Dio, Chrysostom, Orationes, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ. 4:

ἔτι δέ φασιν ὑμᾶσ ἐν τῷ παρόντι καὶ λίαν παρωξύνθαι πρὸσ τοὺσ φιλοσόφουσ. καὶ καταρᾶσθαίγε, οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ ἐνίοισ αὐτῶν, πάνυ μὲν εὐλαβῶσ καὶ μετρίωσ τοῦτο ποιοῦντασ, ὅτι μὴ κοινῇ κατὰ πάντων ἐβλασφημεῖτε, εἴ τι οἱ ἐνθάδε ἡμάρτανον, ἐκεῖνο δὲ ἴσωσ ἀγνοοῦντασ, ὅτι, εἴπερ κατηρᾶσθε, οὐ τοῖσ φιλοσόφοισ. οὐ γάρ ἐστιν οὐδεὶσ φιλόσοφοσ τῶν ἀδίκων καὶ πονηρῶν, οὐδ’ ἂν τῶν ἀνδριάντων περιίῃγυμνότεροσ. οἱ δὲ δὴ τὴν πατρίδα βλάπτοντεσ καὶ συνιστάμενοι κατὰ τῶν πολιτῶν πόρρω που δοκοῦσιν εἶναί μοι τούτου τοῦ ὀνόματοσ.