Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 169:

(루키아노스, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 169:)

καίτοι ἐβουλόμην ἂν αὐτὸν ἐσ ταῦτα ὠφελῆσθαι ὑπὸ σοῦ μᾶλλον ἤπερ ἐκεῖνα εἰδέναι, ἃ καθ̓ ἑκάστην ἡμέραν πρὸσ ἡμᾶσ οὐδὲν δεομένουσ ἐπὶ τὸ δεῖπνον διεξέρχεται, ὡσ κροκόδειλοσ ἡρ́πασε παιδίον, καὶ ὑπέσχηται ἀποδώσειν αὐτό, ἂν ἀποκρίνηται ὁ πατὴρ οὐκ οἶδ̓ ὅ τι, ἢ ὡσ ἀναγκαῖόν ἐστιν ἡμέρασ οὔσησ μὴ νύκτα εἶναι· ἐνίοτε δὲ καὶ κέρατα ἡμῖν ὁ γενναῖοσ ἀναφύει οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ περιπλέκων τὸν λόγον. ἡμεῖσ δὲ γελῶμεν ἐπὶ τούτοισ, καὶ μάλιστα ὅταν ἐπιβυσάμενοσ τὰ ὦτα μελετᾷ πρὸσ αὑτὸν ἕξεισ τινὰσ καὶ σχέσεισ καὶ καταλήψεισ καὶ φαντασίασ καὶ τοιαῦτα πολλὰ ὀνόματα διεξιών. ἀκούομεν δὲ αὐτοῦ λέγοντοσ ὡσ καὶ ὁ θεὸσ οὐκ ἐν οὐρανῷ ἐστιν, ἀλλὰ διὰ πάντων πεφοίτηκεν, οἱο͂ν ξύλων καὶ λίθων καὶ ζῴων, ἄχρι καὶ τῶν ἀτιμοτάτων·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION