Lucian, Pro lapsu inter salutandum 1:

(루키아노스, Pro lapsu inter salutandum 1:)

Χαλεπὸν μὲν ἄνθρωπον ὄντα δαίμονόσ τινοσ ἐπήρειαν διαφυγεῖν, πολὺ δὲ χαλεπώτερον ἀπολογίαν εὑρεῖν παραλόγου καὶ δαιμονίου πταίσματοσ, ἅπερ ἀμφότερα νῦν ἐμοὶ συμβέβηκεν, ὃσ ἀφικόμενοσ παρὰ σέ, ὡσ προσείποιμι τὸ ἑωθινόν, δέον τὴν συνήθη ταύτην φωνὴν ἀφεῖναι καὶ χαίρειν κελεύειν, ἐγὼ δὲ ὁ χρυσοῦσ ἐπιλαθόμενοσ ὑγιαίνειν σε ἠξίουν, εὔφημον μὲν καὶ τοῦτο, οὐκ ἐν καιρῷ δὲ ὡσ οὐ κατὰ τὴν ἑώ. ἐγὼ μὲν οὖν ἐπὶ τούτῳ εὐθὺσ ἴδιόν τε καὶ ἠρυθρίων καὶ παντοῖοσ ἦν ὑπὸ ἀπορίασ, οἱ παρόντεσ δὲ οἱ μὲν παραπαίειν, ὡσ τὸ εἰκόσ, οἱ δὲ ληρεῖν ὑφ̓ ἡλικίασ, οἱ δὲ χθεσινῆσ κραιπάλησ ἀνάμεστον ἔτι ᾤοντό με εἶναι, εἰ καὶ ὅτι μάλιστα σὺ ἐπιεικῶσ ἤνεγκασ τὸ γεγονὸσ οὐδ̓ ὅσον ἄκρῳ τῷ μειδιάματι ἐπισημηνάμενοσ τῆσ γλώττησ τὴν διαμαρτίαν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION