헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ηεσιοδ́

(루키아노스, Λυκῖνοσ καὶ Ἡσίοδος)

Ἀλλὰ ποιητὴν μὲν ἄριστον εἶναί σε, ὦ Ἡσίοδε, καὶ τοῦτο παρὰ Μουσῶν λαβεῖν μετὰ τῆσ δάφνησ αὐτόσ τε δεικνύεισ ἐν οἷσ ποιεῖσ ‐ ἔνθεα γὰρ καὶ σεμνὰ πάντα ‐ καὶ ἡμεῖσ πιστεύομεν οὕτωσ ἔχειν· ἐκεῖνο δὲ ἀπορῆσαι ἄξιον, τί δήποτε προειπὼν ὑπὲρ σαυτοῦ, ὡσ διὰ τοῦτο λάβοισ τὴν θεσπέσιον ἐκείνην ᾠδὴν παρὰ τῶν θεῶν, ὅπωσ κλείοισ καὶ ὑμνοίησ τὰ παρεληλυθότα καὶ θεσπίζοισ τὰ ἐσόμενα, θάτερον μὲν καὶ πάνυ ἐντελῶσ ἐξενήνοχασ θεῶν τε γενέσεισ διηγούμενοσ ἄχρι καὶ τῶν πρώτων ἐκείνων, χάουσ καὶ γῆσ καὶ οὐρανοῦ καὶ ἔρωτοσ, ἔτι δὲ γυναικῶν ἀρετὰσ καὶ παραινέσεισ γεωργικάσ, καὶ ὅσα περὶ Πλειάδων καὶ ὅσα περὶ καιρῶν ἀρότου καὶ ἀμήτου καὶ πλοῦ καὶ ὅλωσ τῶν ἄλλων ἁπάντων· θάτερον δὲ καὶ ὃ χρησιμώτερον ἦν τῷ βίῳ παρὰ πολὺ καὶ θεῶν δωρεαῖσ μᾶλλον ἐοικόσ, λέγω δὲ τὴν τῶν μελλόντων προαγόρευσιν, οὐδὲ τὴν ἀρχὴν ἐξαπέφηνασ, ἀλλὰ τὸ μέροσ τοῦτο πᾶν λήθῃ παραδέδωκασ οὐδαμοῦ τῆσ ποιήσεωσ ἢ τὸν Κάλχαντα ἢ τὸν Τήλεμον ἢ τὸν Πολύειδον ἢ καὶ Φινέα μιμησάμενοσ, οἳ μηδὲ παρὰ Μουσῶν τούτου τυχόντεσ ὅμωσ προεθέσπιζον καὶ οὐκ ὤκνουν χρᾶν τοῖσ δεομένοισ.

ὥστε ἀνάγκη σοι τῶν τριῶν τούτων αἰτιῶν μιᾷ γε πάντωσ ἐνέχεσθαι·

ἢ γὰρ ἐψεύσω, εἰ καὶ πικρὸν εἰπεῖν, ὡσ ὑποσχομένων σοι τῶν Μουσῶν καὶ τὰ μέλλοντα προλέγειν δύνασθαι· ἢ αἱ μὲν ἔδοσαν ὥσπερ ὑπέσχοντο, σὺ δὲ ὑπὸ φθόνου ἀποκρύπτεισ καὶ ὑπὸ κόλπου φυλάττεισ τὴν δωρεὰν οὐ μεταδιδοὺσ αὐτῆσ τοῖσ δεομένοισ· ὑποσχόμεναι τὸ μὲν ἔδοσαν, ἐξ ἡμισείασ δὲ ἀνεκαλέσαντο τὴν ὑπόσχεσιν, λέγω δὲ τὴν τῶν μελλόντων γνῶσιν, καὶ ταῦτα προτέραν αὐτὴν ἐν τῷ ἔπει ὑπεσχημέναι.

ταῦτα οὖν παρὰ τἰνοσ ἄλλου, Ἡσίοδε, ἢ παῤ αὐτοῦ σοῦ μάθοι τισ ἄν;

πρέποι γὰρ ἄν, ὥσπερ οἱ θεοὶ δωτῆρεσ ἐάων εἰσίν, οὕτω δὲ καὶ ὑμῖν τοῖσ φίλοισ καὶ μαθηταῖσ αὐτῶν μετὰ πάσησ ἀληθείασ ἐξηγεῖσθαι περὶ ὧν ἴστε καὶ λύειν ἡμῖν τὰσ ἀπορίασ. Ἐνῆν μέν μοι, ὦ βέλτιστε, ῥᾳδίαν ἀπόκρισιν ἀποκρίνασθαί σοι περὶ ἁπάντων, ὅτι μηδέν ἐστι τῶν ἐρραψῳδημένων ὑπ̓ ἐμοῦ ἴδιον ἐμόν, ἀλλὰ τῶν Μουσῶν, καὶ ἐχρῆν σε παῤ ἐκείνων τοὺσ λογισμοὺσ τῶν τε εἰρημένων καὶ τῶν παραλελειμμένων ἀπαιτεῖν·

αἱ θεαὶ δὲ τὰσ αὐτῶν δωρεὰσ οἷσ τε ἂν ἐθέλωσι καὶ ἐφ̓ ὅσον ἂν οἰώνται καλῶσ ἔχειν, μεταδιδόασιν.

ὅμωσ δὲ οὐκ ἀπορήσω πρὸσ σὲ καὶ ποιητικῆσ ἀπολογίασ·

οὐ γάρ, οἶμαι, χρὴ παρὰ τῶν ποιητῶν ἐσ τὸ λεπτότατον ἀκριβολογουμένουσ ἀπαιτεῖν κατὰ συλλαβὴν ἑκάστην ἐντελῆ πάντωσ τὰ εἰρημένα, κἂν εἴ τι ἐν τῷ τῆσ ποιήσεωσ δρόμῳ παραρρυὲν λάθῃ, πικρῶσ τοῦτο ἐξετάζειν, ἀλλ̓ εἰδέναι ὅτι πολλὰ ἡμεῖσ καὶ τῶν μέτρων ἕνεκα καὶ τῆσ εὐφωνίασ ἐπεμβάλλομεν· τὰ δὲ καὶ τὸ ἔποσ αὐτὸ πολλάκισ λεῖα ὄντα οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ παρεδέξατο. σὺ δὲ τὸ μέγιστον ὧν ἔχομεν ἀγαθῶν ἀφαιρῇ ἡμᾶσ, λέγω δὲ τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ἐν τῷ ποιεῖν ἐξουσίαν, καὶ τὰ μὲν ἄλλα οὐχ ὁρᾷσ ὅσα τῆσ ποιήσεωσ καλά, σκινδαλάμουσ δὲ καὶ ἀκάνθασ τινὰσ ἐκλέγεισ καὶ λαβὰσ τῇ συκοφαντίᾳ ζητεῖσ. ἀλλ̓ οὐ μόνοσ ταῦτα σὺ οὐδὲ κατ̓ ἐμοῦ μόνου, ἀλλὰ πολλοὶ καὶ ἄλλοι τὰ τοῦ ὁμοτέχνου τοῦ ἐμοῦ Ὁμήρου κατακνίζουσι λεπτὰ οὕτω κομιδῇ καὶ μάλιστα μικρὰ ἄττα διεξιόντεσ.

εἰ δὲ καὶ χρὴ ὁμόσε χωρήσαντα τῇ αἰτίᾳ τὴν ὀρθοτάτην ἀπολογίαν ἀπολογήσασθαι, ἀνάγνωθι, ὦ οὗτοσ, τὰ Ἔργα μου καὶ τὰσ Ἡμέρασ·

εἴσῃ γὰρ ὅσα ἐν τῷ ποιήματι τούτῳ μαντικῶσ ἅμα καὶ προφητικῶσ προτεθέσπισταί μοι τὰσ ἀποβάσεισ προδηλοῦντα τῶν τε ὀρθῶσ καὶ κατὰ καιρὸν πραττομένων καὶ τῶν παραλελειμμένων τὰσ ζημίασ. καὶ τὸ οἴσεισ δ̓ ἐν φορμῷ, παῦροι δέ σε θηήσονται, καὶ πάλιν ὅσα ἀγαθὰ περιέσται τοῖσ ὀρθῶσ γεωργοῦσι, χρησιμωτάτη ἂν τῷ βίῳ μαντικὴ νομίζοιτο. Τοῦτο μὲν οὖν, ὦ θαυμαστὲ Ἡσίοδε, καὶ πάνυ ποιμενικὸν εἴρηταί σοι καὶ ἐπαληθεύειν ἐοίκασ τὴν τῶν Μουσῶν ἐπίπνοιαν αὐτὸσ οὐδ̓ ἀπολογεῖσθαι ὑπὲρ τῶν ἐπῶν δυνάμενοσ, ἡμεῖσ δὲ οὐ ταύτην τὴν μαντικὴν παρὰ σοῦ καὶ τῶν Μουσῶν περιεμένομεν·

τοιαῦτα πολὺ μαντικώτεροι ὑμῶν οἱ γεωργοί, καὶ ἄριστα μαντεύσαιντ̓ ἂν ἡμῖν περὶ αὐτῶν, ὅτι ὕσαντοσ μὲν τοῦ θεοῦ εὐθαλῆ ἔσται τὰ δράγματα, ἢν δὲ αὐχμὸσ ἐπιλάβῃ καὶ διψήσωσιν αἱ ἄρουραι, οὐδεμία μηχανὴ μὴ οὐχὶ λιμὸν ἐπακολουθῆσαι τῷ δίψει αὐτῶν, καὶ ὅτι οὐ μεσοῦντοσ θέρουσ χρὴ ἀροῦν, ἢ οὐκ ἄν τι ὄφελοσ γένοιτο εἰκῆ ἐκχυθέντων τῶν σπερμάτων, οὐδὲ ἀμᾶν ἔτι χλωρὸν τὸν στάχυν, ἢ κενὸν εὑρεθήσεσθαι τὸν καρπόν.

οὐ μὴν οὐδ̓ ἐκεῖνο μαντείασ δεῖται, ὡσ ἢν μὴ καλύψαισ τὰ σπέρματα καὶ θεράπων μακέλλην ἔχων ἐπιφοροίη τῆσ γῆσ αὐτοῖσ, καταπτήσεται τὰ ὄρνεα καὶ προκατεδεῖται τὴν ἅπασαν τοῦ θέρουσ ἐλπίδα. τὰ γὰρ τοιαῦτα παραινέσεισ μὲν καὶ ὑποθήκασ λέγων οὐκ ἄν τισ ἁμαρτάνοι, μαντικῆσ δὲ πάμπολυ ἀποδεῖν μοι δοκεῖ, ἧσ τὸ ἔργον τὰ ἄδηλα καὶ οὐδαμῆ οὐδαμῶσ φανερὰ προγιγνώσκειν, ὥσπερ τὸ τῷ Μίνωϊ προειπεῖν ὅτι ἐν τῷ τοῦ μέλιτοσ πίθῳ ὁ παῖσ ἔσται αὐτῷ ἀποπεπνιγμένοσ, καὶ τὸ τοῖσ Ἀχαιοῖσ προμηνῦσαι τῆσ Ἀπόλλωνοσ ὀργῆσ τὴν αἰτίαν καὶ τῷ δεκάτῳ ἔτει ἁλώσεσθαι τὸ Ἴλιον·

ταῦτα γὰρ ἡ μαντική. ἐπεὶ καὶ τὰ τοιαῦτα εἴ τισ αὐτῇ ἀνατιθείη, οὐκ ἂν φθάνοι κἀμὲ μάντιν λέγων· προερῶ γὰρ καὶ προθεσπιῶ καὶ ἄνευ Κασταλίασ καὶ δάφνησ καὶ τρίποδοσ Δελφικοῦ, ὅτι ἂν γυμνὸσ τοῦ κρύουσ περινοστῇ τισ ὑόντοσ προσέτι ἢ χαλαζῶντοσ τοῦ θεοῦ, ἠπίαλοσ οὐ μικρὸσ ἐπιπεσεῖται τῷ τοιούτῳ, καὶ τὸ ἔτι γε τούτου μαντικώτερον, ὅτι καὶ θέρμη μετὰ ταῦτα, ὡσ τὸ εἰκόσ, ἐπιγενήσεται, καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα, ὧν γελοῖον ἂν εἰή μεμνῆσθαι.

ὥστε τὰσ μὲν τοιαύτασ ἀπολογίασ καὶ μαντείασ ἄφεσ·

ἐκεῖνο δὲ ὃ εἴρηκασ ἐν ἀρχῇ, ἴσωσ παραδέξασθαι ἄξιον, ὡσ οὐδὲν ᾔδεισθα τῶν λεγομένων, ἀλλά τισ ἔμπνοια δαιμόνιοσ ἐνεποίει σοι τὰ μέτρα, οὐ πάνυ οὐδὲ ἐκείνη βέβαιοσ οὖσα· οὐ γὰρ ἂν τὰ μὲν ἐπετέλει τῶν ὑπεσχημένων, τὰ δ̓ ἀτελῆ ἀπελίμπανεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Λυκῖνοσ καὶ Ἡσίοδος

(루키아노스, Λυκῖνοσ καὶ Ἡσίοδος)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION