헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον́16́

(디오, 크리소토모스, 연설, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ.)

ἐγὼ θαυμάζω τί ποτ’ ἐστὶ τὸ ὑμέτερον καὶ τί προσδοκῶντεσ ἢ βουλόμενοι τοὺσ τοιούτουσ ἀνθρώπουσ διαλέγεσθαι ὑμῖν ζητεῖτε, πότερον εὐφώνουσ οἰέσθε εἶναι καὶ φθέγγεσθαι ἥδιον τῶν ἄλλων, ἔπειτα ὥσπερ ὀρνέων ποθεῖτε ἀκούειν μελῳδούντων ὑμῖν ἢ δύναμιν ἄλλην ἔχειν ἔν τε ὀνόμασι καὶ διανοήμασι δριμυτέρασ τινὸσ πειθοῦσ καὶ τῷ ὄντι δεινῆσ, ἣν καλεῖτε ῥητορικήν, ἔν τε ἀγοραῖσ καὶ περὶ τὸ βῆμα δυναστεύουσαν, ἤ τινα ἔπαινον καθ’ αὑτῶν ἀκούσεσθαι οἰόμενοι καὶ δημόσιον ὕμνον τῆσ πόλεωσ, περί τε Περσέωσ καὶ Ἡρακλέουσ καὶ τοῦ Ἀπόλλωνοσ τῆσ τριαίνησ καὶ περὶ χρησμῶν τῶν γενομένων, καὶ ὥσ ἐστε Ἕλληνεσ καὶ Ἀργεῖοι καὶ ἔτι βελτίουσ, καὶ ἀρχηγοὺσ ἔχετε ἡρ́ωασ καὶ ἡμιθέουσ, μᾶλλον δὲ Τιτᾶνασ· ἔτι δὲ οἶμαι περί τε τῆσ χώρασ καὶ τῶν ὀρῶν τῶν κατ’ αὐτὴν καὶ τοῦδε τοῦ Κύδνου, ὡσ δεξιώτατοσ ἁπάντων ποταμῶν καὶ κάλλιστοσ, οἵ τε ἀπ’ αὐτοῦ πίνοντεσ ἀφνειοὶ καὶ μακάριοι καθ’ Ὅμηρον.

ταῦτα γὰρ ἐστὶ μὲν ἀληθῆ, καὶ συνεχῶσ αὐτὰ ἀκούετε τῶν τε ποιητῶν ἐν μέτροισ καὶ ἄλλων ἀνδρῶν αὐτὸ τοῦτο ἔργον πεποιημένων ἐγκωμιάζειν, δεῖται δὲ μεγάλησ τινὸσ παρασκευῆσ καὶ δυνάμεωσ. τί οὖν ἡμᾶσ ἐλπίζετε ἐρεῖν;

ἢ τί μάλιστα ἀκοῦσαι σπεύδετε παρὰ ἀνδρῶν οὐκ εὐτραπέλων οὐδὲ πρὸσ χάριν ὁμιλεῖν εἰδότων οὐδὲ αἱμύλων οὐδὲ ὑπὸ τρυφῆσ ἰόντων ἐπὶ τοὺσ λόγουσ; ὅτι μὲν γὰρ οὐ χρήματα ἐλπίζοντεσ παρ’ ἡμῶν οὐδὲ ἄλλο τι δῶρον καὶ πάνυ ἐπίσταμαι.

φέρε οὖν ἔγωγε εἴπω τὴν ἐμαυτοῦ ὑπόνοιαν. δοκεῖτέ μοι πολλάκισ ἀκηκοέναι θείων ἀνθρώπων, οἳ πάντα εἰδέναι φασὶ καὶ περὶ πάντων ἐρεῖν ᾗ διατέτακται καὶ τίνα ἔχει φύσιν,περί τε ἀνθρώπων καὶ δαιμόνων καὶ θεῶν, ἔτι δὲ γῆσ καὶ οὐρανοῦ καὶ θαλάττησ, καὶ περὶ ἡλίου καὶ σελήνησ καὶ τῶν ἄλλων ἄστρων, καὶ περὶ τοῦ σύμπαντοσ κόσμου, καὶ περὶ φθορᾶσ καὶ γενέσεωσ καὶ μυρίων ἄλλων.

ἔπειτ’ οἶμαι προσελθόντεσ ὑμῶν πυνθάνονται τί βούλεσθε αὐτοὺσ εἰπεῖν καὶ περὶ τίνοσ, κατὰ τὸν Πίνδαρον,Ἰσμηνὸν ἢ χρυσηλάκατον Μελίαν ἢ Κάδμον· ὅ, τι δ’ ἂν ἀξιώσητε ὑμεῖσ, ἔνθεν ἑλὼν ἄθρουν καὶ πολὺν ἀφήσει τὸν λόγον, ὥσπερ τι ῥεῦμα ἄφθονον ἐν αὐτῷ κατακεκλειμένον. ἔπειθ’ ὑμεῖσ ἀκούοντεσ τὸ μὲν ἐξετάζειν καθ’ ἕκαστον ἢ ἀπιστεῖνἀνδρὶ σοφῷ φαῦλον ἡγεῖσθε καὶ ἄκαιρον, ἄλλωσ δὲ τῇ ῥώμῃ καὶ τῇ ταχυτῆτι τῶν λόγων ἐπαίρεσθε καὶ πάνυ χαίρετε ἀπνευστὶ ξυνείροντοσ τοσοῦτον ὄχλον ῥημάτων, καὶ πεπόνθατε ὅμοιον τοῖσ ὁρῶσι τοὺσ ἵππουσ τοὺσ ἀπὸ ῥυτῆροσ θέοντασ·

οὐδὲν ὠφελούμενοι θαυμάζετε ὅμωσ καὶ μακάριόν φατε κτῆμα. καίτοι καὶ τοῖσ ἵπποισ ἰδεῖν ἔστιν οὐ τοὺσ δεσπότασ χρωμένουσ πολλάκισ, ἀλλὰ φαῦλον ἀνδράποδον. ἡ μὲν οὖν τοιάδε ἀκρόασισ θεωρία τισ οὖσα καὶ πομπὴ παραπλήσιον ἔχει τι ταῖσ ἐπιδείξεσι τῶν καλουμένων ἰατρῶν, οἳ προκαθίζοντεσ ἐν τῷ μέσῳ ξυμβολὰσ ἄρθρων καὶ ὀστέων συνθέσεισ καὶ παραθέσεισ καὶ τοιαῦθ’ ἕτερα ἐπεξίασι, πόρουσ καὶ πνεύματα καὶ διηθήσεισ.

οἱ δὲ πολλοὶ κεχήνασι καὶ κεκήληνται τῶν παιδίων μᾶλλον. ὁ δ’ ἀληθὴσ ἰατρὸσ οὐκ ἔστι τοιοῦτοσ οὐδὲ οὕτωσ διαλέγεται τοῖσ ὄντωσ δεομένοισ· πόθεν; ἀλλὰ προσέταξε τί δεῖ ποιεῖν, καὶ φαγεῖν βουλόμενον ἢ πιεῖν ἐκώλυσε, καὶ λαβὼν ἔτεμεν ἀφεστηκόσ τι τοῦ σώματοσ. ὥσπερ οὖν εἰ συνελθόντεσ οἱ κάμνοντεσ εἶτ’ ἐπὶ τὸν ἰατρὸν ἐπεκώμαζον καὶ κωθωνίζεσθαι ἠξίουν, οὐκ ἂν αὐτοῖσ κατ’ ἐλπίδα τὸ πρᾶγμα ἀπήντησεν, ἀλλ’ ἴσωσ ἠγανάκτουν πρὸσ τὴν ὑποδοχήν, ταὐτό μοι πεπονθέναι δοκοῦσιν οἱ πολλοὶ ξυνιόντεσ ἐπὶ τὸν τοιοῦτον καὶ λέγειν κελεύοντεσ, ἄγευστοι δῆλον ὅτι τῶν τῆσ ἀληθείασ ὄντεσ λόγων, ἔπειθ’ ἡδύ τι καὶ προσηνὲσ ἀκούσεσθαι προσδοκῶντεσ.

φέρε δὴ πρὸσ τῶν θεῶν, ἆρα ἀνέξεσθε, εἰ μὴ πάνυ τισ τῇ παρρησίᾳ χρῷτο μηδὲ ἐπὶ πάντα ἔρχοιτο τὰ προσόντα ὑμῖν, ἀλλ’ ἓν εἴποι τι μόνον ἢ δεύτερον; σκοπεῖτε δὴ μὴ ταὐτὸ πάσχητε Ἰλιεῦσιν ἐκείνοισ, οἳ τραγῳδόν τινα ἐπιδημήσαντα ἠνώχλουν, ἐπιδείξασθαι κελεύοντεσ·

ὁ δὲ ἐᾶν αὐτοὺσ ἠξίου καὶ τὴν ἡσυχίαν ἄγειν. ὅσῳ γὰρ ἄν, ἔφη, κρεῖττον ἀγωνίσωμαι, τοσούτῳ φανήσεσθε ὑμεῖσ ἀτυχέστεροι. τὸν οὖν φιλόσοφον κρεῖττόν ἐστι τοῖσ πολλοῖσ σιωπῶντα ἐᾶν. σκοπεῖτε δὲ τὸ πρᾶγμα οἱο͂́ν ἐστιν.

Ἀθηναῖοι γὰρ εἰωθότεσ ἀκούειν κακῶσ, καὶ νὴ Δία ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο συνιόντεσ εἰσ τὸ θέατρον ὡσ λοιδορηθησόμενοι, καὶ προτεθεικότεσ ἀγῶνα καὶ νίκην τοῖσ ἄμεινον αὐτὸ πράττουσιν, οὐκ αὐτοὶ τοῦτο εὑρόντεσ, ἀλλὰ τοῦ θεοῦ συμβουλεύσαντοσ, Ἀριστοφάνουσ μὲν ἤκουον καὶ Κρατίνου καὶ Πλάτωνοσ, καὶ τούτουσ οὐδὲν κακὸν ἐποίησαν. ἐπεὶ δὲ Σωκράτησ ἄνευ σκηνῆσ καὶ ἰκρίων ἐποίει τὸ τοῦ θεοῦ πρόσταγμα, οὐ κορδακίζων οὐδὲ τερετίζων, οὐχ ὑπέμειναν. ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ὑφορώμενοι καὶ δεδιότεσ τὸν δῆμον ὡσ δεσπότην ἐθώπευον, ἠρέμα δάκνοντεσ καὶ μετὰ γέλωτοσ, ὥσπερ αἱ τίτθαι τοῖσ παιδίοισ, ὅταν δέῃ τιτῶν ἀηδεστέρων πιεῖν αὐτά, προσφέρουσι μέλιτι χρίσασαι τὴν κύλικα.

τοιγαροῦν ἔβλαπτον οὐχ ἧττον ἤπερ ὠφέλουν, ἀγερωχίασ καὶ σκωμμάτων καὶ βωμολοχίασ ἀναπιμπλάντεσ τὴν πόλιν. ὁ δὲ φιλόσοφοσ ἤλεγχε καὶ ἐνουθέτει. καὶ μὴν ὅσῳ τὸ λοιδορεῖν τὴν ἀβελτερίαν τὴν ἑκάστου καὶ τὴν πονηρίαν φανερὰν ποιεῖν κρεῖττόν ἐστι τοῦ χαρίζεσθαι διὰ τῶν λόγων καὶ τοῖσ ἐγκωμίοισ θρύπτειν τοὺσ ἀκούοντασ, οὐχ ἥκιστα ἐκεῖθεν εἴσεσθε.

δύο γὰρ ποιητῶν γεγονότων ἐξ ἅπαντοσ τοῦ αἰῶνοσ, οἷσ οὐδένα τῶν ἄλλων ξυμβάλλειν ἄξιον, Ὁμήρου τε καὶ Ἀρχιλόχου, τούτων Ὅμηροσ μὲν σχεδὸν πάντα ἐνεκωμίασε, καὶ θηρία καὶ φυτὰ καὶ ὕδωρ καὶ γῆνκαὶ ὅπλα καὶ ἵππουσ, καὶ οὐδὲν ἔσθ’ ὅτου μνησθεὶσ χωρὶσ ἐπαίνου τε καὶ τιμῆσ, ὡσ ἂν εἴποι τισ, παρῆλθεν.

ὃν γοῦν μόνον ἐξ ἁπάντων ἐβλασφήμησε Θερσίτην, καὶ τοῦτον λιγὺν εἶναί φησιν ἀγορητήν. Ἀρχίλοχοσ δὲ ἐπὶ τὴν ἐναντίαν ἧκε, τὸ ψέγειν, ὁρῶν οἶμαι τούτου μᾶλλον δεομένουσ τοὺσ ἀνθρώπουσ, καὶ πρῶτοναὑτὸν ψέγει.

τοιγαροῦν μόνοσ καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν καὶ πρὶν ἢ γενέσθαι τῆσ μεγίστησ ἔτυχε μαρτυρίασ παρὰ τοῦ δαιμονίου. τὸν μέν γε ἀποκτείναντα αὐτὸν ὁ Ἀπόλλων ἐξελαύνων ἐκ τοῦ νεὼ Μουσῶν ἀνεῖπε θεράποντα ἀνῃρηκέναι. καὶ τὸ δεύτερον, ὡσ ἀπελογεῖτο ἐν πολέμῳ λέγων ἀποκτεῖναι, πάλιν Μουσῶν θεράπονταἔφη τὸν Ἀρχίλοχον. τῷ πατρὶ δὲ αὐτοῦ χρωμένῳ πρὸ τῆσ γενέσεωσ ἀθάνατόν οἱ παῖδα γενήσεσθαι προεῖπεν. ὥσθ’ ὁ λοιδορεῖν ἱκανὸσ καὶ καθάπτεσθαι καὶ φανερὰ τῷ λόγῳ ποιεῖν τὰ ἁμαρτήματα δῆλον ὅτι κρείττων ἐστὶ καὶ προκέκριται τῶν ἐπαινούντων.

εἰ δ’ ἄρα ὑμεῖσ ἐπαινούμενοι μᾶλλον ἥδεσθε, ἐπἀ̓́λλουσ ὑμῖν ἰτέον. ὅταν οὖν πρῶτον αὑτόν τινα ἴδητε κολακεύοντα ἐν ἅπασιν οἷσ ποιεῖ καὶ χαριζόμενον ἐν τροφαῖσ, ἐν ἐσθῆσι, καὶ περιιόντα ἀκόλαστον, τοῦτον οἰέσθε κολακεύσειν καὶ ὑμᾶσ καὶ παρὰ τούτου προσδοκᾶτε λόγον ἡδύν, ὃν ὑμεῖσ ἔπαινον ὀνομάζετε, τρυφῶντα δὴ παρὰ τρυφῶντοσ. ὅταν δὲ αὐχμηρόν τινα καὶ συνεσταλμένον ἴδητε καὶ μόνον βαδίζοντα, πρῶτον αὑτὸν ἐξετάζοντα καὶ λοιδοροῦντα, μὴ ζητεῖτε παρὰ τοῦ τοιούτου μηδεμίαν θωπείαν μηδὲ ἀπάτην, μηδὲ τὸν δεξιὸν ἐκεῖνον καὶ προσηνῆ λόγον, ὃσ δὴ μάλιστα διατρίβει περὶ δήμουσ καὶ σατράπασ καὶ τυράννουσ.

οὔτοι τοιοίδ’ εἰσὶν ὑποδρηστῆρεσ ἐκείνων, ἀλλὰ νέοι, χλαίνασ εὖ εἱμένοι ἠδὲ χιτῶνασ, αἰεὶ δὲ λιπαροὶ κεφαλὰσ καὶ καλὰ πρόσωπα.

οἵδε μὲν γὰρ ὥσπερ ἐπίκωμοί τινεσ ἥκουσιν εἰσ τὸν βίον αὐλούμενοι καὶ ᾀδόμενοι καὶ μεθύοντεσ εἰσ ἑορτήν τινα καὶ πανήγυριν ἀσώτων εἰσβεβληκέναι νομίζοντεσ. ἀλλ’ ὅστισ ἰδὼν ὅσα δεινὰ καὶ δυσχερῆ καὶ ὅτι μεστὰ πάντα πολεμίων καὶ ἐχθρῶν, ὅπου τρυφὴ καὶ ἀπάτη δυναστεύουσιν, αὐτόν μιν πληγῇσιν ἀεικελίῃσι δαμάσσασ, σπεῖρα κάκ’ ἀμφ’ ὤμοισι βαλών, οἰκῆι ἐοικώσ, ἀνδρῶν θρυπτομένων κατέδυ πόλιν εὐρυάγυιαν·

ἐπ’ οὐδενὶ κακῷ τῶν πέλασ, ὥσπερ Ὀδυσσεὺσ ἐπὶ κακῷ τῶν μνηστήρων ἧκε τοιοῦτοσ, ἀλλὰ τοὐναντίον ζητῶν ἂν ἄρα τι δύνηται λαθὼν ἀγαθὸν ἐργάσασθαι· τί δὴ κινεῖτε τὸν τοιοῦτον ἢ τί προκαλεῖσθε δύσκολόν τινα καὶ ἄγριον ὑμῖν φανούμενον δημηγόρον; οὐ γὰρ ὑμῶν παρεσκεύασται τὰ ὦτα δέξασθαι τραχεῖσ τε καὶ στερεοὺσ λόγουσ· ἀλλ’ ὥσπερ ἀσθενεῖσ ὁπλαὶ κτηνῶν τῶν ἐν μαλακοῖσ τε καὶ λείοισ τραφέντων χωρίοισ, ὁμοίωσ ὦτα τρυφερὰ ἐν κολακείᾳ τραφέντα καὶ λόγοισ ψευδέσι. τί οὖν προθυμεῖσθε ἀκούειν ὧν οὐκ ἀνέξεσθε;

ἀλλὰ μὴν τοιοῦτον πεπόνθατε οἱο͂ν Αἴσωποσ ἔφη τοὺσ ὀφθαλμοὺσ παθεῖν, ἐπειδὴ ἑαυτοὺσ μὲν ἐνόμιζον πλείστου εἶναι ἀξίουσ, τὸ στόμα δὲ ἑώρων ἀπολαῦον τῶν τε ἄλλων καὶ δὴ τοῦ μέλιτοσ ἡδίστου ὄντοσ. οὐκοῦν ἠγανάκτουν τε καὶ ἐμέμφοντο τῷ ἀνθρώπῳ. ἐπεὶ δὲ αὐτοῖσ ἐνῆκε τοῦ μέλιτοσ, οἱ δὲ ἐδάκνοντό τε καὶ ἐδάκρυον καὶ δριμὺ καὶ ἀηδὲσ αὐτὸ ἡγοῦντο. μὴ οὖν καὶ ὑμεῖσ ἐπιζητεῖτε γεύσασθαι τῶν ἐκ φιλοσοφίασ λόγων, ὥσπερ ὀφθαλμοὶ μέλιτοσ·

ἔπειτα οἶμαι καὶ δακνόμενοι δυσχερανεῖτε καὶ φήσετε ἴσωσ οὐδαμῶσ φιλοσοφίαν εἶναι τὸ τοιοῦτον, ἀλλὰ λοιδορίαν καὶ βλάβην. ἡγεῖσθε μὲν γάρ, ὦ ἄνδρεσ, εὐδαίμονασ ἑαυτοὺσ καὶ μακαρίουσ, ἐπειδὴ πόλιν τε μεγάλην οἰκεῖτε καὶ χώραν ἀγαθὴν νέμεσθε καὶ πλεῖστα δὴ καὶ ἀφθονώτατα παρ’ αὑτοῖσ ὁρᾶτε τὰ ἐπιτήδεια, καὶ ποταμὸσ ὑμῖν οὗτοσ διὰ μέσησ διαρρεῖ τῆσ πόλεωσ, πρὸσ τούτοισ δὲ μητρόπολισ ἡ Ταρσὸσ τῶν κατὰ Κιλικίαν.

ὁ δὲἈρχίλοχοσ, ὅν φημι τῷ Ἀπόλλωνι ἀρέσαι, περὶ στρατηγοῦ λέγων οὕτω φησίν· οὐ φιλέω μέγαν στρατηγὸν οὐδὲ διαπεπλιγμένον οὐδὲ βοστρύχοισι γαῦρον οὐδ’ ὑπεξυρημένον· ἀλλά μοι, φησίν, εἰή ῥαιβόσ, ἀσφαλῶσ βεβηκὼσ καὶ ἐπὶ κνήμαισιν δασύσ. μὴ οὖν αὐτὸν οἰέσθε στρατηγὸν μὲν μὴ ἀγαπᾶν οἱο͂ν εἴρηκε, μηδ’ ἐν σώματοσ μεγέθει καὶ κόμῃ τίθεσθαι τὸ τοῦ στρατηγοῦ ὄφελοσ, πόλιν δ’ ἂν ἐπαινέσαι ποτὲ εἰσ ταῦτα ὁρῶντα, ποταμοὺσ καὶ βαλανεῖα καὶ κρήνασ καὶ στοὰσ καὶ πλῆθοσ οἰκιῶν καὶ μέγεθοσ· κόμῃ γὰρ ἀτεχνῶσ καὶ βοστρύχοισ ταῦτα ἐοίκεν·

ἀλλἐ̓́μοιγε δοκεῖ μᾶλλον ἂν τούτων προκρῖναι σμικράν τε καὶ ὀλίγην σωφρόνωσ οἰκουμένην κἂν ἐπὶ πέτρασ. ἀλλὰ Ἀρχίλοχοσ μὲν οὕτωσ εἶπεν, Ὅμηροσ δὲ πῶσ;

οὐχ ὁ μὲν Ὀδυσσεὺσ νησιώτησ ἦν οὐδὲ τῶν συμμέτρων νήσων· πόθεν; οὐδὲ τῶν ἐγκάρπων, ἀλλ’ ἣν μόνον ἐπαινέσαι θέλων αἰγίβοτον εἴρηκεν. ἀλλ’ ὅμωσ φησὶ τῇ τούτουβουλῇ τε καὶ γνώμῃ καὶ τὴν Τροίαν αἱρεθῆναι, τηλικαύτην πόλιν καὶ τοσούτων ἄρχουσαν, ὅσσον Λέσβοσ ἄνω μακάρων ἕδοσ ἐντὸσ ἐέργει. καὶ Φρυγίη καθύπερθε καὶ Ἑλλήσποντοσ ἀπείρων·

ἣν πάντασ φησὶ μυθεῖσθαι πολύχρυσον, πολύχαλκον.

μή τι οὖνὤνησεν αὐτοὺσ ἢ τοῦ πλούτου τὸ μέγεθοσ ἢ τῶν ὑπηκόων ἢ τῶν συμμάχων τὸ πλῆθοσ ἢ τῶν πεδίων ἢ τῆσ Ἴδησ τὸ κάλλοσ ἢ τοῦ Σιμόεντοσ ἢ τοῦ Ξάνθου τοῦ δινήεντοσ, ὃν ἀθάνατοσ τέκετο Ζεύσ. καίτοι φησὶ καὶ πηγάσ τινασ πάνυ καλὰσ ἐν τῷ προαστείῳ, τὴν μὲν ἀλεεινὴν καὶ σφόδρα προσηνοῦσ ὕδατοσ, ὥστε καὶ καπνὸν ἀπ’ αὐτῆσ ἐγείρεσθαι, τὴν δ’ ἐοικυῖαν τῇ ψυχρότητι κρυστάλλῳ τοῦ θέρουσ, ὥστε καὶ θέρουσ καὶ χειμῶνοσ μὴ δυσχερῶσ πλύνειν τὰσ καλὰσ Τρώων θυγατέρασ. οὐ μόνον δὲ πλούτῳ καὶ χώρασ ἀρετῇ καὶ πλήθει διέφερον, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι κάλλιστοι παρ’ αὐτοῖσ ἐγίγνοντο, καὶ ἄνδρεσ καὶ γυναῖκεσ, καὶ ἵπποι τάχιστοι, καὶ θεοφιλεῖσ ἐδόκουν εἶναι, καὶ τείχει καρτερωτάτῳ περιπεφραγμένοι ἦσαν.

ἀλλ’ ὅμωσ, ἐπειδὴ τρυφὴ καὶ ὕβρισ εἰσῆλθεν αὐτοὺσ καὶ παιδείασ καὶ σωφροσύνησ οὐδὲν ᾤοντο δεῖσθαι, πολὺ πάντων ἀτυχέστατοι γεγόνασιν.

οὐχ ἡ σύμπασα χθὼν ταῖσ συμφοραῖσ αὐτῶν διατεθρύληται; καὶ οὐδὲν ὤνησεν αὐτοὺσ οὔτε τῶν ἵππων τὸ τάχοσ οὔτε ὁ Ζεὺσ οὔτε ὁ Γανυμήδησ, ἀλλ’ ὑπ’ ἀνδρὸσ ἐξ οὕτω λυπρᾶσ καὶ ἀδόξου πόλεωσ ἀπώλοντο, καὶ ἴσχυσεν ὁ τῆσ Ἰθάκησ πολίτησ περιγενέσθαι τῶν ἐκ τοῦ Ἰλίου πάντων, καὶ τὴν εὐρυάγυιαν ἅπασαν πορθῆσαι καὶ ἀνελεῖν; οὐδὲ γὰρ οὐδ’ οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἔτι τοὺσ ἀσελγεῖσ καὶ ἄφρονασ καὶ ἀκολάστουσ καὶ πρὸσ ὕβριν ἐγκλίνοντασ καὶ ῥᾳθυμίαν καὶ τρυφήν.

ὥστε μὴ τούτοισ θαρρεῖτε μηδὲ ἀποδέχεσθε τὸν συνηδόμενον ὑμῖν καὶ θαυμάζοντα λόγον μηδὲ τοὺσ δεινοὺσ ἐγκωμιάζειν· οὗτοι μὲν γὰρ ἐξαπατῶσιν ὑμᾶσ καὶ μάτην ἐπαίρουσιν, ὥσπερ νηπίουσ παῖδασ· ἀλλὰ μᾶλλον, ὃσ ὑμῖν δείξει τι τῶν ἁμαρτημάτων, καὶ πρῶτον ἁπάντων, ἂν δύνηται, παρασκευάσει φρονεῖν ὑμᾶσ, ὅτι τούτων ἕνεκεν, ὧν εἶπον, οὐκ ἐστὲ εὐδαίμονεσ, οὐδ’ ἂν ὁ Νεῖλοσ ὑμῶν διέρχηται τὴν πόλιν τῆσ Κασταλίασ γενόμενοσ διαυγέστεροσ, οὐδ’ ἂν ὁ Πακτωλὸσ ἐνθάδε φανεὶσ μὴ κατὰ ψῆγμα τὸ χρυσίον ὑμῖν φέρῃ, καθάπερ φασὶ Λυδοῖσ πρότερον,ἀλλ’ ἄθρουν ὥσπερ ἰλύν, μηδ’ ἂν Αἴγυπτον ἢ Βαβυλῶνα τῇ πολυτελείᾳ τῶν οἰκοδομημάτων ὑπερβάλλησθε. εἰ γὰρ ταῦτα δύναται ποιεῖν ἀνθρώπουσ μακαρίουσ, ποταμὸσ ἢ κρᾶσισ ἀέροσ ἢ τόποσ γῆσ ἢ καὶ θαλάττησ ἢ ναὸσ ἢ τεῖχοσ, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν ὅσων λείπεσθε.

Βυζαντίουσ ἐκείνουσ ἀκούετε παρ’ αὐτὸνοἰκοῦντασ τὸν Πόντον, μικρὸν ἔξω τοῦ στόματοσ, αὐτομάτων ἰχθύων αὐτοῖσ ἐπὶ τὴν γῆν ἐκπιπτόντων ἐνίοτε· ἀλλ’ ὅμωσ οὐδεὶσ ἂν εἴποι διὰ τὸν ἰχθῦν εὐδαίμονασ Βυζαντίουσ, εἰ μὴ καὶ τοὺσ λάρουσ, οὐδὲ Αἰγυπτίουσ διὰ τὸν Νεῖλον οὐδὲ Βαβυλωνίουσ διὰ τὸ τεῖχοσ. οὐχ ὁ Πηνειὸσ δι’ ἐρήμου ῥεῖ Θετταλίασ;

οὐχ ὁ Λάδων διὰ τῆσ Ἀρκαδίασἀναστάτου γενομένησ; οὐκ αὐτὸσ ὁ Κύδνοσ ἄνω καθαρώτεροσ; τί οὖν; διὰ τοῦτο βελτίουσ φήσετε ἐκείνουσ ἑαυτῶν; ἴσωσ μὲν ἀληθεύετε, ἐὰν λέγητε· οὐ μὴν ἐρεῖτε. τοὺσ γὰρ ἀπείρουσ τρυφῆσ καὶ πανουργίασ, τούτουσ ἐγώ φημι πράττειν ἄμεινον. τί δ’ αὐτῆσ τῆσ Ἰταλίασ; οὐ Σύβαρισ μὲν ὅσῳ μάλιστα ἐτρύφησεν, τοσούτῳ θᾶττονἀπώλετο; Κρότων δὲ καὶ Θούριοι καὶ Μεταπόντιον καὶ Τάρασ, ἐπὶ τοσοῦτον ἀκμάσασαι καὶ τηλικαύτην ποτὲ σχοῦσαι δύναμιν, ποίασ πόλεωσ οὐκ εἰσὶ νῦν ἐρημότεραι; πολὺ δ’ ἂν ἔργον εἰή πάντασ ἐπεξιέναι τοὺσ διὰ τρυφὴν ἀπολωλότασ, Λυδοὺσ πάλαι, Μήδουσ, Ἀσσυρίουσ πρότερον, τὰ τελευταῖα Μακεδόνασ·

οἳ νεωστὶμὲν τὰ ῥάκη περιῃρημένοι καὶ ποιμένεσ ἀκούοντεσ καὶ τοῖσ Θρᾳξὶ περὶ τῶν μελινῶν μαχόμενοι τοὺσ Ἕλληνασ ἐκράτησαν, εἰσ τὴν Ἀσίαν διέβησαν, ἄχρισ Ἰνδῶν ἦρξαν.

ἐπεὶ δὲ τὰ ἀγαθὰ τὰ Περσῶν ἔλαβον, τούτοισ ἐπηκολούθησε καὶ τὰ κακά. τοιγαροῦν ἅμα σκῆπτρα καὶ ἁλουργίδεσ καὶ Μηδικὴ τράπεζα καὶ τὸ γένοσ αὐτῶν ἐξέλιπεν· ὥστε νῦν εἴ τισ διέρχοιτο Πέλλαν, οὐδὲ σημεῖον ὄψεται πόλεωσ οὐδέν, δίχα τοῦ πολὺν κέραμον εἶναι συντετριμμένον ἐν τῷ τόπῳ.

καίτοι μένει τὰ χωρία τῶν πόλεων, ὧν εἶπον, καὶ τῶν ἐθνῶν, οἱᾶ καὶ πρότερον ἦν, καὶ τοὺσ ποταμοὺσ οὐδεὶσ ἄλλοσε ἔτρεψεν, οὐδ’ εἴ τι τοιοῦτον ἦν ἕτερον· ἀλλ’ ὅμωσ ὧν ἂν πολυτέλεια καὶ τρυφὴ ἅψηται, τούτοισ οὐκ ἔστι πλείω χρόνον διαγενέσθαι. μὴ γὰρ οἰέσθε τοὺσ κριοὺσ μηδὲ τὰσ ἑλεπόλεισ καὶ τὰσ ἄλλασ μηχανὰσ οὕτωσ ἀνατρέπειν ὡσ τρυφήν, εἴτε ἄνδρα βούλεταί τισ πεπτωκότα ἰδεῖν εἴτε πόλιν.

οὐ ποταμόσ ἐστιν οὐδὲ πεδίον οὐδὲ λιμὴν ὁ ποιῶν εὐδαίμονα πόλιν οὐδὲ χρημάτων πλῆθοσ οὐδὲ οἰκοδομημάτων οὐδὲ θησαυροὶ θεῶν, οἷσ οὐδὲν προσέχει τὸ δαιμόνιον· οὐδ’ ἂν εἰσ τὰσ πόλεισ τινὲσ μεταφέρωσι τὰ ὄρη καὶ τὰσ πέτρασ ξὺν πολλῇ ταλαιπωρίᾳ καὶ πόνοισ καὶ μυρίοισ ἀναλώμασιν· ἀλλὰ σωφροσύνη καὶ νοῦσ ἐστι τὰ σῴζοντα. ταῦτα ποιεῖ τοὺσ χρωμένουσ μακαρίουσ, ταῦτα τοῖσ θεοῖσ προσφιλεῖσ, οὐχὶ λιβανωτὸσ οὐδὲ σμύρνα· πόθεν; οὐδὲ ῥίζαι καὶ δάκρυα δένδρων οὐδὲ τὰ Ἰνδῶν καὶ Ἀράβων φρύγανα. ὑμεῖσ δέ, ἂν μὲν ἐκ τύχησ ὁ ποταμὸσ μεταβάλῃ καὶ ῥυῇ θολερώτεροσ, ἄχθεσθε καὶ πρὸσ τοὺσ πρῶτον ἐπιδημήσαντασ αἰτίαν λέγετε·

τὸν δὲ τρόπον τῆσ πόλεωσ μεταβάλλοντα ὁρῶντεσ καὶ χείρω γιγνόμενον καὶ τεταραγμένον ἀεὶ μᾶλλον οὐ φροντίζετε. ἀλλὰ ὕδωρ μὲν οὐ μόνον πίνειν βούλεσθε καθαρόν, ἀλλὰ καὶ ὁρᾶν· ἦθοσ δὲ καθαρὸν καὶ μέτριον οὐ ζητεῖτε.

καίτοι πολλάκισ ἀκοῦσαί τινων ἔστι· μὴ γὰρ ἡμεῖσ μόνοι μεταβεβλήκαμεν, ἀλλ’ οὐχὶ σχεδὸν ἅπαντεσ; ἔστι δὲ τοῦτο καθάπερ εἴ τισ ἐν λοιμῷ διὰ τὸ πάντασ ἢ τοὺσ πλείστουσ νοσεῖν μηδεμίαν ἐθέλοι ποιεῖσθαι πρόνοιαν, ὥστε αὐτὸσ ὑγιαίνειν, ἢ νὴ Δία ἐν θαλάττῃ χειμαζόμενοσ, ἔπειτα πάντασ ὁρῶν τοὺσ ἐν τῇ νηὶ κινδυνεύοντασ ἀμελοῖ τῆσ σωτηρίασ.

τί δέ; ἂν ὅλοσ καταδύηται στόλοσ, διὰ τοῦτο ἧττόν ἐστιν ἄτοπον τὸ ξυμβαῖνον; ̔τί οὖν ἁμαρτάνομεν ἡμεῖσ;

̓ τὰ μὲν ἄλλα ἐῶ. γελοῖον γάρ, εἴ τισ πρὸσ τὸν ὅλωσ οὐκ ἐπιστάμενον κιθαρίζειν, ἔπειτα ὡσ ἔτυχε κρούοντα, ἐπιχειροῖ λέγειν ὅ,τι ἥμαρτεν ἢ τίνα φθόγγον παρέβη. τοσοῦτον δὲ μόνον εἰπεῖν ἄξιον, ὃ μηδεὶσ ἂν ἀρνήσαιτο. φημὶ δὴ θαυμαστόν τι πάθοσ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ πεπονθέναι πολλούσ, ὃ παρ’ ἄλλοισ τισὶ πρότερον ἤκουον μᾶλλον ἢ παρ’ ὑμῖν γιγνόμενον. τί δὲ τοῦτ’ ἔστιν ἂν μὴ δύνωμαι δηλῶσαι σαφῶσ, ἀλλὰ ὑμεῖσ γε πειρᾶσθε ὑπονοεῖν·

καὶ μηδέν με νομίσητε τῶν ἀπορρήτων λέγεινμηδ’ ὃ κρύπτουσιν οἱ ποιοῦντεσ, εἰ καὶ σφόδρα δόξει θαυμαστόν. μεταξὺ γοῦν ὀρθοὶ βαδίζοντεσ, λαλοῦντεσ οἱ πλείουσ καθεύδουσιν· εἰ δ’ ἐγρηγορέναι τοῖσ πλείοσι δοκοῦσιν, οὐδὲν ἂν εἰή τοῦτο. καὶ γὰρ τοὺσ λαγὼσ φήσει τισ ἐγρηγορέναι τῶν ἀπείρων, ἐὰν ἴδῃ κοιμωμένουσ. πόθεν οὖν ἐγνώσθη τοῦτο; ἐξ ἑτέρων τινῶν, ἃ σημεῖά ἐστι τοῦ καθεύδειν· ἐπεὶ τά γε ὄμματα αὐτῶν ἀναπέπταται.

τῶν δὲ ἄλλων τοῖσ μεθύουσι ξυμβαίνει καὶ τοῖσ ἐμπλησθεῖσι καὶ τοῖσ μὴ καλῶσ κατακειμένοισ. τί οὖν οὗτοι ποιοῦσι κοιμωμένων; πολλὰ μὲν δὴ τά γε ἄλλα· σχεδὸν γὰρ πάντα ὀνείρασιν ἐοίκεν αὐτῶν τὰ ἔργα· καὶ γὰρ χαίρουσι μάτην καὶ λυποῦνται καὶ θρασύνονται καὶ δεδοίκασι, μηδενὸσ ὄντοσ, καὶ σπουδάζουσι, καὶ τῶν ἀδυνάτων ἐπιθυμοῦσι, καὶ τὰ μὴ ὄντανομίζουσιν εἶναι, καὶ τῶν ὄντων οὐκ αἰσθάνονται. πλὴν ταῦτα μὲν ἴσωσ κοινὰ καὶ ἡμῶν ἐστιν. ἐκεῖνο δὲ οἶμαι φανερώτατον ὕπνου τεκμήριον ποιοῦσι, ῥέγκουσιν. οὐ γὰρ ἔχω μὰ τοὺσ θεοὺσ εἰπεῖν εὐπρεπέστερον. καίτοι καὶ τῶν κοιμωμένων ὀλίγοι μὲν ἀεὶ τοῦτο πάσχουσι· ἐγὼ δέ φημι τοῦτο τὸ ἔργον αἰσχρὰν τὴν πόλιν ποιεῖν καὶ δημοσίᾳ καταισχύνειν, καὶ τὴν μεγίστην ὕβριν εἰσ τὴν πατρίδα ὑβρίζειν τοὺσ μεθ’ ἡμέραν τούτουσ κοιμωμένουσ, καὶ δικαίωσ ἂν αὐτοὺσ ἐξορισθῆναι καὶ παρ’ ὑμῶν καὶ πανταχόθεν.

οὐδὲ γὰρ μέτριόν ἐστι τὸ γιγνόμενον οὐδὲσπανίωσ συμβαῖνον, ἀλλ’ ἀεὶ καὶ πανταχοῦ τῆσ πόλεωσ, κἂν ἀπειλῇ τισ κἂν παίζῃ κἂν καταγελᾷ. καὶ τὸ λοιπὸν ἤδη ξύνηθέσ ἐστι καὶ τοῖσ πάνυ σμικροῖσ παισί, καὶ τῶν τελείων ὅσοι δοκοῦσιν αἰδεῖσθαι, προάγονται πολλάκισ ὥσπερ ἐπὶ δώρῳ τινὶ χρῆσθαι, κἂν ἐπιστήσαντεσ διατραπῶσιν, ἀνέπνευσαν γοῦν ὅμοιον. εἰ δή τισ ὑπῆρχε τοιαύτη πόλισ, ὥστε ἀεὶ θρηνούντων ἐν αὐτῇ ἀκούειν καὶ μηδένα δύνασθαι δίχα τῆσ δυσφημίασ ταύτησ προελθεῖν μηδὲ ἐπ’ ὀλίγον, πρὸσ τοῦ Διὸσ ἔστιν ὅστισ ἂν ἡδέωσ ἐπεδήμησεν;

καίτοι τὸ μὲν θρηνεῖν, ὡσ ἂν εἴποι τισ, ἀτυχίασ ἐστὶ σημεῖον, τὸ δὲ τοιοῦτον ἀναισχυντίασ, ἀσελγείασ τῆσ ἐσχάτησ. οὐκοῦν εἰκὸσ ἐν δυστυχέσι μᾶλλον ἀνθρώποισ ἐθέλειν διατρίβειν ἢ ἀκολάστοισ. ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἂν ἑλοίμην ἀκούειν οὐδὲ αὐλούντων διηνεκῶσ· ἀλλ’ εἴ τισ ἔστι τοιοῦτοσ τόποσ, ἐν ᾧ συνεχήσ ἐστιν ἦχοσ εἴτε αὐλῶν εἴτε ᾠδῆσ εἴτε κιθάρασ, οἱο͂ν δή φασι τὸν τῶν Σειρήνων εἶναι σκόπελον ἀεὶ μελῳδούμενον, οὐκ ἂν δυναίμην ἐκεῖσε ἐλθὼν διάγειν. τὸν δέ γε ἄγριον τοῦτον καὶ χαλεπὸν ἦχον τίσ ἂν μέτριοσ ἄνθρωποσ ὑπομείνειεν;

ἀλλ’ ἐὰν μέν τισ οἴκημα παριὼν ἀκούσῃ τοῦ τοιούτου, δῆλον ὅτι φήσει χαμαιτυπεῖον αὐτὸ εἶναι. τὴν δὲ πόλιν τί φήσουσιν, ἐν ᾗ πανταχοῦ σχεδὸν εἷσ ἐπικρατεῖ φθόγγοσ, καὶ οὔτε καιρὸν οὔτε ἡμέραν οὔτε τόπον ἐξαίρετον οὐδένα ποιοῦνται, ἀλλ’ ἐν στενωποῖσ, ἐν οἰκίαισ, ἐν ἀγοραῖσ, παρὰ τὸ θέατρον, ἐν τῷ γυμνασίῳ δυναστεύει τὸ πρᾶγμα; καὶ αὐλοῦντοσ μὲν ἑώθεν οὐδενὸσ ἀκήκοα ἐγὼ μέχρι νῦν ἐν τῇ πόλει, τοῦτο δὲ τὸ θαυμαστὸν μέλοσ εὐθὺσ ἅμα τῇ ἡμέρᾳ κινεῖται. καίτοι με οὐ λέληθεν ὅτι ἴσωσ τινὲσ ληρεῖν με νομίζουσι τὰ τοιαῦτα ἐξετάζοντα, καὶ μηδὲν εἶναι παρὰ τοῦτο, μόνον ἂν τὰ λάχανα ἁμάξαισ εἰσφέρητε καὶ πολλοὺσ ἄρτουσ θεωρῆτε ἐν τῷ μέσῳ καὶ τὸ τάριχοσ ᾖ καὶ τὰ κρέα.

σκοπούντων δὲ ὅμωσ αὐτοὶ τὸ πρᾶγμα οὕτωσ. εἴ τισ αὐτῶν παραγένοιτο εἰσ πόλιν, ἐν ᾗ πάντεσ ὅ, τι ἂν δεικνύωσι τῷ μέσῳ δακτύλῳ δεικνύουσι, κἂν δεξιὰν ἐμβάλλῃ τισ, οὕτωσ ἐνέβαλε, κἂν προτείνῃ τὴν χεῖρα οὕτωσ, κἂν ὁ δῆμοσ χειροτονῶσι, κἂν οἱ δικασταὶ τὴν ψῆφον φέρωσι, ποίαν τινὰ ἡγήσονται τὴν πόλιν ταύτην;

ἐὰν δὲ ἀνασυράμενοι πάντεσ βαδίζωσιν, ὥσπερ ἐν λίμνῃ; ἆρα ἀγνοεῖτε ὅτι ταῦτ’ ἐστὶ τὰ καθ’ ὑμῶν ἀφορμὴν δεδωκότα βλασφημίασ, ὥστε δημοσίᾳ κατὰ τῆσ πόλεωσ ἔχειν ὅ, τι λέγωσι τοὺσ ἀπεχθῶσ ὑμῖν διακειμένουσ;

ἀλλὰ πόθεν τὰσ κερκίδασ ὑμῖν ἐπιβοῶσιν; καίτοι οὔ φασι δεῖν διαφέρειν οὔθ’ ὑμῖν οὔτε τοῖσ ἄλλοισ ὑπὲρ ὧν ἕτεροι λέγουσιν, ἀλλ’ ὑπὲρ ὧν αὐτοὶ ποιεῖτε. φέρε, ἂν καταλάβῃ τοιοῦτον πάθοσ δημοσίᾳ τινάσ, ὥστε γυναικῶν λαβεῖν φωνὴν ἅπαντασ καὶ μηδένα δύνασθαι μήτε νέον μήτε πρεσβύτερον ἀνδριστὶ μηδὲν εἰπεῖν· οὐ δόξει χαλεπὸν εἶναι καὶ παντὸσ οἶμαι λοιμοῦ βαρύτερον; ὥστε πέμποιεν ἂν εἰσ θεοῦ καὶ τὸ δαιμόνιον πολλὰ ἱλάσκοιντο. καίτοι τὸ μὲν γυναικῶν ἀφιέναι φωνὴν ἀνθρώπων ἐστὶ φωνὴν ἀφιέναι, καὶ οὐδεὶσ ἂν ἀκούων γυναικὸσ δυσχεράνειεν. ὁ δὲ τοιοῦτοσ ἦχοσ τίνων ἐστίν;

οὐχὶ τῶν ἀνδρογύνων; οὐχὶ τῶν τὰ αἰδοῖα ἀποκεκομμένων; οὐδὲ τούτων ἀεὶ καὶ πρὸσ ἅπαντασ, ἀλλὰ ἴδιον αὐτῶν ὥσπερ ξύμβολον. φέρε δ’ εἰ κατεζωσμένοι πάντεσ ἐβαδίζετε ἢ τυμπανίζοντεσ, μηδὲν ὑμῖν ἐδόκει τοῦτ’ εἶναι χαλεπόν; εἰ συνέβαινεν ὑμᾶσ ὑψηλήν τινα ἔχειν ἄκραν ἢ νὴ Δία ὄροσ ὑπερκείμενον, ὥσπερ ἕτεραι πόλεισ, ὅπου τισ ἀνελθὼν ἕκαστον μὲν σαφῶσ ἀκουεινμὴ δύναιτο, τὸν δὲ ξύμπαντα θροῦν, ποῖοσ ἦχοσ ὑμῖν ἂν ἀνενεχθῆναι δοκεῖ; ἢ δῆλον ὅτι τοῦ πλείονοσ ὥσπερ ἐν ἁρμονίᾳ κρατοῦντοσ;

εἰ δὲ ἐκ τῆσ ἀκοῆσ δέοι τεκμαίρεσθαι περὶ τῶν ἀνθρώπων, ὥσπερ Ὅμηρόσ φησι προσιόντα τὸν Ὀδυσσέα τῇ αὑτοῦ οἰκίᾳ μὴ περιμεῖναι θεάσασθαι τοὺσ μνηστῆρασ ἑστιωμένουσ,ἀλλ’ εὐθὺσ εἰπεῖν πρὸσ τὸν Εὔμαιον, ὡσ αὐτὸν ἡ κιθάρα περιήνεγκε, γιγνώσκειν ὅτι πολλοὶ ἐν αὐτῇ δαῖτα τίθενται·

καὶ πάλιν ἐκ τῆσ νήσου τῶν Κυκλώπων ἀκούοντα τῶν τε προβάτων βληχωμένων καὶ αὐτῶν τῆσ φωνῆσ, ὡσ ἂν οἶμαι νεμόντων, νοεῖνὅτι ποιμένων τινῶν ἐστιν ἡ χώρα, φέρε καὶ ὑμᾶσ εἴ τισ ἐκ τοῦ φερομένου ἤχου πόρρωθεν εἰκάζοι, οἱούσ ἂν ἀνθρώπουσ ὑπολάβοι εἶναι καὶ τί πράττειν;

οὐ γὰρ ἱκανοί ἐστε οὔτε βουκολεῖν οὔτε ποιμαίνειν· καὶ πότερον ὑμᾶσ Ἀργείων ἀποίκουσ, ὡσ λέγετε, φήσει τισ ἢ μᾶλλον ἐκείνων Ἀραδίων; καὶ πότερον Ἕλληνασ ἢ Φοινίκων τοὺσ ἀσελγεστάτουσ; ἐγὼ μὲν γὰρ ἡγοῦμαι μᾶλλον προσήκειν ἀνδρὶ σώφρονι ἐν τοιαύτῃ πόλει κηρὸν ἐπαλεῖψαι τοῖσ ὠσὶν ἢ εἰ τὰσ Σειρῆνασ παραπλέων ἔτυχεν. ὅπου μὲν γὰρ ὑπῆρχε θανάτου κίνδυνοσ, ὅπου δὲ ἀσελγείασ, ὕβρεωσ, τῆσ ἐσχάτησ διαφθορᾶσ. καὶ πρόσεστιν οὐδεμία τέρψισ οὐδ’ ἱστορία δήπου.

πρότερον μὲν οὖν ἡ παραίνεσισ τῶν ἀμεινόνων ἐκράτει, νῦν δ’, ὡσ ἐοίκε, τῶν χειρόνων. θαυμάσαι δ’ ἄν τισ τὴν αἰτίαν τοῦ ζηλοῦν αὐτὸ τοὺσ πλείουσ ἐνθάδε καὶ συνηθέστερον ἀεὶ γίγνεσθαι προβαῖνον. ὥσπερ Ιὠνική τισ ἐκράτησεν ἁρμονία καὶ Δώριοσ καὶ Φρύγιοσ ἄλλη καὶ Λύδιοσ· οὕτωσ νῦν ἡ τῶν Ἀραδίων κρατεῖ μουσική, καὶ τὰ Φοινίκων ὑμῖν κρούματα ἀρέσκει, καὶ τὸν ῥυθμὸν τοῦτον ἐξαιρέτωσ ἠγαπήκατε, ὥσπερ ἕτεροι τὸν σπονδεῖον· ἢ καὶ γένοσ τι πέφηνεν ἀνθρώπων ταῖσ ῥισὶν εὔμουσον, ὥσπερ τοὺσ κύκνουσ φασὶ τοῖσ πτεροῖσ, ἔπειτα τῶν λιγυφώνων τρόπον ὀρνέων τέρπουσιν ἀλλήλουσ ἔν τε ταῖσ ὁδοῖσ καὶ παρὰ τὰ ξυμπόσια, μηδὲν δεόμενοι λύρασ μηδὲ αὐλῶν ‐ ἀρχαῖα δὴ ταῦτα καὶ σκληρᾶσ ἔτι καὶ ἀγροίκου τινὸσ μουσικῆσ ὄργανα ‐ νῦν δὲ τρόποσ ἄλλοσ ἀνθεῖ, βαρβίτων κρείττων καὶ προσηνέστεροσ.

οὐκοῦν μετὰ χρόνον, καὶ χοροὺσ ὑπὸ τῷ μέλει τούτῳ στησόμεθα παίδων καὶ παρθένων ἐπιμελῶσ ἐκδιδάξαντεσ.

ἀλλ’ ὅτι μὲν ἄχθεσθε ἀκούοντεσ σαφῶσ οἶδα, καὶ προεῖπον ὅτι τοὺσ λόγουσ ἀποδέξεσθε οὐχ ἡδέωσ.

ὑμεῖσ δ’ ἴσωσ με περὶ ἄστρων καὶ γῆσ ἐδοκεῖτε διαλέξεσθαι. καὶ τινὲσ μὲν ὑμῶν ὀργίζονται καί φασί με ὑβρίζειν τὴν πόλιν, τοὺσ δὲ ταῦτα ποιοῦντασ οὐκ αἰτιῶνται· τινὲσ δὲ ἴσωσ καταγελῶσιν, εἰ περὶ μηδενὸσ κρείττονοσ εὑρ͂ον εἰπεῖν· ἐγὼ δὲ ὁρῶ καὶ τοὺσ ἰατροὺσ ἔσθ’ ὅτε ἁπτομένουσ ὧν οὐκ ἂν ἤθελον, οὐχὶ τῶν καλλίστων τοῦ σώματοσ, καὶ πολλοὺσ οἶδα τῶν θεραπευομένων ἀγανακτοῦντασ, ὅταν ἅπτηται τοῦ πεπονθότοσ. ὁ δὲ πολλάκισ ἀμύττει τοῦτο καὶ τέμνει βοῶντοσ. οὔκουν ἀνήσω περὶ τούτου λέγων, πρὶν ἂν σφόδρα δηχθῆτε. καίτοι πάνυ ἀσθενοῦσ φαρμάκου τυγχάνετε τοῦ λόγου τούτου καὶ πολὺ ἐλάττονοσ ἢ κατὰ τὴν ἀξίαν. ἄγε δὴ πρὸσ τοῦ Ἡρακλέουσ καὶ τοῦ Περσέωσ καὶ τοῦ Ἀπόλλωνοσ καὶ τῆσ Ἀθηνᾶσ καὶ τῶν ἄλλων θεῶν, οὓσ τιμᾶτε, ἀποκρίνασθέμοι προθύμωσ, εἴ τισ ὑμῶν ἐβούλετο γυναῖκα τοιαύτην ἔχειν, λέγω δέ, ὥσπερ κιθαρίστρια καλεῖται γυνὴ καὶ νὴ Δία αὐλητρὶσ ἢ ποιήτρια καὶ τἄλλα ὁμοίωσ ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων, οὕτωσ ἣν ἄν τισ συνήθωσ ὀνομάσειεν ἀπὸ τούτου τοῦ ἔργου.

καὶ μὴ δυσχεραίνετε μηδὲ ἄχθεσθε· τοὺσ γὰρ λόγουσ τούτουσ αὐτὸπαρέχει τὸ πρᾶγμα τῷ βουλομένῳ περὶ αὐτοῦ λέγειν, οὐκ ἐγώ ποθεν ἀνευρίσκω. γυναικὶ μὲν δὴ τοιαύτῃ ξυνοικεῖν οὐδεὶσ ἂν ἐθελήσειεν ὑμῶν οὐδὲ ἐπὶ πεντακοσίοισ ταλάντοισ οἶμαι, θυγατέρα δὲ σχεῖν ἕλοιτο ἄν; ἀλλὰ νὴ Δία μητέρα πωσ οὐ χαλεπὸν τοιαύτην ἔχειν καὶ γηροβοσκεῖν· σεμνὸν γὰρ δῆλον ὅτι καὶ πρεσβυτέραισ πρέπον μᾶλλον. εἰε͂ν·

οὐκοῦν ἐπὶ μὲν γυναικὸσ ἢ θυγατρὸσ οὐδ’ ἀκούοντεσ ἀνέχεσθε, πόλιν δὲ τοιαύτην καὶ πατρίδα οἰκεῖν οὐ δεινὸν ὑμῖν δοκεῖ; καὶ ταῦθ’, ὃ τῷ παντὶ χαλεπώτερον, οὐ τοιαύτην οὖσαν ἐξ ἀρχῆσ, ἀλλ’ ἣν αὐτοὶ ποιεῖτε.

καίτοι μητρόπολισ ὑμῶν ἐστιν ἡ πόλισ, ὥστε καὶ τὴν σεμνότητα καὶ τὸ ἀξίωμα ἔχει τὸ τῆσμητρόσ· ἀλλ’ ὅμωσ οὔτε τοῦ ὀνόματοσ οὔτε τῆσ ἀρχαιότητοσ οὔτε τῆσ δόξησ φείδεσθε. τί δὴ οἰέσθε, εἰ καθάπερ εἰκόσ ἐστι καί φασι τοὺσ οἰκιστὰσ ἡρ́ωασ ἢ θεοὺσ πολλάκισ ἐπιστρέφεσθαι τὰσ αὑτῶν πόλεισ τοῖσ ἄλλοισ ὄντασ ἀφανεῖσ ἔν τε θυσίαισ καί τισιν ἑορταῖσ δημοτελέσιν, ἔπειθ’ ὁ ἀρχηγὸσ ὑμῶν Ἡρακλῆσ παραγένοιτοἤτοι πυρᾶσ οὔσησ, ἣν πάνυ καλὴν αὐτῷ ποιεῖτε, σφόδρα γε ἂν αὐτὸν ἡσθῆναι τοιαύτησ ἀκούσαντα φωνῆσ;

οὐκ ἂν εἰσ Θρᾴκην ἀπελθεῖν μᾶλλον ἢ Λιβύην καὶ τοῖσ Βουσίριδοσ ἢ τοῖσ Διομήδουσ ἀπογόνοισ θύουσι παρεῖναι; τί δέ; ὁ Περσεὺσ οὐκ ἂν ὄντωσ ὑπερπτῆναι δοκεῖ τὴν πόλιν; καὶ τί δεῖ μεμνῆσθαι θεῶν; ἀλλὰ Ἀθηνόδωροσ ὁ πρῴην γενόμενοσ, ὃν ᾐδεῖτο ὁ Σεβαστόσ, ἆρα οἰέσθε, εἴπερ ἔγνω τοιαύτην οὖσαν τὴν πόλιν, προύκρινεν ἂν τῆσ μετ’ ἐκείνου διατριβῆσ τὴν ἐνθάδε;

πρότερον μὲν οὖν ἐπ’ εὐταξίᾳ καὶ σωφροσύνῃ διαβόητοσ ἦν ὑμῶν ἡ πόλισ καὶ τοιούτουσ ἀνέφερεν ἄνδρασ· νῦν δὲ ἐγὼ δέδοικα μὴ τὴν ἐναντίαν λάβῃ τάξιν, ὥστε μετὰ τῶνδε καὶ τῶνδε ὀνομάζεσθαι. καίτοι πολλὰ τῶν νῦν ἔτι μενόντων ὅπωσ δήποτε ἐμφαίνει τὸ σῶφρον καὶ τὸ αὐστηρὸν τῆσ τότε ἀγωγῆσ, ὧν ἐστι τὸ περὶ τὴν ἐσθῆτα τῶν γυναικῶν, τὸ τοῦτον τὸν τρόπον κατεστάλθαι καὶ βαδίζειν ὥστε μηδένα μηδὲ ἓν αὐτῶν μέροσ ἰδεῖν μήτε τοῦ προσώπου μήτε τοῦ λοιποῦ σώματοσ, μηδὲ αὐτὰσ ὁρᾶν ἔξω τῆσ ὁδοῦ μηδέν. καίτοι τί δύνανται τοιοῦτον ἰδεῖν οἱο͂ν ἀκούουσιν; τοιγαροῦν ἀπὸ τῶν ὤτων ἀρξάμεναι τῆσ διαφθορᾶσ ἀπολώλασιν αἱ πλείουσ.

ἡ γὰρ ἀσέλγεια πανταχόθεν εἰσδύεται. ὥστε τὰ μὲν πρόσωπα κεκαλυμμέναι βαδίζουσι, τῇ ψυχῇ δὲ ἀκαλύπτῳ καὶ σφόδρα ἀναπεπταμένῃ. τοιγαροῦν ὀξύτερον βλέπουσιν ἑνὶ τῶν ὀφθαλμῶν, ὥσπερ οἱ γεωμέτραι. καὶ τουτὶ μὲν ἔκδηλόν ἐστι τὸ τῶν ῥινῶν.

ἀνάγκη δὲ καὶ τἄλλα ἀκολουθεῖν τῷ τοιούτῳ ῥυθμῷ.

μὴ γὰρ οἰέσθε, ὥσπερ ἑτέρων πολλάκισ εἴσ τινα μέρη κατασκήπτει, χεῖρασ ἢ πόδασ ἢ πρόσωπον, οὕτω καὶ παρ’ ὑμῖν ἐπιχώριόν τι νόσημα ταῖσ ῥισὶν ἐμπεπτωκέναι, μηδ’ ὥσπερ Λημνίων ταῖσ γυναιξὶ τὴν Ἀφροδίτην ὀργισθεῖσαν λέγουσι διαφθεῖραι τὰσ μασχάλασ, κἀνθάδε νομίζετε τῶν πλειόνων διεφθάρθαι τὰσ ῥῖνασ ὑπὸ δαιμονίου χόλου, κἄπειτα τοιαύτην φωνὴν ἀφιέναι· πόθεν; ἀλλ’ ἔστι σημεῖον τῆσ ἐσχάτησ ὕβρεωσ καὶ ἀπονοίασ καὶ τοῦ καταφρονεῖν τῶν καλῶν ἁπάντων καὶ μηδὲν αἰσχρὸν ἡγεῖσθαι. φημὶ δὴ διαλέγεσθαι τούτοισ ὁμοίωσ καὶ βαδίζειν καὶ βλέπειν.

εἰ δὲ μηδὲν ἔκδηλον οὕτω ποιεῖν διὰ τῶν ἀμμάτων δύνανται, ὥστε ἐπιστρέφειν ἅπαντασ, ἢ μηδέπω τὴν τέχνην ἐπὶ τοσοῦτον προαγηόχασιν, οὐδὲν ἐπιεικέστερον τἄλλα ἔχουσιν. εἶτ’ ἄχθεσθε τοῖσ Αἰγεῦσι καὶ τοῖσ Ἀδανεῦσιν, ὅταν ὑμᾶσ λοιδορῶσι, τοὺσ δὲ ἐκείνοισ μαρτυροῦντασ ὡσ ἀληθῆ λέγουσι τῶν ὑμετέρων πολιτῶν οὐκ ἐξελαύνετε τῆσ πόλεωσ; οὐκ ἴστε ὅτι τὸ μὲν ποιεῖν τι τῶν ἀπορρήτων καὶ τῶν παρὰ φύσινὑποψίαν ἐπὶ τῶν πλείστων μόνον ἔχει, καὶ οὐδεὶσ ἑόρακεν οὐδὲν τῶν πολλῶν, ἀλλ’ ἐν τῷ σκότει που καὶ κρύφα λανθάνοντεσ ἀσεβοῦσιν οἱ κακοδαίμονεσ·

τὰ δὲ τοιαῦτα ξύμβολα τῆσ ἀκρασίασ μηνύει τὸ ἦθοσ καὶ τὴν διάθεσιν, ἡ φωνή, τὸ βλέμμα, τὸ σχῆμα, καὶ δὴ καὶ ταῦτα τὰ δοκοῦντα σμικρὰ καὶ ἐν μηδενὶ λόγῳ, κουρά,περίπατοσ, τὸ τὰ ὄμματα ἀναστρέφειν, τὸ ἐγκλίνειν τὸν τράχηλον, τὸ ταῖσ χερσὶν ὑπτίαισ διαλέγεσθαι. μὴ γὰρ οἰέσθε αὐλήματα μὲν καὶ κρούματα καὶ μέλη τὰ μὲν ἐμφαίνειν τὸ ἀνδρεῖον, τὰ δὲ τὸ θῆλυ, κινήσεισ δὲ καὶ πράξεισ μὴ διαφέρειν μηδ’ εἶναι μηδένα ἐν τούτοισ ἔλεγχον. ἀλλ’ ἐγὼ βούλομαί τινα λόγον ὑμῖν εἰπεῖν,ὃν ἴσωσ καὶ ἄλλοτε ἀκηκόατε. τῶν γὰρ ἐνθάδε δεινῶν τινα λέγουσιν εἴσ τινα πόλιν ἐλθεῖν αὐτὸ τοῦτο ἔργον πεποιημένον, ὥστε εὐθὺσ εἰδέναι τὸν τρόπον ἑκάστου καὶ διηγεῖσθαι τὰ προσόντα, καὶ μηδενὸσ ὅλωσ ἀποτυγχάνειν·

ἀλλ’ ὥσπερ ἡμεῖσ τὰ ζῷα γιγνώσκομεν ὁρῶντεσ, ὅτι τοῦτο μέν ἐστι πρόβατον, εἰτύχοι, τοῦτο δὲ κύων, τοῦτο δὲ ἵπποσ ἢ βοῦσ·

οὕτωσ ἐκεῖνοσ τοὺσ ἀνθρώπουσ ἠπίστατο ὁρῶν καὶ λέγειν ἠδύνατο ὅτι οὗτοσ μὲν ἀνδρεῖοσ, οὗτοσ δὲ δειλόσ, οὗτοσ δὲ ἀλαζών, οὗτοσ δὲ ὑβριστὴσ ἢ κίναιδοσ ἢ μοιχόσ. ὡσ οὖν θαυμαστὸσ ἦν ἐπιδεικνύμενοσ καὶ οὐδαμῇ διημάρτανε, προσάγουσιν αὐτῷ σκληρόν τινα τὸ σῶμα καὶσύνοφρυν ἄνθρωπον, αὐχμῶντα καὶ φαύλωσ διακείμενον καὶ ἐν ταῖσ χερσὶ τύλουσ ἔχοντα, φαιόν τι καὶ τραχὺ περιβεβλημένον ἱμάτιον, δασὺν ἑώσ τῶν σφυρῶν καὶ φαύλωσ κεκαρμένον·

καὶ τοῦτον ἠξίουν εἰπεῖν ὅστισ ἦν. ὁ δὲ ὡσ πολὺν χρόνον ἑώρα, τελευταῖον ὀκνῶν μοι δοκεῖ τὸ παριστάμενον λέγειν οὐκ ἔφη ξυνιέναι, καὶ βαδίζειν αὐτὸν ἐκέλευσεν. ἤδη δὲ ἀποχωρῶν πτάρνυται· κἀκεῖνοσ εὐθὺσ ἀνεβόησεν ὡσ εἰή κίναιδοσ. εἶτα ἐπ’ ἀνθρώπου μὲν ὁ πταρμὸσ ἐξήλεγξε τὸν τρόπον καὶ πρὸσ τἄλλα πάντα ἴσχυσε τὸ μὴ λαθεῖν·

πόλιν δὲ οὐκ ἂν ἕν τι τοιοῦτον διαβάλοι καὶ δόξησ ἀναπλήσειε πονηρᾶσ, καὶ ταῦθ’ ὅπου μὴ δεῖται δεινοῦ τοῦ συνήσοντοσ τίνοσ ἐστὶ σημεῖον. ἀλλ’ ἔγωγε πυθοίμην ἂν ἡδέωσ τῶν ἐμπείρων τίνι τοῦτο ἐοίκεν ἢ τί βούλεται δηλοῦν. οὔτε γὰρ κλωσμὸσ οὔτε ποππυσμὸσ οὔτε συριγμόσ ἐστιν· ἢ τίνοσ ἐστὶν οἰκεῖον ἔργου καὶ πότε μάλιστα γιγνόμενον· οὔτε γὰρ νέμουσιν οὕτωσ οὔτε ἀροῦσιν οὔτε κυνηγετοῦσιν, ἀλλ’ οὐδὲ ναυτῶν ἐστιν ἡ φωνή. πότερον οὖν ἀσπαζομένων ἀλλήλουσ ἢ καλούντων ἢ φιλοφρονουμένων;

ἀλλ’ ὥσπερ ὑμέναιοσ ἴδιόν τι μέλοσ ἐστὶν ἀρχαῖον ἐπὶ τῶν γαμούντων, οὕτωσ καινὸσ οὗτοσ εὑρ́ηται ῥυθμὸσ ἄλλησ τινὸσ ἑορτῆσ. ἀλλ’ ἀπελεύσεσθε ἀγανακτοῦντεσ καὶ λεληρηκέναι με φάσκοντεσ, εἰ τοσούτουσ λόγουσ μάτην διεθέμην καὶ πρὸσ οὐδὲν τῶν χρησίμων. μηδεμίαν γὰρ ἐκ τούτου βλάβην ἀπαντᾶν μηδὲ χεῖρον οἰκεῖσθαι τὴν πόλιν. παρὰ δὲ τοῖσ Ἕλλησι πρότερον δεινὸν ἐδόκει τὸ μετακινεῖν τὴν μουσικήν, καὶ κατεβόων πάντεσ τῶν ῥυθμὸν εἰσαγόντων ἕτερον καὶ τὰ μέλη ποικιλώτερα ποιούντων, ὡσ διαφθειρομένησ ἐν τοῖσ θεάτροισ τῆσ Ἑλλάδοσ.

οὕτω σφόδρα τὰ ὦτα ἐφύλαττον καὶ τηλικαύτην ἡγοῦντο δύναμιν τὴν ἀκοὴν ἔχειν, ὥστε θηλύνειν τὴν διάνοιαν καὶ ἀδικεῖσθαι τὰ τῆσ σωφροσύνησ, εἰ παρὰ μικρὸν ἐνδοίη τὰ τῆσ ἁρμονίασ. τοιγαροῦν φασι Λακεδαιμονίουσ, ἐπειδὴ Τιμόθεοσ ἧκε παρ’ αὐτοὺσ, λαμπρὸσ ὢν ἤδη καὶ δυναστεύων ἐν τῇ μουσικῇ, τήν τε κιθάραν αὐτὸν ἀφελέσθαι καὶ τῶν χορδῶν τὰσ περιττὰσ ἐκτεμεῖν. καὶ ὑμεῖσ, ἄνδρεσ Ταρσεῖσ, μιμήσασθε τοὺσ Λακεδαιμονίουσ, ἐκτέμετε τὸν περιττὸν φθόγγον. ὁ παλαιὸσ μῦθόσ φησι τὴν Κίρκην μεταβάλλειν τοῖσ φαρμάκοισ, ὥστε σῦσ καὶ λύκουσ ἐξ ἀνθρώπων γίγνεσθαι·

καὶ ταῦτα ἀπιστοῦμεν Ὁμήρου λέγοντοσ, οἱ δὲ συῶν μὲν ἔχον κεφαλὰσ φωνήν τε τρίχασ τε καὶ δέμασ. ἀλλ’ ἐκείνοισ μὲν τὸν νοῦν μένειν φησὶν ἔμπεδον, τούτων δὲ ὁ νοῦσ πρῶτοσ ἀπόλωλε καὶ διέφθαρται. καὶ μὴν οὐχ οὕτω δεινόν ἐστιν, εἰ ἄνθρωποι μεταξὺ προβάτων φωνὴν λάβοιεν οὐδ’ εἰ βοῶν,οὐδ’ ἂν χρεμετίζωσιν οὐδ’ ἂν ὑλακτῶσιν, ὥσπερ τὴν Ἑκάβην οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἐπὶ πᾶσι τοῖσ δεινοῖσ τελευταῖον ποιῆσαι τὰσ Ἐρινύασ χαροπὰν κύνα·

χάλκεον δέ οἱ γνάθων ἐκ πολιᾶν φθεγγομένασ ὑπάκουε μὲν Ἴδα Τένεδόσ τε περιρρύτα Θρηίκιοί τε φιλήνεμοι γύαι. οὐχ οὕτω φημὶ τοῦτ’ εἶναι τὸ τέρασ δεινὸν οὐδ’ ἀποτρόπαιον, ὡσ ὅταν ἀνήρ τισ ὢν καὶ τὸν χαρακτῆρα ἔχων τὸν αὐτὸν καὶ τὴν φωνὴν τὴν ἑαυτοῦ, καὶ τὰ σημεῖα τῆσ φύσεωσ μὴ δυνάμενοσ ἀνελεῖν,μηδ’ ἂν ἅπαντα ποιῇ περιστέλλων, καθάπερ φώρια κλέπτησ, ὑπ’ Ἐρινύων τινῶν τυπτόμενοσ καὶ διαστρεφόμενοσ καὶ πάντα τρόπον διακλώμενοσ πάντα βούληται ποιεῖν καὶ μηδὲν ὡσ πέφυκε·

κἄπειτα Πρωτέωσ τινὸσ δίκην ἀλλάττων καὶ μετατιθεὶσ αὑτὸν ἐξεύρῃ φωνὴν ἀφιέναι μήτε ἀνδρὸσ μήτε γυναικὸσ μήτε ἄλλου τινὸσ ζῴου μιμούμενοσ μηδὲ χαμαιτύπην αὐτὸ τοῦτο χαμαιτυποῦσαν, ἀλλὰ τὸ τοῦ αἰσχίστου ἔργου καὶ τῆσ ἀσελγεστάτησ πράξεωσ ὥσπερ ἂν φθεγγόμενοσ, καὶ ταῦτα μεθ’ ἡμέραν ἐκφανοῦσ ὄντοσ ἡλίου πολλῶν παρόντων.

οὐχ οὕτω δεινὸν ἦν τὸ τὰσ βύρσασ τῶν βοῶν ἑρ́πειν οὐδὲ τὸ μυκᾶσθαι τὰ κρέα. ποῖοσ οὖν Ὅμηροσ ἢ τίσ Ἀρχίλοχοσ ἰσχύει τὰ κακὰ ταῦτα ἐξᾷσαι;

δοκεῖ γὰρ ἔμοιγε νὴ τὸν Ἡρακλέα γενναίου τινὸσ καὶ τραγικοῦ δεῖσθαι ποιητοῦ τὸ τῶν ἀνθρώπων, ὅστισ δυνήσεται κατασχεῖν καὶ ἀνακόψαι τοσαύτην φοράν· ὡσ ἤδη μανίᾳ τὸ γιγνόμενον ἐοίκεν αἰσχρᾷ καὶ ἀπρεπεῖ καὶ τοῦτο τὸ νόσημα κύκλῳ περιιὸν ὑμᾶσ ἐπὶ πάντα ἄγει τὸ λοιπὸν καὶ ἔργα καὶ φωνὰσ καὶ σχήματα καὶ παντὸσ ἅπτεται καὶ καθικνεῖται μέρουσ, ποδῶν, χειρῶν, ὀμμάτων, γλώττησ.

οὔκουν ἡμῶν ὄφελοσ οὐδὲν οὐδὲ τῆσ ἀνειμένησ ταύτησ καὶ ἀσθενοῦσ παραμυθίασ, ἀλλὰ μᾶλλον Στέντορόσ τινοσ χρεία φθεγγομένου χάλκεον ἢ σιδήρεον, ὃσ ἐμοῦ βοήσεται μεῖζον καὶ σαφέστερον. ὁρᾶτε γὰρ οἷ πρόεισιν. γενείων τὸ πρῶτον εὑρέθη κουρά, καὶ τοῦτο ἐδόκει μέτριον, τὸ μὴ σφόδρα καθεικέναι, μηδ’ ἐπὶ πλέον, ἀλλὰ πρᾴωσ ἐπανορθοῦν τὴν φύσιν.

οὐκοῦν ὁ τοιοῦτοσ ἐδόκει πολλοῖσ ἐπιδέξιοσ. εἶτα ἐξύρων μέχρι τῶν παρειῶν· οὐδὲ τοῦτό πω δεινόν· ἀλλ’ ὅμωσ ὁ κωμικὸσ καὶ τοῦτον ἐκέλευσε κατακάειν ἐπὶ φαλήτων συκίνων ἑκκαίδεκα. πλὴν εἶχον εὐειδῆ τὰ πρόσωπα καὶ παιδικὰ παρ’ ἡλικίαν τῆσ λάχνησ ταύτησ ἀπηλλαγμένα, εἶτα, τοῦτο λοιπὸν ἔτι, τὰ σκέλη καὶ τὸ στέρνον, ἵνα καὶ τἄλλα ὅμοιοι παισὶν ὦμεν. σκώπτεται δὴ καὶ καταγελᾶται παρὰ τοῖσ σοφοῖσ καὶ νέοισ ἡ τῆσ φύσεωσ τέχνη, καθάπερ ἀρχαία τισ οὖσα καὶ σφόδρα εὐήθησ, ἀχρεῖα καὶ περιττὰ προσθεῖσα τῷ σώματι.

τί γὰρ ὑμῖν ὀνύχων ἔδει, τί δὲ τριχῶν;

ἀλλ’ οὐδὲ χειρῶν ἴσωσ οὐδὲ ποδῶν. αἰδοῖα μόνον ὑμᾶσ ἔδει ποιῆσαι καὶ γαστέρασ καὶ τροφὴν παραθεῖναι καὶ τἄλλα, ὧν ἔστιν ἀπολαύειν. εἰ δὲ ἦν δυνατὸν παρὰ τῶν γυναικῶν προσλαβεῖν τὰ ἕτερα, δῆλον ὅτι παντελῶσ τότ’ ἂν ἦμεν εὐδαίμονεσ, οὐ καθάπερ νῦν ἐνδεεῖσ ὄντεσ, ἀλλ’ ὁλόκληροί τινεσ καὶ κατὰ φύσιν ἀνδρόγυνοι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION