헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Διπσαδέ

(루키아노스, Dipsades)

Τῆσ Λιβύησ τὰ νότια ψάμμοσ ἐστὶ βαθεῖα καὶ γῆ διακεκαυμένη, ἔρημοσ ἐπὶ πολύ, ἀκριβῶσ ἄκαρποσ, πεδινὴ ἅπασα, οὐ χλόην οὐ πόαν οὐ φυτὸν οὐχ ὕδωρ ἔχουσα, ἢ εἴ που ἄρα ἐν κοίλοισ συνεστηκὸσ ὑετοῦ ὀλίγου λείψανον, παχὺ καὶ τοῦτο καὶ δυσῶδεσ, οὐδὲ πάνυ διψῶντι ἀνθρώπῳ πότιμον. ἀοίκητοσ γοῦν ἐστι διὰ ταῦτα· ἢ πῶσ γὰρ ἂν οἰκοῖτο ἀνήμεροσ οὕτω καὶ ξηρὰ καὶ ἄφοροσ οὖσα καὶ πολλῷ τῷ αὐχμῷ πιεζομένη; καὶ τὸ θάλποσ δὲ αὐτὸ καὶ ὁ ἀὴρ κομιδῇ πυρώδησ καὶ φλογερὸσ ὢν καὶ ἡ ψάμμοσ ὑπερζέουσα παντελῶσ ἄβατον τὴν χώραν τίθησι. Γαράμαντεσ μόνοι πρόσοικοι ὄντεσ, εὐσταλὲσ καὶ κοῦφον ἔθνοσ, ἄνθρωποι σκηνῖται, ἀπὸ θήρασ τὰ πολλὰ ζῶντεσ, ἐνίοτε οὗτοι ἐσβάλλουσι θηράσοντεσ ἀμφὶ τροπὰσ τὰσ χειμερινὰσ μάλιστα, ὑόντα τὸν θεὸν τηρήσαντεσ, ὁπότε τὸ πολὺ τοῦ καύματοσ σβεσθείη καὶ ἡ ψάμμοσ νοτισθείη καὶ ἀμηέπη βατὴ γένοιτο.

ἡ θήρα δέ ἐστιν ὄνων τε τῶν ἀγρίων καὶ στρουθῶν τῶν μεγάλων χαμαιπετῶν καὶ πιθήκων μάλιστα καὶ ἐλεφάντων ἐνίοτε·

ταῦτα γὰρ μόνα διαρκεῖ πρὸσ τὸ δίψοσ καὶ ἀνέχεται ἐπὶ πολὺ ταλαιπωρούμενα ὑπὸ πολλῷ καὶ ὀξεῖ τῷ ἡλίῳ. καὶ ὅμωσ οἱ Γαράμαντεσ ἐπειδὰν τὰ σιτία καταναλώσωσιν ἅπερ ἔχοντεσ ἀφίκοντο, ἀπελαύνουσιν ὀπίσω εὐθὺσ δεδιότεσ μὴ σφίσιν ἡ ψάμμοσ ἀναφλεγεῖσα δύσβατοσ καὶ ἄποροσ γένηται, εἶτα ὥσπερ ἐντὸσ ἀρκύων ληφθέντεσ καὶ αὐτοὶ ἀπόλωνται μετὰ τῆσ ἄγρασ· ἄφυκτα γάρ ἐστιν, ἢν ὁ ἥλιοσ ἀνασπάσασ τὴν ἰκμάδα καὶ τάχιστα ξηράνασ τὴν χώραν ὑπερζέσῃ, ἀκμαιοτέραν τὴν ἀκτῖνα προσβαλὼν ἅτε πρὸσ τὴν νοτίδα παρατεθηγμένην· τροφὴ γὰρ αὕτη τῷ πυρί. καίτοι ταῦτα πάντα ὁπόσα εἶπον, τὸ θάλποσ, τὸ δίψοσ, ἡ ἐρημία, τὸ μηδὲν ἔχειν ἐκ τῆσ γῆσ λαβεῖν, ἧττον ὑμῖν δυσχερῆ εἶναι δόξει τοῦ λεχθησομένου, καὶ δἰ ὃ φευκτέα πάντωσ ἡ χώρα ἐκείνη·

τὴν γῆν, τὰ μὲν ὑποβρύχια, φωλεύοντα ἐν μυχῷ τῆσ ψάμμου, τὰ δὲ ἄνω ἐπιπολάζοντα, φύσαλοι καὶ ἀσπίδεσ καὶ ἔχιδναι καὶ κεράσται καὶ βουπρήστεισ καὶ ἀκοντίαι καὶ ἀμφίσβαιναι καὶ δράκοντεσ καὶ σκορπίων γένοσ διττόν, τὸ μὲν ἕτερον ἐπίγειόν τε καὶ πεζόν, ὑπέρμεγα καὶ πολυσφόνδυλον, θάτερον δὲ ἐναέριον καὶ πτηνόν, ὑμενόπτερον δὲ οἱᾶ ταῖσ ἀκρίσι καὶ τέττιξι καὶ νυκτερίσι τὰ πτερά.

τοιαῦτα ὄρνεα πολλὰ ἐπιπετόμενα οὐκ εὐπρόσιτον ἀπεργάζεται τὴν Λιβύην ἐκείνην. τὸ δὲ δὴ πάντων ἑρπετῶν δεινότατον ὧν ἡ ψάμμοσ τρέφει, ἡ διψάσ ἐστιν, ὄφισ οὐ πάνυ μέγασ, ἐχίδνῃ ὅμοιοσ, τὸ δῆγμα βίαιοσ, τὸν ἰὸν ταχύσ, ὀδύνασ μὲν ἀλήκτουσ ἐπάγων εὐθύσ·

ἐκκαίει τε γὰρ καὶ σήπει καὶ πίμπρασθαι ποιεῖ, καὶ βοῶσιν ὥσπερ οἱ ἐν πυρᾷ κείμενοι. τὸ δὲ μάλιστα καταπονοῦν καὶ κατατρῦχον αὐτοὺσ ἐκεῖνό ἐστιν, ὁμώνυμον πάθοσ τῷ ἑρπετῷ· διψῶσι γὰρ εἰσ ὑπερβολήν, καὶ τὸ παραδοξότατον, ὅσῳπερ ἂν πίνωσι, τοσούτῳ μᾶλλον ὀρέγονται τοῦ ποτοῦ, καὶ ἡ ἐπιθυμία πολὺ πλέον ἐπιτείνεται αὐτοῖσ· οὐδ̓ ἂν σβέσειάσ ποτε τὸ δίψοσ, οὐδ̓ ἢν τὸν Νεῖλον αὐτὸν ἢ τὸν Ἴστρον ὅλον ἐκπιεῖν παράσχῃσ, ἀλλα προσεκκαύσεισ ἐπάρδων τὴν νόσον, ὥσπερ ἂν εἴ τισ ἐλαίῳ πῦρ κατασβεννύοι.

λέγουσιν ἰατρῶν παῖδεσ ἐκείνην τὴν αἰτίαν εἶναι, παχὺν τὸν ἰὸν ὄντα ἔπειτα δευόμενον τῷ ποτῷ ὀξυκίνητον γίγνεσθαι, ὑγρότερον, ὡσ τὸ εἰκόσ, καθιστάμενον καὶ ἐπὶ πλεῖστον διαχεόμενον.

Ἐγὼ μὲν οὖν οὐδένα τοῦτο πεπονθότα εἶδον, μηδέ, ὦ θεοί, ἴδοιμι οὕτω κολαζόμενον ἄνθρωπον, ἀλλ̓ οὐδὲ ἐπέβην τῆσ Λιβύησ τὸ παράπαν εὖ ποιῶν·

ἐπίγραμμα δέ τι ἤκουσα, ὅ μοι τῶν ἑταίρων τισ ἔλεγεν αὐτοσ ἐπὶ στήλησ ἀνεγνωκέναι ἀνδρὸσ οὕτωσ ἀποθανόντοσ· ἐκ Λιβυησ ἔφη ἀπιὼν ἐσ Αἴγυπτον παρὰ τὴν μεγάλην Σύρτιν ποιεῖσθαι τὴν πορείαν· οὐ γὰρ εἶναι ἄλλωσ· ἔνθα δὴ ταφῳ ἐντυχεῖν παρὰ τὴν ἠϊόνα ἐπ̓ αὐτῷ τῷ κλύσματι καὶ στήλην ἐφεστάναι δηλοῦσαν τοῦ ὀλέθρου τὸν τρόπον· κεκολάφθαι γὰρ ἐπ̓ αὐτῇ ἄνθρωπον μὲν τινα οἱο͂ν τὸν Τάνταλον γράφουσιν ἐν λίμνῃ ἑστῶτα καὶ ἀρυομενον τοῦ ὕδατοσ, ὡσ πίοι δή, τὸ θηρίον δὲ τὴν διψάδα ἐμπεφυκὸσ αὐτῷ περιεσπειρᾶσθαι τῷ ποδί, καί τινασ γυναῖκασ ὑδροφορούσασ ἅμα πολλὰσ καταχεῖν τὸ ὕδωρ αὐτοῦ πλησίον δὲ ᾠὰ κεῖσθαι οἱᾶ τῶν στρουθῶν ἐκείνων, οὓσ ἔφην θηρᾶν τοὺσ Γαράμαντασ·

γεγράφθαι δὲ πρὸσ τοὐπίγραμμα, οὐ χεῖρον δὲ καὶ αὐτὸ εἰπεῖν, τοῖα παθόντ̓, οἶμαι, καὶ Τάνταλον αἴθοποσ ἰοῦ μηδαμὰ κοιμῆσαι διψαλέην ὀδύνην. καὶ Δαναοῖο κόρασ τοῖον πίθον οὐκ ἀναπλῆσαι αἰὲν ἐπαντλούσασ ὑδροφόρῳ καμάτῳ. ἔτι καὶ ἄλλα ἔπη τέτταρά ἐστι περὶ τῶν ᾠῶν, καὶ ὡσ ἀναιρούμενοσ αὐτὰ ἐδήχθη· ἀλλ̓ οὐκέτι μέμνημαι ἐκείνων. συλλέγουσι δὲ ἄρα τὰ ᾠὰ καὶ ἐσπουδάκασι περὶ αὐτὰ οἱ περίοικοι, οὐχ ὡσ φαγεῖν μόνον, ἀλλὰ καὶ σκεύεσι χρῶνται κενώσαντεσ καὶ ἐκπώματα ποιοῦνται ἀπ̓ αὐτῶν·

οὐ γὰρ ἔχουσι κεραμεύειν διὰ τὸ ψάμμον εἶναι τὴν γῆν.

εἰ δὲ καὶ μεγάλα εὑρεθείη, καὶ πῖλοι γίγνονται δύο ἐκ τοῦ ᾠοῦ ἑκάστου· τὸ γὰρ ἡμίτομον ἑκάτερον ἀποχρῶν τῇ κεφαλῇ πῖλόσ ἐστιν. ἐκεῖ τοίνυν λοχῶσιν αἱ διψάδεσ παρὰ τὰ ᾠά, καὶ ἐπειδὰν προσέλθῃ ὁ ἄνθρωποσ, ἐκ τῆσ ψάμμου ἐξερπύσασαι δάκνουσι τὸν κακοδαίμονα·

ὁ δὲ πάσχει ἐκεῖνα τὰ μικρὸν ἔμπροσθεν εἰρημένα πίνων ἀεὶ καὶ μᾶλλον διψῶν καὶ πιμπλάμενοσ οὐδέποτε. ταυτὶ οὐ μὰ Δία πρὸσ Νίκανδρον τὸν ποιητὴν φιλοτιμούμενοσ διεξῆλθον, οὐδ̓ ὅπωσ ὑμεῖσ μάθοιτε ὡσ οὐκ ἀμελὲσ γεγένηταί μοι φύσεισ τῶν Λιβυκῶν ἑρπετῶν εἰδέναι·

ἰατρῶν γὰρ ἂν μᾶλλον ὁ ἔπαινοσ εἰή, οἷσ ἀνάγκη εἰδέναι ταῦτα, ὡσ καὶ ἀμύνασθαι αὐτὰ μετὰ τῆσ τέχνησ ἔχοιεν· ἀλλά μοι δοκῶ ‐ καὶ πρὸσ φιλίου μὴ δυσχεράνητε τὴν εἰκόνα θηριώδη οὖσαν ‐ ὅμοιόν τι καὶ αὐτὸσ παθεῖν πρὸσ ὑμᾶσ, οἱο͂ν ἐκεῖνοι πάσχουσι πρὸσ τὸ ποτὸν οἱ δηχθέντεσ ὑπὸ τῆσ διψάδοσ· ὅσῳ γὰρ ἂν ἐπὶ πλέον παρίω ἐσ ὑμᾶσ, τοσούτῳ μᾶλλον ὀρέγομαι τοῦ πράγματοσ καὶ τὸ δίψοσ ἄσχετον ὑπεκκαίεταί μοι καὶ ἐοίκα οὐδ̓ ἐμπλησθήσεσθαί ποτε τοῦ τοιούτου ποτοῦ. μάλα εἰκότωσ. ποῦ γὰρ ἂν οὕτω διειδεῖ τε καὶ καθαρῷ ὕδατι ἐντύχοιμι; ὥστε σύγγνωτε, εἰ δηχθεὶσ καὶ αὐτοσ τὴν ψυχὴν ἡδίστῳ τούτῳ καὶ ὑγιεινοτάτῳ τῷ δήγματι ἐμφοροῦμαι χανδὸν ὑποθεὶσ τῷ κρουνῷ τὴν κεφαλήν·

εἰή μόνον μὴ ἐπιλιπεῖν τὰ παῤ ὑμῶν ἐπιρρέοντα μηδὲ χυθεῖσαν τὴν σπουδὴν τῆσ ἀκροάσεωσ κεχηνότα ἔτι καὶ διψῶντα καταλιπεῖν· ὡσ δίψουσ γε ἕνεκα τοὐμοῦ πρὸσ ὑμᾶσ οὐδὲν ἂν ἐκώλυε πίνειν ἀεί· κατὰ γὰρ τὸν σοφὸν Πλάτωνα κόροσ οὐδεὶσ τῶν καλῶν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Dipsades

(루키아노스, Dipsades)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION