Lucian, Λυκῖνοσ, Τιμόλαοσ, Σάμιπποσ, Ἀδείμαντος 34:

Μὴ φθόνει, ὦ Λυκῖνε, ἀλλ̓ ἐπειδὰν εἰσ σὲ παρέλθῃ ἡ εὐχή, τὴν Πάρνηθα ἐκείνην, εἰ θέλεισ, ὅλην χρυσῆν ποιήσασ ἔχε, κἀγὼ σιωπήσομαί σοι. Ἀλλ̓ ὑπὲρ ἀσφαλείασ τοῦτο ἔγωγε τῆσ σῆσ ἐποιησάμην, ὡσ μὴ ἀπολέσθαι ἅπαντασ μετὰ τοῦ χρυσίου· καὶ τὰ μὲν ἡμέτερα μέτρια, τὸ μειράκιον δὲ τὸ ὡραῖον ἀποπνιγήσεται ἄθλιον νεῖν οὐκ ἐπιστάμενον. Θάρρει, ὦ Λυκῖνε· οἱ δελφῖνεσ γὰρ αὐτὸ ὑποδύντεσ ἐξοίσουσιν ἐπὶ τὴν γῆν. ἢ νομίζεισ κιθαρῳδὸν μέν τινα σωθῆναι παῤ αὐτῶν καὶ ἀπολαβεῖν τὸν μισθὸν ἀντὶ τῆσ ᾠδῆσ καὶ νεκρόν τι ἄλλο παιδίον ἐσ τὸν Ἰσθμὸν ἐπὶ δελφῖνοσ ὁμοίωσ προκομισθῆναι, τὸν δὲ Ἀδειμάντου οἰκέτην τὸν νεώνητοι ἀπορήσειν δελφῖνοσ ἐρωτικοῦ; Καὶ σὺ γάρ, Τιμόλαε, μιμῇ Λυκῖνον καὶ ἐπιμετρεῖσ τῶν σκωμμάτων, καὶ ταῦτα εἰσηγητὴσ αὐτὸσ γενόμενοσ;