Lucian, Harmonides 1:

(루키아노스, Harmonides 1:)

Ἁρμονίδησ ὁ αὐλητὴσ ἤρετό ποτε Τιμόθεον διδάσκαλον αὐτοῦ ὄντα, Εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Τιμόθεε, πῶσ ἄν ἔνδοξοσ γενοίμην ἐπὶ τῇ τέχνῃ; καὶ τί ποιοῦντα εἴσονταί με οἱ Ἕλληνεσ ἅπαντεσ; τὰ μὲν γὰρ ἄλλα εὖ ποιῶν ἐδιδάξω με ἤδη, ἁρμόσασθαι τὸν αὐλὸν ἐσ τὸ ἀκριβὲσ καὶ ἐμπνεῖν ἐσ τὴν γλωσσίδα λεπτόν τι καὶ ἐμμελὲσ καὶ ὑποβάλλειν τοὺσ δακτύλουσ εὐαφῶσ ὑπὸ πυκνῇ τῇ ἄρσει καὶ θέσει καὶ βαίνειν ἐν ῥυθμῷ καὶ σύμφωνα εἶναι τὰ μέλη πρὸσ τὸν χορὸν καὶ τῆσ ἁρμονίασ ἑκάστησ διαφυλάττειν τὸ ἴδιον, τῆσ Φρυγίου τὸ ἔνθεον, τῆσ Λυδίου τὸ Βακχικόν, τῆσ Δωρίου τὸ σεμνόν, τῆσ Ιὠνικῆσ τὸ γλαφυρόν. ταῦτα μὲν οὖν πάντα ἐκμεμάθηκα παρὰ σοῦ·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION