Lucian, Λυκῖνοσ, Τιμόλαοσ, Σάμιπποσ, Ἀδείμαντος 77:

τί ἂν αἰτιάσαιο, ὦ Λυκῖνε, τῆσ εὐχῆσ; Οὐδέν, ὦ Τιμόλαε· οὐδὲ γὰρ ἀσφαλὲσ ἐναντιοῦσθαι ἀνδρὶ πτηνῷ καὶ ὑπὲρ μυρίουσ τὴν ἰσχύν, πλὴν ἀλλὰ ἐκεῖνο ἐρήσομαί σε, εἴ τινα ἄλλον εἶδεσ ἐν τοσούτοισ ἔθνεσιν, ὅσα ὑπερέπτησ, γέροντα ἤδη ἄνδρα οὕτω παρακεκινηκότα τὴν γνώμην, ἐπὶ δακτυλίου μικροῦ ὀχούμενον, ὄρη ὅλα κινεῖν ἄκρῳ τῷ δακτύλῳ δυνάμενον, ἐπέραστον πᾶσι, καὶ ταῦτα φαλακρὸν ὄντα καὶ τὴν ῥῖνα σιμόν; ἀτὰρ εἰπέ μοι καὶ τόδε, τί δή ποτε οὐχ εἷσ δακτύλιοσ ἅπαντα ταῦτα δύναταί σοι, ἀλλὰ τοσούτουσ περιημμένοσ βαδιῇ τὴν ἀριστερὰν πεφορτισμένοσ κατὰ δάκτυλον ἕνα; μᾶλλον δὲ ὑπερπαίει ὁ ἀριθμόσ, καὶ δεήσει καὶ τὴν δεξιὰν συνεπιλαβεῖν. καίτοι ἑνὸσ τοῦ ἀναγκαιοτάτου προσδεῖ, ὃσ περιθέμενόν σε παύσει μωραίνοντα τὴν πολλὴν ταύτην κόρυζαν ἀποξύσασ. ἢ τοῦτο μὲν καὶ ὁ ἐλλέβοροσ ἱκανὸσ ποιῆσαι ζωρότεροσ ποθείσ;