Dionysius of Halicarnassus, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 2

(디오니시오스, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 2)

λοιπὸν δ’ ἐστί μοι καὶ περὶ αὐτῶν ὧν εἴρηκα λόγων περὶ τἀνδρὸσ ἐν τῇ περὶ τῶν Ἀττικῶν πραγματείᾳ ῥητόρων εἰπεῖν. θήσω δὲ αὐταῖσ λέξεσιν, ὡσ ἐκεῖ γέγραφα· ἡ δὲ δὴ Πλατωνικὴ διάλεκτοσ βούλεται μὲν εἶναι καὶ αὐτὴ μῖγμα ἑκατέρου τῶν χαρακτήρων, τοῦ τε ὑψηλοῦ καὶ ἰσχνοῦ, καθάπερ εἴρηταί μοι πρότερον·

πέφυκε δὲ οὐχ ὁμοίωσ πρὸσ ἀμφοτέρουσ τοὺσ χαρακτῆρασ εὐτυχήσ. ὅταν μὲν οὖν τὴν ἰσχνὴν καὶ ἀφελῆ καὶ ἀποίητον ἐπιτηδεύῃ φράσιν, ἐκτόπωσ ἡδεῖά ἐστι καὶ φιλάνθρωποσ.

καθαρά τε γὰρ ἀποχρώντωσ γίνεται καὶ διαυγήσ, ὥσ2περ τὰ διαφανέστατα τῶν ναμάτων, ἀκριβήσ τε καὶ λεπτὴ παρ’ ἥντιν’ οὖν ἑτέραν τῶν τὴν αὐτὴν διάλεκτον εἰργασμένων, τήν τε κοινότητα διώκει τῶν ὀνομάτων καὶ τὴν σαφήνειαν ἀσκεῖ πάσησ ὑπεριδοῦσα κατασκευῆσ ἐπιθέτου· ὅ τε πίνοσ ὁ τῆσ ἀρχαιότητοσ ἠρέμα αὐτῇ καὶ λεληθότωσ ἐπιτρέχει ἱλαρόν τέ τι καὶ τεθηλὸσ καὶ μεστὸν ὡρ́ασ ἄνθοσ ἀναδίδωσι, καὶ ὥσ2περ ἀπὸ τῶν εὐωδεστάτων λειμώνων αὖρά τισ ἡδεῖα ἐξ αὐτῆσ φέρεται, καὶ οὔτε τὸ λιγυρὸν ἐοίκεν ἐμφαίνειν λάλον οὔτε τὸ κομψὸν θεατρικόν.

ὅταν δ’ εἰσ τὴν περιττολογίαν καὶ τὸ καλλιεπεῖν, ὃ πολλάκισ εἰώθε ποιεῖν, ἄμετρον ὁρμὴν λάβῃ, πολλῷ χείρων ἑαυτῆσ γίγνεται·

καὶ γὰρ ἀηδεστέρα καὶ κάκιον ἑλληνίζουσα καὶ παχυτέρα φαίνεται· μελαίνει τε τὸ σαφὲσ καὶ ζόφῳ ποιεῖ παραπλήσιον, ἕλκει τε μακρὸν ἀποτείνουσα τὸν νοῦν, συστρέψαι δὲ δέον ἐν ὀλίγοισ ὀνόμασιν ἐκχεῖται εἰσ ἀπειροκάλουσ περιφράσεισ, πλοῦτον ὀνομάτων ἐπιδεικνυμένη, ὑπεριδοῦσα δὲ τῶν κυρίων ὀνομάτων κἀν τῇ κοινῇ χρήσει κειμένων τὰ πεποιημένα ζητεῖ καὶ ξένα καὶ ἀρχαιοπρεπῆ. μάλιστα δὲ χειμάζεται περὶ τὴν τροπικὴν φράσιν· πολλὴ μὲν γὰρ ἐν τοῖσ ἐπιθέτοισ, ἄκαιροσ δ’ ἐν ταῖσ μετωνυμίαισ, σκληρὰ δὲ καὶ οὐ σῴζουσα τὴν ἀναλογίαν ἐν ταῖσ μεταφοραῖσ γίγνεται, ἀλληγορίασ τε περιβάλλεται μακρὰσ καὶ πολλὰσ οὔτε μέτρον ἐχούσασ οὔτε καιρόν, σχήμασί τε ποιητικοῖσ ἐσχάτην προσβάλλουσιν ἀηδίαν, καὶ μάλιστα τοῖσ Γοργιείοισ ἀκαίρωσ καὶ μειρακιωδῶσ ἐναβρύνεται·

καὶ πολὺσ ὁ τελέτησ ἐστὶν ἐν τοῖσ τοιούτοισ παρ’ αὐτῷ, ὡσ καὶ Δημήτριοσ ὁ Φαληρεὺσ εἴρηκέ που καὶ ἄλλοι συχνοί· οὐ γὰρ ἐμὸσ ὁ μῦθοσ. μηδεὶσ δέ με ταῦτα ἡγείσθω λέγειν ἁπάσησ καταγινώσκοντα τῆσ ἐγκατασκεύου καὶ ἐξηλλαγμένησ λέξεωσ ᾗ κέχρηται Πλάτων μὴ γὰρ οὕτω σκαιὸσ γενοίμην ὥσ2τε ταύτην τὴν δόξαν περὶ ἀνδρὸσ τηλικούτου λαβεῖν, ἐπεὶ πολλὰ καὶ περὶ πολλῶν οἶδα μεγάλα καὶ θαυμαστὰ καὶ ἀπὸ τῆσ ἄκρασ δυνάμεωσ ἐξενηνεγμένα ὑπ’ αὐτοῦ·

ἀλλ’ ἐκεῖνο ἐνδείξασθαι βουλόμενον, ὅτι τὰ τοιαῦτα ἁμαρτήματα ἐν ταῖσ κατασκευαῖσ εἰώθεν ἁμαρτάνειν, καὶ χείρων μὲν αὐτὸσ αὑτοῦ γίνεται, ὅταν τὸ μέγα διώκῃ καὶ περιττὸν ἐν τῇ φράσει, μακρῷ δέ τινι ἀμείνων, ὅταν τὴν ἰσχνὴν καὶ ἀκριβῆ καὶ δοκοῦσαν μὲν ἀποίητον εἶναι κατεσκευασμένην δὲ ἀμωμήτῳ καὶ ἀφελεῖ κατασκευῇ διάλεκτον εἰσφέρῃ· ἢ γὰρ οὐδὲν ἁμαρτάνει ἢ κομιδῇ βραχύ τι καὶ οὐκ ἄξιον κατηγορίασ. ἐγὼ δὲ ἠξίουν τηλικοῦτον ἄνδρα πεφυλάχθαι πᾶσαν ἐπιτίμησιν.

ταὐτὰ γὰρ οἵ τε κατ’ αὐτὸν γενόμενοι πάντεσ ἐπιτιμῶσιν, ὧν τὰ ὀνόματα οὐδὲν δεῖ με λέγειν, καὶ αὐτὸσ ἑαυτῷ τοῦτο γὰρ τὸ λαμπρότατον· ᾔσθετο γὰρ τῆσ ἰδίασ ἀπειροκαλίασ καὶ ὄνομα ἔθετ’ αὐτῇ τὸ διθύραμβον· ὃ νῦν ἂν ᾐδέσθην ἐγὼ λέγειν ἀληθὲσ ὄν. τοῦτο δὲ παθεῖν ἐοίκεν, ὡσ ἐγὼ νομίζω, τραφεὶσ μὲν ἐν τοῖσ Σωκρατικοῖσ λόγοισ ἰσχνοτάτοισ οὖσι καὶ ἀκριβεστάτοισ, οὐ μείνασ δ’ ἐν αὐτοῖσ ἀλλὰ τῆσ Γοργίου καὶ Θουκυδίδου κατασκευῆσ ἐρασθείσ· ὥσ2τ’ οὐδὲν ἔξω τοῦ εἰκότοσ ἔμελλεν πείσεσθαι σπάσασ τινὰ καὶ τῶν ἁμαρτημάτων ἅμα τοῖσ ἀγαθοῖσ, ὧν ἔχουσιν οἱ τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων χαρακτῆρεσ. ἐν γὰρ τούτοισ τὸ μὲν πραγματικὸν οὐδαμῇ μέμφομαι τοῦ ἀνδρόσ, τοῦ δὲ λεκτικοῦ μορίου τὸ περὶ τὴν τροπικήν τε καὶ διθυραμβικὴν φράσιν ἐκπῖπτον, ἐν οἷσ οὐ κρατεῖ τοῦ μετρίου, ἐπιτιμῶ τε οὐχ ὡσ τῶν τυχόντων τῳ ἀλλ’ ὡσ ἀνδρὶ μεγάλῳ καὶ ἐγγὺσ τῆσ θείασ ἐληλυθότι φύσεωσ, ὅτι τὸν ὄγκον τῆσ ποιητικῆσ κατασκευῆσ εἰσ λόγουσ ἤγαγε φιλοσόφουσ ζηλώσασ τοὺσ περὶ Γοργίαν, ὥσ2τε καὶ διθυράμβοισ τινὰ ποιεῖν ἐοικότα, καὶ μηδὲ ἀποκρύπτεσθαι τοῦτο τὸ ἁμάρτημα ἀλλ’ ὁμολογεῖν.

καὶ σύ γε αὐτόσ, ὦ βέλτιστε Γεμῖνε, ὁμοίαν ἐμοὶ γνώμην περὶ τἀνδρὸσ ἔχων φαίνῃ δι’ αὐτῆσ γέ τοι τῆσ ἐπιστολῆσ, ἐν οἷσ κατὰ λέξιν οὕτω γράφεισ· ἐν μὲν γὰρ τοῖσ ἑτέροισ σχήμασι ῥᾴδιον πεσεῖν μέσον τι ἐπαίνου καὶ μέμψεωσ·

ἐν δὲ τῇ κατασκευῇ τὸ μὴ ἐπιτευχθὲν πάντῃ ἀποτυγχάνεται. διό μοι δοκεῖ τούτουσ τοὺσ ἄνδρασ οὐκ ἐκ τῶν ἐπικινδυνοτέρων οὐδὲ ἐλασσόνων, ἀλλ’ ἐκ τῶν πλείστων καὶ εὐτυχηθέντων ἐξετάζειν. καὶ μετ’ ὀλίγα πάλιν ἐπιλέγεισ ταυτί·

ἐγὼ δὲ καίπερ ἔχων ἀπολογήσασθαι ὑπὲρ ἁπάντων ἢ τῶν γε πλείστων οὐ τολμῶ σοι ἐναντία λέγειν· ἓν δὲ τοῦτο διισχυρίζομαι, ὅτι οὐκ ἔστι μεγάλωσ ἐπιτυχεῖν ἐν οὐδενὶ τρόπῳ μὴ τοιαῦτα τολμῶντα καὶ παραβαλλόμενον, ἐν οἷσ καὶ σφάλλεσθαι ἐστὶν ἀναγκαῖον. οὐδὲν διαφερόμεθα πρὸσ ἀλλήλουσ·

σύ τε γὰρ ὁμολογεῖσ ἀναγκαῖον εἶναι τὸν ἐπιβαλλόμενον μεγάλοισ καὶ σφάλλεσθαί ποτε, ἐγώ τέ φημι τῆσ ὑψηλῆσ καὶ μεγαλοπρεποῦσ καὶ παρακεκινδυνευμένησ φράσεωσ ἐφιέμενον Πλάτωνα μὴ περὶ πάντα τὰ μέρη κατορθοῦν, πολλοστὴν μέντοι μοῖραν ἔχειν τῶν κατορθουμένων τὰ διαμαρτανόμενα ὑπ’ αὐτοῦ. καὶ καθ’ ἓν τοῦτο Πλάτωνά φημι λείπεσθαι Δημοσθένουσ, ὅτι παρ’ ᾧ μὲν ἐκπίπτει ποτὲ τὸ ὕψοσ τῆσ λέξεωσ εἰσ τὸ κενὸν καὶ ἀηδέσ, παρ’ ᾧ δὲ οὐδέποτε ἢ σπανίωσ γε κομιδῇ. καὶ περὶ μὲν Πλάτωνοσ τοσαῦτα.

상위

Dionysius of Halicarnassus (디오니시오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION