Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 118:

(루키아노스, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 118:)

Ταυτὶ μέν, ὦ Λυκῖνε, βωμολοχικὰ καὶ οὐ κατὰ σέ. σὺ δὲ εἰπέ μοι, ἤδη ποτὲ οἶνον ἐπρίω αὐτόσ; Καὶ μάλα πολλάκισ. Ἆῤ οὖν περιῄεισ ἅπαντασ ἐν κύκλῳ τοὺσ ἐν τῇ πόλει καπήλουσ ἀπογευόμενοσ καὶ παραβάλλων καὶ ἀντεξετάζων τοὺσ οἴνουσ; Οὐδαμῶσ. Χρὴ γάρ, οἶμαι, σοι τῷ πρώτῳ χρηστῷ καὶ ἀξίῳ ἐντυχόντι ἀποφέρεσθαι. Νὴ Δία. Καὶ ἀπό γε τοῦ ὀλίγου ἐκείνου γεύματοσ εἶχεσ ἂν εἰπεῖν ὁποῖοσ ἅπασ ὁ οἶνόσ ἐστιν; Εἶχον γάρ. Εἰ δὲ δὴ ἔλεγεσ προσελθὼν τοῖσ καπήλοισ, Ἐπειδὴ κοτύλην πρίασθαι βούλομαι, δότε μοι, ὦ οὗτοι, ἐκπιεῖν ὅλον ἕκαστοσ ὑμῶν τὸν πίθον, ὡσ διὰ παντὸσ ἐπεξελθὼν μάθοιμι ὅστισ ἀμείνω τὸν οἶνον ἔχει καὶ ὅθεν μοι ὠνητέον· εἰ ταῦτ̓ ἔλεγεσ, οὐκ ἂν οἰεί καταγελάσαι σου αὐτούσ, εἰ δὲ καὶ ἐπὶ πλέον ἐνοχλοίησ, τάχ̓ ἂν καὶ προσχέαι τοῦ ὕδατοσ;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION