Lucian, Zeuxis 4:

(루키아노스, Zeuxis 4:)

οὐ γὰρ ἂν παρέντεσ αὐτὰ ἐκεῖνα, ἐπῄνουν μόνον τὸ καινὸν τῆσ προαιρέσεωσ καὶ ξενίζον. ἐγὼ δὲ ὁ μάταιοσ ᾤμην, ὁπότε ἀναπηδῶντεσ ἐπαινοῖεν, τάχα μέν τι καὶ αὐτὸ τοῦτο προσάγεσθαι αὐτούσ· ἀληθὲσ γὰρ εἶναι τὸ τοῦ Ὁμήρου, καὶ τὴν νέαν ᾠδὴν κεχαρισμένην ὑπάρχειν τοῖσ ἀκούουσιν· οὐ μὴν τοσοῦτόν γε οὐδὲ ὅλον τῇ καινότητι νέμειν ἠξίουν, ἀλλὰ τὴν μὲν ὥσπερ ἐν προσθήκησ μοίρᾳ συνεπικοσμεῖν τι καὶ πρὸσ τὸν ἔπαινον συντελεῖν καὶ αὐτήν, τὰ δὲ τῷ ὄντι ἐπαινούμενα καὶ ὑπὸ τῶν ἀκουόντων εὐφημούμενα ἐκεῖνα εἶναι. ὥστε οὐ μετρίωσ ἐπήρμην καὶ ἐκινδύνευον πιστεύειν αὐτοῖσ ἕνα καὶ μόνον ἐν τοῖσ Ἕλλησιν εἶναι λέγουσι καὶ τὰ τοιαῦτα. τὸ δὲ κατὰ τὴν παροιμίαν, ἄνθρακεσ ἡμῶν ὁ θησαυρὸσ ἦσαν, καὶ ὀλίγου δέω θαυματοποιοῦ τινοσ ἔπαινον ἐπαινεῖσθαι πρὸσ αὐτῶν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION