Lucian, Harmonides 3:

(루키아노스, Harmonides 3:)

ἀλλ̓ ἔνθα ἂν καὶ νῦν φανῇσ, συνθέουσιν ἐπὶ σὲ πάντεσ ὥσπερ ἐπὶ τὴν γλαῦκα τὰ ὄρνεα. ταῦτ̓ ἐστὶ δἰ ἅπερ ηὐξάμην αὐλητὴσ γενέσθαι καὶ ὑπὲρ ὧν πεπόνηκα τὸν πόνον τὸν πολύν· ἐπεὶ τό γε αὐλεῖν αὐτὸ ἄνευ τοῦ ἔνδοξον εἶναι δἰ αὐτὸ οὐκ ἂν δεξαίμην ἀγνώστῳ μοι προσγενόμενον, οὐδ̓ εἰ Μαρσύασ ἢ Ὄλυμποσ γενήσεσθαι μέλλοιμι λανθάνων· οὐδὲν γὰρ ὄφελοσ ἀπορρήτου, φασί, καὶ ἀφανοῦσ τῆσ μουσικῆσ. ἀλλὰ σύ, ἔφη, καὶ ταῦτα παίδευσόν με, ὅπωσ μοι χρηστέον κἀμαυτῷ καὶ τῇ τέχνῃ, καί σοι διττὴν εἴσομαι τὴν χάριν, καὶ ἐπὶ τῇ αὐλήσει καί, τὸ μέγιστον, ἐπὶ τῇ δόξῃ αὐτῆσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION