Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Λάχης 109:

οὐδὲν οὐδ’ ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Λάχησ· ἀλλ’ ὁρῶμεν μὴ Νικίασ οἰέταί τι λέγειν καὶ οὐ λόγου ἕνεκα ταῦτα λέγει. αὐτοῦ οὖν σαφέστερον πυθώμεθα τί ποτε νοεῖ· καὶ ἐάν τι φαίνηται λέγων, συγχωρησόμεθα, εἰ δὲ μή, διδάξομεν. σὺ τοίνυν, ὦ Σώκρατεσ, εἰ βούλει πυνθάνεσθαι, πυνθάνου· ἐγὼ δ’ ἴσωσ ἱκανῶσ πέπυσμαι. ἀλλ’ οὐδέν με κωλύει· κοινὴ γὰρ ἔσται ἡ πύστισ ὑπὲρ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ. πάνυ μὲν οὖν. λέγε δή μοι, ὦ Νικία ‐ μᾶλλον δ’ ἡμῖν· κοινούμεθα γὰρ ἐγώ τε καὶ Λάχησ τὸν λόγον ‐ τὴν ἀνδρείαν ἐπιστήμην φῂσ δεινῶν τε καὶ θαρραλέων εἶναι;