헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ναϝιγιύ

(루키아노스, Λυκῖνοσ, Τιμόλαοσ, Σάμιπποσ, Ἀδείμαντος)

Οὐκ ἐγὼ ̓λέγον ὅτι θᾶττον τοὺσ γῦπασ ἑώλοσ νεκρὸσ ἐν φανερῷ κείμενοσ ἢ θέαμά τι τῶν παραδόξων Τιμόλαον διαλάθοι, κἂν εἰσ Κόρινθον δέοι ἀπνευστὶ θέοντα ἀπιέναι διὰ τοῦτο; οὕτω φιλοθεάμων σύ γε καὶ ἀόκνοσ τὰ τοιαῦτα. Τί γὰρ ἔδει καὶ ποιεῖν, ὦ Λυκῖνε, σχολὴν ἄγοντα πυθόμενον οὕτωσ ὑπερμεγέθη ναῦν καὶ πέρα τοῦ μέτρου ἐσ τὸν Πειραιᾶ καταπεπλευκέναι μίαν τῶν ἀπ̓ Αἰγύπτου εἰσ Ἰταλίαν σιταγωγῶν; οἶμαι δὲ καὶ σφώ, σέ τε καὶ Σάμιππον τουτονί, μὴ κατ̓ ἄλλο τι ἐξ ἄστεοσ ἥκειν ἢ ὀψομένουσ τὸ πλοῖον. Νὴ Δία, καὶ Ἀδείμαντοσ ὁ Μυρρινούσιοσ εἵπετο μεθ̓ ἡμῶν, ἀλλ̓ οὐκ οἶδ̓ ὅπου νῦν ἐκεῖνόσ ἐστιν ἀποπλανηθεὶσ ἐν τῷ πλήθει τῶν θεατῶν· ἄχρι μὲν γὰρ τῆσ νεὼσ ἅμα ἤλθομεν καὶ ἀνιόντεσ ἐσ αὐτὴν σὺ μέν, οἶμαι, Σάμιππε, προῄεισ, μετὰ σὲ δὲ ὁ Ἀδείμαντοσ ἦν, εἶτ̓ ἐγὼ μετ̓ ἐκεῖνον ἐχόμενοσ αὐτοῦ ἀμφοτέραισ, καί με διὰ τῆσ ἀποβάθρασ ὅλησ παρέπεμψε χειραγωγῶν ὑποδεδεμένον ἀνυπόδητοσ αὐτὸσ ὤν, τὸ ἀπὸ τούτου δὲ οὐκέτι αὐτὸν εἶδον οὔτε ἔνδον οὔτε ἐπεὶ κατεληλύθαμεν. Οἶσθα, ὦ Λυκῖνε, ὅπου ἡμᾶσ ἀπέλιπεν;

ὁπότε, οἶμαι, τὸ ὡραῖον ἐκεῖνο μειράκιον ἐκ τῆσ θαλάμησ προῆλθε τὸ τὴν καθαρὰν ὀθόνην ἐνδεδυκόσ, ἀναδεδεμένον εἰσ τοὐπίσω τὴν κόμην ἐπ̓ ἀμφότερα τοῦ μετώπου ἀπηγμένην. εἰ τοίνυν ἐγὼ Ἀδείμαντον οἶδα, οἶμαι, γλαφυρὸν οὕτω θέαμα ἐκεῖνοσ ἰδὼν μακρὰ χαίρειν φράσασ τῷ Αἰγυπτίῳ ναυπηγῷ περιηγουμένῳ το πλοῖον παρέστηκε δακρύων, ὥσπερ εἰώθε· ταχύδακρυσ γὰρ ὁ ἀνὴρ ἐσ τὰ ἐρωτικά. Καὶ μὴν οὐ πάνυ καλόσ, ὦ Σάμιππε, ὁ μειρακίσκοσ ἔδοξέ μοι, ὡσ ἂν καὶ Ἀδείμαντον ἐκπλῆξαι, ᾧ τοσοῦτοι Ἀθήνησι καλοὶ ἕπονται, πάντεσ ἐλεύθεροι, στωμύλοι τὸ φθέγμα, παλαίστρασ ἀποπνέοντεσ, οἷσ καὶ παραδακρῦσαι οὐκ ἀγεννέσ· καὶ πρόχειλόσ ἐστι καὶ λεπτὸσ ἄγαν τοῖν σκελοῖν, καὶ ἐφθέγγετο ἐπισεσυρμένον τι καὶ συνεχὲσ καὶ ἐπίτροχον, Ἑλληνιστὶ μέν, ἐσ τὸ πάτριον δὲ τῷ ψόφῳ καὶ τῷ τῆσ φωνῆσ τόνῳ, ἡ κόμη δὲ καὶ ἐσ τοὐπίσω ὁ πλόκαμοσ συνεσπειραμένοσ οὐκ ἐλεύθερον αὐτόν φησιν εἶναι.

Τοῦτο μὲν εὐγενείασ, ὦ Λυκῖνε, σημεῖόν ἐστιν Αἰγυπτίασ ἡ κόμη·

ἅπαντεσ γὰρ αὐτὴν οἱ ἐλεύθεροι παῖδεσ ἀναπλέκονται ἔστε πρὸσ τὸ ἐφηβικόν, ἔμπαλιν ἢ οἱ πρόγονοι ἡμῶν, οἷσ ἐδόκει καλὸν εἶναι κομᾶν τοὺσ γέροντασ ἀναδουμένουσ κρωβύλον ὑπὸ τέττιγι χρυσῷ ἀνειλημμένον. Εὖ γε, ὦ Τιμόλαε, ὅτι ἡμᾶσ ἀναμιμνήσκεισ τῶν Θουκυδίδου συγγραμμάτων, ἃ ἐν τῷ προοιμίῳ περὶ τῆσ ἀρχαίασ ἡμῶν τρυφῆσ εἶπεν ἐν τοῖσ Ιὤσιν, ὁπότε οἱ τότε συναπῳκίσθησαν. Ἀτάρ, ὦ Σάμιππε, νῦν ἀνεμνήσθην, ὁπόθεν ἡμῶν ἀπελείφθη Ἀδείμαντοσ, ὅτε παρὰ τὸν ἱστὸν ἐπὶ πολὺ ἔστημεν ἀναβλέποντεσ, ἀριθμοῦντεσ τῶν βυρσῶν τὰσ ἐπιβολὰσ καὶ θαυμάζοντεσ ἀνιόντα τὸν ναύτην διὰ τῶν κάλων, εἶτα ἐπὶ τῆσ κεραίασ ἄνω ἀσφαλῶσ διαθέοντα τῶν κεροιάκων ἐπειλημμένον.

Εὖ λέγεισ. τί δ̓ οὖν χρὴ ποιεῖν ἡμᾶσ ἐνταῦθα; καραδοκεῖν αὐτόν, ἢ ἐθέλεισ ἐγὼ αὖθισ ἐπάνειμι ἐσ τὸ πλοῖον; Μηδαμῶσ, ἀλλὰ προϊώμεν· εἰκὸσ γὰρ ἤδη παρεληλυθέναι ἐκεῖνον ἀποσοβοῦντα ἐσ τὸ ἄστυ, ἐπεὶ μηκέθ̓ ἡμᾶσ εὑρεῖν ἐδύνατο· εἰ δὲ μή, ἀλλ̓ οἶδε τὴν ὁδὸν Ἀδείμαντοσ, καὶ δέοσ οὐδὲν μὴ ἀπολειφθεὶσ ἡμῶν ἀποβουκοληθῇ. Ὁρᾶτε, μὴ σκαιὸν ᾖ φίλον ἀπολιπόντασ αὐτοὺσ ἀπιέναι. βαδίζωμεν δ̓ ὅμωσ, εἰ καὶ Σαμίππῳ τοῦτο δοκεῖ. Καὶ μάλα δοκεῖ, ἤν πωσ ἀνεῳγυῖαν ἔτι τὴν παλαίστραν καταλάβωμεν.

ἀλλὰ μεταξὺ λόγων, ἡλίκη ναῦσ, εἴκοσι καὶ ἑκατὸν πήχεων ἔλεγε τὸ μῆκοσ ὁ ναυπηγόσ, εὖροσ δὲ ὑπὲρ τὸ τέταρτον μάλιστα τούτου, καὶ ἀπὸ τοῦ καταστρώματοσ ἐσ τὸν πυθμένα, ᾗ βαθύτατον κατὰ τὸν ἄντλον, ἐννέα πρὸσ τοῖσ εἴκοσι.

τὰ δ̓ ἄλλα ἡλίκοσ μὲν ὁ ἱστόσ, ὅσην δὲ ἀνέχει τὴν κεραίαν, οἱῴ καὶ προτόνῳ κέχρηται καὶ συνέχεται, ὡσ δὲ ἡ πρύμνα μὲν ἐπανέστηκεν ἠρέμα καμπύλη χρυσοῦν χηνίσκον ἐπικειμένη, καταντικρὺ δὲ ἀνάλογον ἡ πρῷρα ὑπερβέβηκεν ἐσ τὸ πρόσω ἀπομηκυνομένη, τὴν ἐπώνυμον τῆσ νεὼσ θεὸν ἔχουσα τὴν Ἶσιν ἑκατέρωθεν· αἱ γραφαὶ καὶ τοῦ ἱστίου τὸ παράσειον πυραυγέσ, πρὸ τούτων αἱ ἄγκυραι καὶ στροφεῖα καὶ περιαγωγεῖσ καὶ αἱ κατὰ τὴν πρύμναν οἰκήσεισ θαυμάσια πάντα μοι ἔδοξε.

καὶ τὸ τῶν ναυτῶν πλῆθοσ στρατοπέδῳ ἄν τισ εἰκάσειεν.

ἐλέγετο δὲ καὶ τοσοῦτον ἄγειν σῖτον, ὡσ ἱκανὸν εἶναι πᾶσι τοῖσ ἐν τῇ Ἀττικῇ ἐνιαύσιον πρὸσ τροφήν. κἀκεῖνα πάντα μικρόσ τισ ἀνθρωπίσκοσ γέρων ἤδη ἔσωζεν ὑπὸ λεπτῇ κάμακι τὰ τηλικαῦτα πηδάλια περιστρέφων· ἐδείχθη γάρ μοι ἀναφαλαντίασ τισ, οὖλοσ, Ἥρων, οἶμαι, τοὔνομα. Θαυμάσιοσ τὴν τέχνην, ὡσ ἔφασκον οἱ ἐμπλέοντεσ, καὶ τὰ θαλάττια σοφὸσ ὑπὲρ τὸν Πρωτέα. ἠκούσατε δὲ ὅπωσ δεῦρο κατήγαγε τὸ πλοῖον, οἱᾶ ἔπαθον πλέοντεσ ἢ ὡσ ὁ ἀστὴρ αὐτοὺσ ἔσωσεν;

Οὔκ, ὦ Τιμόλαε, ἀλλὰ νῦν ἡδέωσ ἂν ἀκούσαιμεν. Ὁ ναύκληροσ αὐτὸσ διηγεῖτό μοι, χρηστὸσ ἀνὴρ καὶ προσομιλῆσαι δεξιόσ. ἔφη δὲ ἀπὸ τῆσ Φάρου ἀπάραντασ οὐ πάνυ βιαίῳ πνεύματι ἑβδομαίουσ ἰδεῖν τὸν Ἀκάμαντα, εἶτα ζεφύρου ἀντιπνεύσαντοσ ἀπενεχθῆναι πλαγίουσ ἄχρι Σιδῶνοσ, ἐκεῖθεν δὲ χειμῶνι μεγάλῳ περιπεσόντασ δεκάτῃ ἐπὶ Χελιδονέασ διὰ τοῦ Αὐλῶνοσ ἐλθεῖν, ἔνθα δὴ παρὰ μικρὸν ὑποβρυχίουσ δῦναι ἅπαντασ. οἶδα δέ ποτε καὶ αὐτὸσ παραπλεύσασ Χελιδονέασ ἡλίκον ἐν τῷ τόπῳ ἀνίσταται τὸ κῦμα, καὶ μάλιστα περὶ τὸν λίβα, ὁπόταν ἐπιλάβῃ καὶ τοῦ νότου·

γὰρ δὴ συμβαίνει μερίζεσθαι τὸ Παμφύλιον ἀπὸ τῆσ Λυκιακῆσ θαλάττησ, καὶ ὁ κλύδων ἅτε ἀπὸ πολλῶν ῥευμάτων περὶ τῷ ἀκρωτηρίῳ σχιζόμενοσ ‐ ἀπόξυροι δέ εἰσι πέτραι καὶ ὀξεῖαι παραθηγόμεναι τῷ κλύσματι ‐ καὶ φοβερωτάτην ποιεῖ τὴν κυματωγὴν καὶ τὸν ἦχον μέγαν, καὶ τὸ κῦμα πολλάκισ αὐτῷ ἰσομέγεθεσ τῷ σκοπέλῳ.

τοιαῦτα καὶ σφᾶσ καταλαβεῖν ἔφασκεν ὁ ναύκληροσ ἔτι καὶ νυκτὸσ οὔσησ καὶ ζόφου ἀκριβοῦσ·

ἀλλὰ πρὸσ τὴν οἰμωγὴν αὐτῶν ἐπικλασθέντασ τοὺσ θεοὺσ πῦρ τε ἀναδεῖξαι ἀπὸ τῆσ Λυκίασ, ὡσ γνωρίσαι τὸν τόπον ἐκεῖνον, καί τινα λαμπρὸν ἀστέρα Διοσκούρων τὸν ἕτερον ἐπικαθίσαι τῷ καρχησίῳ καὶ κατευθῦναι τὴν ναῦν ἐπὶ τὰ λαιὰ ἐσ τὸ πέλαγοσ ἤδη τῷ κρημνῷ προσφερομένην· τοὐντεῦθεν δὲ ἅπαξ τῆσ ὀρθῆσ ἐκπεσόντασ διὰ τοῦ Αἰγαίου πλεύσαντασ ἑβδομηκοστῇ ἀπ̓ Αἰγύπτου ἡμέρᾳ πρὸσ ἀντίουσ τοὺσ ἐτησίασ πλαγιάζοντασ ἐσ Πειραιᾶ χθὲσ καθορμίσασθαι τοσοῦτον ἀποσυρέντασ ἐσ τὸ κάτω, οὓσ ἔδει τὴν Κρήτην δεξιὰν λαβόντασ ὑπὲρ τὴν Μαλέαν πλεύσαντασ ἤδη εἶναι ἐν Ἰταλίᾳ. τῆσ ὁδοῦ.

ἀλλὰ τί τοῦτο;

οὐκ Ἀδείμαντοσ ἐκεῖνόσ ἐστι; Πάνυ μὲν οὖν, Ἀδείμαντοσ αὐτόσ. ἐμβοήσωμεν οὖν. Ἀδείμαντε, σέ φημι τὸν Μυρρινούσιον τὸν Στρομβίχου. δυεῖν θάτερον, ἢ δυσχεραίνει καθ̓ ἡμῶν ἢ ἐκκεκώφωται· Ἀδείμαντοσ γάρ, οὐκ ἄλλοσ τίσ ἐστι. Πάνυ ἤδη σαφῶσ ὁρῶ, καὶ θοἰμάτιον αὐτοῦ καὶ τὸ βάδισμα ἐκείνου, καὶ ἐν χρῷ ἡ κουρά. ἐπιτείνωμεν δὲ ὅμωσ τὸν περίπατον, ὡσ καταλάβωμεν αὐτόν. ἢν μὴ τοῦ ἱματίου σε λαβόμενοι ἐπιστρέψωμεν, ὦ Ἀδείμαντε, οὐχ ὑπακούσει ἡμῖν βοῶσιν, ἀλλὰ καὶ φροντίζοντι ἐοίκασ ἐπὶ συννοίασ τινὸσ οὐ μικρὸν οὐδὲ εὐκαταφρόνητον πρᾶγμα, ὡσ δοκεῖσ, ἀνακυκλῶν.

Οὐδέν, ὦ Λυκῖνε, χαλεπόν, ἀλλά με κενή τισ ἔννοια μεταξὺ βαδίζοντα ὑπελθοῦσα παρακοῦσαι ὑμῶν ἐποίησεν ἀτενὲσ πρὸσ αὐτὴν ἅπαντι τῷ λογισμῷ ἀποβλέποντα. Τίσ αὕτη; μὴ γὰρ ὀκνήσῃσ εἰπεῖν, εἰ μή τίσ ἐστι τῶν πάνυ ἀπορρήτων. καίτοι ἐτελέσθημεν, ὡσ οἶσθα, καὶ στέγειν μεμαθήκαμεν. Ἀλλ̓ αἰσχύνομαι ἔγωγε εἰπεῖν πρὸσ ὑμᾶσ· οὕτω γὰρ μειρακιῶδεσ ὑμῖν δόξει τὸ φρόντισμα. Μῶν ἐρωτικόν ἐστιν;

οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τοῦτο ἀμυήτοισ ἡμῖν ἐξαγορεύσεισ, ἀλλὰ ὑπὸ λαμπρᾷ τῇ δαδὶ καὶ αὐτοῖσ τετελεσμένοισ. Οὐδέν, ὦ θαυμάσιε, τοιοῦτον, ἀλλα τινα πλοῦτον ἐμαυτῷ ἀνεπλαττόμην, ἣν κενὴν μακαρίαν οἱ παλαιοὶ καλοῦσι, καί μοι ἐν ἀκμῇ τῆσ περιουσίασ καὶ τρυφῆσ ἐπέστητε.

Οὐκοῦν τὸ προχειρότατον τοῦτο, κοινὸσ Ἑρμᾶσ φασι, καὶ ἐσ μέσον κατατίθει φέρων τὸν πλοῦτον· ἄξιον γὰρ ἀπολαῦσαι τὸ μέροσ φίλουσ ὄντασ τῆσ Ἀδειμάντου τρυφῆσ. Ἀπελείφθην μὲν ὑμῶν εὐθὺσ ἐν τῇ πρώτῃ ἐσ τὴν ναῦν ἐπιβάσει, ἐπεὶ σέ, ὦ Λυκῖνε, κατέστησα ἐσ τὸ ἀσφαλέσ· περιμετροῦντοσ γάρ μου τῆσ ἀγκύρασ τὰ πάχοσ οὐκ οἶδα ὅπου ὑμεῖσ ἀπέστητε. ἰδὼν δὲ ὅμωσ τὰ πάντα ἠρόμην τινὰ τῶν ναυτῶν, ὁπόσην ἀποφέρει ἡ ναῦσ τῷ δεσπότῃ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ κατ̓ ἔτοσ ἕκαστον τὴν μισθοφορίαν.

ὁ δέ μοι, Δώδεκα, ἔφη, Ἀττικὰ τάλαντα, εἰ πρὸσ τοὐλάχιστόν τισ λογίζοιτο. τοὐντεῦθεν οὖν ἐπανιὼν ἐλογιζόμην, εἴ τισ θεῶν τὴν ναῦν ἄφνω ἐμὴν ποιήσειεν εἶναι, οἱο͂ν ἄν, ὡσ εὐδαίμονα βίον ἐπεβίωσα εὖ ποιῶν τοὺσ φίλουσ καὶ ἐπιπλέων ἐνίοτε μὲν αὐτόσ, ἐνίοτε δὲ οἰκέτασ ἐκπέμπων· εἶτα ἐκ τῶν δώδεκα ἐκείνων ταλάντων οἰκίαν τε ἤδη ᾠκοδομησάμην ἐν ἐπικαίρῳ μικρὸν ὑπὲρ τὴν Ποικίλην, τὴν παρὰ τὸν Ἰλισσὸν ἐκείνην τὴν πατρῴαν ἀφείσ, καὶ οἰκέτασ ὠνούμην καὶ ἐσθῆτασ καὶ ζεύγη καὶ ἵππουσ·

νυνὶ δὲ καὶ ἔπλεον ὑφ̓ ἁπάντων εὐδαιμονιζόμενοσ τῶν ἐπιβατῶν φοβερὸσ τοῖσ ναύταισ καὶ μονονουχὶ βασιλεὺσ νομιζόμενοσ. ἔτι δέ μοι τὰ κατὰ τὴν ναῦν εὐθετίζοντι καὶ ἐσ λιμένα πόρρωθεν ἀποβλέποντι ἐπιστάσ, ὦ Λυκῖνε, κατέδυσασ τὸν πλοῦτον καὶ ἀνέτρεψασ εὖ φερόμενον τὸ σκάφοσ οὐρίῳ τῆσ εὐχῆσ πνεύματι. Οὐκοῦν, ὦ γενναῖε, λαβόμενόσ μου ἄπαγε πρὸσ τὸν στρατηγὸν ὥσ τινα πειρατὴν ἢ καταποντιστήν, ὃσ τηλικοῦτον ναυάγιον εἴργασμαι, καὶ ταῦτα ἐν γῇ κατὰ τὴν ἐκ Πειραιῶσ ἐσ τὸ ἄστυ.

ἀλλὰ ὁρ́α ὅπωσ παραμυθήσομαί σου τὸ πταῖσμα· πέντε γάρ, εἰ βούλει, καλλίω καὶ μείζω τοῦ Αἰγυπτίου πλοίου ἤδη ἔχε, καὶ τὸ μέγιστον οὐδὲ καταδῦναι δυνάμενα, καὶ τάχα σοι πεντάκισ ἐξ Αἰγύπτου κατ̓ ἔτοσ ἕκαστον σιταγωγείτωσαν σιταγωγίαν, εἰ καί, ὦ ναυκλήρων ἄριστε, δῆλοσ εἶ ἀφόρητοσ ἡμῖν τότε γενησόμενοσ· ὃσ γὰρ ἔτι ἑνὸσ πλοίου τουτουὶ δεσπότησ ὢν παρήκουεσ βοώντων, εἰ πέντε κτήσαιο πρὸσ τούτῳ τριάρμενα πάντα καὶ ἀνώλεθρα, οὐδὲ ὄψει δηλαδὴ τοὺσ φίλουσ. Πειραιεῖ καθεδούμεθα τοὺσ ἐξ Αἰγύπτου ἢ Ἰταλίασ καταπλέοντασ ἀνακρίνοντεσ, εἴ που τὸ μέγα Ἀδειμάντου πλοῖον τὴν Ἶσίν τισ εἶδεν.

Ὁρᾷσ;

διὰ τοῦτο ὤκνουν εἰπεῖν ἃ ἐνενόουν, εἰδὼσ ὅτι ἐν γέλωτι καὶ σκώμματι ποιήσεσθέ μου τὴν εὐχήν. ὥστε ἐπιστὰσ μικρόν, ἔστ̓ ἂν ὑμεῖσ προχωρήσητε, ἀποπλευσοῦμαι πάλιν ἐπὶ τῆσ νεώσ· πολὺ γὰρ ἄμεινον τοῖσ ναύταισ προσλαλεῖν ἢ ὑφ̓ ὑμῶν καταγελᾶσθαι. Μηδαμῶσ, ἐπεὶ συνεμβησόμεθά σοι καὶ αὐτοὶ ὑποστάντεσ. Ἀλλὰ ὑφαιρήσω τὴν ἀποβάθραν προεισελθών. Οὐκοῦν ἡμεῖσ γε προσνηξόμεθα ὑμῖν· μὴ γὰρ οἰού σοὶ μὲν εἶναι ῥᾴδιον τηλικαῦτα πλοῖα κτᾶσθαι μήτε πριαμένῳ μήτε ναυπηγησαμένῳ, ἡμεῖσ δὲ οὐκ αἰτήσομεν παρὰ τῶν θεῶν ἐπὶ πολλοὺσ σταδίουσ ἀκμῆτεσ δύνασθαι νεῖν; καίτοι πρῴην καὶ ἐσ Αἴγιναν ἐπὶ τὴν τῆσ Ἐνοδίασ τελετὴν οἶσθα ἐν ἡλίκῳ σκαφιδίῳ πάντεσ ἅμα οἱ φίλοι τεττάρων ἕκαστοσ ὀβολῶν διεπλεύσαμεν, καὶ οὐδὲν ἐδυσχέραινεσ ἡμᾶσ συμπλέοντασ, νῦν δὲ ἀγανακτεῖσ, εἰ συνεμβησόμεθά σοι, καὶ τὴν ἀποβάθραν προεισελθὼν ἀφαιρεῖσ; ὑπερμαζᾷσ γάρ, ὦ Ἀδείμαντε, καὶ ἐσ τὸν κόλπον οὐ πτύεισ, οὐδὲ οἶσθα ὅστισ ὢν ναυκληρεῖσ. οὕτωσ ἐπῆρέ σε καὶ ἡ οἰκία ἐν καλῷ τῆσ πόλεωσ οἰκοδομηθεῖσα καὶ τῶν ἀκολούθων τὸ πλῆθοσ. ἀλλ̓ ὦγαθέ, πρὸσ τῆσ Ἴσιδοσ κἂν τὰ Νειλῶα ταῦτα ταρίχη τὰ λεπτὰ μέμνησο ἡμῖν ἄγειν ἀπ̓ Αἰγύπτου ἢ μύρον ἀπὸ τοῦ Κανώπου ἢ Ἶβιν ἐκ Μέμφιδοσ, εἰ δὲ ἡ ναῦσ ἐδύνατο, καὶ τῶν πυραμίδων μίαν.

Ἅλισ παιδιᾶσ, ὦ Λυκῖνε.

ὁρᾷσ, ὡσ ἐρυθριᾶν Ἀδείμαντον ἐποίησασ πολλῷ τῷ γέλωτι ἐπικλύσασ τὸ πλοῖον, ὡσ ὑπέραντλον εἶναι καὶ μηκέτι ἀντέχειν πρὸσ τὸ ἐπιρρέον; καὶ ἐπείπερ ἔτι πολὺ ἡμῖν τὸ λοιπόν ἐστι πρὸσ τὸ ἄστυ, διελόμενοι τετραχῆ τὴν ὁδὸν κατὰ τοὺσ ἐπιβάλλοντασ ἕκαστοσ σταδίουσ αἰτῶμεν ἅπερ ἂν δοκῇ παρὰ τῶν θεῶν· οὕτω γὰρ ἂν ἡμᾶσ ὅ τε κάματοσ λάθοι καὶ ἅμα εὐφρανούμεθα ὥσπερ ἡδίστῳ ὀνείρατι ἑκουσίῳ περιπεσόντεσ, ἐφ̓ ὅσον βουλόμεθα, εὖ ποιήσοντι ἡμᾶσ· παῤ αὐτῷ γὰρ ἑκάστῳ τὸ μέτρον τῆσ εὐχῆσ, καὶ οἱ θεοὶ πάντα ὑποκείσθωσαν παρέξοντεσ, εἰ καὶ τῇ φύσει ἀπίθανα ἔσται. τὸ δὲ μέγιστον, ἐπίδειξισ ἔσται τὸ πρᾶγμα ὅστισ ἂν ἄριστα χρήσαιτο τῷ πλούτῳ καὶ τῇ εὐχῇ· δηλώσει γὰρ οἱο͂σ ἂν καὶ πλουτήσασ ἐγένετο.

Καλῶσ, ὦ Τιμόλαε, καὶ πείθομαί σοι καὶ ὅταν ὁ καιρὸσ καλῇ, εὔξομαι ἅπερ ἂν δοκῇ.

εἰ μὲν γὰρ Ἀδείμαντοσ βούλεται, οὐδὲ ἐρωτᾶν οἶμαι, ὅσ γε δὴ ἐν τῇ νηῒ τὸν ἕτερον πόδα ἔχει. χρὴ δὲ καὶ Λυκίνῳ δοκεῖν. Ἀλλὰ πλουτῶμεν, εἰ τοῦτο ἄμεινον, μὴ καὶ βασκαίνειν ἐν ταῖσ κοιναῖσ εὐτυχίαισ δοκῶ. Τίσ δ̓ οὖν πρῶτοσ ἄρξεται; Σύ, ὦ Ἀδείμαντε, εἶτα μετὰ σὲ οὑτοσὶ Σάμιπποσ, εἶτα Τιμόλαοσ, ἐγὼ δὲ ὀλίγον ὅσον ἡμιστάδιον τὸ πρὸ τοῦ Διπύλου ἐπιλήψομαι τῇ εὐχῇ, καὶ τοῦτο ὡσ οἱο͂́ν τε παραδραμών. Οὐκοῦν ἐγὼ μὲν οὐδὲ νῦν ἀποστήσομαι τῆσ νεώσ, ἀλλ̓ ἐπείπερ ἔξεστιν, ἐπιμετρήσω τῇ εὐχῇ·

ὁ δὲ Ἑρμῆσ ὁ κερδῷοσ ἐπινευσάτω ἅπασιν. ἔστω γὰρ τὸ πλοῖον καὶ τὰ ἐν αὐτῷ πάντα ἐμὰ καὶ ὁ φόρτοσ οἱ ἔμποροι αἱ γυναῖκεσ οἱ ναῦται καὶ ἄλλο εἴ τι ἥδιστον κτημάτων ἁπάντων. Λέληθασ σεαυτὸν ἔχων ἐν τῇ νηΐ. Τὸν παῖδα φήσ, ὦ Σάμιππε, τὸν κομήτην. κἀκεῖνοσ οὖν ἔστω ἐμόσ. ὁπόσοσ δὲ ὁ πυρὸσ ἔνδον ἐστίν, οὗτοσ ὁ ἀριθμὸσ ἅπασ χρυσίον ἐπίσημον γενέσθω, τοσοῦτοι δαρεικοί. Τί τοῦτο, ὦ Ἀδείμαντε;

καταδύσεταί σοι τὸ πλοῖον, οὐ γὰρ ἴσον βάροσ πυροῦ καὶ ἰσαρίθμου χρυσοῦ. Μὴ φθόνει, ὦ Λυκῖνε, ἀλλ̓ ἐπειδὰν εἰσ σὲ παρέλθῃ ἡ εὐχή, τὴν Πάρνηθα ἐκείνην, εἰ θέλεισ, ὅλην χρυσῆν ποιήσασ ἔχε, κἀγὼ σιωπήσομαί σοι.

Ἀλλ̓ ὑπὲρ ἀσφαλείασ τοῦτο ἔγωγε τῆσ σῆσ ἐποιησάμην, ὡσ μὴ ἀπολέσθαι ἅπαντασ μετὰ τοῦ χρυσίου· καὶ τὰ μὲν ἡμέτερα μέτρια, τὸ μειράκιον δὲ τὸ ὡραῖον ἀποπνιγήσεται ἄθλιον νεῖν οὐκ ἐπιστάμενον. Θάρρει, ὦ Λυκῖνε· οἱ δελφῖνεσ γὰρ αὐτὸ ὑποδύντεσ ἐξοίσουσιν ἐπὶ τὴν γῆν. ἢ νομίζεισ κιθαρῳδὸν μέν τινα σωθῆναι παῤ αὐτῶν καὶ ἀπολαβεῖν τὸν μισθὸν ἀντὶ τῆσ ᾠδῆσ καὶ νεκρόν τι ἄλλο παιδίον ἐσ τὸν Ἰσθμὸν ἐπὶ δελφῖνοσ ὁμοίωσ προκομισθῆναι, τὸν δὲ Ἀδειμάντου οἰκέτην τὸν νεώνητοι ἀπορήσειν δελφῖνοσ ἐρωτικοῦ; Καὶ σὺ γάρ, Τιμόλαε, μιμῇ Λυκῖνον καὶ ἐπιμετρεῖσ τῶν σκωμμάτων, καὶ ταῦτα εἰσηγητὴσ αὐτὸσ γενόμενοσ; Ἄμεινον ἦν πιθανώτερον αὐτὸ ποιεῖν καί τινα θησαυρὸν ὑπὸ τῇ κλίνῃ ἀνευρεῖν, ὡσ μὴ πράγματα ἔχοισ ἐκ τοῦ πλοίου μετατιθεὶσ χρυσίον ἐσ τὸ ἄστυ.

Εὖ λέγεισ, καὶ ἀνορωρύχθω θησαυρὸσ ὑπὸ τὸν Ἑρμῆν τὸν λίθινον, ὅσ ἐστιν ἡμῖν ἐν τῇ αὐλῇ, μέδιμνοι χίλιοι χρυσίου ἐπισήμου. εὐθὺσ οὖν κατὰ τὸν Ἡσίοδον οἶκοσ τὸ πρῶτον, ὡσ ἂν ἐπισημότατα οἰκοίην, καὶ τὰ περὶ τὸ ἄστυ πάντα ὠνησάμην ἤδη πλὴν ὅσα Ἰσθμοῖ καὶ Πυθοῖ, καὶ ἐν Ἐλευσῖνι ὅσα ἐπὶ θαλάττῃ καὶ περὶ τὸν Ἰσθμὸν ὀλίγα τῶν ἀγώνων ἕνεκα, εἴ ποτε δὴ τὰ Ἴσθμια ἐπιδημήσαιμι, καὶ τὸ Σικυώνιον πεδίον, καὶ ὅλωσ εἴ πού τι συνηρεφὲσ ἢ ἔνυδρον ἢ εὔκαρπον ἐν τῇ Ἑλλάδι, πάντα ἐν ὀλίγῳ Ἀδειμάντου ἔστω. ὁ χρυσὸσ δὲ κοῖλοσ ἡμῖν ἐμφαγεῖν, τὰ δὲ ἐκπώματα οὐ κοῦφα ὡσ τὰ Ἐχεκράτουσ, ἀλλὰ διτάλαντον ἕκαστον τὴν ὁλκήν.

Εἶτα πῶσ ὁ οἰνοχόοσ ὀρέξει πλῆρεσ οὕτω βαρὺ ἔκπωμα;

ἢ σὺ δέξῃ παῤ αὐτοῦ ἀμογητὶ οὐ σκύφον, ἀλλὰ Σισύφειόν τι βάροσ ἀναδιδόντοσ; Ἄνθρωπε, μή μ̓ ἀνάλυε τὴν εὐχήν. ἐγὼ δὲ καὶ τραπέζασ ὅλασ χρυσᾶσ ποιήσομαι καὶ τὰσ κλίνασ χρυσᾶσ, εἰ δὲ μὴ σιωπήσῃ, καὶ τοὺσ διακόνουσ αὐτούσ. Ὅρα μόνον μὴ ὥσπερ τῷ Μίδᾳ καὶ ὁ ἄρτοσ σοι καὶ τὸ ποτὸν χρυσὸσ γένηται καὶ πλουτῶν ἄθλιοσ ἀπόλῃ λιμῷ διαφθαρεὶσ πολυτελεῖ. Τὰ σὰ ῥυθμιεῖσ πιθανώτερον, ὦ Λυκῖνε, μετ̓ ὀλίγον, ἐπειδὰν αὐτὸσ αἰτῇσ. ἐσθὴσ ἐπὶ τούτοισ ἁλουργὶσ καὶ ὁ βίοσ οἱο͂σ ἁβρότατοσ, ὕπνοσ ἐφ̓ ὅσον ἥδιστοσ, φίλων πρόσοδοι καὶ δεήσεισ καὶ τὸ ἅπαντασ ὑποπτήσσειν καὶ προσκυνεῖν, καὶ οἱ μὲν ἑώθεν πρὸσ ταῖσ θύραισ ἄνω καὶ κάτω περιπατήσουσιν, ἐν αὐτοῖσ δὲ καὶ Κλεαίνετοσ καὶ Δημόκριτοσ οἱ πάνυ, καὶ προσελθοῦσί γε αὐτοῖσ καὶ πρὸ τῶν ἄλλων εἰσδεχθῆναι ἀξιοῦσι θυρωροὶ ἑπτὰ ἐφεστῶτεσ, εὐμεγέθεισ βάρβαροι, προσαραξάτωσαν ἐσ τὸ μέτωπον εὐθὺ τὴν θύραν, οἱᾶ νῦν αὐτοὶ ποιοῦσιν.

ἐγὼ δέ, ὁπόταν δόξῃ, προκύψασ ὥσπερ ὁ ἥλιοσ ἐκείνων μεν οὐδὲ ἐπιβλέψομαι ἐνίουσ, εἰ δέ τισ πένησ, οἱο͂σ ἦν ἐγὼ πρὸ τοῦ θησαυροῦ, φιλοφρονήσομαι τοῦτον καὶ λουσάμενον ἥκειν κελεύσω τὴν ὡρ́αν ἐπὶ τὸ δεῖπνον.

οἱ δὲ ἀποπνιγήσονται οἱ πλούσιοι ὁρῶντεσ ὀχήματα, ἵππουσ καὶ παῖδασ ὡραίουσ ὅσον δισχιλίουσ, ἐξ ἁπάσησ ἡλικίασ ὅ τι περ τὸ ἀνθηρότατον. εἶτα δεῖπνα ἐπὶ χρυσοῦ ‐ εὐτελὴσ γὰρ ὁ ἄργυροσ καὶ οὐ κατ̓ ἐμέ ‐ τάριχοσ μὲν ἐξ Ἰβηρίασ, οἶνοσ δὲ ἐξ Ἰταλίασ, ἔλαιον δὲ ἐξ Ἰβηρίασ καὶ τοῦτο, μέλι δὲ ἡμέτερον τὸ ἄπυρον, καὶ ὄψα πανταχόθεν καὶ σύεσ καὶ λαγώσ, καὶ ὅσα πτηνά, ὄρνισ ἐκ Φάσιδοσ καὶ ταὼσ ἐξ Ἰνδίασ καὶ ἀλεκτρυὼν ὁ Νομαδικόσ·

οἱ δὲ σκευάζοντεσ ἕκαστα σοφισταί τινεσ περὶ πέμματα καὶ χυμοὺσ ἔχοντεσ. εἰ δέ τινι προπίοιμι σκύφον ἢ φιάλην αἰτήσασ, ὁ ἐκπιὼν ἀποφερέτω καὶ τὸ ἔκπωμα.

οἱ δὲ νῦν πλούσιοι πρὸσ ἐμὲ Ἶροι δηλαδὴ ἅπαντεσ, καὶ οὐκέτι το ἀργυροῦν πινάκιον ἢ τὸν σκύφον ἐπιδείξεται Διόνικοσ ἐν τῇ πομπῇ, καὶ μάλιστα ἐπειδὰν ὁρᾷ τοὺσ οἰκέτασ τοὺσ ἐμοὺσ ἀργύρῳ τοσούτῳ χρωμένουσ·

τῇ πόλει δὲ ταῦτα ἐξαίρετα παῤ ἐμοῦ ὑπῆρξεν ἄν, αἱ μὲν διανομαὶ κατὰ μῆνα ἕκαστον δραχμαὶ τῷ μὲν ἀστῷ ἑκατόν, τῷ δὲ μετοίκῳ ἥμισυ τούτων, θαυμάσια δὲ ἐσ κάλλοσ θέατρα καὶ βαλανεῖα, καὶ τὴν θάλατταν ἄχρι πρὸσ τὸ Δίπυλον ἥκειν κἀνταῦθά που λιμένα εἶναι ἐπαχθέντοσ ὀρύγματι μεγάλῳ τοῦ ὕδατοσ, ὡσ τὸ πλοῖόν μου πλησίον ὁρμεῖν καταφανὲσ ὂν ἐκ τοῦ Κεραμεικοῦ. τοῖσ φίλοισ δὲ ὑμῖν, Σαμίππῳ μὲν εἴκοσι μεδίμνουσ ἐπισήμου χρυσίου παραμετρῆσαι τὸν οἰκονόμον ἐκέλευσα ἄν, Τιμολάῳ δὲ πέντε χοίνικασ, Λυκίνῳ δὲ χοίνικα, ἀπομεμαγμένην καὶ ταύτην, ὅτι λάλοσ ἐστὶ καὶ ἐπισκώπτει μου τὴν εὐχήν.

τοῦτον ἐβουλόμην βιῶναι τὸν βίον πλουτῶν ἐσ ὑπερβολὴν καὶ τρυφῶν καὶ πάσαισ ἡδοναῖσ ἀφθόνωσ χρώμενοσ. εἴρηκα, καί μοι ὁ Ἑρμῆσ τελεσιουργήσειεν αὐτά.

Οἶσθα οὖν, ὦ Ἀδείμαντε, ὡσ πάνυ σοι ἀπὸ λεπτῆσ κρόκησ ὁ πᾶσ οὑτοσὶ πλοῦτοσ ἀπήρτηται, καὶ ἢν ἐκείνη ἀπορραγῇ, πάντα οἴχεται καὶ ἄνθρακέσ σοι ὁ θησαυρὸσ ἔσται;

Πῶσ λέγεισ, ὦ Λυκῖνε; Ὅτι, ὦ ἄριστε, ἄδηλον ὁπόσον χρόνον βιώσεισ πλουτῶν. τίσ γὰρ οἶδεν εἰ ἔτι σοι παρακειμένησ τῆσ χρυσῆσ τραπέζησ, πρὶν ἐπιβαλεῖν τὴν χεῖρα καὶ ἀπογεύσασθαι τοῦ ταὼ ἢ τοῦ Νομάδοσ ἀλεκτρυόνοσ, ἀποφυσήσασ τὸ ψυχίδιον ἄπει γυψὶ καὶ κόραξι πάντα ἐκεῖνα καταλιπών; ἢ ἐθέλεισ καταριθμήσομαί σοι τοὺσ μὲν αὐτίκα τοῦ πλούτου πρὶν ἀπολαῦσαι ἀποθανόντασ, ἐνίουσ δὲ καὶ ζῶντασ ἀποστερηθέντασ ὧν εἶχον ὑπό τινοσ βασκάνου πρὸσ τὰ τοιαῦτα δαίμονοσ; ἀκούεισ γάρ που τὸν Κροῖσον καὶ τὸν Πολυκράτην πολύ σου πλουσιωτέρουσ γενομένουσ ἐκπεσόντασ ἐν βραχεῖ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων. ἵνα δέ σοι καὶ τούτουσ ἀφῶ, τό γε ὑγιαίνειν ἐχέγγυον οἰεί σοι γενήσεσθαι καὶ βέβαιον;

ἢ οὐχ ὁρᾷσ πολλοὺσ τῶν πλουσίων κακοδαιμόνωσ διάγοντασ ὑπὸ τῶν ἀλγηδόνων, τοὺσ μὲν οὐδὲ βαδίζειν δυναμένουσ, ἐνίουσ δὲ τυφλοὺσ ἢ τῶν ἐντοσθιδίων τι ἀλγοῦντασ; ὅτι μὲν γὰρ οὐκ ἂν ἕλοιο πλουτῶν δὶσ τοσοῦτον πλοῦτον ὅμοια πάσχειν Φανομάχῳ τῷ πλουσίῳ καὶ θηλύνεσθαι ὡσ ἐκεῖνοσ εὖ οἶδα, κἂν μὴ εἴπῃσ.

ἐῶ λέγειν ὅσασ ἐπιβουλὰσ μετὰ τοῦ πλούτου καὶ λῃστὰσ καὶ φθόνον καὶ μῖσοσ παρὰ τῶν πολλῶν ὁρᾷσ οἱών σοι πραγμάτων αἴτιοσ ὁ θησαυρὸσ γίνεται; Αεἲ σύ μοι, ὦ Λυκῖνε, ὑπεναντίοσ· ὥστε οὐδὲ τὴν χοίνικα ἔτι λήψῃ ἐσ τέλοσ μου τῆσ εὐχῆσ ἐπηρεάζων. Τοῦτο μὲν ἤδη κατὰ τοὺσ πολλοὺσ τῶν πλουσίων ἀναδύῃ καὶ ἀνακαλεῖσ τὴν ὑπόσχεσιν. ἀλλὰ σὺ ἤδη ὁ Σάμιπποσ εὔχου. Ἐγὼ δὲ ‐ ἠπειρώτησ γάρ εἰμι, Ἀρκὰσ ἐκ Μαντινείασ, ὡσ ἴστε ‐ ναῦν μὲν οὐκ αἰτήσομαί μοι γενέσθαι, ἥν γε τοῖσ πολίταισ ἐπιδείξασθαι ἀδύνατον, οὐδὲ μικρολογήσομαι πρὸσ τοὺσ θεοὺσ θησαυρὸν αἰτῶν καὶ μεμετρημένον χρυσίον·

ἀλλὰ δύνανται γὰρ πάντα οἱ θεοί, καὶ τὰ μέγιστα εἶναι δοκοῦντα, καὶ ὁ νόμοσ τῆσ εὐχῆσ ὃν Τιμόλαοσ ἔθηκε φήσασ μηδὲν ὀκνεῖν αἰτεῖν, ὡσ ἐκείνων πρὸσ οὐδὲν ἀνανευόντων· μετ̓ οὐ πολὺ μύριοι, καὶ τὸ πᾶν εἰσ πέντε μυριάδασ τὸ ὁπλιτικόν, ἱππεῖσ δὲ ἀμφὶ τοὺσ πεντακισχιλίουσ.

ἐγὼ δὲ χειροτονητὸσ ὑφ̓ ἁπάντων προκριθεὶσ ἄρχων, ἄριστοσ εἶναι δόξασ ἀνθρώπων ἡγεῖσθαι καὶ πράγμασι χρῆσθαι·

ὡσ τοῦτό γε αὐτὸ ἤδη μείζονα εἶναι τῶν ἄλλων βασιλέων ἅτε ἀρετῇ προχειρισθέντα ὑπὸ τῆσ στρατιᾶσ ἄρχειν, οὐ κληρονόμον γενόμενον ἄλλου πονήσαντοσ ἐσ τὴν βασιλείαν· ἐπεὶ τῷ Ἀδειμάντου θησαυρῷ παραπλήσιον τὸ τοιοῦτο, καὶ τὸ πρᾶγμα οὐχ ὅμοιον ἡδύ, ὥσπερ ὅταν ἴδῃ τισ αὐτὸσ δἰ αὑτοῦ κτησάμενοσ τὴν δυναστείαν. Παπαῖ, ὦ Σάμιππε, οὐδὲν μικρόν, ἀλλὰ τὸ κεφάλαιον αὐτὸ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων σύ γε ᾔτησασ, ἄρχειν ἀσπίδοσ τοσαύτησ ἄριστοσ δὴ προκριθεὶσ ὑπὸ τῶν πεντακισμυρίων. τοιοῦτον ἡμῖν ἡ Μαντίνεια θαυμαστὸν βασιλέα καὶ στρατηγὸν ἐλελήθει ἀνατρέφουσα. πλὴν ἀλλὰ βασίλευε καὶ ἡγοῦ τῶν στρατιωτῶν καὶ διακόσμει τό τε ἱππικὸν καὶ τοὺσ ἀνέρασ τοὺσ ἀσπιδιώτασ· ἐθέλω γὰρ εἰδέναι οἷ βαδιεῖσθε τοσοῦτοι ὄντεσ ἐξ Ἀρκαδίασ ἢ ἐπὶ τίνασ ἀθλίουσ πρώτουσ ἀφίξεσθε. Ἄκουε, ὦ Λυκῖνε, μᾶλλον δέ, εἴ σοι φίλον, ἀκολούθει μεθ̓ ἡμῶν·

ἵππαρχον γάρ σε τῶν πεντακισχιλίων ἀποφανῶ. Ἀλλὰ τῆσ μὲν τιμῆσ, ὦ βασιλεῦ, χάριν οἶδά σοι καὶ ὑποκύψασ εἰσ τὸ Περσικὸν προσκυνῶ σε περιαγαγὼν εἰσ τοὐπίσω τὼ χεῖρε τιμῶν τὴν τιάραν ὀρθὴν οὖσαν καὶ τὸ διάδημα· σὺ δὲ τῶν ἐρρωμένων τούτων τινὰ ποίησον ἵππαρχον·

ἐγὼ γάρ σοι δεινῶσ ἄφιππόσ εἰμι καὶ οὐδὲ ὅλωσ ἐπέβην ἵππου ἐν τῷ πρὸ τοῦ χρόνῳ. δέδια τοίνυν μὴ τοῦ σαλπιγκτοῦ ἐποτρύνοντοσ καταπεσὼν ἔγωγε συμπατηθῶ ἐν τῇ τύρβῃ ὑπὸ τοσαύταισ ὁπλαῖσ, ἢ καὶ θυμοειδὴσ ὢν ὁ ἵπποσ ἐξενέγκῃ με τὸν χαλινὸν ἐνδακὼν ἐσ μέσουσ τοὺσ πολεμίουσ, ἢ δεήσει καταδεθῆναί με πρὸσ τὸ ἐφίππιον, εἰ μέλλω μενεῖν τε ἄνω καὶ ἕξεσθαι τοῦ χαλινοῦ. Ἐγώ σοι, ὦ Σάμιππε, ἡγήσομαι τῶν ἱππέων, Λυκῖνοσ δὲ τὸ δεξιὸν κέρασ ἐχέτω.

δίκαιοσ δ̓ ἂν εἰήν τυχεῖν παρὰ σοῦ τῶν μεγίστων τοσούτοισ σε μεδίμνοισ δωρησάμενοσ ἐπισήμου χρυσίου. Καὶ αὐτοὺσ ἐρώμεθα, ὦ Ἀδείμαντε, τοὺσ ἱππέασ, εἰ δέξονταί σε ἄρχοντα σφῶν γενέσθαι. ὅτῳ δοκεῖ, ὦ ἱππεῖσ, Ἀδείμαντον ἱππαρχεῖν, ἀνατεινάτω τὴν χεῖρα. Πάντεσ, ὡσ ὁρᾷσ, ὦ Σάμιππε, ἐχειροτόνησαν. Ἀλλὰ σὺ μὲν ἄρχε τῆσ ἵππου, Λυκῖνοσ δὲ ἐχέτω τὸ δεξιόν· οὑτοσὶ δὲ Τιμόλαοσ ἐπὶ τοῦ εὐωνύμου τετάξεται· ἐγὼ δὲ κατὰ μέσον, ὡσ νόμοσ βασιλεῦσι τῶν Περσῶν, ἐπειδὰν αὐτοὶ συμπαρῶσι. προϊώμεν δὲ ἤδη τὴν ἐπὶ Κορίνθου διὰ τῆσ ὀρεινῆσ ἐπευξάμενοι τῷ βασιλείῳ Διί·

κἀπειδὰν τἀν τῇ Ἑλλάδι πάντα ἤδη χειρωσώμεθα ‐ οὐδεὶσ γὰρ ὁ ἐναντιωθησόμενοσ ἡμῖν τα ὅπλα τοσούτοισ οὖσιν, ἀλλ̓ ἀκονιτὶ κρατοῦμεν ‐ ἐπιβάντεσ επὶ τὰσ τριήρεισ καὶ τοὺσ ἵππουσ ἐσ τὰσ ἱππαγωγοὺσ ἐμβιβάσαντεσ ‐ παρεσκεύασται δ̓ ἐν Κεγχρεαῖσ καὶ σῖτοσ ἱκανὸσ καὶ τὰ πλοῖα διαρκῆ καὶ τὰ ἄλλα πάντα ‐ διαβάλλωμεν τὸν Αἰγαῖον εἰσ τὴν Ιὠνίαν, εἶτα ἐκεῖ τῇ Ἀρτέμιδι θύσαντεσ καὶ τὰσ πόλεισ ἀτειχίστουσ λαβόντεσ ῥᾳδίωσ ἄρχοντασ ἀπολιπόντεσ προχωρῶμεν ἐπὶ Συρίασ διὰ Καρίασ, εἶτα Λυκίασ καὶ Παμφυλίασ καὶ Πισιδῶν καὶ τῆσ παραλίου καὶ ὀρεινῆσ Κιλικίασ, ἄχρι ἂν ἐπὶ τὸν Εὐφράτην ἀφικώμεθα.

Ἐμέ, ὦ βασιλεῦ, εἰ δοκεῖ, σατράπην τῆσ Ἑλλάδοσ κατάλιπε·

δειλὸσ γάρ εἰμι καὶ τῶν οἴκοι πολὺ ἀπελθεῖν οὐκ ἂν ἡδέωσ ὑπομείναιμι· σὺ δὲ ἐοίκασ ἐπὶ Ἀρμενίουσ καὶ Παρθυαίουσ ἐλάσειν μάχιμα φῦλα καὶ τὴν τοξικὴν εὔστοχα. ὥστε ἄλλῳ παραδοὺσ τὸ δεξιὸν ἐμὲ Ἀντίπατρόν τινα ἐπὶ τῆσ Ἑλλάδοσ ἐάσον, μή με καὶ διαπείρῃ τισ οἰστῷ ἄθλιον βαλὼν ἐσ τὰ γυμνὰ περὶ Σοῦσα ἢ Βάκτρα ἡγούμενόν σοι τῆσ φάλαγγοσ. Ἀποδιδράσκεισ, ὦ Λυκῖνε, τὸν κατάλογον δειλὸσ ὤν. ὁ δὲ νόμοσ ἀποτετμῆσθαι τὴν κεφαλήν, εἴ τισ λιπὼν φαίνοιτο τὴν τάξιν. ἀλλ̓ ἐπεὶ κατὰ τὸν Εὐφράτην ἤδη ἐσμὲν καὶ ὁ ποταμὸσ ἔζευκται καὶ κατόπιν ὁπόσα διεληλύθαμεν ἀσφαλῶσ ἔχει καὶ πάντα ὕπαρχοι κατέχουσιν ὑπ̓ ἐμοῦ ἑκάστῳ ἔθνει ἐπεισαχθέντεσ, οἱ δὲ καὶ ἀπίασι τὴν Φοινίκην ἡμῖν ἐν τοσούτῳ καὶ τὴν Παλαιστίνην εἶτα καὶ τὴν Αἴγυπτον προσαξόμενοι, σὺ πρῶτοσ, ὦ Λυκῖνε, διάβαινε τὸ δεξιὸν ἄγων, εἶτα ἐγὼ καὶ μετ̓ ἐμὲ ὁ Τιμόλαοσ·

ἐπὶ πᾶσι δὲ τὸ ἱππικὸν ἄγε σύ, ὦ Ἀδείμαντε. καὶ διὰ μὲν τῆσ Μεσοποταμίασ οὐδεὶσ ἀπήντηκεν ἡμῖν πολέμιοσ ἀλλὰ ἑκόντεσ αὑτούσ τε καὶ τὰσ ἀκροπόλεισ ἅνθρωποι ἐνεχείρισαν, καὶ ἐπὶ Βαβυλῶνα ἐλθόντεσ ἀπροσδόκητοι παρήλθομεν εἰσ τὸ εἴσω τῶν τειχῶν καὶ ἔχομεν τὴν πόλιν·

ὁ βασιλεὺσ δὲ περὶ Κτησιφῶντα διατρίβων ἤκουσε τὴν ἔφοδον, εἶτα εἰσ Σελεύκειαν παρελθὼν παρασκευάζεται ἱππέασ τε ὅτι πλείστουσ μεταπεμπόμενοσ καὶ τοξότασ καὶ σφενδονήτασ. ἀπαγγέλλουσι δ̓ οὖν οἱ σκοποὶ ἀμφὶ τὰσ ἑκατὸν ἤδη μυριάδασ τοῦ μαχίμου συνειλέχθαι καὶ τούτων εἴκοσιν ἱπποτοξότασ, καίτοι οὔπω ὁ Ἀρμένιοσ πάρεστιν οὔτε οἱ κατὰ τὴν Κασπίαν θάλατταν οἰκοῦντεσ οὔτε οἱ ἀπὸ Βάκτρων, ἀλλ̓ ἐκ τῶν πλησίον καὶ προαστείων τῆσ ἀρχῆσ· οὕτω ῥᾳδίωσ τοσαύτασ μυριάδασ κατέλεξε. καιρὸσ οὖν ἤδη σκοπεῖν ἡμᾶσ ὅ τι χρὴ ποιεῖν.

Ἀλλ̓ ἐγὼ μέν φημι δεῖν ὑμᾶσ τὸ πεζὸν ἀπιέναι τὴν ἐπὶ Κτησιφῶντοσ, ἡμᾶσ δὲ τὸ ἱππικὸν αὐτοῦ μένειν τὴν Βαβυλῶνα διαφυλάξοντασ.

Ἀποδειλιᾷσ καὶ σύ, ὦ Ἀδείμαντε, πλησίον τοῦ κινδύνου γενόμενοσ; σοὶ δὲ τί δοκεῖ, ὦ Τιμόλαε; Ἁπάσῃ τῇ στρατιᾷ βαδίζειν ἐπὶ τοὺσ πολεμίουσ, μηδὲ περιμένειν ἔστ̓ ἂν ἄμεινον παρασκευάσωνται πανταχόθεν τῶν συμμάχων προσγενομένων, ἀλλ̓ ἑώσ ἔτι καθ̓ ὁδόν εἰσιν οἱ πολέμιοι, ἐπιχειρῶμεν αὐτοῖσ. Εὖ λέγεισ. σὺ δὲ τί, ὦ Λυκῖνε, δοκιμάζεισ; Ἐγώ σοι φράσω· ἐπειδὴ κεκμήκαμεν συντόνωσ ὁδεύοντεσ, ὁπότε κατῄειμεν ἑώθεν ἐσ τὸν Πειραιᾶ, καὶ νῦν ἤδη τριάκοντά που σταδίουσ προκεχωρήκαμεν καὶ ὁ ἥλιοσ πολύσ, κατὰ μεσημβρίαν γὰρ ἤδη μάλιστα, ἐνταῦθά που ἐπὶ τὰσ ἐλαίασ ἐπὶ τῆσ ἀνατετραμμένησ στήλησ καθίσαντασ ἀναπαύσασθαι, εἶτα οὕτωσ ἀναστάντασ ἀνύειν τὸ λοιπὸν ἐσ τὸ ἄστυ. Ἔτι γὰρ Ἀθήνησιν, ὦ μακάριε, εἶναι δοκεῖσ, ὃσ ἀμφὶ Βαβυλῶνα ἐν τῷ πεδίῳ πρὸ τῶν τειχῶν ἐν τοσούτοισ στρατιώταισ κάθησαι περὶ τοῦ πολέμου διασκοπούμενοσ; Εὖ γε ὑπέμνησασ. ἐγὼ δὲ νήφειν ᾤμην καὶ οὐ παραποφανεῖσθαι τὴν γνώμην. Πρόσιμεν δή, εἴ σοι δοκεῖ.

καὶ ὅπωσ ἄνδρεσ ἀγαθοὶ ἐν τοῖσ κινδύνοισ ἔσεσθε μηδὲ προδώσετε τὸ πάτριον φρόνημα· ἤδη γάρ που καὶ οἱ πολέμιοι ἐπιλαμβάνουσιν.

ὥστε τὸ μὲν σύνθημα ἔστω Ἐνυάλιοσ· ὑμεῖσ δὲ ἐπειδὰν σημάνῃ ὁ σαλπιγκτήσ, ἀλαλάξαντεσ καὶ τὰ δόρατα κρούσαντεσ πρὸσ τὰσ ἀσπίδασ ἐπείγεσθε συμμῖξαι τοῖσ ἐναντίοισ καὶ ἐντὸσ γενέσθαι τῶν τοξευμάτων, ὡσ μηδὲ πληγὰσ λαμβάνωμεν ἀκροβολίζεσθαι αὐτοῖσ διδόντεσ· καὶ ἐπειδὴ ἐσ χεῖρασ ἤδη συνεληλύθαμεν, τὸ μὲν εὐώνυμον καὶ ὁ Τιμόλαοσ ἐτρέψαντο τοὺσ καθ̓ αὑτοὺσ Μήδουσ ὄντασ, τὸ δὲ κατ̓ ἐμὲ ἰσόπαλον ἔτι, Πέρσαι γάρ εἰσι καὶ ὁ βασιλεὺσ ἐν αὐτοῖσ· ἡ δὲ ἵπποσ ἅπασα τῶν βαρβάρων ἐπὶ τὸ δεξιὸν ἡμῶν ἐλαύνουσιν, ὥστε, ὦ Λυκῖνε, αὐτόσ τε ἀνὴρ ἀγαθὸσ γίγνου καὶ τοῖσ μετὰ σαυτοῦ παρακελεύου δέχεσθαι τὴν ἐπέλασιν. Ὢ τῆσ τύχησ·

ἐπ̓ ἐμὲ γὰρ οἱ ἱππεῖσ ἅπαντεσ καὶ μόνοσ ἐπιτήδειοσ αὐτοῖσ ἔδοξα ἐπελαύνεσθαι. καί μοι δοκῶ, ἢν βιάζωνται, αὐτομολήσειν προσδραμὼν ἐσ τὴν παλαίστραν ἔτι πολεμοῦντασ ὑμᾶσ καταλιπών. Μηδαμῶσ· κρατεῖσ γὰρ αὐτῶν καὶ σὺ ἤδη τὸ μέροσ. ἐγὼ δέ, ὡσ ὁρᾷσ, καὶ μονομαχήσω πρὸσ τὸν βασιλέα· προκαλεῖται γάρ με καὶ ἀναδῦναι πάντωσ αἰσχρόν. Νὴ Δία καὶ τετρώσῃ αὐτίκα μάλα πρὸσ αὐτοῦ·

βασιλικὸν γὰρ καὶ τὸ τρωθῆναι περὶ τῆσ ἀρχῆσ μαχόμενον. Εὖ λέγεισ. ἐπιπόλαιον μέν μοι τὸ τραῦμα καὶ οὐκ εἰσ τὰ φανερὰ τοῦ σώματοσ, ὡσ μηδὲ τὴν οὐλὴν ὕστερον ἄμορφον γενέσθαι. πλὴν ἀλλὰ ὁρᾷσ ὅπωσ ἐπελάσασ μιᾷ πληγῇ αὐτόν τε καὶ τὸν ἵππον διέπειρα τὴν λόγχην ἀφείσ, εἶτα τὴν κεφαλὴν ἀποτεμὼν καὶ ἀφελὼν τὸ διάδημα βασιλεὺσ ἤδη γέγονα προσκυνούμενοσ ὑφ̓ ἁπάντων; οἱ βάρβαροι προσκυνείτωσαν·

ὑμῶν κατὰ τὸν Ἑλλήνων νόμον ἄρξω εἷσ στρατηγὸσ ὀνομαζόμενοσ. ἐπὶ τούτοισ ἄρα ἐννοεῖτε ὅσασ μὲν πόλεισ ἐπωνύμουσ ἐπ̓ ἐμαυτοῦ οἰκιῶ, ὅσασ δὲ καὶ καθαιρήσω ἑλὼν κατὰ κράτοσ, αἳ ἂν ὑβρίσωσί τι ἐσ τὴν ἀρχήν. ἁπάντων δὲ μάλιστα Κυδίαν τὸν πλούσιον μετελεύσομαι, ὃσ ὅμοροσ ἔτι ὤν μοι ἐξέωσε τοῦ ἀγροῦ ἐπιβαίνων κατ̓ ὀλίγον ἐσ τὸ εἴσω τῶν ὁρ́ων. Πέπαυσο ἤδη, ὦ Σάμιππε·

καιρὸσ γὰρ σὲ ἤδη μὲν νενικηκότα τηλικαύτην μάχην ἐν Βαβυλῶνι εὐωχεῖσθαι τὰ ἐπινίκια ‐ ἐκστάδιοσ γὰρ οἶμαί σοι ἡ ἀρχή ‐ Τιμόλαον δὲ ἐν τῷ μέρει εὔχεσθαι ὅπερ ἂν ἐθέλῃ. Τί δ̓ οὖν, ὦ Λυκῖνε; οἱᾶ́ σοι ᾐτῆσθαι δοκῶ; Παρὰ πολύ, ὦ θαυμασιώτατε βασιλέων, ἐπιπονώτερα καὶ βιαιότερα τῶν Ἀδειμάντου, παῤ ὅσον ἐκεῖνοσ μὲν ἐτρύφα διτάλαντα χρύσεα ἐκπώματα προτεινόμενοσ τοῖσ συμπόταισ, σὺ δὲ καὶ ἐτιτρώσκου μονομαχῶν καὶ ἐδεδίεισ καὶ ἐφρόντιζεσ νύκτωρ καὶ μεθ̓ ἡμέραν· οὐ μόνον γάρ σοι τὰ παρὰ τῶν πολεμίων φοβερὰ ἦν, ἀλλὰ καὶ ἐπιβουλαὶ μυρίαι καὶ φθόνοσ παρὰ τῶν συνόντων καὶ μῖσοσ καὶ κολακεία, φίλοσ δὲ οὐδεὶσ ἀληθήσ, ἀλλὰ πρὸσ τὸ δέοσ ἅπαντεσ ἢ πρὸσ τὴν ἐλπίδα εὖνοι δοκοῦντεσ εἶναι.

ἀπόλαυσισ μέν γε οὐδὲ ὄναρ τῶν ἡδέων, ἀλλὰ δόξα μόνη καὶ πορφυρὶσ χρυσῷ ποικίλη καὶ ταινία λευκὴ περὶ τῷ μετώπῳ καὶ δορυφόροι προϊόντεσ, τὰ δ̓ ἄλλα κάματοσ ἀφόρητοσ καὶ ἀηδία πολλή, καὶ ἢ χρηματίζειν δεῖ τοῖσ παρα τῶν πολεμίων ἥκουσιν ἢ δικάζειν ἢ καταπέμπειν τοῖσ ὑπηκόοισ ἐπιτάγματα, καὶ ἤτοι ἀφέστηκέ τι ἔθνοσ ἢ ἐπελαύνουσί τινεσ τῶν ἔξω τῆσ ἀρχῆσ. δεδιέναι οὖν δεῖ πάντα καὶ ὑφορᾶσθαι, καὶ ὅλωσ ὑπὸ πάντων μᾶλλον ἢ ὑπο σεαυτοῦ εὐδαιμονίζεσθαι. καὶ γὰρ οὖν καὶ τόδε πῶσ οὐ ταπεινόν, ὅτι καὶ νοσεῖσ τὰ ὅμοια τοῖσ ἰδιώταισ καὶ ὁ πυρετοσ οὐ διαγινώσκει σε βασιλέα ὄντα οὐδ̓ ὁ θάνατοσ δέδιε τοὺσ δορυφόρουσ, ἀλλ̓ ἐπιστάσ, ὁπόταν αὐτῷ δοκῇ, ἄγει οἰμώζοντα οὐκ αἰδούμενοσ τὸ διάδημα;

σὺ δὲ ὁ οὕτωσ ὑψηλὸσ καταπεσὼν ἀνάσπαστοσ ἐκ τοῦ βασιλείου θρόνου τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἄπει τοῖσ πολλοῖσ, ἰσότιμοσ ἐλαυνόμενοσ ἐν τῇ ἀγέλῃ τῶν νεκρῶν, χῶμα ὑψηλὸν ὑπὲρ γῆσ καὶ στήλην μακρὰν ἢ πυραμίδα εὔγραμμον τὰσ γωνίασ ἀπολιπών, ἐκπρόθεσμα καὶ ἀνεπαίσθητα φιλοτιμήματα· εἰκόνεσ δὲ ἐκεῖναι καὶ νεῴ, οὓσ ἀνιστᾶσιν αἱ πόλεισ θεραπεύουσαι, καὶ τὸ μέγα ὄνομα πάντα κατ̓ ὀλίγον ἀπορρεῖ καὶ ἄπεισιν ἀμελούμενα. ἢν δὲ καὶ ὅτι μάλιστα ἐπὶ πλεῖστον παραμείνῃ, τίσ ἔτι ἀπόλαυσισ ἀναισθήτῳ αὐτῷ γενομένῳ;

ὁρᾷσ οἱᾶ μὲν ἔτι ζῶν ἕξεισ πράγματα δεδιὼσ καὶ φροντίζων καὶ κάμνων, οἱᾶ δὲ καὶ μετὰ τὴν ἀπαλλαγὴν ἔσται; Ἀλλ̓ ἤδη σὸν αἰτεῖν, ὦ Τιμόλαε, καὶ ὅπωσ ὑπερβάλῃ τούτουσ, ὥσπερ εἰκὸσ ἄνδρα συνετὸν καὶ πράγμασι χρῆσθαι εἰδότα.

Σκόπει γοῦν, ὦ Λυκῖνε, εἴ τι ἐπιλήψιμον εὔξομαι καὶ ὅ τι ἂν εὐθῦναί τισ δυνηθείη. χρυσὸν μὲν οὖν καὶ θησαυροὺσ καὶ μεδίμνουσ νομίσματοσ ἢ βασιλείασ καὶ πολέμουσ καὶ δείματα ὑπὲρ τῆσ ἀρχῆσ, ἃ εἰκότωσ διέβαλεσ, οὐκ αἰτήσομαι· ἀβέβαια γὰρ ταῦτά γε καὶ πολλὰσ τὰσ ἐπιβουλὰσ ἔχοντα καὶ πλέον τοῦ ἡδέοσ τὸ ἀνιαρὸν ἐν αὐτοῖσ ἦν. ἐγὼ δὲ βούλομαι τὸν Ἑρμῆν ἐντυχόντα μοι δοῦναι δακτυλίουσ τινὰσ καὶ τοιούτουσ τὴν δύναμιν, ἕνα μὲν ὥστε ἀεὶ ἐρρῶσθαι καὶ ὑγιαίνειν τὸ σῶμα καὶ ἄτρωτον εἶναι καὶ ἀπαθῆ, ἕτερον δὲ ὡσ μὴ ὁρᾶσθαι τὸν περιθέμενον, οἱο͂σ ἦν ὁ τοῦ Γύγου, τὸν δέ τινα ὡσ ἰσχύειν ὑπὲρ ἄνδρασ μυρίουσ καὶ ὅ τι ἂν ἄχθοσ ἅμα μυρίοι κινῆσαι μόλισ δύναιντο, τοῦτο ἐμὲ ῥᾳδίωσ μόνον ἀνατίθεσθαι, ἔτι δὲ καὶ πέτεσθαι πολὺ ἀπὸ τῆσ γῆσ ἀρθέντα, καὶ πρὸσ τοῦτο εἶναί μοι δακτύλιόν τινα·

δυνάσθω.

τὸ δὲ μέγιστον ἄλλοσ τισ ἔστω ἐπὶ πᾶσιν ὁ ἥδιστοσ, ὡσ ἐράσμιον εἶναί με περιθέμενον παισὶ τοῖσ ὡραίοισ καὶ γυναιξὶ καὶ δήμοισ ὅλοισ καὶ μηδένα εἶναι ἀνέραστον καὶ ὅτῳ μὴ ποθεινότατοσ ἐγὼ καὶ ἀνὰ στόμα, ὥστε πολλὰσ γυναῖκασ οὐ φερούσασ τὸν ἔρωτα καὶ ἀναρτᾶν ἑαυτὰσ καὶ τὰ μειράκια ἐπιμεμηνέναι μοι καὶ εὐδαίμονα εἶναι δοκεῖν, εἴ τινα καὶ μόνον προσβλέψαιμι αὐτῶν, εἰ δ̓ ὑπερορῴην, κἀκεῖνα ὑπὸ λύπησ ἀπολλύσθω, καὶ ὅλωσ ὑπὲρ τὸν Υἅκινθον ἢ Ὕλαν ἢ Φάωνα τὸν Χῖον εἶναί με.

καὶ ταῦτα πάντα ἔχειν μὴ ὀλιγοχρόνιον ὄντα μηδὲ κατὰ μέτρον ζῶντα τῆσ ἀνθρωπίνησ βιοτῆσ, ἀλλ̓ ἔτη χίλια νέον ἐκ νέου γιγνόμενον διαβιῶναι ἀμφὶ τὰ ἑπτακαίδεκα ἔτη ἀεὶ ἀποδυόμενον τὸ γῆρασ ὥσπερ οἱ ὄφεισ·

οὐδὲν γὰρ δεήσει με ταῦτα ἔχοντα· πάντα γὰρ ἐμὰ ἦν ἂν τὰ τῶν ἄλλων, ἐσ ὅσον ἀνοίγειν τε τὰσ θύρασ ἐδυνάμην καὶ κοιμίζειν τοὺσ φύλακασ καὶ ἀθέατοσ εἶναι εἰσιών. εἰ δέ τι ἐν Ἰνδοῖσ ἢ Ὑπερβορέοισ θέαμα παράδοξον ἢ κτῆμα τίμιον ἢ ὅσα ἐμφαγεῖν ἢ πιεῖν ἡδέα, οὐ μεταστειλάμενοσ, ἀλλ̓ αὐτὸσ ἐπιπετόμενοσ ἀπέλαυον ἁπάντων ἐσ κόρον· καὶ ἐπεὶ γρὺψ ὑπόπτερον θηρίον ἢ φοῖνιξ ὄρνεον ἐν Ἰνδοῖσ ἀθέατον τοῖσ ἄλλοισ, ἐγὼ δὲ καὶ τοῦτο ἑώρων ἄν, καὶ τὰσ πηγὰσ δὲ τὰσ Νείλου μόνοσ ἂν ἠπιστάμην καὶ ὅσον τῆσ γῆσ ἀοίκητον, καὶ εἴ τινεσ ἀντίποδεσ ἡμῖν οἰκοῦσι τὸ νότιον τῆσ γῇσ ἡμίτομον ἔχοντεσ. ἔτι δὲ καὶ ἀστέρων φύσιν καὶ σελήνησ καὶ αὐτοῦ ἡλίου ῥᾳδίωσ ἔγνων ἂν ἀπαθὴσ ὢν τῷ πυρί, καὶ τὸ πάντων ἥδιστον, αὐθημερὸν ἀγγεῖλαι ἐσ Βαβυλῶνα, τίσ ἐνίκησεν Ὀλύμπια, καὶ ἀριστήσαντα, εἰ τύχοι, ἐν Συρίᾳ δειπνῆσαι ἐν Ἰταλίᾳ.

εἰ δέ τισ ἐχθρὸσ εἰή, ἀμύνασθαι καὶ τοῦτον ἐκ τοῦ ἀφανοῦσ πέτρον ἐμβαλόντα τῇ κεφαλῇ, ὡσ ἐπιτετρῖφθαι τὸ κρανίον, τούσ τε αὖ φίλουσ εὖ ποιεῖν ἐπιχέαντα κοιμωμένοισ αὐτοῖσ τὸ χρυσίον· καὶ μὴν εἴ τισ ὑπερόπτησ εἰή ἢ τύραννοσ πλούσιοσ ὑβριστήσ, ἀράμενοσ αὐτὸν ὅσον ἐπὶ σταδίουσ εἴκοσιν ἀφῆκα φέρεσθαι κατὰ τῶν κρημνῶν. τοῖσ παιδικοῖσ δὲ ἀκωλύτωσ ὁμιλεῖν ἂν ἐξῆν εἰσιόντα ἀθέατον κοιμίσαντα ἅπαντασ ἄνευ ἐκείνων μόνων. οἱο͂ν δὲ κἀκεῖνο ἦν, τοὺσ πολεμοῦντασ ἐπισκοπεῖν ἔξω βέλουσ ὑπεραιωρούμενον; καὶ εἰ δόξειέ μοι, προσθέμενοσ ἂν τοῖσ ἡττημένοισ κοιμίσασ τοὺσ κρατοῦντασ νικᾶν παρεῖχον τοῖσ φεύγουσιν ἀναστρέψασιν ἀπὸ τῆσ τροπῆσ. καὶ τὸ ὅλον, παιδιὰν ἐποιούμην ἂν τὸν τῶν ἀνθρώπων βίον καὶ πάντα ἐμὰ ἦν καὶ θεὸσ ἐδόκουν τοῖσ ἄλλοισ. καὶ μάλιστα μεθ̓ ὑγιείασ ἐν μακρῷ τῷ βίῳ.

τί ἂν αἰτιάσαιο, ὦ Λυκῖνε, τῆσ εὐχῆσ;

Οὐδέν, ὦ Τιμόλαε· οὐδὲ γὰρ ἀσφαλὲσ ἐναντιοῦσθαι ἀνδρὶ πτηνῷ καὶ ὑπὲρ μυρίουσ τὴν ἰσχύν, πλὴν ἀλλὰ ἐκεῖνο ἐρήσομαί σε, εἴ τινα ἄλλον εἶδεσ ἐν τοσούτοισ ἔθνεσιν, ὅσα ὑπερέπτησ, γέροντα ἤδη ἄνδρα οὕτω παρακεκινηκότα τὴν γνώμην, ἐπὶ δακτυλίου μικροῦ ὀχούμενον, ὄρη ὅλα κινεῖν ἄκρῳ τῷ δακτύλῳ δυνάμενον, ἐπέραστον πᾶσι, καὶ ταῦτα φαλακρὸν ὄντα καὶ τὴν ῥῖνα σιμόν; ἀτὰρ εἰπέ μοι καὶ τόδε, τί δή ποτε οὐχ εἷσ δακτύλιοσ ἅπαντα ταῦτα δύναταί σοι, ἀλλὰ τοσούτουσ περιημμένοσ βαδιῇ τὴν ἀριστερὰν πεφορτισμένοσ κατὰ δάκτυλον ἕνα; μᾶλλον δὲ ὑπερπαίει ὁ ἀριθμόσ, καὶ δεήσει καὶ τὴν δεξιὰν συνεπιλαβεῖν. καίτοι ἑνὸσ τοῦ ἀναγκαιοτάτου προσδεῖ, ὃσ περιθέμενόν σε παύσει μωραίνοντα τὴν πολλὴν ταύτην κόρυζαν ἀποξύσασ. ἢ τοῦτο μὲν καὶ ὁ ἐλλέβοροσ ἱκανὸσ ποιῆσαι ζωρότεροσ ποθείσ; Ἀλλὰ πάντωσ, ὦ Λυκῖνε, καὶ αὐτὸσ εὔξῃ τι ἤδη ποτέ, ὡσ ἂν μάθωμεν οἱα αἰτήσεισ ἀνεπίληπτα καὶ ἀνέγκλητα ὁ συκοφαντῶν τοὺσ ἄλλουσ.

Ἀλλ̓ οὐ δέομαι εὐχῆσ ἐγώ· ἥκομεν γὰρ δὴ πρὸσ τὸ Δίπυλον, καὶ ὁ βέλτιστοσ οὑτοσὶ Σάμιπποσ ἀμφὶ Βαβυλῶνα μονομαχῶν, καὶ σύ, ὦ Τιμόλαε, ἀριστῶν μὲν ἐν Συρίᾳ, δειπνῶν δὲ ἐν Ἰταλίᾳ καὶ τοῖσ ἐμοὶ ἐπιβάλλουσι σταδίοισ κατεχρήσασθε καλῶσ ποιοῦντεσ· ἄλλωσ τε οὐκ ἂν δεξαίμην πλουτήσασ ἐπ̓ ὀλίγον ὑπηνέμιόν τινα πλοῦτον ἀνιᾶσθαι μετ̓ ὀλίγον ψιλὴν τὴν μᾶζαν ἐσθίων, οἱᾶ ὑμεῖσ πείσεσθε μετ̓ ὀλίγον, ἐπειδὰν ἡ εὐδαιμονία μὲν ὑμῖν καὶ ὁ πολὺσ πλοῦτοσ οἴχηται ἀποπτάμενοσ, αὐτοὶ δὲ καταβάντεσ ἀπὸ τῶν θησαυρῶν τε καὶ διαδημάτων ὥσπερ ἐξ ἡδίστου ὀνείρατοσ ἀνεγρόμενοι ἀνόμοια τὰ ἐπὶ τῆσ οἰκίασ εὑρίσκητε ὥσπερ οἱ τοὺσ βασιλεῖσ ὑποκρινόμενοι τραγῳδοὶ ἐξελθόντεσ ἀπὸ τοῦ θεάτρου λιμώττοντεσ οἱ πολλοί, καὶ ταῦτα πρὸ ὀλίγου Ἀγαμέμνονεσ ὄντεσ ἢ Κρέοντεσ.

λυπήσεσθε οὖν, ὡσ τὸ εἰκόσ, καὶ δυσάρεστοι ἔσεσθε τὰ ἐπὶ τῆσ οἰκίασ, καὶ μάλιστα σύ, ὦ Τιμόλαε, ὁπόταν δέῃ σε τὸ αὐτὸ παθεῖν τῷ Ἰκάρῳ τῆσ πτερώσεωσ διαλυθείσησ καταπεσόντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ χαμαὶ βαδίζειν ἀπολέσαντα τοὺσ δακτυλίουσ ἐκείνουσ ἅπαντασ ἀπορρυέντασ τῶν δακτύλων. ἐμοὶ δὲ καὶ τοῦτο ἱκανὸν ἀντὶ πάντων θησαυρῶν καὶ Βαβυλῶνοσ ἀυτῆσ τὸ γελάσαι μάλα ἡδέωσ ἐφ̓ οἷσ ὑμεῖσ ᾐτήσατε τοιούτοισ οὖσι, καὶ ταῦτα φιλοσοφίαν ἐπαινοῦντεσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Λυκῖνοσ, Τιμόλαοσ, Σάμιπποσ, Ἀδείμαντος

(루키아노스, Λυκῖνοσ, Τιμόλαοσ, Σάμιπποσ, Ἀδείμαντος)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION