Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 36:

Ἀλλ̓ οἶσθα, ὦ Λυκῖνε, οὐχὶ τοῖσ ἄλλοισ μόνον ἐπίστευον, ἀλλὰ καὶ ἐμαυτῷ· ἑώρων γὰρ αὐτοὺσ κοσμίωσ βαδίζοντασ, ἀναβεβλημένουσ εὐσταλῶσ, φροντίζοντασ ἀεί, ἀρρενωπούσ, ἐν χρῷ κουρίασ τοὺσ πλείστουσ, οὐδὲν ἁβρὸν οὐδ̓ αὖ πάνυ ἐσ τὸ ἀδιάφορον ὑπερεκπῖπτον, ὡσ ἔκπληκτον εἶναι καὶ κυνικὸν ἀτεχνῶσ, ἀλλ̓ ἐπὶ τοῦ μέσου καταστήματοσ, ὃ δὴ ἄριστον ἅπαντεσ εἶναι φασιν. Ἆῤ οὖν κἀκεῖνα εἶδεσ ποιοῦντασ αὐτούσ, ἃ μικρῷ πρόσθεν ἔλεγον αὐτὸσ ἑωρακέναι τὸν σὸν διδάσκαλον, ὦ Ἑρμότιμε, πράττοντα; οἱο͂ν δανείζοντασ καὶ ἀπαιτοῦντασ πικρῶσ καὶ φιλονείκωσ πάνυ ἐρίζοντασ ἐν ταῖσ ξυνουσίαισ καὶ τὰ ἄλλα ὅσα ἐπιδείκνυνται; ἢ τούτων ὀλίγον σοι μέλει, ἄχρι ἂν εὐσταλὴσ ἡ ἀναβολὴ καὶ ὁ πώγων βαθὺσ καὶ ἐν χρῷ ἡ κουρά;