Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 146:

(루키아노스, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 146:)

Οἱᾶ́ με εἰργάσω, ὦ Λυκῖνε, ἄνθρακάσ μοι τὸν θησαυρὸν ἀποφήνασ, καὶ ὡσ ἐοίκεν ἀπολεῖταί μοι τὰ τοσαῦτα ἔτη καὶ ὁ κάματοσ ὁ πολύσ. Ἀλλ̓, ὦ Ἑρμότιμε, πολὺ ἔλαττον ἀνιάσῃ, ἢν ἐννοήσῃσ ὅτι οὐ μόνοσ ἔξω μένεισ τῶν ἐλπισθέντων ἀγαθῶν, ἀλλὰ πάντεσ, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, περὶ ὄνου σκιᾶσ μάχονται οἱ φιλοσοφοῦντεσ. ἢ τίσ ἄρα δύναιτο δἰ ἐκείνων ἁπάντων χωρῆσαι ὧν ἔφην; ὅπερ ἀδύνατον καὶ αὐτὸσ λέγεισ εἶναι. νῦν δὲ ὅμοιόν μοι δοκεῖσ ποιεῖν ὥσπερ εἴ τισ δακρύοι καὶ αἰτιῷτο τὴν τύχην, ὅτι μὴ δύναιτο ἀνελθεῖν ἐσ τὸν οὐρανόν, ἢ ὅτι μὴ βύθιοσ ὑποδὺσ εἰσ τὴν θάλατταν ἀπὸ Σικελίασ ἐσ Κύπρον ἀναδύσεται, ἢ ὅτι μὴ ἀρθεὶσ πτηνὸσ αὐθημερὸν ἀπὸ τῆσ Ἑλλάδοσ εἰσ Ἰνδοὺσ τελεῖ· τὸ δ̓ αἴτιον τῆσ λύπησ, ὅτι ἠλπίκει, οἶμαι, ἢ ὄναρ ποτὲ ἰδὼν τοιοῦτον ἢ αὐτὸσ αὑτῷ ἀναπλάσασ, οὐ πρότερον ἐξετάσασ εἰ ἐφικτὰ εὔχεται καὶ κατὰ τὴν ἀνθρώπου φύσιν. καὶ δὴ καὶ σέ, ὦ ἑταῖρε, πολλὰ καὶ θαυμαστὰ ὀνειροπολοῦντα νύξασ ὁ λόγοσ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐκθορεῖν ἐποίησεν· εἶτα ὀργίζῃ αὐτῷ ἔτι μόλισ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ἀνοίγων καὶ τὸν ὕπνον οὐ ῥᾳδίωσ ἀποσειόμενοσ ὑφ̓ ἡδονῆσ ὧν ἑώρασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION