Lucian, Apologia 2:

(루키아노스, Apologia 2:)

εἰ τοίνυν μὴ κακὸσ ἐγὼ μαντικήν, δοκῶ μοι ἀκούειν σου λέγοντοσ· Εἶτά τισ αὐτὸσ ταῦτα γεγραφὼσ καὶ κατηγορίαν οὕτω δεινὴν κατὰ τοῦ τοιουτου βίου διεξελθών, ἔπειτα πάντων ἐκλαθόμενοσ, ὀστράκου, φησί, μεταπεσόντοσ ἑκὼν ἑαυτὸν φέρων ἐσ δουλείαν οὕτω περιφανῆ καὶ περίβλεπτον ἐνσέσεικε; πόσοι Μίδαι καὶ Κροῖσοι καὶ Πακτωλοὶ ὅλοι μετέπεισαν αὐτὸν ἀφεῖναι μὲν τὴν ἐκ παίδων φίλην καὶ σύντροφον ἐλευθερίαν, πρὸσ αὐτῷ δὲ ἤδη τῷ Αἰακῷ γενόμενον καὶ μονονουχὶ τὸν ἕτερον πόδα ἐν τῷ πορθμείῳ ἔχοντα παρέχειν ἑαυτὸν ἕλκεσθαι καὶ σύρεσθαι καθάπερ ὑπὸ κλοιῷ τινι χρυσῷ τὸν αὐχένα δεθέντα;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION