헬라어 문장 검색 - ΠλατόΑλξιβιά5́

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Θεάγης)

ὦ Σώκρατεσ, ἐδεόμην ἄττα σοι ἰδιολογήσασθαι, εἰ σχολή· κἂν εἰ ἀσχολία δὲ μὴ πάνυ τισ μεγάλη, ὅμωσ ἐμοῦ ἕνεκα ποίησαι σχολήν. ἀλλὰ καὶ ἄλλωσ τυγχάνω σχολάζων, καὶ δὴ σοῦ γε ἕνεκα καὶ πάνυ. ἀλλ’ εἴ τι βούλει λέγειν, ἔξεστιν. βούλει οὖν δεῦρο εἰσ τὴν τοῦ Διὸσ τοῦ ἐλευθερίου στοὰν ἐκποδὼν ἀποχωρήσωμεν; εἰ σοὶ δοκεῖ. ἰώμεν δή.

ὦ Σώκρατεσ, πάντα τὰ φυτὰ κινδυνεύει τὸν αὐτὸν τρόπον ἔχειν, καὶ τὰ ἐκ τῆσ γῆσ φυόμενα καὶ τὰ ζῷα τά τε ἄλλα καὶ ἅνθρωποσ. καὶ γὰρ ἐν τοῖσ φυτοῖσ ῥᾷστον ἡμῖν τοῦτο γίγνεται, ὅσοι τὴν γῆν γεωργοῦμεν, τὸ παρασκευάσασθαι πάντα τὰ πρὸ τοῦ φυτεύειν καὶ αὐτὸ τὸ φυτεῦσαι· ἐπειδὰν δὲ τὸ φυτευθὲν βιῷ, μετὰ τοῦτο θεραπεία τοῦ φύντοσ καὶ πολλὴ καὶ χαλεπὴ καὶ δύσκολοσ γίγνεται. οὕτω δὲ ἔχειν ἐοίκε καὶ τὸ περὶ τῶν ἀνθρώπων·

ἀπὸ τῶν ἐμαυτοῦ ἐγὼ πραγμάτων τεκμαίρομαι καὶ ἐσ τἆλλα. καὶ γὰρ ἐμοὶ ἡ τοῦ ὑέοσ τουτουί̈, εἴτε φυτείαν εἴτε παιδοποιίαν δεῖ αὐτὴν ὀνομάζειν, πάντων ῥᾴστη γέγονεν, ἡ δὲ τροφὴ δύσκολόσ τε καὶ ἀεὶ ἐν φόβῳ περὶ αὐτοῦ δεδιότι. τὰ μὲν οὖν ἄλλα πολλὰ ἂν εἰή λέγειν, ἡ δὲ νῦν παροῦσα ἐπιθυμία τούτῳ πάνυ με φοβεῖ ‐ ἔστι μὲν γὰρ οὐκ ἀγεννήσ, σφαλερὰ δέ ‐ ἐπιθυμεῖ γὰρ δὴ οὗτοσ ἡμῖν, ὦ Σώκρατεσ, ὥσ φησι, σοφὸσ γενέσθαι. δοκῶ γάρ μοι, τῶν ἡλικιωτῶν τινεσ αὐτοῦ καὶ δημοτῶν, εἰσ τὸ ἄστυ καταβαίνοντεσ, λόγουσ τινὰσ ἀπομνημονεύοντεσ διαταράττουσιν αὐτόν, οὓσ ἐζήλωκεν καὶ πάλαι μοι πράγματα παρέχει, ἀξιῶν ἐπιμεληθῆναί με ἑαυτοῦ καὶ χρήματα τελέσαι τινὶ τῶν σοφιστῶν, ὅστισ αὐτὸν σοφὸν ποιήσει.

ἐμοὶ δὲ τῶν μὲν χρημάτων καὶ ἔλαττον μέλει, ἡγοῦμαι δὲ τοῦτον οὐκ εἰσ μικρὸν κίνδυνον ἰέναι οἷ σπεύδει. τέωσ μὲν οὖν αὐτὸν κατεῖχον παραμυθούμενοσ·

ἐπειδὴ δὲ οὐκέτι οἱο͂́σ τέ εἰμι, ἡγοῦμαι κράτιστον εἶναι πείθεσθαι αὐτῷ, ἵνα μὴ πολλάκισ ἄνευ ἐμοῦ συγγενόμενόσ τῳ διαφθαρῇ. νῦν οὖν ἥκω ἐπ’ αὐτὰ ταῦτα, ἵνα τῳ τούτων τῶν σοφιστῶν δοκούντων εἶναι συστήσω τουτονί. σὺ οὖν ἡμῖν εἰσ καλὸν παρεφάνησ, ᾧ ἂν ἐγὼ μάλιστα ἐβουλόμην περὶ τῶν τοιούτων μέλλων πράξειν συμβουλεύσασθαι. ἀλλ’ εἴ τι ἔχεισ συμβουλεύειν ἐξ ὧν ἐμοῦ ἀκήκοασ, ἔξεστί τε καὶ χρή. ἀλλὰ μὲν δή, ὦ Δημόδοκε, καὶ λέγεταί γε συμβουλὴ ἱερὸν χρῆμα εἶναι. εἴπερ οὖν καὶ ἄλλη ἡτισοῦν ἐστιν ἱερά, καὶ αὕτη ἂν εἰή περὶ ἧσ σὺ νῦν συμβουλεύῃ·

οὐ γὰρ ἔστι περὶ ὅτου θειοτέρου ἂν ἄνθρωποσ βουλεύσαιτο ἢ περὶ παιδείασ καὶ αὑτοῦ καὶ τῶν αὑτοῦ οἰκείων. πρῶτον μὲν οὖν ἐγώ τε καὶ σὺ συνομολογήσωμεν τί ποτε οἰόμεθα τοῦτο εἶναι περὶ οὗ βουλευόμεθα· μὴ γὰρ πολλάκισ ἐγὼ μὲν ἄλλο τι αὐτὸ ὑπολαμβάνω, σὺ δὲ ἄλλο, κἄπειτα πόρρω που τῆσ συνουσίασ αἰσθώμεθα γελοῖοι ὄντεσ, ἐγώ τε ὁ συμβουλεύων καὶ σὺ ὁ συμβουλευόμενοσ, μηδὲν τῶν αὐτῶν ἡγούμενοι. ἀλλά μοι δοκεῖσ ὀρθῶσ λέγειν, ὦ Σώκρατεσ, καὶ ποιεῖν χρὴ οὕτω.

καὶ λέγω γε ὀρθῶσ, οὐ μέντοι παντάπασί γε· σμικρὸν γάρ τι μετατίθεμαι. ἐννοῶ γὰρ μὴ καὶ ὁ μειρακίσκοσ οὗτοσ οὐ τούτου ἐπιθυμεῖ οὗ ἡμεῖσ αὐτὸν οἰόμεθα ἐπιθυμεῖν ἀλλ’ ἑτέρου, εἶτ’ αὖ ἡμεῖσ ἔτι ἀτοπώτεροι ὦμεν περὶ ἄλλου του βουλευόμενοι. ὀρθότατον οὖν μοι δοκεῖ εἶναι ἀπ’ αὐτοῦ τούτου ἄρχεσθαι, διαπυνθανομένουσ ὅτι καὶ ἔστιν οὗ ἐπιθυμεῖ.

κινδυνεύει γοῦν οὕτω βέλτιστον εἶναι ὡσ σὺ λέγεισ. εἰπὲ δή μοι, τί καλὸν ὄνομα τῷ νεανίσκῳ; τί αὐτὸν προσαγορεύωμεν; Θεάγησ ὄνομα τούτῳ, ὦ Σώκρατεσ. καλόν γε, ὦ Δημόδοκε, τῷ ὑεῖ τὸ ὄνομα ἔθου καὶ ἱεροπρεπέσ. εἰπὲ δὴ ἡμῖν, ὦ Θέαγεσ, ἐπιθυμεῖν φῂσ σοφὸσ γενέσθαι, καὶ ἀξιοῖσ σου τὸν πατέρα τόνδε ἐξευρεῖν ἀνδρόσ τινοσ συνουσίαν τοιούτου ὅστισ σε σοφὸν ποιήσει; ναί.

σοφοὺσ δὲ καλεῖσ πότερον τοὺσ ἐπιστήμονασ, περὶ ὅτου ἂν ἐπιστήμονεσ ὦσιν, ἢ τοὺσ μή; τοὺσ ἐπιστήμονασ ἔγωγε. τί οὖν; οὐκ ἐδιδάξατό σε ὁ πατὴρ καὶ ἐπαίδευσεν ἅπερ ἐνθάδε οἱ ἄλλοι πεπαίδευνται, οἱ τῶν καλῶν κἀγαθῶν πατέρων ὑεῖσ, οἱο͂ν γράμματά τε καὶ κιθαρίζειν καὶ παλαίειν καὶ τὴν ἄλλην ἀγωνίαν; ἐμέ γε. ἔτι οὖν οἰεί τινὸσ ἐπιστήμησ ἐλλείπειν, ἧσ προσήκει ὑπὲρ σοῦ τὸν πατέρα ἐπιμεληθῆναι;

ἔγωγε. τίσ ἐστιν αὕτη; εἰπὲ καὶ ἡμῖν, ἵνα σοι χαρισώμεθα. οἶδεν καὶ οὗτοσ, ὦ Σώκρατεσ ‐ ἐπεὶ πολλάκισ ἐγὼ αὐτῷ εἴρηκα ‐ ἀλλὰ ταῦτα ἐξεπίτηδεσ πρὸσ σὲ λέγει, ὡσ δὴ οὐκ εἰδὼσ οὗ ἐγὼ ἐπιθυμῶ· τοιαῦτα γὰρ ἕτερα καὶ πρὸσ ἐμὲ μάχεταί τε καὶ οὐκ ἐθέλει με οὐδενὶ συστῆσαι. ἀλλὰ τὰ μὲν ἔμπροσθέν σοι ἦν πρὸσ τοῦτον ῥηθέντα ὥσπερ ἄνευ μαρτύρων λεγόμενα· νυνὶ δὲ ἐμὲ ποίησαι μάρτυρα, καὶ ἐναντίον ἐμοῦ κάτειπε τίσ ἐστιν αὕτη ἡ σοφία ἧσ ἐπιθυμεῖσ.

φέρε γάρ, εἰ ἐπεθύμεισ ταύτησ ᾗ οἱ ἄνθρωποι τὰ πλοῖα κυβερνῶσιν, καὶ ἐγώ σε ἐτύγχανον ἀνερωτῶν· "ὦ Θέαγεσ, τίνοσ ἐνδεὴσ ὢν σοφίασ μέμφῃ τῷ πατρὶ ὅτι οὐκ ἐθέλει σε συνιστάναι παρ’ ὧν ἂν σὺ σοφὸσ γένοιο; τί ἄν μοι ἀπεκρίνω; τίνα αὐτὴν εἶναι; ἆρα οὐ κυβερνητικήν; ναί. εἰ δὲ ἐπιθυμῶν ταύτην τὴν σοφίαν εἶναι σοφὸσ ᾗ τὰ ἁρ́ματα κυβερνῶσιν εἶτ’ ἐμέμφου τῷ πατρί, ἐμοῦ αὖ ἐρωτῶντοσ τίσ ἐστιν αὕτη ἡ σοφία, τίνα ἂν ἀπεκρίνω αὐτὴν εἶναι;

ἆρ’ οὐχὶ ἡνιοχικήν; ναί. ἧσ δὲ δὴ νῦν τυγχάνεισ ἐπιθυμῶν, πότερον ἀνώνυμόσ τίσ ἐστιν ἢ ἔχει ὄνομα; οἶμαι ἔγωγε ἔχειν. πότερον οὖν αὐτὴν μὲν οἶσθα, οὐ μέντοι τό γε ὄνομα, ἢ καὶ τὸ ὄνομα; καὶ τὸ ὄνομα ἔγωγε. τί οὖν ἔστιν; εἰπέ. τί δὲ ἄλλο, ὦ Σώκρατεσ, αὐτῇ ὄνομά τισ φαίη ἂν εἶναι ἀλλ’ ἢ σοφίαν;

οὐκοῦν καὶ ἡ ἡνιοχεία σοφία ἐστίν; ἢ ἀμαθία δοκεῖ σοι εἶναι; οὐκ ἔμοιγε. ἀλλὰ σοφία; ναί. ἡῖ τί χρώμεθα; οὐχ ᾗ ἵππων ἐπιστάμεθα ζεύγουσ ἄρχειν; ναί. οὐκοῦν καὶ ἡ κυβερνητικὴ σοφία ἐστίν; ἔμοιγε δοκεῖ. ἆρ’ οὐχ αὕτη ᾗ πλοίων ἐπιστάμεθα ἄρχειν; αὕτη μὲν οὖν. ἧσ δὲ δὴ σὺ ἐπιθυμεῖσ ἡ σοφία τίσ ἐστιν; ᾗ τίνοσ ἐπιστάμεθα ἄρχειν; ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ᾗ τῶν ἀνθρώπων.

μῶν ᾗ τῶν καμνόντων; οὐ δῆτα. ἰατρικὴ γὰρ αὕτη ἐστίν· ἦ γάρ; ναί. ἀλλ’ ᾗ τῶν ᾀδόντων ἐπιστάμεθα ἐν τοῖσ χοροῖσ ἄρχειν; οὔ. μουσικὴ γὰρ αὕτη γε; πάνυ γε. ἀλλ’ ᾗ τῶν γυμναζομένων ἐπιστάμεθα ἄρχειν; οὔ. γυμναστικὴ γὰρ αὕτη γε; ναί. ἀλλ’ ᾗ τῶν τί ποιούντων; προθυμοῦ εἰπεῖν ὥσπερ ἐγὼ σοὶ τὰ ἔμπροσθεν. ἡῖ τῶν ἐν τῇ πόλει, ἔμοιγε δοκεῖ.

οὐκοῦν ἐν τῇ πόλει εἰσὶν καὶ οἱ κάμνοντεσ; ναί, ἀλλ’ οὐ τούτων λέγω μόνον, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων τῶν ἐν τῇ πόλει. ἆρά γε μανθάνω ἣν λέγεισ τέχνην; δοκεῖσ γάρ μοι λέγειν οὐχ ᾗ τῶν θεριζόντων ἐπιστάμεθα ἄρχειν καὶ τρυγώντων καὶ τῶν φυτευόντων καὶ σπειρόντων καὶ ἁλοώντων· αὕτη μὲν γὰρ γεωργική, ᾗ τούτων ἄρχομεν. ἦ γάρ; ναί. οὐδέ γε οἶμαι ᾗ τῶν πριζόντων καὶ τρυπώντων καὶ ξεόντων καὶ τορνευόντων συμπάντων ἐπιστάμεθα ἄρχειν, οὐ ταύτην λέγεισ·

αὕτη μὲν γὰρ οὐ τεκτονική; ναί. ἀλλ’ ἴσωσ ᾗ τούτων τε πάντων καὶ αὐτῶν τῶν γεωργῶν καὶ τῶν τεκτόνων καὶ τῶν δημιουργῶν ἁπάντων καὶ τῶν ἰδιωτῶν καὶ τῶν γυναικῶν καὶ ἀνδρῶν, ταύτην ἴσωσ λέγεισ τὴν σοφίαν. ταύτην πάλαι, ὦ Σώκρατεσ, βούλομαι λέγειν. ἔχεισ οὖν εἰπεῖν, Αἴγισθοσ ὁ Ἀγαμέμνονα ἀποκτείνασ ἐν Ἄργει ἆρα τούτων ἦρχεν ὧν σὺ λέγεισ, τῶν τε δημιουργῶν καὶ ἰδιωτῶν καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν συμπάντων, ἢ ἄλλων τινῶν;

οὔκ, ἀλλὰ τούτων. τί δὲ δή; Πηλεὺσ ὁ Αἰακοῦ ἐν Φθίᾳ οὐ τῶν αὐτῶν τούτων ἦρχεν; ναί. Περίανδρον δὲ τὸν Κυψέλου ἄρχοντα ἐν Κορίνθῳ ἤδη ἀκήκοασ γενέσθαι; ἔγωγε. οὐ τῶν αὐτῶν τούτων ἄρχοντα ἐν τῇ αὑτοῦ πόλει; ναί.

τί δὲ Ἀρχέλαον τὸν Περδίκκου, τὸν νεωστὶ τοῦτον ἄρχοντα ἐν Μακεδονίᾳ; οὐ τῶν αὐτῶν ἡγῇ τούτων ἄρχειν; ἔγωγε. Ἱππίαν δὲ τὸν Πεισιστράτου ἐν τῇδε τῇ πόλει ἄρξαντα τίνων οἰεί ἄρξαι; οὐ τούτων; πῶσ γὰρ οὔ; εἴποισ ἂν οὖν μοι τίνα ἐπωνυμίαν ἔχει Βάκισ τε καὶ Σίβυλλα καὶ ὁ ἡμεδαπὸσ Ἀμφίλυτοσ; τίνα γὰρ ἄλλην, ὦ Σώκρατεσ, πλήν γε χρησμῳδοί; ὀρθῶσ λέγεισ.

ἀλλὰ καὶ τούσδε μοι οὕτω πειρῶ ἀποκρίνασθαι, τίνα ἐπωνυμίαν ἔχει Ἱππίασ καὶ Περίανδροσ διὰ τὴν αὐτὴν ἀρχήν; οἶμαι μὲν τύραννοι· τί γὰρ ἄλλο; οὐκοῦν ὅστισ ἐπιθυμεῖ τῶν ἀνθρώπων τῶν ἐν τῇ πόλει συμπάντων ἄρχειν, τῆσ αὐτῆσ ἀρχῆσ τούτοισ ἐπιθυμεῖ, τυραννικῆσ, καὶ τύραννοσ εἶναι; φαίνεται. οὐκοῦν ταύτησ ἐπιθυμεῖν σὺ φῄσ; ἐοίκέν γε ἐξ ὧν ἐγὼ εἶπον. ὦ μιαρέ, τυραννεῖν ἄρα ἡμῶν ἐπιθυμῶν πάλαι ἐμέμφου τῷ πατρὶ ὅτι σε οὐκ ἔπεμπεν εἰσ διδασκάλου τυραννοδιδασκάλου τινόσ; καὶ σύ, ὦ Δημόδοκε, οὐκ αἰσχύνῃ πάλαι εἰδὼσ οὗ ἐπιθυμεῖ οὗτοσ, καὶ ἔχων ὅθι πέμψασ αὐτὸν δημιουργὸν ἂν ἐποίησασ τῆσ σοφίασ ἧσ ἐπιθυμεῖ, ἔπειτα φθονεῖσ τε αὐτῷ καὶ οὐκ ἐθέλεισ πέμπειν;

ἀλλὰ νῦν ‐ ὁρᾷσ; ‐ ἐπειδὴ ἐναντίον ἐμοῦ κατείρηκέ σου, κοινῇ βουλευώμεθα ἐγώ τε καὶ σὺ ἐσ τίνοσ ἂν αὐτὸν πέμποιμεν καὶ διὰ τὴν τίνοσ συνουσίαν σοφὸσ ἂν γένοιτο τύραννοσ; ναὶ μὰ Δία, ὦ Σώκρατεσ, βουλευώμεθα δῆτα, ὡσ δοκεῖ γέ μοι βουλῆσ δεῖν περὶ τούτου οὐ φαύλησ.

ἐάσον, ὠγαθέ. διαπυθώμεθα αὐτοῦ πρῶτον ἱκανῶσ. πυνθάνου δή. τί οὖν ἂν εἰ Εὐριπίδῃ τι προσχρησαίμεθα, ὦ Θέαγεσ; Εὐριπίδησ γάρ πού φησιν ‐ σοφοὶ τύραννοι τῶν σοφῶν συνουσίᾳ· εἰ οὖν ἔροιτό τισ τὸν Εὐριπίδην· "ὦ Εὐριπίδη, τῶν τί σοφῶν συνουσίᾳ φῂσ σοφοὺσ εἶναι τοὺσ τυράννουσ; ὥσπερ ἂν εἰ εἰπόντα ‐ σοφοὶ γεωργοὶ τῶν σοφῶν συνουσίᾳ,ἠρόμεθα "τῶν τί σοφῶν;

τί ἂν ἡμῖν ἀπεκρίνατο; ἆρ’ ἂν ἄλλο τι ἢ τῶν τὰ γεωργικά; οὔκ, ἀλλὰ τοῦτο. τί δὲ εἰ εἶπε ‐ σοφοὶ μάγειροι τῶν σοφῶν συνουσίᾳ,εἰ ἠρόμεθα· "τῶν τί σοφῶν; τί ἂν ἡμῖν ἀπεκρίνατο; οὐχ ὅτι τῶν μαγείρων; ναί. τί δ’ εἰ ‐ σοφοὶ παλαισταὶ τῶν σοφῶν συνουσίᾳεἶπεν, εἰ ἠρόμεθα· "τῶν τί σοφῶν; ἆρα οὐκ ἂν τῶν παλαίειν ἔφη; ναί.

ἐπειδὴ δὲ εἶπε ‐ σοφοὶ τύραννοι τῶν σοφῶν συνουσίᾳ,ἡμῶν ἐρωτώντων· "τῶν τί σοφῶν λέγεισ, ὦ Εὐριπίδη; τί ἂν φαίη; ποῖα ἂν εἶναι ταῦτα; ἀλλὰ μὰ Δί’ οὐκ οἶδ’ ἔγωγε. ἀλλὰ βούλει ἐγώ σοι εἴπω; εἰ σὺ βούλει. ταῦτ’ ἐστὶν ἅπερ ἔφη Ἀνακρέων τὴν Καλλικρίτην ἐπίστασθαι· ἢ οὐκ οἶσθα τὸ ᾆσμα; ἔγωγε. τί οὖν; τοιαύτησ τινὸσ καὶ σὺ συνουσίασ ἐπιθυμεῖσ ἀνδρὸσ ὅστισ τυγχάνει ὁμότεχνοσ ὢν Καλλικρίτῃ τῇ Κυάνησ καὶ "ἐπίσταται τυραννικά," ὥσπερ ἐκείνην ἔφη ὁ ποιητήσ, ἵνα καὶ σὺ ἡμῖν τύραννοσ γένῃ καὶ τῇ πόλει; πάλαι, ὦ Σώκρατεσ, σκώπτεισ καὶ παίζεισ πρόσ με.

τί δέ; οὐ ταύτησ φῂσ τῆσ σοφίασ ἐπιθυμεῖν ᾗ πάντων ἂν τῶν πολιτῶν ἄρχοισ; τοῦτο δὲ ποιῶν ἄλλο τι ἢ τύραννοσ ἂν εἰήσ; εὐξαίμην μὲν ἂν οἶμαι ἔγωγε τύραννοσ γενέσθαι, μάλιστα μὲν πάντων ἀνθρώπων, εἰ δὲ μή, ὡσ πλείστων· καὶ σύ γ’ ἂν οἶμαι καὶ οἱ ἄλλοι πάντεσ ἄνθρωποι ‐ ἔτι δέ γε ἴσωσ μᾶλλον θεὸσ γενέσθαι ‐ ἀλλ’ οὐ τούτου ἔλεγον ἐπιθυμεῖν.

ἀλλὰ τί δή ἐστί ποτε οὗ ἐπιθυμεῖσ; οὐ τῶν πολιτῶν φῂσ ἄρχειν ἐπιθυμεῖν; οὐ βίᾳ γε οὐδ’ ὥσπερ οἱ τύραννοι ἀλλ’ ἑκόντων, ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι οἱ ἐν τῇ πόλει ἐλλόγιμοι ἄνδρεσ. ἆρά γε λέγεισ ὥσπερ Θεμιστοκλῆσ καὶ Περικλῆσ καὶ Κίμων καὶ ὅσοι τὰ πολιτικὰ δεινοὶ γεγόνασιν; νὴ Δία τούτουσ λέγω. τί οὖν εἰ τὰ ἱππικὰ ἐτύγχανεσ ἐπιθυμῶν σοφὸσ γενέσθαι; παρὰ τίνασ ἂν ἀφικόμενοσ ᾠήθησ δεινὸσ ἔσεσθαι ἱππεύσ;

ἦ παρ’ ἄλλουσ τινὰσ ἢ τοὺσ ἱππικούσ; μὰ Δία οὐκ ἔγωγε. ἀλλὰ παρ’ αὐτοὺσ αὖ τοὺσ δεινοὺσ ὄντασ ταῦτα, καὶ οἷσ εἰσίν τε ἵπποι καὶ χρῶνται ἑκάστοτε καὶ οἰκείοισ καὶ ἀλλοτρίοισ πολλοῖσ. δῆλον ὅτι. τί δὲ εἰ τὰ ἀκοντιστικὰ σοφὸσ ἐβούλου γενέσθαι; οὐ παρὰ τοὺσ ἀκοντιστικοὺσ ᾤου ἂν ἐλθὼν σοφὸσ ἔσεσθαι τούτουσ, οἷσ ἔστιν τε ἀκόντια καὶ πολλοῖσ καὶ ἀλλοτρίοισ καὶ οἰκείοισ ἑκάστοτε χρῶνται ἀκοντίοισ; ἔμοιγε δοκεῖ.

λέγε δή μοι· ἐπεὶ δὲ δὴ τὰ πολιτικὰ βούλει σοφὸσ γενέσθαι, οἰεί παρ’ ἄλλουσ τινὰσ ἀφικόμενοσ σοφὸσ ἔσεσθαι ἢ τοὺσ πολιτικοὺσ τούτουσ, τοὺσ αὐτούσ τε δεινοὺσ ὄντασ τὰ πολιτικὰ καὶ χρωμένουσ ἑκάστοτε τῇ τε αὑτῶν πόλει καὶ ἄλλαισ πολλαῖσ, καὶ Ἑλληνίσιν προσομιλοῦντασ πόλεσιν καὶ βαρβάροισ; ἢ δοκεῖσ ἄλλοισ τισὶν συγγενόμενοσ σοφὸσ ἔσεσθαι ταῦτα ἅπερ οὗτοι, ἀλλ’ οὐκ αὐτοῖσ τούτοισ; ἀκήκοα γάρ, ὦ Σώκρατεσ, οὕσ σέ φασιν λέγειν τοὺσ λόγουσ, ὅτι τούτων τῶν πολιτικῶν ἀνδρῶν οἱ ὑεῖσ οὐδὲν βελτίουσ εἰσὶν ἢ οἱ τῶν σκυτοτόμων·

καί μοι δοκεῖσ ἀληθέστατα λέγειν ἐξ ὧν ἐγὼ δύναμαι αἰσθέσθαι. ἀνόητοσ ἂν οὖν εἰήν εἰ οἰοίμην τινὰ τούτων ἐμοὶ μὲν ἂν παραδοῦναι τὴν αὑτοῦ σοφίαν, τὸν δὲ ὑὸν τὸν αὑτοῦ μηδὲν ὠφελῆσαι, εἴ τι οἱο͂́σ τ’ ἦν εἰσ ταῦτα ὠφελεῖν ἄλλον ὁντιναοῦν ἀνθρώπων. τί οὖν ἄν, ὦ βέλτιστε ἀνδρῶν, χρήσαιο σαυτῷ, εἴ σοι ἐπειδὴ γένοιτο ὑὸσ τοιαῦτα πράγματα παρέχοι, καὶ φαίη μὲν ἂν ἐπιθυμεῖν ἀγαθὸσ γενέσθαι ζωγράφοσ, καὶ μέμφοιτο σοὶ τῷ πατρὶ ὅτι οὐκ ἐθέλεισ ἀναλίσκειν εἰσ αὐτὸν τούτων αὐτῶν ἕνεκα ἀργύριον, τοὺσ δὲ δημιουργοὺσ αὐτοῦ τούτου, τοὺσ ζωγράφουσ, ἀτιμάζοι τε καὶ μὴ βούλοιτο παρ’ αὐτῶν μανθάνειν; ἢ τοὺσ αὐλητάσ, βουλόμενοσ αὐλητὴσ γενέσθαι, ἢ τοὺσ κιθαριστάσ;

ἔχοισ ἂν αὐτῷ ὅτι χρῷο καὶ ὅποι πέμποισ ἄλλοσε μὴ ἐθέλοντα παρὰ τούτων μανθάνειν; μὰ Δία οὐκ ἔγωγε. νῦν οὖν ταὐτὰ ταῦτα αὐτὸσ πρὸσ τὸν πατέρα ποιῶν θαυμάζεισ, καὶ μέμφῃ εἰ ἀπορεῖ ὅτι σοι χρήσηται καὶ ὅποι πέμποι;

ἐπεὶ Ἀθηναίων γε τῶν καλῶν κἀγαθῶν τὰ πολιτικὰ ὅτῳ ἂν βούλῃ συστήσομέν σε, ὅσ σοι προῖκα συνέσται· καὶ ἅμα μὲν ἀργύριον οὐκ ἀναλώσεισ, ἅμα δὲ πολὺ μᾶλλον εὐδοκιμήσεισ παρὰ τοῖσ πολλοῖσ ἀνθρώποισ ἢ ἄλλῳ τῳ συνών. τί οὖν, ὦ Σώκρατεσ; οὐ καὶ σὺ τῶν καλῶν κἀγαθῶν εἰ ἀνδρῶν; εἰ γὰρ σύ μοι ἐθέλοισ συνεῖναι, ἐξαρκεῖ καὶ οὐδένα ἄλλον ζητῶ. τί τοῦτο λέγεισ, Θέαγεσ;

ὦ Σώκρατεσ, οὐ μέντοι κακῶσ λέγει, καὶ ἅμα μὲν ἐμοὶ χαριῇ· ὡσ ἐγὼ οὐκ ἔσθ’ ὅτι τούτου μεῖζον ἂν ἑρ́μαιον ἡγησαίμην, ἢ εἰ οὗτόσ τε ἀρέσκοιτο τῇ σῇ συνουσίᾳ καὶ σὺ ἐθέλοισ τούτῳ συνεῖναι. καὶ μέντοι καὶ αἰσχύνομαι λέγειν ὡσ σφόδρα βούλομαι. ἀλλ’ ἐγὼ ἀμφοτέρων ὑμῶν δέομαι, σέ τ’ ἐθέλειν τούτῳ συνεῖναι καὶ σὲ μὴ ζητεῖν ἄλλῳ μηδενὶ συγγενέσθαι ἢ Σωκράτει· καί με πολλῶν καὶ φοβερῶν ἀπαλλάξετε φροντίδων. ὡσ νῦν πάνυ φοβοῦμαι ὑπὲρ τούτου μή τινι ἄλλῳ ἐντύχῃ οἱῴ τοῦτον διαφθεῖραι.

μηκέτι νῦν, ὦ πάτερ, ὑπέρ γ’ ἐμοῦ φοβοῦ, εἴπερ οἱο͂́σ τ’ εἶ πεῖσαι τοῦτον τὴν ἐμὴν συνουσίαν προσδέξασθαι. πάνυ καλῶσ λέγεισ. ὦ Σώκρατεσ, πρὸσ σὲ δ’ ἂν ἤδη εἰή ὁ μετὰ τοῦτο λόγοσ· ἀσπάζῃ τε καὶ εὐεργετῇσ ὅτι ἂν οἱο͂́σ τε ᾖσ.

ὦ Δημόδοκε, τὸ μὲν ἐσπουδακέναι σε οὐ θαυμάζω, εἴπερ οἰεί ὑπ’ ἐμοῦ μάλιστ’ ἄν σοι τοῦτον ὠφεληθῆναι ‐ οὐ γὰρ οἶδα ὑπὲρ ὅτου ἄν τισ νοῦν ἔχων μᾶλλον σπουδάζοι ἢ ὑπὲρ ὑέοσ αὑτοῦ ὅπωσ ὡσ βέλτιστοσ ἔσται ‐ ὁπόθεν δὲ ἔδοξέ σοι τοῦτο, ὡσ ἐγὼ ἂν μᾶλλον τὸν σὸν ὑὸν οἱο͂́σ τ’ εἰήν ὠφελῆσαι πρὸσ τὸ πολίτην ἀγαθὸν γενέσθαι ἢ σὺ αὐτόσ, καὶ ὁπόθεν οὗτοσ ᾠήθη ἐμὲ μᾶλλον ἢ σὲ αὐτὸν ὠφελήσειν, τοῦτο πάνυ θαυμάζω. σὺ γὰρ πρῶτον μὲν πρεσβύτεροσ εἶ ἐμοῦ, ἔπειτα πολλὰσ ἤδη ἀρχὰσ καὶ τὰσ μεγίστασ Ἀθηναίοισ ἦρξασ, καὶ τιμᾷ ὑπὸ Ἀναγυρασίων τε τῶν δημοτῶν πολὺ μάλιστα καὶ ὑπὸ τῆσ ἄλλησ πόλεωσ οὐδενὸσ ἧττον·

ἐμοὶ δὲ τούτων οὐδὲν ἐνορᾷ οὐδέτεροσ ὑμῶν. ἔπειτα εἰ ἄρα τῆσ μὲν τῶν πολιτικῶν ἀνδρῶν συνουσίασ Θεάγησ ὅδε καταφρονεῖ, ἄλλουσ δέ τινασ ζητεῖ οἳ παιδεύειν ἐπαγγέλλονται οἱοῖ́ τε εἶναι νέουσ ἀνθρώπουσ, ἔστιν ἐνταῦθα καὶ Πρόδικοσ ὁ Κεῖοσ καὶ Γοργίασ ὁ Λεοντῖνοσ καὶ πῶλοσ ὁ Ἀκραγαντῖνοσ καὶ ἄλλοι πολλοί, οἳ οὕτω σοφοί εἰσιν ὥστε εἰσ τὰσ πόλεισ ἰόντεσ πείθουσι τῶν νέων τοὺσ γενναιοτάτουσ τε καὶ πλουσιωτάτουσ ‐ οἷσ ἔξεστιν τῶν πολιτῶν ᾧ ἂν βούλωνται προῖκα συνεῖναι ‐ τούτουσ πείθουσιν ἀπολείποντασ τὰσ ἐκείνων συνουσίασ αὐτοῖσ συνεῖναι, προσκατατιθέντασ ἀργύριον πάνυ πολὺ μισθόν, καὶ χάριν πρὸσ τούτοισ εἰδέναι. τούτων τινὰσ εἰκὸσ ἦν προαιρεῖσθαι καὶ τὸν ὑόν σου καὶ αὐτὸν σέ, ἐμὲ δ’ οὐκ εἰκόσ·

οὐδὲν γὰρ τούτων ἐπίσταμαι τῶν μακαρίων τε καὶ καλῶν μαθημάτων ‐ ἐπεὶ ἐβουλόμην ἄν ‐ ἀλλὰ καὶ λέγω δήπου ἀεὶ ὅτι ἐγὼ τυγχάνω ὡσ ἔποσ εἰπεῖν οὐδὲν ἐπιστάμενοσ πλήν γε σμικροῦ τινοσ μαθήματοσ, τῶν ἐρωτικῶν.

τοῦτο μέντοι τὸ μάθημα παρ’ ὁντινοῦν ποιοῦμαι δεινὸσ εἶναι καὶ τῶν προγεγονότων ἀνθρώπων καὶ τῶν νῦν. ὁρᾷσ, ὦ πάτερ; ὁ Σωκράτησ οὐ πάνυ μοι δοκεῖ τι ἔτι ἐθέλειν ἐμοὶ συνδιατρίβειν ‐ ἐπεὶ τό γ’ ἐμὸν ἕτοιμον, ἐὰν οὗτοσ ἐθέλῃ ‐ ἀλλὰ ταῦτα παίζων πρὸσ ἡμᾶσ λέγει. ἐπεὶ ἐγὼ οἶδα τῶν ἐμῶν ἡλικιωτῶν καὶ ὀλίγῳ πρεσβυτέρων οἳ πρὶν μὲν τούτῳ συνεῖναι οὐδενὸσ ἄξιοι ἦσαν, ἐπειδὴ δὲ συνεγένοντο τούτῳ, ἐν πάνυ ὀλίγῳ χρόνῳ πάντων βελτίουσ φαίνονται ὧν πρότερον χείρουσ.

οἶσθα οὖν οἱο͂ν τοῦτό ἐστιν, ὦ παῖ Δημοδόκου; ναὶ μὰ Δία ἔγωγε, ὅτι, ἐὰν σὺ βούλῃ, καὶ ἐγὼ οἱο͂́σ τ’ ἔσομαι τοιοῦτοσ γενέσθαι οἱοῖ́περ καὶ ἐκεῖνοι. οὔκ, ὠγαθέ, ἀλλά σε λέληθεν οἱο͂ν τοῦτ’ ἔστιν, ἐγὼ δέ σοι φράσω.

ἔστι γάρ τι θείᾳ μοίρᾳ παρεπόμενον ἐμοὶ ἐκ παιδὸσ ἀρξάμενον δαιμόνιον. ἔστι δὲ τοῦτο φωνή, ἣ ὅταν γένηται ἀεί μοι σημαίνει, ὃ ἂν μέλλω πράττειν, τούτου ἀποτροπήν, προτρέπει δὲ οὐδέποτε· καὶ ἐάν τίσ μοι τῶν φίλων ἀνακοινῶται καὶ γένηται ἡ φωνή, ταὐτὸν τοῦτο, ἀποτρέπει καὶ οὐκ ἐᾷ πράττειν. καὶ τούτων ὑμῖν μάρτυρασ παρέξομαι. Χαρμίδην γὰρ τουτονὶ γιγνώσκετε τὸν καλὸν γενόμενον, τὸν Γλαύκωνοσ· οὗτόσ ποτε ἐτύγχανε ἐμοὶ ἀνακοινούμενοσ μέλλων ἀσκήσειν στάδιον εἰσ Νεμέαν, καὶ εὐθὺσ αὐτοῦ ἀρχομένου λέγειν ὅτι μέλλοι ἀσκεῖν ἐγένετο ἡ φωνή, καὶ ἐγὼ διεκώλυόν τε αὐτὸν καὶ εἶπον ὅτι "λέγοντόσ σου μεταξὺ γέγονέ μοι ἡ φωνὴ ἡ τοῦ δαιμονίου·

ἀλλὰ μὴ ἄσκει. " "ἴσωσ," ἔφη, "σημαίνει σοι ὅτι οὐ νικήσω· ἐγὼ δὲ κἂν μὴ μέλλω νικᾶν, γυμνασάμενόσ γε τοῦτον τὸν χρόνον ὠφεληθήσομαι. " ταῦτα εἰπὼν ἤσκει· ἄξιον οὖν πυθέσθαι αὐτοῦ ἃ αὐτῷ συνέβη ἀπὸ ταύτησ τῆσ ἀσκήσεωσ. εἰ δὲ βούλεσθε, τὸν Τιμάρχου ἀδελφὸν Κλειτόμαχον ἔρεσθε τί εἶπεν αὐτῷ Τίμαρχοσ ἡνίκα ἀποθανούμενοσ ᾔει εὐθὺ τοῦ δαιμονίου, ἐκεῖνόσ τε καὶ Εὐάθλοσ ὁ σταδιοδρομῶν ὃσ Τίμαρχον ὑπεδέξατο φεύγοντα·

ἐρεῖ γὰρ ὑμῖν ὅτι εἶπεν αὐτῷ ταυτί. τί; "ὦ Κλειτόμαχε," ἔφη, "ἐγὼ μέντοι ἔρχομαι ἀποθανούμενοσ νυνί, διότι Σωκράτει οὐκ ἤθελον πείθεσθαι. " τί δὴ οὖν ποτε τοῦτο εἶπεν ὁ Τίμαρχοσ; ἐγὼ φράσω. ὅτε ἀνίστατο ἐκ τοῦ συμποσίου ὁ Τίμαρχοσ καὶ Φιλήμων ὁ Φιλημονίδου ἀποκτενοῦντεσ Νικίαν τὸν Ἡροσκαμάνδρου, ἠπιστάσθην μὲν αὐτὼ μόνω τὴν ἐπιβουλήν, ὁ δὲ Τίμαρχοσ ἀνιστάμενοσ πρὸσ ἐμὲ εἶπεν, "τί λέγεισ," ἔφη, "ὦ Σώκρατεσ; ὑμεῖσ μὲν πίνετε, ἐμὲ δὲ δεῖ ποι ἐξαναστῆναι·

ἥξω δὲ ὀλίγον ὕστερον, ἐὰν τύχω. " καί μοι ἐγένετο ἡ φωνή, καὶ εἶπον πρὸσ αὐτόν, "μηδαμῶσ," ἔφην, "ἀναστῇσ· γέγονε γάρ μοι τὸ εἰωθὸσ σημεῖον τὸ δαιμόνιον. " καὶ ὃσ ἐπέσχε. καὶ διαλιπὼν χρόνον αὖθισ ὡρμᾶτο ἰέναι, καὶ ἔφη·

"εἶμι δή, Σώκρατεσ. " αὖθισ ἐγένετο ἡ φωνή· αὖθισ οὖν αὐτὸν ἠνάγκασα ἐπισχεῖν. τὸ τρίτον, βουλόμενόσ με λαθεῖν, ἀνέστη οὐκέτι εἰπών μοι οὐδὲν ἀλλὰ λαθών, ἐπιτηρήσασ ἄλλοσε τὸν νοῦν ἔχοντα· καὶ οὕτωσ ᾤχετο ἀπιὼν καὶ διεπράξατο ἐξ ὧν ᾔει ἀποθανούμενοσ. ὅθεν δὴ τοῦτο εἶπεν πρὸσ τὸν ἀδελφὸν ὅπερ νῦν ὑμῖν ἐγώ, ὅτι ἰοί ἀποθανούμενοσ διὰ τὸ ἐμοὶ ἀπιστῆσαι. ἔτι τοίνυν περὶ τῶν ἐν Σικελίᾳ πολλῶν ἀκούσεσθον ἃ ἐγὼ ἔλεγον περὶ τῆσ διαφθορᾶσ τοῦ στρατοπέδου. καὶ τὰ μὲν παρεληλυθότα τῶν εἰδότων ἔστιν ἀκοῦσαι·

πεῖραν δ’ ἔξεστι νυνὶ λαβεῖν τοῦ σημείου εἰ ἄρα τὶ λέγει. ἐπὶ γὰρ τῇ ἐπὶ στρατείαν ἐξορμῇ Σαννίωνοσ τοῦ καλοῦ ἐγένετό μοι τὸ σημεῖον, οἴχεται δὲ νῦν μετὰ Θρασύλλου στρατευσόμενοσ εὐθὺ Ἐφέσου καὶ Ιὠνίασ. ἐγὼ οὖν οἰόμαι ἐκεῖνον ἢ ἀποθανεῖσθαι ἢ ὁμοῦ τι τούτῳ γ’ ἐλᾶν, καὶ περί γε τῆσ στρατιᾶσ τῆσ ἄλλησ πάνυ φοβοῦμαι. ταῦτα δὴ πάντα εἴρηκά σοι, ὅτι ἡ δύναμισ αὕτη τοῦ δαιμονίου τούτου καὶ εἰσ τὰσ συνουσίασ τῶν μετ’ ἐμοῦ συνδιατριβόντων τὸ ἅπαν δύναται.

πολλοῖσ μὲν γὰρ ἐναντιοῦται, καὶ οὐκ ἔστι τούτοισ ὠφεληθῆναι μετ’ ἐμοῦ διατρίβουσιν, ὥστε οὐχ οἱο͂́ν τέ μοι τούτοισ συνδιατρίβειν· πολλοῖσ δὲ συνεῖναι μὲν οὐ διακωλύει, ὠφελοῦνται δὲ οὐδὲν συνόντεσ. οἷσ δ’ ἂν συλλάβηται τῆσ συνουσίασ ἡ τοῦ δαιμονίου δύναμισ, οὗτοί εἰσιν ὧν καὶ σὺ ᾔσθησαι· ταχὺ γὰρ παραχρῆμα ἐπιδιδόασιν. καὶ τούτων αὖ τῶν ἐπιδιδόντων οἱ μὲν καὶ βέβαιον ἔχουσι καὶ παραμόνιμον τὴν ὠφελίαν· πολλοὶ δέ, ὅσον ἂν μετ’ ἐμοῦ χρόνον ὦσιν, θαυμάσιον ἐπιδιδόασιν, ἐπειδὰν δέ μου ἀπόσχωνται, πάλιν οὐδὲν διαφέρουσιν ὁτουοῦν.

τοῦτό ποτε ἔπαθεν Ἀριστείδησ ὁ Λυσιμάχου ὑὸσ τοῦ Ἀριστείδου. διατρίβων γὰρ μετ’ ἐμοῦ πάμπολυ ἐπεδεδώκει ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ· ἔπειτα αὐτῷ στρατεία τισ ἐγένετο καὶ ᾤχετο ἐκπλέων, ἥκων δὲ κατελάμβανε μετ’ ἐμοῦ διατρίβοντα Θουκυδίδην τὸν Μελησίου ὑὸν τοῦ Θουκυδίδου. ὁ δὲ Θουκυδίδησ τῇ προτεραίᾳ μοι δι’ ἀπεχθείασ ἐν λόγοισ τισὶν ἐγεγόνει·

ἰδὼν οὖν με ὁ Ἀριστείδησ, ἐπειδὴ ἠσπάσατό τε καὶ τἆλλα διελέχθη, "Θουκυδίδην δέ," ἔφη, "ἀκούω, ὦ Σώκρατεσ, σεμνύνεσθαι ἄττα πρόσ σε καὶ χαλεπαίνειν ὡσ τὶ ὄντα. " "ἔστι γάρ," ἔφην ἐγώ, "οὕτωσ. " "τί δέ, οὐκ οἶδεν," ἔφη, "πρὶν σοὶ συγγενέσθαι οἱο͂ν ἦν τὸ ἀνδράποδον; "οὐκ ἐοίκέν γε," ἔφην ἐγώ, "νὴ τοὺσ θεούσ. " "ἀλλὰ μὴν καὶ αὐτόσ γε," ἔφη, "καταγελάστωσ ἔχω, ὦ Σώκρατεσ. " "τί μάλιστα;

ἔφην ἐγώ. "ὅτι," ἔφη, "πρὶν μὲν ἐκπλεῖν, ὁτῳοῦν ἀνθρώπῳ οἱο͂́σ τ’ ἦ διαλέγεσθαι καὶ μηδενὸσ χείρων φαίνεσθαι ἐν τοῖσ λόγοισ, ὥστε καὶ ἐδίωκον τὰσ συνουσίασ τῶν χαριεστάτων ἀνθρώπων, νυνὶ δὲ τοὐναντίον φεύγω ἄν τινα καὶ αἰσθάνωμαι πεπαιδευμένον· οὕτωσ αἰσχύνομαι ἐπὶ τῇ ἐμαυτοῦ φαυλότητι. " "πότερον δέ," ἦν δ’ ἐγώ, "ἐξαίφνησ σε προύλιπεν αὕτη ἡ δύναμισ ἢ κατὰ σμικρόν; "κατὰ σμικρόν," ἦ δ’ ὅσ. "ἡνίκα δέ σοι παρεγένετο," ἦν δ’ ἐγώ, "πότερον μαθόντι παρ’ ἐμοῦ τι παρεγένετο ἤ τινι ἄλλῳ τρόπῳ;

"ἐγώ σοι ἐρῶ," ἔφη, "ὦ Σώκρατεσ, ἄπιστον μὲν νὴ τοὺσ θεούσ, ἀληθὲσ δέ. ἐγὼ γὰρ ἔμαθον μὲν παρά σου οὐδὲν πώποτε, ὡσ αὐτὸσ οἶσθα· ἐπεδίδουν δὲ ὁπότε σοι συνείην, κἂν εἰ ἐν τῇ αὐτῇ μόνον οἰκίᾳ εἰήν, μὴ ἐν τῷ αὐτῷ δὲ οἰκήματι, μᾶλλον δὲ ὁπότε ἐν τῷ αὐτῷ οἰκήματι, καὶ ἔμοιγε ἐδόκουν πολὺ μᾶλλον ὁπότε ἐν τῷ αὐτῷ οἰκήματι ὢν λέγοντόσ σου βλέποιμι πρὸσ σέ, μᾶλλον ἢ ὁπότε ἄλλοσε ὁρῴην, πολὺ δὲ μάλιστα καὶ πλεῖστον ἐπεδίδουν ὁπότε παρ’ αὐτόν σε καθοίμην ἐχόμενόσ σου καὶ ἁπτόμενοσ· νῦν δέ," ἦ δ’ ὅσ, "πᾶσα ἐκείνη ἡ ἕξισ ἐξερρύηκε.

ἔστιν οὖν, ὦ Θέαγεσ, τοιαύτη ἡ ἡμετέρα συνουσία·

ἐὰν μὲν τῷ θεῷ φίλον ᾖ, πάνυ πολὺ ἐπιδώσεισ καὶ ταχύ, εἰ δὲ μή, οὔ. ὁρ́α οὖν μή σοι ἀσφαλέστερον ᾖ παρ’ ἐκείνων τινὶ παιδεύεσθαι οἳ ἐγκρατεῖσ αὐτοί εἰσιν τῆσ ὠφελίασ ἣν ὠφελοῦσιν τοὺσ ἀνθρώπουσ μᾶλλον ἢ παρ’ ἐμοῦ ὅτι ἂν τύχῃ τοῦτο πρᾶξαι. ἐμοὶ μὲν τοίνυν δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ, ἡμᾶσ οὑτωσὶ ποιῆσαι, ἀποπειραθῆναι τοῦ δαιμονίου τούτου συνόντασ ἀλλήλοισ.

καὶ ἐὰν μὲν παρείκῃ ἡμῖν, ταῦτα βέλτιστα· εἰ δὲ μή, τότε ἤδη παραχρῆμα βουλευσόμεθα ὅτι δράσομεν, εἴτε ἄλλῳ συνεσόμεθα, εἴτε καὶ αὐτὸ τὸ θεῖον τὸ σοὶ γιγνόμενον πειρασόμεθα παραμυθεῖσθαι εὐχαῖσί τε καὶ θυσίαισ καὶ ἄλλῳ ὅτῳ ἂν οἱ μάντεισ ἐξηγῶνται. μηκέτι πρὸσ ταῦτα ἀντείπῃσ, ὦ Σώκρατεσ, τῷ μειρακίῳ· εὖ γὰρ λέγει Θεάγησ. ἀλλ’ εἰ δοκεῖ χρῆναι οὕτω ποιεῖν, οὕτω ποιῶμεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Θεάγης

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Θεάγης)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION