσεισιν οὖν σοι. εἰ δὲ μή, Κτησίππῳ συνήθησ ἐστὶν διὰ τὸν τούτου ἀνεψιὸν Μενέξενον·

Μενεξένῳ μὲν γὰρ δὴ πάντων μάλιστα ἑταῖροσ ὢν τυγχάνει. καλεσάτω οὖν οὗτοσ αὐτόν, ἐὰν ἄρα μὴ προσίῃ αὐτόσ. ταῦτα, ἦν δ’ ἐγώ, χρὴ ποιεῖν.

καὶ ἅμα λαβὼν τὸν Κτήσιππον προσῇα εἰσ τὴν παλαίστραν· οἱ δ’ ἄλλοι ὕστεροι ἡμῶν ᾖσαν.

εἰσελθόντεσ δὲ κατελάβομεν αὐτόθι τεθυκότασ τε τοὺσ παῖδασ καὶ τὰ περὶ τὰ ἱερεῖα σχεδόν τι ἤδη πεποιημένα, ἀστραγαλίζοντάσ τε δὴ καὶ κεκοσμημένουσ ἅπαντασ.

οἱ μὲν οὖν πολλοὶ ἐν τῇ αὐλῇ ἔπαιζον ἔξω, οἱ δέ τινεσ τοῦ ἀποδυτηρίου ἐν γωνίᾳ ἠρτίαζον ἀστραγάλοισ παμπόλλοισ, ἐκ φορμίσκων τινῶν προαιρούμενοι· τούτουσ δὲ περιέστασαν ἄλλοι θεωροῦντεσ. ὧν δὴ καὶ ὁ Λύσισ ἦν, καὶ εἱστήκει ἐν τοῖσ παισί τε καὶ νεανίσκοισ ἐστεφανωμένοσ καὶ τὴν ὄψιν διαφέρων, οὐ τὸ καλὸσ εἶναι μόνον ἄξιοσ ἀκοῦσαι, ἀλλ’ ὅτι καλόσ τε κἀγαθόσ. καὶ ἡμεῖσ εἰσ τὸ καταντικρὺ ἀποχωρήσαντεσ ἐκαθεζόμεθα ‐ ἦν γὰρ αὐτόθι ἡσυχία ‐ καί τι ἀλλήλοισ διελεγόμεθα. περιστρεφόμενοσ οὖν ὁ Λύσισ θαμὰ ἐπεσκοπεῖτο ἡμᾶσ, καὶ δῆλοσ ἦν ἐπιθυμῶν προσελθεῖν.

τέωσ μὲν οὖν ἠπόρει τε καὶ ὤκνει μόνοσ προσιέναι, ἔπειτα ὁ Μενέξενοσ ἐκ τῆσ αὐλῆσ μεταξὺ παίζων εἰσέρχεται, καὶ ὡσ εἶδεν ἐμέ τε καὶ τὸν Κτήσιππον, ᾔει παρακαθιζησόμενοσ· ἰδὼν οὖν αὐτὸν ὁ Λύσισ εἵπετο καὶ συμπαρεκαθέζετο μετὰ τοῦ Μενεξένου.

προσῆλθον δὴ καὶ οἱ ἄλλοι, καὶ δὴ καὶ ὁ Ἱπποθάλησ, ἐπειδὴ πλείουσ ἑώρα ἐφισταμένουσ, τούτουσ ἐπηλυγισάμενοσ προσέστη ᾗ μὴ ᾤετο κατόψεσθαι τὸν λύσιν, δεδιὼσ μὴ αὐτῷ ἀπεχθάνοιτο· καὶ οὕτω προσεστὼσ ἠκροᾶτο. ἦν δ’ ἐγώ, πότεροσ ὑμῶν πρεσβύτεροσ;

ἀμφισβητοῦμεν, ἔφη.

οὐκοῦν καὶ ὁπότεροσ γενναιότεροσ, ἐρίζοιτ’ ἄν, ἦν δ’ ἐγώ.

πάνυ γε, ἔφη.

καὶ μὴν ὁπότερόσ γε καλλίων, ὡσαύτωσ.

ἐγελασάτην οὖν ἄμφω.

οὐ μὴν ὁπότερόσ γε, ἔφην, πλουσιώτεροσ ὑμῶν, οὐκ ἐρήσομαι·

φίλω γάρ ἐστον. ἦ γάρ; πάνυ γ’, ἐφάτην.

οὐκοῦν κοινὰ τά γε φίλων λέγεται, ὥστε τούτῳ γε οὐδὲν διοίσετον, εἴπερ ἀληθῆ περὶ τῆσ φιλίασ λέγετον.

συνεφάτην.

ἐπεχείρουν δὴ μετὰ τοῦτο ἐρωτᾶν ὁπότεροσ δικαιότεροσ καὶ σοφώτεροσ αὐτῶν εἰή.

μεταξὺ οὖν τισ προσελθὼν ἀνέστησε τὸν Μενέξενον, φάσκων καλεῖν τὸν παιδοτρίβην· ἐδόκει γάρ μοι ἱεροποιῶν τυγχάνειν. ἐκεῖνοσ μὲν οὖν ᾤχετο· ἐγὼ δὲ τὸν λύσιν ἠρόμην, ἦ που, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Λύσι, σφόδρα φιλεῖ σε ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ; πάνυ γε, ἦ δ’ ὅσ. οὐκοῦν βούλοιντο ἄν σε ὡσ εὐδαιμονέστατον εἶναι; πῶσ γὰρ οὔ;

δοκεῖ δέ σοι εὐδαίμων εἶναι ἄνθρωποσ δουλεύων τε καὶ ᾧ μηδὲν ἐξείη ποιεῖν ὧν ἐπιθυμοῖ; μὰ Δί’ οὐκ ἔμοιγε, ἔφη. οὐκοῦν εἴ σε φιλεῖ ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ εὐδαίμονά σε ἐπιθυμοῦσι γενέσθαι, τοῦτο παντὶ τρόπῳ δῆλον ὅτι προθυμοῦνται ὅπωσ ἂν εὐδαιμονοίησ. πῶσ γὰρ οὐχί; ἔφη. ἐῶσιν ἄρα σε ἃ βούλει ποιεῖν, καὶ οὐδὲν ἐπιπλήττουσιν οὐδὲ διακωλύουσι ποιεῖν ὧν ἂν ἐπιθυμῇσ; ναὶ μὰ Δία ἐμέ γε, ὦ Σώκρατεσ, καὶ μάλα γε πολλὰ κωλύουσιν. πῶσ λέγεισ; ἦν δ’ ἐγώ. βουλόμενοί σε μακάριον εἶναι διακωλύουσι τοῦτο ποιεῖν ὃ ἂν βούλῃ; ὧδε δέ μοι λέγε.

ἢν ἐπιθυμήσῃσ ἐπί τινοσ τῶν τοῦ πατρὸσ ἁρμάτων ὀχεῖσθαι λαβὼν τὰσ ἡνίασ, ὅταν ἁμιλλᾶται, οὐκ ἂν ἐῷέν σε ἀλλὰ διακωλύοιεν; μὰ Δί’ οὐ μέντοι ἄν, ἔφη, ἐῷεν. ἀλλὰ τίνα μήν; ἔστιν τισ ἡνίοχοσ παρὰ τοῦ πατρὸσ μισθὸν φέρων. πῶσ λέγεισ; μισθωτῷ μᾶλλον ἐπιτρέπουσιν ἢ σοὶ ποιεῖν ὅτι ἂν βούληται περὶ τοὺσ ἵππουσ, καὶ προσέτι αὐτοῦ τούτου ἀργύριον τελοῦσιν; ἀλλὰ τί μήν;

ἔφη. ἀλλὰ τοῦ ὀρικοῦ ζεύγουσ οἶμαι ἐπιτρέπουσίν σοι ἄρχειν, κἂν εἰ βούλοιο λαβὼν τὴν μάστιγα τύπτειν, ἐῷεν ἄν. πόθεν, ἦ δ’ ὅσ, ἐῷεν; τί δέ; ἦν δ’ ἐγώ· οὐδενὶ ἔξεστιν αὐτοὺσ τύπτειν; καὶ μάλα, ἔφη, τῷ ὀρεοκόμῳ. δούλῳ ὄντι ἢ ἐλευθέρῳ; δούλῳ, ἔφη. καὶ δοῦλον, ὡσ ἐοίκεν, ἡγοῦνται περὶ πλείονοσ ἢ σὲ τὸν ὑόν, καὶ ἐπιτρέπουσι τὰ ἑαυτῶν μᾶλλον ἢ σοί, καὶ ἐῶσιν ποιεῖν ὅτι βούλεται, σὲ δὲ διακωλύουσι; καί μοι ἔτι τόδε εἰπέ.

σὲ αὐτὸν ἐῶσιν ἄρχειν σεαυτοῦ, ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐπιτρέπουσί σοι; πῶσ γάρ, ἔφη, ἐπιτρέπουσιν; ἀλλ’ ἄρχει τίσ σου; ὅδε, παιδαγωγόσ, ἔφη. μῶν δοῦλοσ ὤν; ἀλλὰ τί μήν; ἡμέτερόσ γε, ἔφη. ἦ δεινόν, ἦν δ’ ἐγώ, ἐλεύθερον ὄντα ὑπὸ δούλου ἄρχεσθαι. τί δὲ ποιῶν αὖ οὗτοσ ὁ παιδαγωγόσ σου ἄρχει; ἄγων δήπου, ἔφη, εἰσ διδασκάλου. μῶν μὴ καὶ οὗτοί σου ἄρχουσιν, οἱ διδάσκαλοι; πάντωσ δήπου.

παμπόλλουσ ἄρα σοι δεσπότασ καὶ ἄρχοντασ ἑκὼν ὁ πατὴρ ἐφίστησιν. ἀλλ’ ἆρα ἐπειδὰν οἴκαδε ἔλθῃσ παρὰ τὴν μητέρα, ἐκείνη σε ἐᾷ ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ, ἵν’ αὐτῇ μακάριοσ ᾖσ, ἢ περὶ τὰ ἔρια ἢ περὶ τὸν ἱστόν, ὅταν ὑφαίνῃ; οὔ τι γάρ που διακωλύει σε ἢ τῆσ σπάθησ ἢ τῆσ κερκίδοσ ἢ ἄλλου του τῶν περὶ ταλασιουργίαν ὀργάνων ἅπτεσθαι. καὶ ὃσ γελάσασ, μὰ Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, οὐ μόνον γε διακωλύει, ἀλλὰ καὶ τυπτοίμην ἂν εἰ ἁπτοίμην. Ἡράκλεισ, ἦν δ’ ἐγώ, μῶν μή τι ἠδίκηκασ τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα;

μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγε, ἔφη. ἀλλ’ ἀντὶ τίνοσ μὴν οὕτω σε δεινῶσ διακωλύουσιν εὐδαίμονα εἶναι καὶ ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ, καὶ δι’ ἡμέρασ ὅλησ τρέφουσί σε ἀεί τῳ δουλεύοντα καὶ ἑνὶ λόγῳ ὀλίγου ὧν ἐπιθυμεῖσ οὐδὲν ποιοῦντα;

ὥστε σοι, ὡσ ἐοίκεν, οὔτε τῶν χρημάτων τοσούτων ὄντων οὐδὲν ὄφελοσ, ἀλλὰ πάντεσ αὐτῶν μᾶλλον ἄρχουσιν ἢ σύ, οὔτε τοῦ σώματοσ οὕτω γενναίου ὄντοσ, ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἄλλοσ ποιμαίνει καὶ θεραπεύει· σὺ δὲ ἄρχεισ οὐδενόσ, ὦ Λύσι, οὐδὲ ποιεῖσ οὐδὲν ὧν ἐπιθυμεῖσ.

οὐ γάρ πω, ἔφη, ἡλικίαν ἔχω, ὦ Σώκρατεσ. μὴ οὐ τοῦτό σε, ὦ παῖ Δημοκράτουσ, κωλύῃ, ἐπεὶ τό γε τοσόνδε, ὡσ ἐγᾦμαι, καὶ ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ σοι ἐπιτρέπουσιν καὶ οὐκ ἀναμένουσιν ἑώσ ἂν ἡλικίαν ἔχῃσ. ὅταν γὰρ βούλωνται αὑτοῖσ τινα ἀναγνωσθῆναι ἢ γραφῆναι, σέ, ὡσ ἐγᾦμαι, πρῶτον τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ ἐπὶ τοῦτο τάττουσιν. ἦ γάρ;

πάνυ γ’, ἔφη. οὐκοῦν ἔξεστί σοι ἐνταῦθ’ ὅτι ἂν βούλῃ πρῶτον τῶν γραμμάτων γράφειν καὶ ὅτι ἂν δεύτερον· καὶ ἀναγιγνώσκειν ὡσαύτωσ ἔξεστιν. καὶ ἐπειδάν, ὡσ ἐγᾦμαι, τὴν λύραν λάβῃσ, οὐ διακωλύουσί σε οὔτε ὁ πατὴρ οὔτε ἡ μήτηρ ἐπιτεῖναί τε καὶ ἀνεῖναι ἣν ἂν βούλῃ τῶν χορδῶν, καὶ ψῆλαι καὶ κρούειν τῷ πλήκτρῳ. ἢ διακωλύουσιν; οὐ δῆτα. τί ποτ’ ἂν οὖν εἰή, ὦ Λύσι, τὸ αἴτιον ὅτι ἐνταῦθα μὲν οὐ διακωλύουσιν, ἐν οἷσ δὲ ἄρτι ἐλέγομεν κωλύουσι; ὅτι οἶμαι, ἔφη, ταῦτα μὲν ἐπίσταμαι, ἐκεῖνα δ’ οὔ.

εἰε͂ν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ ἄριστε· οὐκ ἄρα τὴν ἡλικίαν σου περιμένει ὁ πατὴρ ἐπιτρέπειν πάντα, ἀλλ’ ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἡγήσηταί σε βέλτιον αὑτοῦ φρονεῖν, ταύτῃ ἐπιτρέψει σοι καὶ αὑτὸν καὶ τὰ αὑτοῦ. οἶμαι ἔγωγε, ἔφη. εἰε͂ν, ἦν δ’ ἐγώ· τί δέ; τῷ γείτονι ἆρ’ οὐχ ὁ αὐτὸσ ὁρ́οσ ὅσπερ τῷ πατρὶ περὶ σοῦ; πότερον οἰεί αὐτὸν ἐπιτρέψειν σοι τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οἰκονομεῖν, ὅταν σε ἡγήσηται βέλτιον περὶ οἰκονομίασ ἑαυτοῦ φρονεῖν, ἢ αὐτὸν ἐπιστατήσειν;

ἐμοὶ ἐπιτρέψειν οἶμαι. τί δ’; Ἀθηναίουσ οἰεί σοι οὐκ ἐπιτρέψειν τὰ αὑτῶν, ὅταν αἰσθάνωνται ὅτι ἱκανῶσ φρονεῖσ; ἔγωγε. πρὸσ Διόσ, ἦν δ’ ἐγώ, τί ἄρα ὁ μέγασ βασιλεύσ; πότερον τῷ πρεσβυτάτῳ ὑεῖ, οὗ ἡ τῆσ Ἀσίασ ἀρχὴ γίγνεται, μᾶλλον ἂν ἐπιτρέψειεν ἑψομένων κρεῶν ἐμβάλλειν ὅτι ἂν βούληται ἐμβαλεῖν εἰσ τὸν ζωμόν, ἢ ἡμῖν, εἰ ἀφικόμενοι παρ’ ἐκεῖνον ἐνδειξαίμεθα αὐτῷ ὅτι ἡμεῖσ κάλλιον φρονοῦμεν ἢ ὁ ὑὸσ αὐτοῦ περὶ ὄψου σκευασίασ; ἡμῖν δῆλον ὅτι, ἔφη.

καὶ τὸν μέν γε οὐδ’ ἂν σμικρὸν ἐάσειεν ἐμβαλεῖν· ἡμᾶσ δέ, κἂν εἰ βουλοίμεθα δραξάμενοι τῶν ἁλῶν, ἐῴη ἂν ἐμβαλεῖν. πῶσ γὰρ οὔ; τί δ’ εἰ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ὁ ὑὸσ αὐτοῦ ἀσθενοῖ, ἆρα ἐῴη ἂν αὐτὸν ἅπτεσθαι τῶν ἑαυτοῦ ὀφθαλμῶν, μὴ ἰατρὸν ἡγούμενοσ, ἢ κωλύοι ἄν; κωλύοι ἄν.

ἡμᾶσ δέ γε εἰ ὑπολαμβάνοι ἰατρικοὺσ εἶναι, κἂν εἰ βουλοίμεθα διανοίγοντεσ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ἐμπάσαι τῆσ τέφρασ, οἶμαι οὐκ ἂν κωλύσειεν, ἡγούμενοσ ὀρθῶσ φρονεῖν. ἀληθῆ λέγεισ. ἆρ’ οὖν καὶ τἆλλα πάντα ἡμῖν ἐπιτρέποι ἂν μᾶλλον ἢ ἑαυτῷ καὶ τῷ ὑεῖ, περὶ ὅσων ἂν δόξωμεν αὐτῷ σοφώτεροι ἐκείνων εἶναι; ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ. οὕτωσ ἄρα ἔχει, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ φίλε Λύσι·

ἃ ἂν φρόνιμοι γενώμεθα, ἅπαντεσ ἡμῖν ἐπιτρέψουσιν, Ἕλληνέσ τε καὶ βάρβαροι καὶ ἄνδρεσ καὶ γυναῖκεσ, ποιήσομέν τε ἐν τούτοισ ὅτι ἂν βουλώμεθα, καὶ οὐδεὶσ ἡμᾶσ ἑκὼν εἶναι ἐμποδιεῖ, ἀλλ’ αὐτοί τε ἐλεύθεροι ἐσόμεθα ἐν αὐτοῖσ καὶ ἄλλων ἄρχοντεσ, ἡμέτερά τε ταῦτα ἔσται ‐ ὀνησόμεθα γὰρ ἀπ’ αὐτῶν ‐ εἰσ ἃ δ’ ἂν νοῦν μὴ κτησώμεθα, οὔτε τισ ἡμῖν ἐπιτρέψει περὶ αὐτὰ ποιεῖν τὰ ἡμῖν δοκοῦντα, ἀλλ’ ἐμποδιοῦσι πάντεσ καθ’ ὅτι ἂν δύνωνται, οὐ μόνον οἱ ἀλλότριοι, ἀλλὰ καὶ ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ καὶ εἴ τι τούτων οἰκειότερόν ἐστιν, αὐτοί τε ἐν αὐτοῖσ ἐσόμεθα ἄλλων ὑπήκοοι, καὶ ἡμῖν ἔσται ἀλλότρια·

οὐδὲν γὰρ ἀπ’ αὐτῶν ὀνησόμεθα.

συγχωρεῖσ οὕτωσ ἔχειν; συγχωρῶ. ἆρ’ οὖν τῳ φίλοι ἐσόμεθα καί τισ ἡμᾶσ φιλήσει ἐν τούτοισ, ἐν οἷσ ἂν ὦμεν ἀνωφελεῖσ; οὐ δῆτα, ἔφη. νῦν ἄρα οὐδὲ σὲ ὁ πατὴρ οὐδὲ ἄλλοσ ἄλλον οὐδένα φιλεῖ, καθ’ ὅσον ἂν ᾖ ἄχρηστοσ. οὐκ ἐοίκεν, ἔφη. ἐὰν μὲν ἄρα σοφὸσ γένῃ, ὦ παῖ, πάντεσ σοι φίλοι καὶ πάντεσ σοι οἰκεῖοι ἔσονται ‐ χρήσιμοσ γὰρ καὶ ἀγαθὸσ ἔσῃ ‐ εἰ δὲ μή, σοὶ οὔτε ἄλλοσ οὐδεὶσ οὔτε ὁ πατὴρ φίλοσ ἔσται οὔτε ἡ μήτηρ οὔτε οἱ οἰκεῖοι.

οἱο͂́ν τε οὖν ἐπὶ τούτοισ, ὦ Λύσι, μέγα φρονεῖν, ἐν οἷσ τισ μήπω φρονεῖ; καὶ πῶσ ἄν; ἔφη. εἰ δ’ ἄρα σὺ διδασκάλου δέῃ, οὔπω φρονεῖσ. ἀληθῆ. οὐδ’ ἄρα μεγαλόφρων εἶ, εἴπερ ἄφρων ἔτι. μὰ Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, οὔ μοι δοκεῖ. καὶ ἐγὼ ἀκούσασ αὐτοῦ ἀπέβλεψα πρὸσ τὸν Ἱπποθάλη, καὶ ὀλίγου ἐξήμαρτον·

ἐπῆλθε γάρ μοι εἰπεῖν ὅτι οὕτω χρή, ὦ Ἱππόθαλεσ, τοῖσ παιδικοῖσ διαλέγεσθαι, ταπεινοῦντα καὶ συστέλλοντα, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ σὺ χαυνοῦντα καὶ διαθρύπτοντα. κατιδὼν οὖν αὐτὸν ἀγωνιῶντα καὶ τεθορυβημένον ὑπὸ τῶν λεγομένων, ἀνεμνήσθην ὅτι καὶ προσεστὼσ λανθάνειν τὸν λύσιν ἐβούλετο· ἀνέλαβον οὖν ἐμαυτὸν καὶ ἐπέσχον τοῦ λόγου. καὶ ἐν τούτῳ ὁ Μενέξενοσ πάλιν ἧκεν, καὶ ἐκαθέζετο παρὰ τὸν λύσιν, ὅθεν καὶ ἐξανέστη.

ὁ οὖν Λύσισ μάλα παιδικῶσ καὶ φιλικῶσ, λάθρᾳ τοῦ Μενεξένου, σμικρὸν πρόσ με λέγων ἔφη· ὦ Σώκρατεσ, ἅπερ καὶ ἐμοὶ λέγεισ, εἰπὲ καὶ Μενεξένῳ. καὶ ἐγὼ εἶπον, ταῦτα μὲν σὺ αὐτῷ ἐρεῖσ, ὦ Λύσι·

πάντωσ γὰρ προσεῖχεσ τὸν νοῦν. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.

πειρῶ τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, ἀπομνημονεῦσαι αὐτὰ ὅτι μάλιστα, ἵνα τούτῳ σαφῶσ πάντα εἴπῃσ·

ἐὰν δέ τι αὐτῶν ἐπιλάθῃ, αὖθίσ με ἀνερέσθαι ὅταν ἐντύχῃσ πρῶτον.

ἀλλὰ ποιήσω, ἔφη, ταῦτα, ὦ Σώκρατεσ, πάνυ σφόδρα, εὖ ἴσθι.

ἀλλά τι ἄλλο αὐτῷ λέγε, ἵνα καὶ ἐγὼ ἀκούω, ἑώσ ἂν οἴκαδε ὡρ́α ᾖ ἀπιέναι. ἀλλὰ χρὴ ποιεῖν ταῦτα, ἦν δ’ ἐγώ, ἐπειδή γε καὶ σὺ κελεύεισ.

ἀλλὰ ὁρ́α ὅπωσ ἐπικουρήσεισ μοι, ἐάν με ἐλέγχειν ἐπιχειρῇ ὁ Μενέξενοσ· ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι ἐριστικόσ ἐστιν; ναὶ μὰ Δία, ἔφη, σφόδρα γε·

σε αὐτῷ διαλέγεσθαι.

ἵνα, ἦν δ’ ἐγώ, καταγέλαστοσ γένωμαι;

οὐ μὰ Δία, ἔφη, ἀλλ’ ἵνα αὐτὸν κολάσῃσ.

πόθεν;

ἦν δ’ ἐγώ. οὐ ῥᾴδιον· δεινὸσ γὰρ ὁ ἄνθρωποσ, Κτησίππου μαθητήσ. πάρεστι δέ τοι αὐτόσ ‐ οὐχ ὁρᾷσ; ‐ Κτήσιπποσ. μηδενόσ σοι, ἔφη, μελέτω, ὦ Σώκρατεσ, ἀλλ’ ἴθι διαλέγου αὐτῷ.

διαλεκτέον, ἦν δ’ ἐγώ.

μεταδίδοτον τῶν λόγων;

ἀλλὰ μήν, ἦν δ’ ἐγώ, μεταδοτέον.

ὅδε γάρ τι ὧν λέγω οὐ μανθάνει, ἀλλά φησιν οἰέσθαι Μενέξενον εἰδέναι, καὶ κελεύει τοῦτον ἐρωτᾶν. τί οὖν, ἦ δ’ ὅσ, οὐκ ἐρωτᾷσ;

ἀλλ’ ἐρήσομαι, ἦν δ’ ἐγώ.

καί μοι εἰπέ, ὦ Μενέξενε, ὃ ἄν σε ἔρωμαι. τυγχάνω γὰρ ἐκ παιδὸσ ἐπιθυμῶν κτήματόσ του, ὥσπερ ἄλλοσ ἄλλου. ὁ μὲν γάρ τισ ἵππουσ ἐπιθυμεῖ κτᾶσθαι, ὁ δὲ κύνασ, ὁ δὲ χρυσίον, ὁ δὲ τιμάσ· ἐγὼ δὲ πρὸσ μὲν ταῦτα πρᾴωσ ἔχω, πρὸσ δὲ τὴν τῶν φίλων κτῆσιν πάνυ ἐρωτικῶσ, καὶ βουλοίμην ἄν μοι φίλον ἀγαθὸν γενέσθαι μᾶλλον ἢ τὸν ἄριστον ἐν ἀνθρώποισ ὄρτυγα ἢ ἀλεκτρυόνα, καὶ ναὶ μὰ Δία ἔγωγε μᾶλλον ἢ ἵππον τε καὶ κύνα ‐ οἶμαι δέ, νὴ τὸν κύνα, μᾶλλον ἢ τὸ Δαρείου χρυσίον κτήσασθαι δεξαίμην πολὺ πρότερον ἑταῖρον, μᾶλλον <δὲ> ἢ αὐτὸν Δαρεῖον ‐ οὕτωσ ἐγὼ φιλέταιρόσ τίσ εἰμι.

ὑμᾶσ οὖν ὁρῶν, σέ τε καὶ λύσιν, ἐκπέπληγμαι καὶ εὐδαιμονίζω ὅτι οὕτω νέοι ὄντεσ οἱοῖ τ’ ἐστὸν τοῦτο τὸ κτῆμα ταχὺ καὶ ῥᾳδίωσ κτᾶσθαι, καὶ σύ τε τοῦτον οὕτω φίλον ἐκτήσω ταχύ τε καὶ σφόδρα, καὶ αὖ οὗτοσ σέ· ἐγὼ δὲ οὕτω πόρρω εἰμὶ τοῦ κτήματοσ, ὥστε οὐδ’ ὅντινα τρόπον γίγνεται φίλοσ ἕτεροσ ἑτέρου οἶδα, ἀλλὰ ταῦτα δὴ αὐτά σε βούλομαι ἐρέσθαι ἅτε ἔμπειρον.

καί μοι εἰπέ·

ἐπειδάν τίσ τινα φιλῇ, πότεροσ ποτέρου φίλοσ γίγνεται, ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου ἢ ὁ φιλούμενοσ τοῦ φιλοῦντοσ· ἢ οὐδὲν διαφέρει;

οὐδέν, ἔφη, ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶσ λέγεισ; ἦν δ’ ἐγώ· ἀμφότεροι ἄρα ἀλλήλων φίλοι γίγνονται, ἐὰν μόνοσ ὁ ἕτεροσ τὸν ἕτερον φιλῇ; ἔμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. τί δέ; οὐκ ἔστιν φιλοῦντα μὴ ἀντιφιλεῖσθαι ὑπὸ τούτου ὃν ἂν φιλῇ; ἔστιν. τί δέ; ἆρα ἔστιν καὶ μισεῖσθαι φιλοῦντα; οἱο͂́ν που ἐνίοτε δοκοῦσι καὶ οἱ ἐρασταὶ πάσχειν πρὸσ τὰ παιδικά· φιλοῦντεσ γὰρ ὡσ οἱο͂́ν τε μάλιστα οἱ μὲν οἰόνται οὐκ ἀντιφιλεῖσθαι, οἱ δὲ καὶ μισεῖσθαι. ἢ οὐκ ἀληθὲσ δοκεῖ σοι τοῦτο;

σφόδρα γε, ἔφη, ἀληθέσ. οὐκοῦν ἐν τῷ τοιούτῳ, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ μὲν φιλεῖ, ὁ δὲ φιλεῖται; ναί. πότεροσ οὖν αὐτῶν ποτέρου φίλοσ ἐστίν; ὁ φιλῶν τοῦ φιλουμένου, ἐάντε καὶ ἀντιφιλῆται ἐάντε καὶ μισῆται, ἢ ὁ φιλούμενοσ τοῦ φιλοῦντοσ; ἢ οὐδέτεροσ αὖ ἐν τῷ τοιούτῳ οὐδετέρου φίλοσ ἐστίν, ἂν μὴ ἀμφότεροι ἀλλήλουσ φιλῶσιν; ἐοίκε γοῦν οὕτωσ ἔχειν. ἀλλοίωσ ἄρα νῦν ἡμῖν δοκεῖ ἢ πρότερον ἔδοξεν.

τότε μὲν γάρ, εἰ ὁ ἕτεροσ φιλοῖ, φίλω εἶναι ἄμφω· νῦν δέ, ἂν μὴ ἀμφότεροι φιλῶσιν, οὐδέτεροσ φίλοσ. κινδυνεύει, ἔφη. οὐκ ἄρα ἐστὶν φίλον τῷ φιλοῦντι οὐδὲν μὴ οὐκ ἀντιφιλοῦν. οὐκ ἐοίκεν. οὐδ’ ἄρα φίλιπποί εἰσιν οὓσ ἂν οἱ ἵπποι μὴ ἀντιφιλῶσιν, οὐδὲ φιλόρτυγεσ, οὐδ’ αὖ φιλόκυνέσ γε καὶ φίλοινοι καὶ φιλογυμνασταὶ καὶ φιλόσοφοι, ἂν μὴ ἡ σοφία αὐτοὺσ ἀντιφιλῇ. ἢ φιλοῦσι μὲν ταῦτα ἕκαστοι, οὐ μέντοι φίλα ὄντα, ἀλλὰ ψεύδεθ’ ὁ ποιητήσ, ὃσ ἔφη ‐ ὄλβιοσ, ᾧ παῖδέσ τε φίλοι καὶ μώνυχεσ ἵπποικαὶ κύνεσ ἀγρευταὶ καὶ ξένοσ ἀλλοδαπόσ; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ἦ δ’ ὅσ.

ἀλλ’ ἀληθῆ δοκεῖ λέγειν σοι; ναί. τὸ φιλούμενον ἄρα τῷ φιλοῦντι φίλον ἐστίν, ὡσ ἐοίκεν, ὦ Μενέξενε, ἐάντε φιλῇ ἐάντε καὶ μισῇ· οἱο͂ν καὶ τὰ νεωστὶ γεγονότα παιδία, τὰ μὲν οὐδέπω φιλοῦντα, τὰ δὲ καὶ μισοῦντα, ὅταν κολάζηται ὑπὸ τῆσ μητρὸσ ἢ ὑπὸ τοῦ πατρόσ, ὅμωσ καὶ μισοῦντα ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ πάντων μάλιστά ἐστι τοῖσ γονεῦσι φίλτατα. ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη, οὕτωσ ἔχειν.

οὐκ ἄρα ὁ φιλῶν φίλοσ ἐκ τούτου τοῦ λόγου, ἀλλ’ ὁ φιλούμενοσ. ἐοίκεν. καὶ ὁ μισούμενοσ ἐχθρὸσ ἄρα, ἀλλ’ οὐχ ὁ μισῶν. φαίνεται. πολλοὶ ἄρα ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν φιλοῦνται, ὑπὸ δὲ τῶν φίλων μισοῦνται, καὶ τοῖσ μὲν ἐχθροῖσ φίλοι εἰσίν, τοῖσ δὲ φίλοισ ἐχθροί, εἰ τὸ φιλούμενον φίλον ἐστὶν ἀλλὰ μὴ τὸ φιλοῦν. καίτοι πολλὴ ἀλογία, ὦ φίλε ἑταῖρε, μᾶλλον δὲ οἶμαι καὶ ἀδύνατον, τῷ τε φίλῳ ἐχθρὸν καὶ τῷ ἐχθρῷ φίλον εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, ἐοίκασ λέγειν, ὦ Σώκρατεσ.

οὐκοῦν εἰ τοῦτ’ ἀδύνατον, τὸ φιλοῦν ἂν εἰή φίλον τοῦ φιλουμένου. φαίνεται. τὸ μισοῦν ἄρα πάλιν ἐχθρὸν τοῦ μισουμένου. ἀνάγκη. οὐκοῦν ταὐτὰ ἡμῖν συμβήσεται ἀναγκαῖον εἶναι ὁμολογεῖν, ἅπερ ἐπὶ τῶν πρότερον, πολλάκισ φίλον εἶναι μὴ φίλου, πολλάκισ δὲ καὶ ἐχθροῦ, ὅταν ἢ μὴ φιλοῦν τισ φιλῇ ἢ καὶ μισοῦν φιλῇ· πολλάκισ δ’ ἐχθρὸν εἶναι μὴ ἐχθροῦ ἢ καὶ φίλου, ὅταν ἢ <μὴ> μισοῦν τισ μισῇ ἢ καὶ φιλοῦν μισῇ.

κινδυνεύει, ἔφη. τί οὖν δὴ χρησώμεθα, ἦν δ’ ἐγώ, εἰ μήτε οἱ φιλοῦντεσ φίλοι ἔσονται μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντέσ τε καὶ φιλούμενοι; ἀλλὰ καὶ παρὰ ταῦτα ἄλλουσ τινὰσ ἔτι φήσομεν εἶναι φίλουσ ἀλλήλοισ γιγνομένουσ; οὐ μὰ τὸν Δία, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, οὐ πάνυ εὐπορῶ ἔγωγε. ἆρα μή, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Μενέξενε, τὸ παράπαν οὐκ ὀρθῶσ ἐζητοῦμεν;

οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ, ἔφη, ὁ Λύσισ, καὶ ἅμα εἰπὼν ἠρυθρίασεν· ἐδόκει γάρ μοι ἄκοντ’ αὐτὸν ἐκφεύγειν τὸ λεχθὲν διὰ τὸ σφόδρα προσέχειν τὸν νοῦν τοῖσ λεγομένοισ, δῆλοσ δ’ ἦν καὶ ὅτε ἠκροᾶτο οὕτωσ ἔχων. ἐγὼ οὖν βουλόμενοσ τόν τε Μενέξενον ἀναπαῦσαι καὶ ἐκείνου ἡσθεὶσ τῇ φιλοσοφίᾳ, οὕτω μεταβαλὼν πρὸσ τὸν λύσιν ἐποιούμην τοὺσ λόγουσ, καὶ εἶπον·

ὦ Λύσι, ἀληθῆ μοι δοκεῖσ λέγειν ὅτι εἰ ὀρθῶσ ἡμεῖσ ἐσκοποῦμεν, οὐκ ἄν ποτε οὕτωσ ἐπλανώμεθα.

ἀλλὰ ταύτῃ μὲν μηκέτι ἰώμεν ‐ καὶ γὰρ χαλεπή τίσ μοι φαίνεται ὥσπερ ὁδὸσ ἡ σκέψισ ‐ ᾗ δὲ ἐτράπημεν, δοκεῖ μοι χρῆναι ἰέναι, σκοποῦντα τὰ κατὰ τοὺσ ποιητάσ· οὗτοι γὰρ ἡμῖν ὥσπερ πατέρεσ τῆσ σοφίασ εἰσὶν καὶ ἡγεμόνεσ.

λέγουσι δὲ δήπου οὐ φαύλωσ ἀποφαινόμενοι περὶ τῶν φίλων, οἳ τυγχάνουσιν ὄντεσ· ἀλλὰ τὸν θεὸν αὐτόν φασιν ποιεῖν φίλουσ αὐτούσ, ἄγοντα παρ’ ἀλλήλουσ. λέγουσι δέ πωσ ταῦτα, ὡσ ἐγᾦμαι, ὡδί ‐ αἰεί τοι τὸν ὁμοῖον ἄγει θεὸσ ὡσ τὸν ὁμοῖον καὶ ποιεῖ γνώριμον· ἢ οὐκ ἐντετύχηκασ τούτοισ τοῖσ ἔπεσιν;

ἔγωγ’, ἔφη. οὐκοῦν καὶ τοῖσ τῶν σοφωτάτων συγγράμμασιν ἐντετύχηκασ ταῦτα αὐτὰ λέγουσιν, ὅτι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἀνάγκη ἀεὶ φίλον εἶναι; εἰσὶν δέ που οὗτοι οἱ περὶ φύσεώσ τε καὶ τοῦ ὅλου διαλεγόμενοι καὶ γράφοντεσ. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεισ. ἆρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, εὖ λέγουσιν; ἴσωσ, ἔφη. ἴσωσ, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ, ἴσωσ δὲ καὶ πᾶν, ἀλλ’ ἡμεῖσ οὐ συνίεμεν. δοκεῖ γὰρ ἡμῖν ὅ γε πονηρὸσ τῷ πονηρῷ, ὅσῳ ἂν ἐγγυτέρω προσίῃ καὶ μᾶλλον ὁμιλῇ, τοσούτῳ ἐχθίων γίγνεσθαι. ἀδικεῖ γάρ·

ἀδικοῦντασ δὲ καὶ ἀδικουμένουσ ἀδύνατόν που φίλουσ εἶναι. οὐχ οὕτωσ; ναί, ἦ δ’ ὅσ. ταύτῃ μὲν ἂν τοίνυν τοῦ λεγομένου τὸ ἥμισυ οὐκ ἀληθὲσ εἰή, εἴπερ οἱ πονηροὶ ἀλλήλοισ ὅμοιοι. ἀληθῆ λέγεισ. ἀλλά μοι δοκοῦσιν λέγειν τοὺσ ἀγαθοὺσ ὁμοίουσ εἶναι ἀλλήλοισ καὶ φίλουσ, τοὺσ δὲ κακούσ, ὅπερ καὶ λέγεται περὶ αὐτῶν, μηδέποτε ὁμοίουσ μηδ’ αὐτοὺσ αὑτοῖσ εἶναι, ἀλλ’ ἐμπλήκτουσ τε καὶ ἀσταθμήτουσ· ὃ δὲ αὐτὸ αὑτῷ ἀνόμοιον εἰή καὶ διάφορον, σχολῇ γέ τῳ ἄλλῳ ὅμοιον ἢ φίλον γένοιτ’ ἄν.

ἢ οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ οὕτωσ; ἔμοιγ’, ἔφη. τοῦτο τοίνυν αἰνίττονται, ὡσ ἐμοὶ δοκοῦσιν, ὦ ἑταῖρε, οἱ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον λέγοντεσ, ὡσ ὁ ἀγαθὸσ τῷ ἀγαθῷ μόνοσ μόνῳ φίλοσ, ὁ δὲ κακὸσ οὔτε ἀγαθῷ οὔτε κακῷ οὐδέποτε εἰσ ἀληθῆ φιλίαν ἔρχεται. συνδοκεῖ σοι; κατένευσεν. ἔχομεν ἄρα ἤδη τίνεσ εἰσὶν οἱ φίλοι· σημαίνει ὅτι οἳ ἂν ὦσιν ἀγαθοί.

πάνυ γε, ἔφη, δοκεῖ. καὶ ἐμοί, ἦν δ’ ἐγώ.

καίτοι δυσχεραίνω τί γε ἐν αὐτῷ· φέρε οὖν, ὦ πρὸσ Διόσ, ἴδωμεν τί καὶ ὑποπτεύω. ὁ ὅμοιοσ τῷ ὁμοίῳ καθ’ ὅσον ὅμοιοσ φίλοσ, καὶ ἔστιν χρήσιμοσ ὁ τοιοῦτοσ τῷ τοιούτῳ; μᾶλλον δὲ ὧδε· ὁτιοῦν ὅμοιον ὁτῳοῦν ὁμοίῳ τίνα ὠφελίαν ἔχειν ἢ τίνα βλάβην ἂν ποιῆσαι δύναιτο, ὃ μὴ καὶ αὐτὸ αὑτῷ; ἢ τί ἂν παθεῖν, ὃ μὴ καὶ ὑφ’ αὑτοῦ πάθοι; τὰ δὴ τοιαῦτα πῶσ ἂν ὑπ’ ἀλλήλων ἀγαπηθείη, μηδεμίαν ἐπικουρίαν ἀλλήλοισ ἔχοντα;

ἔστιν ὅπωσ; οὐκ ἔστιν. ὃ δὲ μὴ ἀγαπῷτο, πῶσ φίλον; οὐδαμῶσ. ἀλλὰ δὴ ὁ μὲν ὅμοιοσ τῷ ὁμοίῳ οὐ φίλοσ· ὁ δὲ ἀγαθὸσ τῷ ἀγαθῷ καθ’ ὅσον ἀγαθόσ, οὐ καθ’ ὅσον ὅμοιοσ, φίλοσ ἂν εἰή; ἴσωσ. τί δέ; οὐχ ὁ ἀγαθόσ, καθ’ ὅσον ἀγαθόσ, κατὰ τοσοῦτον ἱκανὸσ ἂν εἰή αὑτῷ; ναί. ὁ δέ γε ἱκανὸσ οὐδενὸσ δεόμενοσ κατὰ τὴν ἱκανότητα. πῶσ γὰρ οὔ; ὁ δὲ μή του δεόμενοσ οὐδέ τι ἀγαπῴη ἄν. οὐ γὰρ οὖν. ὃ δὲ μὴ ἀγαπῴη, οὐδ’ ἂν φιλοῖ. οὐ δῆτα. ὁ δὲ μὴ φιλῶν γε οὐ φίλοσ.

οὐ φαίνεται. πῶσ οὖν οἱ ἀγαθοὶ τοῖσ ἀγαθοῖσ ἡμῖν φίλοι ἔσονται τὴν ἀρχήν, οἳ μήτε ἀπόντεσ ποθεινοὶ ἀλλήλοισ ‐ ἱκανοὶ γὰρ ἑαυτοῖσ καὶ χωρὶσ ὄντεσ ‐ μήτε παρόντεσ χρείαν αὑτῶν ἔχουσιν; τοὺσ δὴ τοιούτουσ τίσ μηχανὴ περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι ἀλλήλουσ; οὐδεμία, ἔφη. δέ γε οὐκ ἂν εἰε͂ν μὴ περὶ πολλοῦ ποιούμενοι ἑαυτούσ.

ἀληθῆ. ἄθρει δή, ὦ Λύσι, πῇ παρακρουόμεθα.

ἆρά γε ὅλῳ τινὶ ἐξαπατώμεθα; πῶσ δή; ἔφη. ἤδη ποτέ του ἤκουσα λέγοντοσ, καὶ ἄρτι ἀναμιμνῄσκομαι, ὅτι τὸ μὲν ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ καὶ οἱ ἀγαθοὶ τοῖσ ἀγαθοῖσ πολεμιώτατοι εἰε͂ν· καὶ δὴ καὶ τὸν Ἡσίοδον ἐπήγετο μάρτυρα, λέγων ὡσ ἄρα ‐ καὶ κεραμεὺσ κεραμεῖ κοτέει καὶ ἀοιδὸσ ἀοιδῷ καὶ πτωχὸσ πτωχῷ, . . . καὶ τἆλλα δὴ πάντα οὕτωσ ἔφη ἀναγκαῖον εἶναι μάλιστα τὰ ὁμοιότατα <πρὸσ> ἄλληλα φθόνου τε καὶ φιλονικίασ καὶ ἔχθρασ ἐμπίμπλασθαι, τὰ δ’ ἀνομοιότατα φιλίασ· τὸν γὰρ πένητα τῷ πλουσίῳ ἀναγκάζεσθαι φίλον εἶναι καὶ τὸν ἀσθενῆ τῷ ἰσχυρῷ τῆσ ἐπικουρίασ ἕνεκα, καὶ τὸν κάμνοντα τῷ ἰατρῷ, καὶ πάντα δὴ τὸν μὴ εἰδότα ἀγαπᾶν τὸν εἰδότα καὶ φιλεῖν.

καὶ δὴ καὶ ἔτι ἐπεξῄει τῷ λόγῳ μεγαλοπρεπέστερον, λέγων ὡσ ἄρα παντὸσ δέοι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον εἶναι, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ ἐναντίον εἰή τούτου·

τὸ γὰρ ἐναντιώτατον τῷ ἐναντιωτάτῳ εἶναι μάλιστα φίλον. ἐπιθυμεῖν γὰρ τοῦ τοιούτου ἕκαστον, ἀλλ’ οὐ τοῦ ὁμοίου· τὸ μὲν γὰρ ξηρὸν ὑγροῦ, τὸ δὲ ψυχρὸν θερμοῦ, τὸ δὲ πικρὸν γλυκέοσ, τὸ δὲ ὀξὺ ἀμβλέοσ, τὸ δὲ κενὸν πληρώσεωσ, καὶ τὸ πλῆρεσ δὲ κενώσεωσ, καὶ τἆλλα οὕτω κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον. τροφὴν γὰρ εἶναι τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ· τὸ γὰρ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου οὐδὲν ἂν ἀπολαῦσαι. καὶ μέντοι, ὦ ἑταῖρε, καὶ κομψὸσ ἐδόκει εἶναι ταῦτα λέγων·

εὖ γὰρ ἔλεγεν. ὑμῖν δέ, ἦν δ’ ἐγώ, πῶσ δοκεῖ λέγειν; εὖ γε, ἔφη ὁ Μενέξενοσ, ὥσ γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι. φῶμεν ἄρα τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ μάλιστα φίλον εἶναι; πάνυ γε. εἰε͂ν, ἦν δ’ ἐγώ· οὐκ ἀλλόκοτον, ὦ Μενέξενε; καὶ ἡμῖν εὐθὺσ ἅσμενοι ἐπιπηδήσονται οὗτοι οἱ πάσσοφοι ἄνδρεσ, οἱ ἀντιλογικοί, καὶ ἐρήσονται εἰ οὐκ ἐναντιώτατον ἔχθρα φιλίᾳ; οἷσ τί ἀποκρινούμεθα;

ἢ οὐκ ἀνάγκη ὁμολογεῖν ὅτι ἀληθῆ λέγουσιν; ἀνάγκη. ἆρ’ οὖν, φήσουσιν, τὸ ἐχθρὸν τῷ φίλῳ φίλον ἢ τὸ φίλον τῷ ἐχθρῷ; οὐδέτερα, ἔφη. ἀλλὰ τὸ δίκαιον τῷ ἀδίκῳ, ἢ τὸ σῶφρον τῷ ἀκολάστῳ, ἢ τὸ ἀγαθὸν τῷ κακῷ; οὐκ ἄν μοι δοκεῖ οὕτωσ ἔχειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ’ ἐγώ, εἴπερ γε κατὰ τὴν ἐναντιότητά τί τῳ φίλῳ φίλον ἐστίν, ἀνάγκη καὶ ταῦτα φίλα εἶναι. ἀνάγκη. οὔτε ἄρα τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ οὔτε τὸ ἐναντίον τῷ ἐναντίῳ φίλον. οὐκ ἐοίκεν. ἔτι δὲ καὶ τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἔτι μᾶλλον ἡμᾶσ λανθάνει τὸ φίλον ὡσ ἀληθῶσ οὐδὲν τούτων ὄν, ἀλλὰ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον οὕτω ποτὲ γιγνόμενον τοῦ ἀγαθοῦ.

πῶσ, ἦ δ’ ὅσ, λέγεισ; ἀλλὰ μὰ Δία, ἦν δ’ ἐγώ, οὐκ οἶδα, ἀλλὰ τῷ ὄντι αὐτὸσ εἰλιγγιῶ ὑπὸ τῆσ τοῦ λόγου ἀπορίασ, καὶ κινδυνεύει κατὰ τὴν ἀρχαίαν παροιμίαν τὸ καλὸν φίλον εἶναι. ἐοίκε γοῦν μαλακῷ τινι καὶ λείῳ καὶ λιπαρῷ· διὸ καὶ ἴσωσ ῥᾳδίωσ διολισθαίνει καὶ διαδύεται ἡμᾶσ, ἅτε τοιοῦτον ὄν.

καὶ οὔτε τἀγαθὸν τἀγαθῷ οὔτε τὸ κακὸν τῷ κακῷ οὔτε τἀγαθὸν τῷ κακῷ φίλον εἶναι, ὥσπερ οὐδ’ ὁ ἔμπροσθεν λόγοσ ἐᾷ· λέγω γὰρ τἀγαθὸν καλὸν εἶναι· σὺ δ’ οὐκ οἰεί; ἔγωγε. λέγω τοίνυν ἀπομαντευόμενοσ, τοῦ καλοῦ τε καὶ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν· πρὸσ ἃ δὲ λέγων μαντεύομαι, ἄκουσον. δοκεῖ μοι ὡσπερεὶ τρία ἄττα εἶναι γένη, τὸ μὲν ἀγαθόν, τὸ δὲ κακόν, τὸ δ’ οὔτ’ ἀγαθὸν οὔτε κακόν· τί δὲ σοί; καὶ ἐμοί, ἔφη. λείπεται δή, εἴπερ τῴ τί ἐστιν φίλον, τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν φίλον εἶναι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ ἢ τοῦ τοιούτου οἱο͂ν αὐτό ἐστιν.

οὐ γὰρ ἄν που τῷ κακῷ φίλον ἄν τι γένοιτο. ἀληθῆ. οὐδὲ μὴν τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἔφαμεν ἄρτι· ἦ γάρ; ναί. οὐκ ἄρα ἔσται τῷ μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ τοιοῦτον φίλον οἱο͂ν αὐτό. οὐ φαίνεται. τῷ ἀγαθῷ ἄρα τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν μόνῳ μόνον συμβαίνει γίγνεσθαι φίλον. ἀνάγκη, ὡσ ἐοίκεν.

ἆρ’ οὖν καὶ καλῶσ, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ παῖδεσ, ὑφηγεῖται ἡμῖν τὸ νῦν λεγόμενον;

εἰ γοῦν θέλοιμεν ἐννοῆσαι τὸ ὑγιαῖνον σῶμα, οὐδὲν ἰατρικῆσ δεῖται οὐδὲ ὠφελίασ· ἱκανῶσ γὰρ ἔχει, ὥστε ὑγιαίνων οὐδεὶσ ἰατρῷ φίλοσ διὰ τὴν ὑγίειαν. ἦ γάρ; οὐδείσ. ἀλλ’ ὁ κάμνων οἶμαι διὰ τὴν νόσον. πῶσ γὰρ οὔ; νόσοσ μὲν δὴ κακόν, ἰατρικὴ δὲ ὠφέλιμον καὶ ἀγαθόν.

οὐ γὰρ δή γε κακὸν γεγονὸσ ἔτι ἄν τι τοῦ ἀγαθοῦ οὗ ἐπιθυμοῖ καὶ φίλον εἰή· ναί. σῶμα δέ γέ που κατὰ τὸ σῶμα εἶναι οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακόν. οὕτωσ. ἀναγκάζεται δέ γε σῶμα διὰ νόσον ἰατρικὴν ἀσπάζεσθαι καὶ φιλεῖν. δοκεῖ μοι. τὸ μήτε κακὸν ἄρα μήτ’ ἀγαθὸν φίλον γίγνεται τοῦ ἀγαθοῦ διὰ κακοῦ παρουσίαν. ἐοίκεν. δῆλον δέ γε ὅτι πρὶν γενέσθαι αὐτὸ κακὸν ὑπὸ τοῦ κακοῦ οὗ ἔχει. ἀδύνατον γὰρ ἔφαμεν κακὸν ἀγαθῷ φίλον εἶναι.

ἀδύνατον γάρ. σκέψασθε δὴ ὃ λέγω. λέγω γὰρ ὅτι ἔνια μέν, οἱο͂ν ἂν ᾖ τὸ παρόν, τοιαῦτά ἐστι καὶ αὐτά, ἔνια δὲ οὔ. ὥσπερ εἰ ἐθέλοι τισ χρώματί τῳ ὁτιοῦν τι ἀλεῖψαι, πάρεστίν που τῷ ἀλειφθέντι τὸ ἐπαλειφθέν. πάνυ γε. ἆρ’ οὖν καὶ ἔστιν τότε τοιοῦτον τὴν χρόαν τὸ ἀλειφθέν, οἱο͂ν τὸ ἐπόν; οὐ μανθάνω, ἦ δ’ ὅσ.

πῶσ γὰρ οὔ; ἀλλ’ ὧδε, ἦν δ’ ἐγώ. εἴ τίσ σου ξανθὰσ οὔσασ τὰσ τρίχασ ψιμυθίῳ ἀλείψειεν, πότερον τότε λευκαὶ εἰε͂ν ἢ φαίνοιντ’ ἄν; φαίνοιντ’ ἄν, ἦ δ’ ὅσ. καὶ μὴν παρείη γ’ ἂν αὐταῖσ λευκότησ. ναί. ἀλλ’ ὅμωσ οὐδέν τι μᾶλλον ἂν εἰε͂ν λευκαί πω, ἀλλὰ παρούσησ λευκότητοσ οὔτε τι λευκαὶ οὔτε μέλαιναί εἰσιν. ἀληθῆ. ἀλλ’ ὅταν δή, ὦ φίλε, τὸ γῆρασ αὐταῖσ ταὐτὸν τοῦτο χρῶμα ἐπαγάγῃ, τότε ἐγένοντο οἱο͂́νπερ τὸ παρόν, λευκοῦ παρουσίᾳ λευκαί. τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ νῦν δή, εἰ ᾧ ἄν τι παρῇ, τοιοῦτον ἔσται τὸ ἔχον οἱο͂ν τὸ παρόν·

ἢ ἐὰν μὲν κατά τινα τρόπον παρῇ, ἔσται, ἐὰν δὲ μή, οὔ; οὕτω μᾶλλον, ἔφη. καὶ τὸ μήτε κακὸν ἄρα μήτ’ ἀγαθὸν ἐνίοτε κακοῦ παρόντοσ οὔπω κακόν ἐστιν, ἔστιν δ’ ὅτε ἤδη τὸ τοιοῦτον γέγονεν. πάνυ γε. οὐκοῦν ὅταν μήπω κακὸν ᾖ κακοῦ παρόντοσ, αὕτη μὲν ἡ παρουσία ἀγαθοῦ αὐτὸ ποιεῖ ἐπιθυμεῖν· ἡ δὲ κακὸν ποιοῦσα ἀποστερεῖ αὐτὸ τῆσ τε ἐπιθυμίασ ἅμα καὶ τῆσ φιλίασ τοῦ ἀγαθοῦ. οὐ γὰρ ἔτι ἐστὶν οὔτε κακὸν οὔτε ἀγαθόν, ἀλλὰ κακόν· φίλον δὲ ἀγαθῷ κακὸν οὐκ ἦν.

οὐ γὰρ οὖν. διὰ ταῦτα δὴ φαῖμεν ἂν καὶ τοὺσ ἤδη σοφοὺσ μηκέτι φιλοσοφεῖν, εἴτε θεοὶ εἴτε ἄνθρωποί εἰσιν οὗτοι· οὐδ’ αὖ ἐκείνουσ φιλοσοφεῖν τοὺσ οὕτωσ ἄγνοιαν ἔχοντασ ὥστε κακοὺσ εἶναι· κακὸν γὰρ καὶ ἀμαθῆ οὐδένα φιλοσοφεῖν. λείπονται δὴ οἱ ἔχοντεσ μὲν τὸ κακὸν τοῦτο, τὴν ἄγνοιαν, μήπω δὲ ὑπ’ αὐτοῦ ὄντεσ ἀγνώμονεσ μηδὲ ἀμαθεῖσ, ἀλλ’ ἔτι ἡγούμενοι μὴ εἰδέναι ἃ μὴ ἴσασιν. διὸ δὴ καὶ φιλοσοφοῦσιν οἱ οὔτε ἀγαθοὶ οὔτε κακοί πω ὄντεσ, ὅσοι δὲ κακοὶ οὐ φιλοσοφοῦσιν, οὐδὲ οἱ ἀγαθοί·

οὔτε γὰρ τὸ ἐναντίον τοῦ ἐναντίου οὔτε τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου φίλον ἡμῖν ἐφάνη ἐν τοῖσ ἔμπροσθεν λόγοισ. ἢ οὐ μέμνησθε; πάνυ γε, ἐφάτην. νῦν ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε, παντὸσ μᾶλλον ἐξηυρήκαμεν ὃ ἔστιν τὸ φίλον καὶ οὔ. φαμὲν γὰρ αὐτό, καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ πανταχοῦ, τὸ μήτε κακὸν μήτε ἀγαθὸν διὰ κακοῦ παρουσίαν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον εἶναι. παντάπασιν ἐφάτην τε καὶ συνεχωρείτην οὕτω τοῦτ’ ἔχειν.

καὶ δὴ καὶ αὐτὸσ ἐγὼ πάνυ ἔχαιρον, ὥσπερ θηρευτήσ τισ, ἔχων ἀγαπητῶσ ὃ ἐθηρευόμην.

κἄπειτ’ οὐκ οἶδ’ ὁπόθεν μοι ἀτοπωτάτη τισ ὑποψία εἰσῆλθεν ὡσ οὐκ ἀληθῆ εἰή τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν, καὶ εὐθὺσ ἀχθεσθεὶσ εἶπον· βαβαῖ, ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε, κινδυνεύομεν ὄναρ πεπλουτηκέναι. τί μάλιστα;

ἔφη ὁ Μενέξενοσ. φοβοῦμαι, ἦν δ’ ἐγώ, μὴ ὥσπερ ἀνθρώποισ ἀλαζόσιν λόγοισ τισὶν τοιούτοισ ψευδέσιν ἐντετυχήκαμεν περὶ τοῦ φίλου.

πῶσ δή;

ἔφη. ὧδε, ἦν δ’ ἐγώ, σκοπῶμεν·

φίλοσ ὃσ ἂν εἰή, πότερόν ἐστίν τῳ φίλοσ ἢ οὔ; ἀνάγκη, ἔφη. πότερον οὖν οὐδενὸσ ἕνεκα καὶ δι’ οὐδέν, ἢ ἕνεκά του καὶ διά τι; ἕνεκά του καὶ διά τι. πότερον φίλου ὄντοσ ἐκείνου τοῦ πράγματοσ, οὗ ἕνεκα φίλοσ ὁ φίλοσ τῷ φίλῳ, ἢ οὔτε φίλου οὔτε ἐχθροῦ; οὐ πάνυ, ἔφη, ἕπομαι.

εἰκότωσ γε, ἦν δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε ἴσωσ ἀκολουθήσεισ, οἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ μᾶλλον εἴσομαι ὅτι λέγω. ὁ κάμνων, νυνδὴ ἔφαμεν, τοῦ ἰατροῦ φίλοσ· οὐχ οὕτωσ; ναί. οὐκοῦν διὰ νόσον ἕνεκα ὑγιείασ τοῦ ἰατροῦ φίλοσ; ναί. ἡ δέ γε νόσοσ κακόν; πῶσ δ’ οὔ; τί δὲ ὑγίεια; ἦν δ’ ἐγώ· ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ οὐδέτερα; ἀγαθόν, ἔφη. ἐλέγομεν δ’ ἄρα, ὡσ ἐοίκεν, ὅτι τὸ σῶμα, οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακὸν <ὄν>, διὰ τὴν νόσον, τοῦτο δὲ διὰ τὸ κακόν, τῆσ ἰατρικῆσ φίλον ἐστίν, ἀγαθὸν δὲ ἰατρική·

ἕνεκα δὲ τῆσ ὑγιείασ τὴν φιλίαν ἡ ἰατρικὴ ἀνῄρηται, ἡ δὲ ὑγίεια ἀγαθόν. ἦ γάρ; ναί. φίλον δὲ ἢ οὐ φίλον ἡ ὑγίεια; φίλον. ἡ δὲ νόσοσ ἐχθρόν. πάνυ γε. τὸ οὔτε κακὸν οὔτε ἀγαθὸν ἄρα διὰ τὸ κακὸν καὶ τὸ ἐχθρὸν τοῦ ἀγαθοῦ φίλον ἐστὶν ἕνεκα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ φίλου. φαίνεται.

ἕνεκα ἄρα τοῦ φίλου <τοῦ φίλου> τὸ φίλον φίλον διὰ τὸ ἐχθρόν. ἐοίκεν. εἰε͂ν, ἦν δ’ ἐγώ.

ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἥκομεν, ὦ παῖδεσ, πρόσσχωμεν τὸν νοῦν μὴ ἐξαπατηθῶμεν. ὅτι μὲν γὰρ φίλον τοῦ φίλου τὸ φίλον γέγονεν, ἐῶ χαίρειν, καὶ τοῦ ὁμοίου γε τὸ ὅμοιον φίλον γίγνεται, ὅ φαμεν ἀδύνατον εἶναι· ἀλλ’ ὅμωσ τόδε σκεψώμεθα, μὴ ἡμᾶσ ἐξαπατήσῃ τὸ νῦν λεγόμενον. ἡ ἰατρική, φαμέν, ἕνεκα τῆσ ὑγιείασ φίλον.

ναί. οὐκοῦν καὶ ἡ ὑγίεια φίλον; πάνυ γε. εἰ ἄρα φίλον, ἕνεκά του. ναί. φίλου γέ τινοσ δή, εἴπερ ἀκολουθήσει τῇ πρόσθεν ὁμολογίᾳ. πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ ἐκεῖνο φίλον αὖ ἔσται ἕνεκα φίλου; ναί. ἆρ’ οὖν οὐκ ἀνάγκη ἀπειπεῖν ἡμᾶσ οὕτωσ ἰόντασ ἢ ἀφικέσθαι ἐπί τινα ἀρχήν, ἣ οὐκέτ’ ἐπανοίσει ἐπ’ ἄλλο φίλον, ἀλλ’ ἥξει ἐπ’ ἐκεῖνο ὅ ἐστιν πρῶτον φίλον, οὗ ἕνεκα καὶ τὰ ἄλλα φαμὲν πάντα φίλα εἶναι; ἀνάγκη.

τοῦτο δή ἐστιν ὃ λέγω, μὴ ἡμᾶσ τἆλλα πάντα ἃ εἴπομεν ἐκείνου ἕνεκα φίλα εἶναι, ὥσπερ εἴδωλα ἄττα ὄντα αὐτοῦ, ἐξαπατᾷ, ᾖ δ’ ἐκεῖνο τὸ πρῶτον, ὃ ὡσ ἀληθῶσ ἐστι φίλον. ἐννοήσωμεν γὰρ οὑτωσί· ὅταν τίσ τι περὶ πολλοῦ ποιῆται, οἱο͂́νπερ ἐνίοτε πατὴρ ὑὸν ἀντὶ πάντων τῶν ἄλλων χρημάτων προτιμᾷ, ὁ δὴ τοιοῦτοσ ἕνεκα τοῦ τὸν ὑὸν περὶ παντὸσ ἡγεῖσθαι ἆρα καὶ ἄλλο τι ἂν περὶ πολλοῦ ποιοῖτο; οἱο͂ν εἰ αἰσθάνοιτο αὐτὸν κώνειον πεπωκότα, ἆρα περὶ πολλοῦ ποιοῖτ’ ἂν οἶνον, εἴπερ τοῦτο ἡγοῖτο τὸν ὑὸν σώσειν;

τί μήν; ἔφη. οὐκοῦν καὶ τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ ὁ οἶνοσ ἐνείη; πάνυ γε. ἆρ’ οὖν τότε οὐδὲν περὶ πλείονοσ ποιεῖται, κύλικα κεραμέαν ἢ τὸν ὑὸν τὸν αὑτοῦ, οὐδὲ τρεῖσ κοτύλασ οἴνου ἢ τὸν ὑόν; ἢ ὧδέ πωσ ἔχει· πᾶσα ἡ τοιαύτη σπουδὴ οὐκ ἐπὶ τούτοισ ἐστὶν ἐσπουδασμένη, ἐπὶ τοῖσ ἕνεκά του παρασκευαζομένοισ, ἀλλ’ ἐπ’ ἐκείνῳ οὗ ἕνεκα πάντα τὰ τοιαῦτα παρασκευάζεται. οὐχ ὅτι πολλάκισ λέγομεν ὡσ περὶ πολλοῦ ποιούμεθα χρυσίον καὶ ἀργύριον·

ἀλλὰ μὴ οὐδέν τι μᾶλλον οὕτω τό γε ἀληθὲσ ἔχῃ, ἀλλ’ ἐκεῖνό ἐστιν ὃ περὶ παντὸσ ποιούμεθα, ὃ ἂν φανῇ ὄν, ὅτου ἕνεκα καὶ χρυσίον καὶ πάντα τὰ παρασκευαζόμενα παρασκευάζεται. ἆρ’ οὕτωσ φήσομεν; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ περὶ τοῦ φίλου ὁ αὐτὸσ λόγοσ; ὅσα γάρ φαμεν φίλα εἶναι ἡμῖν ἕνεκα φίλου τινὸσ ἑτέρου, ῥήματι φαινόμεθα λέγοντεσ αὐτό· φίλον δὲ τῷ ὄντι κινδυνεύει ἐκεῖνο αὐτὸ εἶναι, εἰσ ὃ πᾶσαι αὗται αἱ λεγόμεναι φιλίαι τελευτῶσιν.

κινδυνεύει οὕτωσ, ἔφη, ἔχειν. οὐκοῦν τό γε τῷ ὄντι φίλον οὐ φίλου τινὸσ ἕνεκα φίλον ἐστίν; ἀληθῆ. τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται, μὴ φίλου τινὸσ ἕνεκα τὸ φίλον φίλον εἶναι·

ἀλλ’ ἆρα τὸ ἀγαθόν ἐστιν φίλον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ’ οὖν διὰ τὸ κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖται, καὶ ἔχει ὧδε· εἰ τριῶν ὄντων ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν, ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ μήτε ἀγαθοῦ μήτε κακοῦ, τὰ δύο λειφθείη, τὸ δὲ κακὸν ἐκποδὼν ἀπέλθοι καὶ μηδενὸσ ἐφάπτοιτο μήτε σώματοσ μήτε ψυχῆσ μήτε τῶν ἄλλων, ἃ δή φαμεν αὐτὰ καθ’ αὑτὰ οὔτε κακὰ εἶναι οὔτε ἀγαθά, ἆρα τότε οὐδὲν ἂν ἡμῖν χρήσιμον εἰή τὸ ἀγαθόν, ἀλλ’ ἄχρηστον ἂν γεγονὸσ εἰή;

εἰ γὰρ μηδὲν ἡμᾶσ ἔτι βλάπτοι, οὐδὲν ἂν οὐδεμιᾶσ ὠφελίασ δεοίμεθα, καὶ οὕτω δὴ ἂν τότε γένοιτο κατάδηλον ὅτι διὰ τὸ κακὸν τἀγαθὸν ἠγαπῶμεν καὶ ἐφιλοῦμεν, ὡσ φάρμακον ὂν τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ κακὸν νόσημα· νοσήματοσ δὲ μὴ ὄντοσ οὐδὲν δεῖ φαρμάκου.

ἆρ’ οὕτω πέφυκέ τε καὶ φιλεῖται τἀγαθὸν διὰ τὸ κακὸν ὑφ’ ἡμῶν, τῶν μεταξὺ ὄντων τοῦ κακοῦ τε καὶ τἀγαθοῦ, αὐτὸ δ’ ἑαυτοῦ ἕνεκα οὐδεμίαν χρείαν ἔχει; ἐοίκεν, ἦ δ’ ὅσ, οὕτωσ ἔχειν. τὸ ἄρα φίλον ἡμῖν ἐκεῖνο, εἰσ ὃ ἐτελεύτα πάντα τὰ ἄλλα ‐ ἕνεκα ἑτέρου φίλου φίλα ἔφαμεν εἶναι ἐκεῖνα ‐ οὐδὲν δὲ τούτοισ ἐοίκεν. ταῦτα μὲν γὰρ φίλου ἕνεκα φίλα κέκληται, τὸ δὲ τῷ ὄντι φίλον πᾶν τοὐναντίον τούτου φαίνεται πεφυκόσ·

φίλον γὰρ ἡμῖν ἀνεφάνη ὂν ἐχθροῦ ἕνεκα, εἰ δὲ τὸ ἐχθρὸν ἀπέλθοι, οὐκέτι, ὡσ ἐοίκ’, ἔσθ’ ἡμῖν φίλον. οὔ μοι δοκεῖ, ἔφη, ὥσ γε νῦν λέγεται. πότερον, ἦν δ’ ἐγώ, πρὸσ Διόσ, ἐὰν τὸ κακὸν ἀπόληται, οὐδὲ πεινῆν ἔτι ἔσται οὐδὲ διψῆν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων; ἢ πείνη μὲν ἔσται, ἐάνπερ ἄνθρωποί τε καὶ τἆλλα ζῷα ᾖ, οὐ μέντοι βλαβερά γε;

καὶ δίψα δὴ καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιθυμίαι, ἀλλ’ οὐ κακαί, ἅτε τοῦ κακοῦ ἀπολωλότοσ; ἢ γελοῖον τὸ ἐρώτημα, ὅτι ποτ’ ἔσται τότε ἢ μὴ ἔσται; τίσ γὰρ οἶδεν; ἀλλ’ οὖν τόδε γ’ ἴσμεν, ὅτι καὶ νῦν ἔστιν πεινῶντα βλάπτεσθαι, ἔστιν δὲ καὶ ὠφελεῖσθαι. ἦ γάρ; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ διψῶντα καὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων πάντων ἐπιθυμοῦντα ἔστιν ἐνίοτε μὲν ὠφελίμωσ ἐπιθυμεῖν, ἐνίοτε δὲ βλαβερῶσ, ἐνίοτε δὲ μηδέτερα; σφόδρα γε.

οὐκοῦν ἐὰν ἀπολλύηται τὰ κακά, ἅ γε μὴ τυγχάνει ὄντα κακά, τί προσήκει τοῖσ κακοῖσ συναπόλλυσθαι; οὐδέν. ἔσονται ἄρα αἱ μήτε ἀγαθαὶ μήτε κακαὶ ἐπιθυμίαι καὶ ἐὰν ἀπόληται τὰ κακά. φαίνεται. οἱο͂́ν τε οὖν ἐστιν ἐπιθυμοῦντα καὶ ἐρῶντα τούτου οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ μὴ φιλεῖν; οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. ἔσται ἄρα καὶ τῶν κακῶν ἀπολομένων, ὡσ ἐοίκεν, φίλ’ ἄττα. ναί.

οὐκ ἄν, εἴ γε τὸ κακὸν αἴτιον ἦν τοῦ φίλον τι εἶναι, οὐκ ἂν ἦν τούτου ἀπολομένου φίλον ἕτερον ἑτέρῳ. αἰτίασ γὰρ ἀπολομένησ ἀδύνατόν που ἦν ἔτ’ ἐκεῖνο εἶναι, οὗ ἦν αὕτη ἡ αἰτία. ὀρθῶσ λέγεισ. οὐκοῦν ὡμολόγηται ἡμῖν τὸ φίλον φιλεῖν τι καὶ διά τι· καὶ ᾠήθημεν τότε γε διὰ τὸ κακὸν τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακὸν τὸ ἀγαθὸν φιλεῖν; ἀληθῆ. νῦν δέ γε, ὡσ ἐοίκε, φαίνεται ἄλλη τισ αἰτία τοῦ φιλεῖν τε καὶ φιλεῖσθαι.

ἐοίκεν. ἆρ’ οὖν τῷ ὄντι, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγομεν, ἡ ἐπιθυμία τῆσ φιλίασ αἰτία, καὶ τὸ ἐπιθυμοῦν φίλον ἐστὶν τούτῳ οὗ ἐπιθυμεῖ καὶ τότε ὅταν ἐπιθυμῇ, ὃ δὲ τὸ πρότερον ἐλέγομεν φίλον εἶναι, ὕθλοσ τισ ἦν, ὥσπερ ποίημα μακρὸν συγκείμενον; κινδυνεύει, ἔφη. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ’ ἐγώ, τό γε ἐπιθυμοῦν, οὗ ἂν ἐνδεὲσ ᾖ, τούτου ἐπιθυμεῖ. ἦ γάρ; ναί.

καὶ εἰ ἄρα τισ ἕτεροσ ἑτέρου ἐπιθυμεῖ, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ παῖδεσ, ἢ ἐρᾷ, οὐκ ἄν ποτε ἐπεθύμει οὐδὲ ἤρα οὐδὲ ἐφίλει, εἰ μὴ οἰκεῖόσ πῃ τῷ ἐρωμένῳ ἐτύγχανεν ὢν ἢ κατὰ τὴν ψυχὴν ἢ κατά τι τῆσ ψυχῆσ ἦθοσ ἢ τρόπουσ ἢ εἶδοσ. τὸ δ’ ἐνδεὲσ ἄρα φίλον ἐκείνου οὗ ἂν ἐνδεὲσ ᾖ; δοκεῖ μοι. ἐνδεὲσ δὲ γίγνεται οὗ ἄν τι ἀφαιρῆται. πῶσ δ’ οὔ; τοῦ οἰκείου δή, ὡσ ἐοίκεν, ὅ τε ἔρωσ καὶ ἡ φιλία καὶ ἡ ἐπιθυμία τυγχάνει οὖσα, ὡσ φαίνεται, ὦ Μενέξενέ τε καὶ Λύσι. συνεφάτην. ὑμεῖσ ἄρα εἰ φίλοι ἐστὸν ἀλλήλοισ, φύσει πῃ οἰκεῖοί ἐσθ’ ὑμῖν αὐτοῖσ. κομιδῇ, ἐφάτην. πάνυ γε, ἔφη ὁ Μενέξενοσ·

ὁ δὲ Λύσισ ἐσίγησεν. εἰε͂ν, ἦν δ’ ἐγώ. τὸ μὲν δὴ φύσει οἰκεῖον ἀναγκαῖον ἡμῖν πέφανται φιλεῖν. ἐοίκεν, ἔφη. ἀναγκαῖον ἄρα τῷ γνησίῳ ἐραστῇ καὶ μὴ προσποιήτῳ φιλεῖσθαι ὑπὸ τῶν παιδικῶν. ὁ μὲν οὖν Λύσισ καὶ ὁ Μενέξενοσ μόγισ πωσ ἐπενευσάτην, ὁ δὲ Ἱπποθάλησ ὑπὸ τῆσ ἡδονῆσ παντοδαπὰ ἠφίει χρώματα.

καὶ ἐγὼ εἶπον, βουλόμενοσ τὸν λόγον ἐπισκέψασθαι, εἰ μέν τι τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου διαφέρει, λέγοιμεν ἄν τι, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε, περὶ φίλου, ὃ ἔστιν·

εἰ δὲ ταὐτὸν τυγχάνει ὂν ὅμοιόν τε καὶ οἰκεῖον, οὐ ῥᾴδιον ἀποβαλεῖν τὸν πρόσθεν λόγον, ὡσ οὐ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ κατὰ τὴν ὁμοιότητα ἄχρηστον· τὸ δὲ ἄχρηστον φίλον ὁμολογεῖν πλημμελέσ. βούλεσθ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ἐπειδὴ ὥσπερ μεθύομεν ὑπὸ τοῦ λόγου, συγχωρήσωμεν καὶ φῶμεν ἕτερόν τι εἶναι τὸ οἰκεῖον τοῦ ὁμοίου; πάνυ γε.

πότερον οὖν καὶ τἀγαθὸν οἰκεῖον θήσομεν παντί, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον εἶναι; ἢ τὸ μὲν κακὸν τῷ κακῷ οἰκεῖον, τῷ δὲ ἀγαθῷ τὸ ἀγαθόν, τῷ δὲ μήτε ἀγαθῷ μήτε κακῷ τὸ μήτε ἀγαθὸν μήτε κακόν; οὕτωσ ἐφάτην δοκεῖν σφίσιν ἕκαστον ἑκάστῳ οἰκεῖον εἶναι. πάλιν ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ παῖδεσ, οὓσ τὸ πρῶτον λόγουσ ἀπεβαλόμεθα περὶ φιλίασ, εἰσ τούτουσ εἰσπεπτώκαμεν·

ὁ γὰρ ἄδικοσ τῷ ἀδίκῳ καὶ ὁ κακὸσ τῷ κακῷ οὐδὲν ἧττον φίλοσ ἔσται ἢ ὁ ἀγαθὸσ τῷ ἀγαθῷ. ἐοίκεν, ἔφη. τί δέ; τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ οἰκεῖον ἂν ταὐτὸν φῶμεν εἶναι, ἄλλο τι ἢ ὁ ἀγαθὸσ τῷ ἀγαθῷ μόνον φίλοσ; πάνυ γε. ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτό γε ᾠόμεθα ἐξελέγξαι ἡμᾶσ αὐτούσ· ἢ οὐ μέμνησθε; μεμνήμεθα. τί οὖν ἂν ἔτι χρησαίμεθα τῷ λόγῳ;

ἢ δῆλον ὅτι οὐδέν; δέομαι οὖν, ὥσπερ οἱ σοφοὶ ἐν τοῖσ δικαστηρίοισ, τὰ εἰρημένα ἅπαντα ἀναπεμπάσασθαι. εἰ γὰρ μήτε οἱ φιλούμενοι μήτε οἱ φιλοῦντεσ μήτε οἱ ὅμοιοι μήτε οἱ ἀνόμοιοι μήτε οἱ ἀγαθοὶ μήτε οἱ οἰκεῖοι μήτε τὰ ἄλλα ὅσα διεληλύθαμεν ‐ οὐ γὰρ ἔγωγε ἔτι μέμνημαι ὑπὸ τοῦ πλήθουσ ‐ ἀλλ’ εἰ μηδὲν τούτων φίλον ἐστίν, ἐγὼ μὲν οὐκέτι ἔχω τί λέγω. ταῦτα δ’ εἰπὼν ἐν νῷ εἶχον ἄλλον ἤδη τινὰ τῶν πρεσβυτέρων κινεῖν·

κᾆτα, ὥσπερ δαίμονέσ τινεσ, προσελθόντεσ οἱ παιδαγωγοί, ὅ τε τοῦ Μενεξένου καὶ ὁ τοῦ Λύσιδοσ, ἔχοντεσ αὐτῶν τοὺσ ἀδελφούσ, παρεκάλουν καὶ ἐκέλευον αὐτοὺσ οἴκαδ’ ἀπιέναι· ἤδη γὰρ ἦν ὀψέ. τὸ μὲν οὖν πρῶτον καὶ ἡμεῖσ καὶ οἱ περιεστῶτεσ αὐτοὺσ ἀπηλαύνομεν· ἐπειδὴ δὲ οὐδὲν ἐφρόντιζον ἡμῶν, ἀλλ’ ὑποβαρβαρίζοντεσ ἠγανάκτουν τε καὶ οὐδὲν ἧττον ἐκάλουν, ἀλλ’ ἐδόκουν ἡμῖν ὑποπεπωκότεσ ἐν τοῖσ Ἑρμαίοισ ἄποροι εἶναι προσφέρεσθαι, ἡττηθέντεσ οὖν αὐτῶν διελύσαμεν τὴν συνουσίαν. ὅμωσ δ’ ἔγωγε ἤδη ἀπιόντων αὐτῶν, νῦν μέν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Λύσι τε καὶ Μενέξενε, καταγέλαστοι γεγόναμεν ἐγώ τε, γέρων ἀνήρ, καὶ ὑμεῖσ.

ἐροῦσι γὰρ οἵδε ἀπιόντεσ ὡσ οἰόμεθα ἡμεῖσ ἀλλήλων φίλοι εἶναι ‐ καὶ ἐμὲ γὰρ ἐν ὑμῖν τίθημι ‐ οὔπω δὲ ὅτι ἔστιν ὁ φίλοσ οἱοῖ́ τε ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Λύσις

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Λύσις)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION