Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 5:

οἶμαί γε μὴν οὐ πόρρω σε εἶναι αὐτῶν, εἴ γε χρὴ εἰκάζειν τῷ τε χρόνῳ, ὁπόσον φιλοσοφεῖσ, καὶ προσέτι τῷ πόνῳ οἱο͂́ν μοι οὐ μέτριον ἐκ πολλοῦ ἤδη ἔχειν δοκεῖσ· εἰ γάρ τι μέμνημαι, σχεδὸν εἴκοσιν ἔτη ταῦτά ἐστιν, ἀφ̓ οὗ σε οὐδὲν ἄλλο ποιοῦντα ἑώρακα, ἢ παρὰ τοὺσ διδασκάλουσ φοιτῶντα καὶ ὡσ τὸ πολὺ ἐσ βιβλίον ἐπικεκυφότα καὶ ὑπομνήματα τῶν συνουσιῶν ἀπογραφόμενον, ὠχρὸν ἀεὶ ὑπὸ φροντίδων καὶ τὸ σῶμα κατεσκληκότα. δοκεῖσ δέ μοι ἀλλ̓ οὐδὲ ὄναρ ποτὲ ἀνιέναι σεαυτόν, οὕτωσ ὅλοσ εἶ ἐν τῷ πράγματι. ταῦτ̓ οὖν σκοπουμένῳ μοι φαίνῃ οὐκ ἐσ μακρὰν ἐπιλήψεσθαι τῆσ εὐδαιμονίασ, εἴ γε μὴ λέληθασ ἡμᾶσ καὶ πάλαι αὐτῇ συνών. Πόθεν, ὦ Λυκῖνε, ὃσ νῦν ἄρχομαι παρακύπτειν ἐσ τὴν ὁδόν;