Dio, Chrysostom, Orationes, ΤΑΡΣΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ. 70:

ὡσ οὖν θαυμαστὸσ ἦν ἐπιδεικνύμενοσ καὶ οὐδαμῇ διημάρτανε, προσάγουσιν αὐτῷ σκληρόν τινα τὸ σῶμα καὶσύνοφρυν ἄνθρωπον, αὐχμῶντα καὶ φαύλωσ διακείμενον καὶ ἐν ταῖσ χερσὶ τύλουσ ἔχοντα, φαιόν τι καὶ τραχὺ περιβεβλημένον ἱμάτιον, δασὺν ἑώσ τῶν σφυρῶν καὶ φαύλωσ κεκαρμένον· καὶ τοῦτον ἠξίουν εἰπεῖν ὅστισ ἦν. ὁ δὲ ὡσ πολὺν χρόνον ἑώρα, τελευταῖον ὀκνῶν μοι δοκεῖ τὸ παριστάμενον λέγειν οὐκ ἔφη ξυνιέναι, καὶ βαδίζειν αὐτὸν ἐκέλευσεν. ἤδη δὲ ἀποχωρῶν πτάρνυται· κἀκεῖνοσ εὐθὺσ ἀνεβόησεν ὡσ εἰή κίναιδοσ.