헬라어 문장 검색 - ΠλατόΑλξιβιά4́

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἐρασταί)

εἰσ Διονυσίου τοῦ γραμματιστοῦ εἰσῆλθον, καὶ εἶδον αὐτόθι τῶν τε νέων τοὺσ ἐπιεικεστάτουσ δοκοῦντασ εἶναι τὴν ἰδέαν καὶ πατέρων εὐδοκίμων, καὶ τούτων ἐραστάσ. ἐτυγχανέτην οὖν δύο τῶν μειρακίων ἐρίζοντε, περὶ ὅτου δέ, οὐ σφόδρα κατήκουον. ἐφαινέσθην μέντοι ἢ περὶ Ἀναξαγόρου ἢ περὶ Οἰνοπίδου ἐρίζειν· κύκλουσ γοῦν γράφειν ἐφαινέσθην καὶ ἐγκλίσεισ τινὰσ ἐμιμοῦντο τοῖν χεροῖν ἐπικλίνοντε καὶ μάλ’ ἐσπουδακότε.

κἀγώ ‐ καθήμην γὰρ παρὰ τὸν ἐραστὴν τοῦ ἑτέρου αὐτοῖν ‐ κινήσασ οὖν αὐτὸν τῷ ἀγκῶνι ἠρόμην ὅτι ποτὲ οὕτωσ ἐσπουδακότε τὼ μειρακίω εἴτην, καὶ εἶπον· ἦ που μέγα τι καὶ καλόν ἐστι περὶ ὃ τοσαύτην σπουδὴν πεποιημένω ἐστόν; ὁ δ’ εἶπε, ποῖον, ἔφη, μέγα καὶ καλόν;

ἀδολεσχοῦσι μὲν οὖν οὗτοί γε περὶ τῶν μετεώρων καὶ φλυαροῦσι φιλοσοφοῦντεσ. καὶ ἐγὼ θαυμάσασ αὐτοῦ τὴν ἀπόκρισιν εἶπον·

ὦ νεανία, αἰσχρὸν δοκεῖ σοι εἶναι τὸ φιλοσοφεῖν; ἢ τί οὕτωσ χαλεπῶσ λέγεισ; καὶ ὁ ἕτεροσ ‐ πλησίον γὰρ καθήμενοσ ἐτύγχανεν αὐτοῦ, ἀντεραστὴσ ὤν ‐ ἀκούσασ ἐμοῦ τε ἐρομένου κἀκείνου ἀποκρινομένου, οὐ πρὸσ σοῦ γε, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ποιεῖσ τὸ καὶ ἀνερέσθαι τοῦτον εἰ αἰσχρὸν ἡγεῖται φιλοσοφίαν εἶναι.

ἢ οὐκ οἶσθα τοῦτον ὅτι τραχηλιζόμενοσ καὶ ἐμπιμπλάμενοσ καὶ καθεύδων πάντα τὸν βίον διατετέλεκεν; ὥστε σὺ τί αὐτὸν ᾤου ἀποκρινεῖσθαι ἀλλ’ ἢ ὅτι αἰσχρόν ἐστι φιλοσοφία; ἦν δὲ οὗτοσ μὲν τοῖν ἐρασταῖν περὶ μουσικὴν διατετριφώσ, ὁ δ’ ἕτεροσ, ὃν ἐλοιδόρει, περὶ γυμναστικήν.

καί μοι ἔδοξε χρῆναι τὸν μὲν ἕτερον ἀφιέναι, τὸν ἐρωτώμενον, ὅτι οὐδ’ αὐτὸσ προσεποιεῖτο περὶ λόγων ἔμπειροσ εἶναι ἀλλὰ περὶ ἔργων, τὸν δὲ σοφώτερον προσποιούμενον εἶναι διερωτῆσαι, ἵνα καὶ εἴ τι δυναίμην παρ’ αὐτοῦ ὠφεληθείην. εἶπον οὖν ὅτι εἰσ κοινὸν μὲν τὸ ἐρώτημα ἠρόμην· εἰ δὲ σὺ οἰεί τοῦδε κάλλιον ἂν ἀποκρίνασθαι, σὲ ἐρωτῶ τὸ αὐτὸ ὅπερ καὶ τοῦτον, εἰ δοκεῖ σοι τὸ φιλοσοφεῖν καλὸν εἶναι ἢ οὔ. σχεδὸν οὖν ταῦτα λεγόντων ἡμῶν ἐπακούσαντε τὼ μειρακίω ἐσιγησάτην, καὶ αὐτὼ παυσαμένω τῆσ ἔριδοσ ἡμῶν ἀκροαταὶ ἐγενέσθην.

καὶ ὅτι μὲν οἱ ἐρασταὶ ἔπαθον οὐκ οἶδα, αὐτὸσ δ’ οὖν ἐξεπλάγην· ἀεὶ γάρ ποτε ὑπὸ τῶν νέων τε καὶ καλῶν ἐκπλήττομαι. ἐδόκει μέντοι μοι καὶ ὁ ἕτεροσ οὐχ ἧττον ἐμοῦ ἀγωνιᾶν· οὐ μὴν ἀλλ’ ἀπεκρίνατό γέ μοι καὶ μάλα φιλοτίμωσ. τὸ φιλοσοφεῖν αἰσχρὸν ἡγησαίμην εἶναι, οὐδ’ ἂν ἄνθρωπον νομίσαιμι ἐμαυτὸν εἶναι, οὐδ’ ἄλλον τὸν οὕτω διακείμενον, ἐνδεικνύμενοσ εἰσ τὸν ἀντεραστήν, καὶ λέγων μεγάλῃ τῇ φωνῇ, ἵν’ αὐτοῦ κατακούοι τὰ παιδικά.

καὶ ἐγὼ εἶπον, καλὸν ἄρα δοκεῖ σοι τὸ φιλοσοφεῖν;

πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.

τί οὖν, ἐγὼ ἔφην·

ἦ δοκεῖ σοι οἱο͂́ν τ’ εἶναι εἰδέναι πρᾶγμα ὁτιοῦν εἴτε καλὸν εἴτε αἰσχρόν ἐστιν, ὃ μὴ εἰδείη τισ τὴν ἀρχὴν ὅτι ἔστιν; οὐκ ἔφη.

οἶσθ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι ἔστιν τὸ φιλοσοφεῖν;

πάνυ γε, ἔφη.

τί οὖν ἔστιν;

ἔφην ἐγώ. τί δ’ ἄλλο γε ἢ κατὰ τὸ Σόλωνοσ;

Σόλων γάρ που εἶπε ‐ γηράσκω δ’ αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενοσ· καὶ ἐμοὶ δοκεῖ οὕτωσ ἀεὶ χρῆναι ἕν γέ τι μανθάνειν τὸν μέλλοντα φιλοσοφήσειν, καὶ νεώτερον ὄντα καὶ πρεσβύτερον, ἵν’ ὡσ πλεῖστα ἐν τῷ βίῳ μάθῃ. καί μοι τὸ μὲν πρῶτον ἔδοξε τὶ εἰπεῖν, ἔπειτά πωσ ἐννοήσασ ἠρόμην αὐτὸν εἰ τὴν φιλοσοφίαν πολυμαθίαν ἡγοῖτο. κἀκεῖνοσ, πάνυ, ἔφη.

ἡγῇ δὲ δὴ καλὸν εἶναι μόνον τὴν φιλοσοφίαν ἢ καὶ ἀγαθόν;

ἦν δ’ ἐγώ. καὶ ἀγαθόν, ἔφη, πάνυ.

πότερον οὖν ἐν φιλοσοφίᾳ τι τοῦτο ἴδιον ἐνορᾷσ, ἢ καὶ ἐν τοῖσ ἄλλοισ οὕτω σοι δοκεῖ ἔχειν;

οἱο͂ν φιλογυμναστίαν οὐ μόνον ἡγῇ καλὸν εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀγαθόν; ἢ οὔ; ὁ δὲ καὶ μάλα εἰρωνικῶσ εἶπε δύο·

πρὸσ μὲν τόνδε μοι εἰρήσθω ὅτι οὐδέτερα· πρὸσ μέντοι σέ, ὦ Σώκρατεσ, ὁμολογῶ καὶ καλὸν εἶναι καὶ ἀγαθόν· ἡγοῦμαι γὰρ ὀρθῶσ.

ἠρώτησα οὖν ἐγώ, ἆρ’ οὖν καὶ ἐν τοῖσ γυμνασίοισ τὴν πολυπονίαν φιλογυμναστίαν ἡγῇ εἶναι;

κἀκεῖνοσ ἔφη, πάνυ γε, ὥσπερ γε καὶ ἐν τῷ φιλοσοφεῖν τὴν πολυμαθίαν φιλοσοφίαν ἡγοῦμαι εἶναι.

κἀγὼ εἶπον, ἡγῇ δὲ δὴ τοὺσ φιλογυμναστοῦντασ ἄλλου του ἐπιθυμεῖν ἢ τούτου, ὅτι ποιήσει αὐτοὺσ εὖ ἔχειν τὸ σῶμα;

τούτου, ἔφη.

ἦ οὖν οἱ πολλοὶ πόνοι τὸ σῶμα, ἦν δ’ ἐγώ, ποιοῦσιν εὖ ἔχειν;

πῶσ γὰρ ἄν, ἔφη, ἀπό γε ὀλίγων πόνων τὸ σῶμά τισ εὖ ἔχοι;

καί μοι ἔδοξεν ἤδη ἐνταῦθα κινητέοσ εἶναι ὁ φιλογυμναστήσ, ἵνα μοι βοηθήσῃ διὰ τὴν ἐμπειρίαν τῆσ γυμναστικῆσ·

κἄπειτα ἠρόμην αὐτόν, σὺ δὲ δὴ τί σιγᾷσ ἡμῖν, ὦ λῷστε, τούτου ταῦτα λέγοντοσ; ἢ καὶ σοὶ δοκοῦσιν οἱ ἄνθρωποι εὖ τὰ σώματα ἔχειν ἀπὸ τῶν πολλῶν πόνων, ἢ ἀπὸ τῶν μετρίων; ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατεσ, ἔφη, ᾤμην τὸ λεγόμενον δὴ τοῦτο κἂν ὗν γνῶναι ὅτι οἱ μέτριοι πόνοι εὖ ποιοῦσιν ἔχειν τὰ σώματα, πόθεν δὴ οὐχὶ ἄνδρα γε ἄγρυπνόν τε καὶ ἄσιτον καὶ ἀτριβῆ τὸν τράχηλον ἔχοντα καὶ λεπτὸν ὑπὸ μεριμνῶν;

καὶ αὐτοῦ ταῦτα εἰπόντοσ ἥσθη τὰ μειράκια καὶ ἐπεγέλασεν, ὁ δ’ ἕτεροσ ἠρυθρίασε.

καὶ ἐγὼ εἶπον, τί οὖν;

σὺ ἤδη συγχωρεῖσ μήτε πολλοὺσ μήτε ὀλίγουσ πόνουσ εὖ ποιεῖν ἔχειν τὰ σώματα τοὺσ ἀνθρώπουσ, ἀλλὰ τοὺσ μετρίουσ; ἢ διαμάχῃ δυοῖν ὄντοιν νῷν περὶ τοῦ λόγου; κἀκεῖνοσ, πρὸσ μὲν τοῦτον, ἔφη, κἂν πάνυ ἡδέωσ διαγωνισαίμην, καὶ εὖ οἶδ’ ὅτι ἱκανὸσ ἂν γενοίμην βοηθῆσαι τῇ ὑποθέσει ἣν ὑπεθέμην, καὶ εἰ ταύτησ ἔτι φαυλοτέραν ὑπεθέμην ‐ οὐδὲν γάρ ἐστι ‐ πρὸσ μέντοι σὲ οὐδὲν δέομαι παρὰ δόξαν φιλονικεῖν, ἀλλ’ ὁμολογῶ μὴ τὰ πολλὰ ἀλλὰ τὰ μέτρια γυμνάσια τὴν εὐεξίαν ἐμποιεῖν τοῖσ ἀνθρώποισ.

τί δὲ τὰ σιτία;

τὰ μέτρια ἢ τὰ πολλά; ἔφην ἐγώ. καὶ τὰ σιτία ὡμολόγει.

ἔτι δὲ κἀγὼ προσηνάγκαζον αὐτὸν ὁμολογεῖν καὶ τἆλλα πάντα τὰ περὶ τὸ σῶμα ὠφελιμώτατα εἶναι τὰ μέτρια ἀλλὰ μὴ τὰ πολλὰ μηδὲ τὰ ὀλίγα·

καί μοι ὡμολόγει τὰ μέτρια. τί δ’, ἔφην, τὰ περὶ τὴν ψυχήν;

τὰ μέτρια ὠφελεῖ ἢ τὰ ἄμετρα τῶν προσφερομένων; τὰ μέτρια, ἔφη.

οὐκοῦν ἓν τῶν προσφερομένων ψυχῇ ἐστι καὶ τὰ μαθήματα;

ὡμολόγει.

καὶ τούτων ἄρα τὰ μέτρια ὠφελεῖ ἀλλ’ οὐ τὰ πολλά;

συνέφη.

τίνα οὖν ἐρόμενοι ἂν δικαίωσ ἐροίμεθα ὁποῖοι μέτριοι πόνοι καὶ σιτία πρὸσ τὸ σῶμά ἐστιν;

ὡμολογοῦμεν μὲν τρεῖσ ὄντεσ, ὅτι ἰατρὸν ἢ παιδοτρίβην.

τίνα δ’ ἂν περὶ σπερμάτων σπορᾶσ ὁπόσον μέτριον;

καὶ τούτου τὸν γεωργὸν ὡμολογοῦμεν.

τίνα δὲ περὶ μαθημάτων εἰσ ψυχὴν φυτεύσεώσ τε καὶ σπορᾶσ ἐρωτῶντεσ δικαίωσ ἂν ἐροίμεθα ὁπόσα καὶ ὁποῖα μέτρια;

τοὐντεῦθεν ἤδη ἀπορίασ μεστοὶ ἦμεν ἅπαντεσ·

κἀγὼ προσπαίζων αὐτοὺσ ἠρόμην, βούλεσθε, ἔφην, ἐπειδὴ ἡμεῖσ ἐν ἀπορίᾳ ἐσμέν, ἐρώμεθα ταυτὶ τὰ μειράκια; ἢ ἴσωσ αἰσχυνόμεθα, ὥσπερ ἔφη τοὺσ μνηστῆρασ Ὅμηροσ, μὴ ἀξιούντων εἶναί τινα ἄλλον ὅστισ ἐντενεῖ τὸ τόξον; ἐπειδὴ οὖν μοι ἐδόκουν ἀθυμεῖν πρὸσ τὸν λόγον, ἄλλῃ ἐπειρώμην σκοπεῖν, καὶ εἶπον, ποῖα δὲ μάλιστα ἄττα τοπάζομεν εἶναι τῶν μαθημάτων ἃ δεῖ τὸν φιλοσοφοῦντα μανθάνειν, ἐπειδὴ οὐχὶ πάντα οὐδὲ πολλά;

ὑπολαβὼν οὖν ὁ σοφώτεροσ εἶπεν ὅτι κάλλιστα ταῦτ’ εἰή τῶν μαθημάτων καὶ προσήκοντα ἀφ’ ὧν ἂν πλείστην δόξαν ἔχοι τισ εἰσ φιλοσοφίαν·

πλείστην δ’ ἂν ἔχοι δόξαν, εἰ δοκοίη τῶν τεχνῶν ἔμπειροσ εἶναι πασῶν, εἰ δὲ μή, ὡσ πλείστων γε καὶ μάλιστα τῶν ἀξιολόγων, μαθὼν αὐτῶν ταῦτα ἃ προσήκει τοῖσ ἐλευθέροισ μαθεῖν, ὅσα συνέσεωσ ἔχεται, μὴ ὅσα χειρουργίασ. ἆρ’ οὖν οὕτω λέγεισ, ἔφην ἐγώ, ὥσπερ ἐν τῇ τεκτονικῇ;

καὶ γὰρ ἐκεῖ τέκτονα μὲν ἂν πρίαιο πέντε ἢ ἓξ μνῶν, ἄκρον ἀρχιτέκτονα δὲ οὐδ’ ἂν μυρίων δραχμῶν·

ὀλίγοι γε μὴν κἂν ἐν πᾶσι τοῖσ Ἕλλησι γίγνοιντο. ἆρα μή τι τοιοῦτον λέγεισ; καὶ ὃσ ἀκούσασ μου συνεχώρει καὶ αὐτὸσ λέγειν τοιοῦτον. ἠρόμην δ’ αὐτὸν εἰ οὐκ ἀδύνατον εἰή δύο μόνασ τέχνασ οὕτω μαθεῖν τὸν αὐτόν, μὴ ὅτι πολλὰσ καὶ μεγάλασ·

ἀκριβῶσ ὥσπερ αὐτὸν τὸν τὴν τέχνην ἔχοντα, ἀλλ’ ὡσ εἰκὸσ ἄνδρα ἐλεύθερόν τε καὶ πεπαιδευμένον, ἐπακολουθῆσαί τε τοῖσ λεγομένοισ ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ οἱο͂́ν τ’ εἶναι διαφερόντωσ τῶν παρόντων, καὶ αὐτὸν ξυμβάλλεσθαι γνώμην, ὥστε δοκεῖν χαριέστατον εἶναι καὶ σοφώτατον τῶν ἀεὶ παρόντων ἐν τοῖσ λεγομένοισ τε καὶ πραττομένοισ περὶ τὰσ τέχνασ.

κἀγώ, ἔτι γὰρ αὐτοῦ ἠμφεγνόουν τὸν λόγον ὅτι ἐβούλετο, ἆρ’ ἐννοῶ, ἔφην, οἱο͂ν λέγεισ τὸν φιλόσοφον ἄνδρα;

δοκεῖσ γάρ μοι λέγειν οἱοῖ ἐν τῇ ἀγωνίᾳ εἰσὶν οἱ πένταθλοι πρὸσ τοὺσ δρομέασ ἢ τοὺσ παλαιστάσ.

καὶ γὰρ ἐκεῖνοι τούτων μὲν λείπονται κατὰ τὰ τούτων ἆθλα καὶ δεύτεροί εἰσι πρὸσ τούτουσ, τῶν δ’ ἄλλων ἀθλητῶν πρῶτοι καὶ νικῶσιν αὐτούσ. τάχ’ ἂν ἴσωσ τοιοῦτόν τι λέγοισ καὶ τὸ φιλοσοφεῖν ἀπεργάζεσθαι τοὺσ ἐπιτηδεύοντασ τοῦτο τὸ ἐπιτήδευμα· τῶν μὲν πρώτων εἰσ σύνεσιν περὶ τὰσ τέχνασ ἐλλείπεσθαι, τὰ δευτερεῖα δ’ ἔχοντασ τῶν ἄλλων περιεῖναι, καὶ οὕτωσ γίγνεσθαι περὶ πάντα ὕπακρόν τινα ἄνδρα τὸν πεφιλοσοφηκότα· τοιοῦτόν τινά μοι δοκεῖσ ἐνδείκνυσθαι.

καλῶσ γέ μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, φαίνῃ ὑπολαμβάνειν τὰ περὶ τοῦ φιλοσόφου, ἀπεικάσασ αὐτὸν τῷ πεντάθλῳ.

ἀπολελεῖφθαι, ὥσπερ οἱ δημιουργοί, ἀλλὰ πάντων μετρίωσ ἐφῆφθαι.

μετὰ ταύτην δὴ τὴν ἀπόκρισιν ἐγὼ προθυμούμενοσ σαφῶσ εἰδέναι ὅτι λέγοι, ἐπυνθανόμην αὐτοῦ τοὺσ ἀγαθοὺσ πότερον χρησίμουσ ἢ ἀχρήστουσ εἶναι ὑπολαμβάνοι.

χρησίμουσ δήπου, ὦ Σώκρατεσ, ἔφη.

ἆρ’ οὖν, εἴπερ οἱ ἀγαθοὶ χρήσιμοι, οἱ πονηροὶ ἄχρηστοι;

ὡμολόγει.

τί δέ;

τοὺσ φιλοσόφουσ ἄνδρασ χρησίμουσ ἡγῇ ἢ οὔ; ὁ δὲ ὡμολόγει χρησίμουσ, καὶ πρόσ γε ἔφη χρησιμωτάτουσ εἶναι ἡγεῖσθαι.

φέρε δὴ γνῶμεν, εἰ σὺ ἀληθῆ λέγεισ, ποῦ καὶ χρήσιμοι ἡμῖν εἰσιν οἱ ὕπακροι οὗτοι;

δῆλον γὰρ ὅτι ἑκάστου γε τῶν τὰσ τέχνασ ἐχόντων φαυλότερόσ ἐστιν ὁ φιλόσοφοσ. ὡμολόγει.

φέρε δὴ σύ, ἦν δ’ ἐγώ, εἰ τύχοισ ἢ αὐτὸσ ἀσθενήσασ ἢ τῶν φίλων τισ τῶν σῶν περὶ ὧν σὺ σπουδὴν μεγάλην ἔχεισ, πότερον ὑγείαν βουλόμενοσ κτήσασθαι τὸν ὕπακρον ἐκεῖνον τὸν φιλόσοφον εἰσάγοισ ἂν εἰσ τὴν οἰκίαν ἢ τὸν ἰατρὸν λάβοισ;

ἀμφοτέρουσ ἔγωγ’ ἄν, ἔφη.

μή μοι, εἶπον ἐγώ, ἀμφοτέρουσ λέγε, ἀλλ’ ὁπότερον μᾶλλόν τε καὶ πρότερον.

οὐδεὶσ ἄν, ἔφη, τοῦτό γε ἀμφισβητήσειεν, ὡσ οὐχὶ τὸν ἰατρὸν καὶ μᾶλλον καὶ πρότερον.

τί δ’;

ἐν νηὶ χειμαζομένῃ ποτέρῳ ἂν μᾶλλον ἐπιτρέποισ σαυτόν τε καὶ τὰ σεαυτοῦ, τῷ κυβερνήτῃ ἢ τῷ φιλοσόφῳ; τῷ κυβερνήτῃ ἔγωγε.

οὐκοῦν καὶ τἆλλα πάνθ’ οὕτωσ, ἑώσ ἄν τισ δημιουργὸσ ᾖ, οὐ χρήσιμόσ ἐστιν ὁ φιλόσοφοσ;

φαίνεται, ἔφη.

οὐκοῦν νῦν ἄχρηστόσ τισ ἡμῖν ἐστιν ὁ φιλόσοφοσ;

εἰσὶ γὰρ ἡμῖν ἀεί που δημιουργοί· ὡμολογήσαμεν δὲ τοὺσ μὲν ἀγαθοὺσ χρησίμουσ εἶναι, τοὺσ δὲ μοχθηροὺσ ἀχρήστουσ. ἠναγκάζετο ὁμολογεῖν.

τί οὖν μετὰ τοῦτο;

ἐροῦ ὅτι βούλει.

οὐδὲν δή, ἔφην ἐγώ, ζητῶ ἄλλο ἢ ἀνομολογήσασθαι τὰ εἰρημένα.

ἔχει δέ πωσ ὡδί.

ὡμολογήσαμεν καλὸν εἶναι τὴν φιλοσοφίαν καὶ αὐτοὶ φιλόσοφοι εἶναι, τοὺσ δὲ φιλοσόφουσ ἀγαθούσ, τοὺσ δὲ ἀγαθοὺσ χρησίμουσ, τοὺσ δὲ πονηροὺσ ἀχρήστουσ· αὖθισ δ’ αὖ τοὺσ φιλοσόφουσ ὡμολογήσαμεν, ἑώσ ἂν οἱ δημιουργοὶ ὦσιν, ἀχρήστουσ εἶναι, δημιουργοὺσ δὲ ἀεὶ εἶναι. οὐ γὰρ ταῦτα ὡμολόγηται; πάνυ γε, ἦ δ’ ὅσ.

ὡμολογοῦμεν ἄρα, ὡσ ἐοίκε, κατά γε τὸν σὸν λόγον, εἴπερ τὸ φιλοσοφεῖν ἐστι περὶ τὰσ τέχνασ ἐπιστήμονασ εἶναι ὃν σὺ λέγεισ τὸν τρόπον, πονηροὺσ αὐτοὺσ εἶναι καὶ ἀχρήστουσ, ἑώσ ἂν ἐν ἀνθρώποισ τέχναι ὦσιν.

ἀλλὰ μὴ οὐχ οὕτωσ, ὦ φίλε, ἔχωσι, μηδ’ ᾖ τοῦτο φιλοσοφεῖν, περὶ τὰσ τέχνασ ἐσπουδακέναι, οὐδὲ πολυπραγμονοῦντα κυπτάζοντα ζῆν οὐδὲ πολυμαθοῦντα, ἀλλ’ ἄλλο τι, ἐπεὶ ἐγὼ ᾤμην καὶ ὄνειδοσ εἶναι τοῦτο καὶ βαναύσουσ καλεῖσθαι τοὺσ περὶ τὰσ τέχνασ ἐσπουδακότασ.

ὧδε δὲ σαφέστερον εἰσόμεθα εἰ ἄρα ἀληθῆ λέγω, ἐὰν τοῦτο ἀποκρίνῃ· τίνεσ ἵππουσ ἐπίστανται κολάζειν ὀρθῶσ; πότερον οἵπερ βελτίστουσ ποιοῦσιν ἢ ἄλλοι;

οἵπερ βελτίστουσ.

τί δέ;

κύνασ οὐχ οἳ βελτίστουσ ἐπίστανται ποιεῖν, οὗτοι καὶ κολάζειν ὀρθῶσ ἐπίστανται; ναί.

ἡ αὐτὴ ἄρα τέχνη βελτίστουσ τε ποιεῖ καὶ κολάζει ὀρθῶσ;

φαίνεταί μοι, ἦ δ’ ὅσ.

τί δέ;

πότερον ἥπερ βελτίστουσ τε ποιεῖ καὶ κολάζει ὀρθῶσ, ἡ αὐτὴ δὲ καὶ γιγνώσκει τοὺσ χρηστοὺσ καὶ τοὺσ μοχθηρούσ, ἢ ἑτέρα τισ; ἡ αὐτή, ἔφη.

ἥπερ βελτίστουσ ἀνθρώπουσ ποιεῖ, ταύτην εἶναι καὶ τὴν κολάζουσαν ὀρθῶσ καὶ διαγιγνώσκουσαν τοὺσ χρηστούσ τε καὶ μοχθηρούσ;

πάνυ γ’, ἔφη.

οὐκοῦν καὶ ἥτισ ἕνα, καὶ πολλούσ, καὶ ἥτισ πολλούσ, καὶ ἕνα;

ναί.

καὶ καθ’ ἵππων δὴ καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων οὕτωσ;

φημί.

τίσ οὖν ἐστιν ἡ ἐπιστήμη, ἥτισ τοὺσ ἐν ταῖσ πόλεσιν ἀκολασταίνοντασ καὶ παρανομοῦντασ ὀρθῶσ κολάζει;

οὐχ ἡ δικαστική; ναί.

ἦ ἄλλην οὖν τινα καλεῖσ καὶ δικαιοσύνην ἢ ταύτην;

οὐκ, ἀλλὰ ταύτην.

οὐκοῦν ᾗπερ κολάζουσιν ὀρθῶσ, ταύτῃ καὶ γιγνώσκουσι τοὺσ χρηστοὺσ καὶ μοχθηρούσ;

ταύτῃ.

ὅστισ δὲ ἕνα γιγνώσκει, καὶ πολλοὺσ γνώσεται;

ναί.

καὶ ὅστισ γε πολλοὺσ ἀγνοεῖ, καὶ ἕνα;

φημί.

εἰ ἄρα ἵπποσ ὢν ἀγνοοῖ τοὺσ χρηστοὺσ καὶ πονηροὺσ ἵππουσ, κἂν ἑαυτὸν ἀγνοοῖ ποῖόσ τίσ ἐστιν;

φημί.

καὶ εἰ βοῦσ ὢν ἀγνοοῖ τοὺσ πονηροὺσ καὶ χρηστοὺσ <βοῦσ>, κἂν αὑτὸν ἀγνοοῖ ποῖόσ τίσ ἐστιν;

ναί, ἔφη.

οὕτω δὴ καὶ εἰ κύων;

ὡμολόγει.

τί δ’;

ἐπειδὰν ἄνθρωπόσ τισ ὢν ἀγνοῇ τοὺσ χρηστοὺσ καὶ μοχθηροὺσ ἀνθρώπουσ, ἆρ’ οὐχ αὑτὸν ἀγνοεῖ πότερον χρηστόσ ἐστιν ἢ πονηρόσ, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸσ ἄνθρωπόσ ἐστιν; συνεχώρει.

τὸ δὲ αὑτὸν ἀγνοεῖν σωφρονεῖν ἐστιν ἢ μὴ σωφρονεῖν;

μὴ σωφρονεῖν.

τὸ ἑαυτὸν ἄρα γιγνώσκειν ἐστὶ σωφρονεῖν;

φημί, ἔφη.

τοῦτ’ ἄρα, ὡσ ἐοίκε, τὸ ἐν Δελφοῖσ γράμμα παρακελεύεται, σωφροσύνην ἀσκεῖν καὶ δικαιοσύνην.

ἐοίκεν.

τῇ αὐτῇ δὲ ταύτῃ καὶ κολάζειν ὀρθῶσ ἐπιστάμεθα;

ναί.

οὐκοῦν ᾗ μὲν κολάζειν ὀρθῶσ ἐπιστάμεθα, δικαιοσύνη αὕτη ἐστίν, ᾗ δὲ διαγιγνώσκειν καὶ ἑαυτὸν καὶ ἄλλουσ, σωφροσύνη;

ἐοίκεν, ἔφη.

ταὐτὸν ἄρα ἐστὶ καὶ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη;

φαίνεται.

καὶ μὴν οὕτω γε καὶ αἱ πόλεισ εὖ οἰκοῦνται, ὅταν οἱ ἀδικοῦντεσ δίκην διδῶσιν.

ἀληθῆ λέγεισ, ἔφη.

καὶ πολιτικὴ ἄρα αὑτή ἐστιν.

συνεδόκει.

τί δὲ ὅταν εἷσ ἀνὴρ ὀρθῶσ πόλιν διοικῇ, ὄνομά γε τούτῳ οὐ τύραννόσ τε καὶ βασιλεύσ;

φημί.

οὐκοῦν βασιλικῇ τε καὶ τυραννικῇ τέχνῃ διοικεῖ;

οὕτωσ.

καὶ αὗται ἄρ’ αἱ αὐταὶ τέχναι εἰσὶν ἐκείναισ;

φαίνονται.

τί δ’ ὅταν εἷσ ὢν ἀνὴρ οἰκίαν διοικῇ ὀρθῶσ, τί ὄνομα τούτῳ ἐστίν;

οὐκ οἰκονόμοσ τε καὶ δεσπότησ; ναί.

πότερον οὖν καὶ οὗτοσ δικαιοσύνῃ εὖ ἂν τὴν οἰκίαν διοικοῖ ἢ κἄλλῃ τινὶ τέχνῃ;

δικαιοσύνῃ.

ἔστιν ἄρα ταὐτόν, ὡσ ἐοίκε, βασιλεύσ, τύραννοσ, πολιτικόσ, οἰκονόμοσ, δεσπότησ, σώφρων, δίκαιοσ.

καὶ μία τέχνη ἐστὶν βασιλική, τυραννική, πολιτική, δεσποτική, οἰκονομική, δικαιοσύνη, σωφροσύνη. φαίνεται, ἔφη, οὕτωσ.

πότερον οὖν τῷ φιλοσόφῳ, ὅταν μὲν ἰατρὸσ περὶ τῶν καμνόντων τι λέγῃ, αἰσχρὸν μήθ’ ἕπεσθαι τοῖσ λεγομένοισ δύνασθαι μήτε συμβάλλεσθαι μηδὲν περὶ τῶν λεγομένων ἢ πραττομένων, καὶ ὁπόταν ἄλλοσ τισ τῶν δημιουργῶν, ὡσαύτωσ·

ὅταν δὲ δικαστὴσ ἢ βασιλεὺσ ἢ ἄλλοσ τισ ὧν νυνδὴ διεληλύθαμεν, οὐκ αἰσχρὸν περὶ τούτων μήτε ἕπεσθαι δύνασθαι μήτε συμβάλλεσθαι περὶ αὐτῶν; πῶσ δ’ οὐκ αἰσχρόν, ὦ Σώκρατεσ, περί γε τοσούτων πραγμάτων μηδὲν ἔχειν συμβάλλεσθαι;

πότερον οὖν καὶ περὶ ταῦτα λέγωμεν, ἔφην, πένταθλον αὐτὸν δεῖν εἶναι καὶ ὕπακρον, καὶ ταύτησ μὲν τὰ δευτερεῖα ἔχοντα πάντων τὸν φιλόσοφον, καὶ ἀχρεῖον εἶναι ἑώσ ἂν τούτων τισ ᾖ, ἢ πρῶτον μὲν τὴν αὑτοῦ οἰκίαν οὐκ ἄλλῳ ἐπιτρεπτέον οὐδὲ τὰ δευτερεῖα ἐν τούτῳ ἑκτέον, ἀλλ’ αὐτὸν κολαστέον δικάζοντα ὀρθῶσ, εἰ μέλλει εὖ οἰκεῖσθαι αὐτοῦ ἡ οἰκία;

συνεχώρει δή μοι.

αἰσχρὸν ἐν τούτοισ, ὦ ἑταῖρε, δεύτερον φαίνεσθαι ἢ τρίτον καὶ μὴ οὐχ ἡγεῖσθαι;

δοκεῖ μοι.

πολλοῦ ἄρα δεῖ ἡμῖν, ὦ βέλτιστε, τὸ φιλοσοφεῖν πολυμαθία τε εἶναι καὶ ἡ περὶ τὰσ τέχνασ πραγματεία.

εἰπόντοσ δ’ ἐμοῦ ταῦτα ὁ μὲν σοφὸσ αἰσχυνθεὶσ τοῖσ προειρημένοισ ἐσίγησεν, ὁ δὲ ἀμαθὴσ ἔφη ἐκείνωσ εἶναι·

καὶ οἱ ἄλλοι ἐπῄνεσαν τὰ εἰρημένα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἐρασταί

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἐρασταί)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION