Dio, Chrysostom, Orationes, ΔΙΟΓΕΝΗΣ ἢ ΙΣΘΜΙΚΟΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설, ΔΙΟΓΕΝΗΣ ἢ ΙΣΘΜΙΚΟΣ.)

Ἰσθμίων ὄντων κατέβη Διογένησ εἰσ τὸν Ἰσθμόν, ὡσ ἐοίκεν, ἐν Κορίνθῳ διατρίβων. παρετύγχανε δὲ ταῖσ πανηγύρεσιν οὐχ ὧνπερ οἱ πολλοὶ ἕνεκα, βουλόμενοι θεάσασθαι τοὺσ ἀθλητὰσ καὶ ἵνα ἐμπλησθῶσιν, ἀλλ’ ἐπισκοπῶν οἶμαι τοὺσ ἀνθρώπουσ καὶ τὴν ἄνοιαν αὐτῶν. ᾔδει γὰρ ὅτι φανερώτατοί εἰσιν ἐν ταῖσ ἑορταῖσ καὶ ταῖσ πανηγύρεσιν· ἐν δὲ πολέμῳ καὶ στρατοπέδῳ λανθάνουσι μᾶλλον διὰ τὸ κινδυνεύειν καὶ φοβεῖσθαι. καὶ μέντοι ἐνόμιζε τότε εὐιατοτέρουσ εἶναι·

καὶ γὰρ τὰ νοσήματα τοῦ σώματοσ, ὅταν ἔκδηλα ᾖ, ῥᾷον θεραπεύεσθαι ὑπὸ τῶν ἰατρῶν ἢ μέχρι ὑποστέλλεται· τοὺσ μέντοι ἀμελουμένουσ τῶν ἀνθρώπων ἐν ταῖσ τοιαύταισ διατριβαῖσ τάχιστα ἀπόλλυσθαι. διὰ ταῦτα παρέβαλλεν εἰσ τὰσ πανηγύρεισ.

ἔλεγε δὲ ἐπισκώπτων, ὅτι ἐπιπλήττοι τὸ τοῦ κυνόσ· τοὺσ γὰρ κύνασ ἕπεσθαι μὲν εἰσ τὰσ πανηγύρεισ, μηδένα δὲ ἀδικεῖν τῶν ἐκεῖ γιγνομένων, ὑλακτεῖν δὲ καὶ μάχεσθαι τοῖσ κακούργοισ καὶ λῃσταῖσ, καὶ ὅταν οἱ ἄνθρωποι μεθυσθέντεσ καθεύδωσιν, αὐτοὺσ ἐγρηγορότασ φυλάττειν. ὡσ δὲ ἐφάνη ἐν τῇ πανηγύρει, Κορινθίων μὲν οὐδεὶσ αὐτῷ προσεῖχε τὸν νοῦν, ὅτι πολλάκισ αὐτὸν ἑώρων ἐν τῇ πόλει καὶ περὶ τὸ Κράνειον.

οἱ γὰρ ἄνθρωποι οὓσ ἂν ἀεὶ βλέπωσι καὶ οἷσ νομίζουσιν εἶναι ὁπότε βούλονται προσελθεῖν, τούτων οὐ πάνυ φροντίζουσιν· οὓσ δ’ ἂν διὰ χρόνου ἴδωσιν ἢ μηδεπώποτε ἑωρακότεσ, πρὸσ ἐκείνουσ τρέπονται. ὅθεν ἥκιστα ὠφελοῦντο ὑπὸ τοῦ Διογένουσ Κορίνθιοι, καθάπερ ἂν εἰ νοσοῦντεσ ἐπιδημοῦντοσ ἰατροῦ μὴ προσῄεσαν ἀλλ’ ἐνόμιζον ἱκανὸν εἶναι καὶ τὸ ὁρᾶν αὐτὸν ἐν τῇ πόλει. καὶ ἀπὸ Βορυσθένουσ, οὗτοι δὴ πάντεσ ἰδεῖν βουλόμενοι μᾶλλον αὐτὸν καὶ βραχύ τι ἀκοῦσαι λέγοντοσ, ὡσ ἔχοιεν ἀπαγγέλλειν ἑτέροισ, ἢ βελτίουσ γενέσθαι.

ἐδόκει γὰρ ἱκανὸσ εἶναι λοιδορῆσαι καὶ τοῖσἐρωτῶσιν ἀποκρίνασθαι πρὸσ ἔποσ.

ὥσπερ οὖν τοῦ Ποντικοῦ μέλιτοσ γεύεσθαι ἐπιχειροῦσιν οἱ ἄπειροι, γευσάμενοι δὲ παραχρῆμα ἐξέπτυσαν δυσχεράναντεσ, ὅτι πικρόν ἐστι καὶ ἀηδέσ, οὕτωσ καὶ τοῦ Διογένουσ ἀποπειρᾶσθαι μὲν ἤθελον διὰ πολυπραγμοσύνην, ἐλεγχόμενοι δὲ ἀπεστρέφοντο καὶ ἔφευγον. καὶ ἄλλων μὲν ἥδοντολοιδορουμένων, αὐτοὶ δὲ ἐφοβοῦντο καὶ ἀνεχώρουν.

καὶ εἰ μὲν ἔσκωπτέν τε καὶ ἔπαιζεν, ὥσπερ εἰώθει ἐνίοτε, ὑπερφυῶσ ἔχαιρον, ἀνατειναμένου δὲ καὶ σπουδάσαντοσ οὐχ ὑπέμενον τὴν παρρησίαν· καθάπερ οἶμαι τὰ παιδία προσπαίζοντα ἥδεται τοῖσ γενναίοισ κυσίν, ἐπειδὰν δὲ χαλεπήνῃ καὶ ὑλάξῃ μεῖζον, ἐξεπλάγη καὶ τῷδέει τέθνηκε. καὶ τότε ἐκεῖνοσ ἐποίει ταὐτά, οὐδὲν μεταστρεφόμενοσ οὐδὲ φροντίζων, εἴτε ἐπαινοίη τισ αὐτὸν εἴτε καὶ ψέγοι τῶν παρόντων, οὐδὲ εἰ τῶν πλουσίων τε καὶ ἐνδόξων ἢ στρατηγὸσ ἢ δυνάστησ διαλέγοιτο προσελθὼν ἢ τῶν πάνυ φαύλων τε καὶ πενήτων· ἀλλὰ τῶν μὲν τοιούτων ληρούντων ἐνίοτε κατεφρόνει, τοὺσδὲ σεμνοὺσ εἶναι βουλομένουσ καὶ μέγα φρονοῦντασ ἐφ’ αὑτοῖσ διὰ πλοῦτον ἢ γένοσ ἢ ἄλλην τινὰ δύναμιν, τούτουσ μάλιστα ἐπίεζε καὶ ἐκόλαζε πάντα τρόπον.

πολλοὶ δὲ οὐκ εἰών, ἀλλ’ ἠγανάκτουν, καθάπερ Ὅμηρόσ φησι τὸν Ὀδυσσέα προσπαίζειν τοὺσ μνηστῆρασ, κἀκεῖνον πρὸσ ὀλίγασ ἡμέρασ ἐνεγκεῖν τὴν ἀκολασίαν αὐτῶν καὶ τὴν ὕβριν·

ὁ δὲ ὅμοιοσ ἦν ἐν ἅπαντι·

τῷ ὄντι γὰρ ἐῴκει βασιλεῖ καὶ δεσπότῃ, πτωχοῦ στολὴν ἔχοντι, κἄπειτα ἐν ἀνδραπόδοισ τε καὶ δούλοισ αὑτοῦ στρεφομένῳ τρυφῶσι καὶ ἀγνοοῦσιν ὅστισ ἐστί, καὶ ῥᾳδίωσ φέροντι μεθύοντασ ἀνθρώπουσ καὶ μαινομένουσ ὑπὸ ἀγνοίασ καὶ ἀμαθίασ. ὅμωσ δὲ οἵ τε ἀθλοθέται τῶν Ἰσθμίων καὶ τῶν ἄλλων ὅσοι ἔντιμοι καὶ δυνατοὶ σφόδρα ἠποροῦντο καὶ συνεστέλλοντο, κατ’ ἐκεῖνον ὁπότε γένοιντο, καὶ πάντεσ οὗτοι σιγῇ παρῄεσαν ὑποβλέποντεσ αὐτόν.

ἐπεὶ δὲ καὶ ἐστεφανώσατο τῆσ πίτυοσ, πέμψαντεσ οἱ Κορίνθιοι τῶν ὑπηρετῶν τινασ ἐκέλευον ἀποθέσθαι τὸν στέφανον καὶ μηδὲν παράνομον ποιεῖν. ὁ δὲ ἤρετο αὐτοὺσ διὰ τί παράνομόν ἐστιν αὐτὸν ἐστεφανῶσθαι τῆσ πίτυοσ, ἄλλουσ δὲ οὐ παράνομον.

εἶπεν οὖν τισ αὐτῶν, Ὅτι οὐ νενίκηκασ, ὦ Διόγενεσ. ὁ δέ, Πολλούσ γε, εἶπεν, ἀνταγωνιστὰσ καὶ μεγάλουσ, οὐχ οἱᾶ ταῦτά ἐστι τὰ ἀνδράποδα τὰ νῦν ἐνταῦθα παλαίοντα καὶ δισκεύοντα καὶ τρέχοντα, τῷ παντὶ δὲ χαλεπωτέρουσ, πενίαν καὶ φυγὴν καὶ ἀδοξίαν, ἔτι δὲ ὀργήν τε καὶ λύπην καὶ ἐπιθυμίαν καὶ φόβον καὶ τὸ πάντων ἀμαχώτατον θηρίον, ὕπουλον καὶ μαλθακόν, ἡδονήν· ᾗ οὐδεὶσ οὔτε τῶν Ἑλλήνων οὔτε τῶν βαρβάρων ἀξιοῖ μάχεσθαι καὶ περιεῖναι τῇ ψυχῇ κρατήσασ, ἀλλὰ πάντεσ ἥττηνται καὶ ἀπειρήκασι πρὸσ τὸν ἀγῶνα τοῦτον, Πέρσαι καὶ Μῆδοι καὶ Σύροι καὶ Μακεδόνεσ καὶ Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι, πλὴν ἐμοῦ.

πότερον ὑμῖν ἄξιοσ δοκῶ τῆσ πίτυοσ, ἢ λαβόντεσ αὐτὴν δώσετε τῷ πλείστων κρεῶν γέμοντι;

ταῦτα οὖν ἀπαγγέλλετε τοῖσ πέμψασι καὶ ὅτι αὐτοὶ παρανομοῦσιν· οὐ γὰρ νικήσαντεσ οὐδένα ἀγῶνα περιέρχονται στεφάνουσ ἔχοντεσ· αὐτὸν εἶναι δεῖ.

μετὰ δὲ τοῦτο ἰδών τινα ἐκ τοῦ σταδίου βαδίζοντα μετὰ πολλοῦ πλήθουσ καὶ μηδὲ ἐπιβαίνοντα τῆσ γῆσ, ἀλλὰ ὑψηλὸν φερόμενον ὑπὸ τοῦ ὄχλου, τοὺσ δέ τινασ ἐπακολουθοῦντασ καὶ βοῶντασ, ἄλλουσ δὲ πηδῶντασ ὑπὸ χαρᾶσ καὶ τὰσ χεῖρασ αἴροντασ πρὸσ τὸν οὐρανόν, τοὺσ δὲ ἐπιβάλλοντασ αὐτῷ στεφάνουσ καὶ ταινίασ, ὅτε ἐδυνήθη προσελθεῖν ἤρετο τίσ ἐστιν ὁ θόρυβοσ ὁ περὶ αὐτὸν καὶ τί συνέβη. ὁ δὲ ἔφη, Νικῶμεν, βέλτιστε ἀνδρῶν, τὸ στάδιον.

τοῦτο δὲ τί ἐστιν; εἶπεν· οὐ γὰρ δὴ φρονιμώτεροσ γέγονασ οὐδὲ μικρὸν, ὅτι ἔφθασασ τοὺσ συντρέχοντασ, οὐδὲ σωφρονέστεροσ νῦν ἢ πρότερον οὐδὲ δειλὸσ ἧττον, οὐδ’ ἔλαττον ἀλγεῖσ οὐδ’ ἐλαττόνων δεήσῃ τὸ λοιπὸν οὐδὲ ἀλυπότερον βιώσῃ. μὰ Δία, εἶπεν, ἀλλὰ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ταχύτατόσ εἰμι πάντων.

ἀλλ’ οὐ τῶν λαγῶν, ἔφη ὁ Διογένησ, οὐδὲ τῶν ἐλάφων· καίτοι ταῦτα τὰ θηρία πάντων ἐστὶ δειλότατα, καὶ τοὺσ ἀνθρώπουσ καὶ τοὺσ κύνασ καὶ τοὺσ ἀετοὺσ φοβεῖται, καὶ ζῇ βίον ἄθλιον. οὐκ οἶσθα, ἔφη, ὅτι τὸ τάχοσ δειλίασ σημεῖόν ἐστι; τοῖσγὰρ αὐτοῖσ ζῴοισ συμβέβηκε ταχίστοισ τε εἶναι καὶ ἀνανδροτάτοισ. ὁ γοῦν Ἡρακλῆσ διὰ τὸ βραδύτεροσ εἶναι πολλῶν καὶ μὴ δύνασθαι κατὰ πόδασ αἱρεῖν τοὺσ κακούργουσ, διὰ τοῦτο ἐφόρει τόξα καὶ τούτοισ ἐχρῆτο ἐπὶ τοὺσ φεύγοντασ.

καὶ ὅσ, Ἀλλὰ τὸν Ἀχιλλέα, ἔφη, ταχὺν ὄντα, φησὶν ὁ ποιητὴσ ἀνδρειότατον εἶναι. καὶ πῶσ,ἔφη, οἶσθα ὅτι ταχὺσ ἦν ὁ Ἀχιλλεύσ; τὸν μὲν γὰρ Ἕκτορα ἑλεῖν οὐκ ἐδύνατο κατὰ τὴν ἡμέραν ὅλην διώκων. οὐκ αἰσχύνῃ, ἔφη, ἐπὶ πράγματι σεμνυνόμενοσ, ἐν ᾧ τῶν φαυλοτάτων θηρίων χείρων πέφυκασ;

οἶμαι γάρ σε μηδὲ ἀλώπεκα δύνασθαι φθάσαι. πόσον δέ τι καὶ ἔφθασασ; παρ’ ὀλίγον, εἶπεν, ὦ Διόγενεσ. τοῦτο γάρτοι καὶ τὸ θαυμαστὸν ἐγένετο τῆσ νίκησ. ὥστε, ἔφη, παρ’ ἓν βῆμα εὐδαίμων γέγονασ. ἅπαντεσ γὰρ οἱ κράτιστοι ἦμεν οἱ τρέχοντεσ. οἱ δὲ κόρυδοι οὐ πολλῷ τινι θᾶττον ὑμῶν διέρχονται τὸ στάδιον;

πτηνοὶ γάρ εἰσιν, εἶπεν. οὐκοῦν, ἔφη ὁ Διογένησ, εἴπερ τὸ ταχύτατον εἶναι κράτιστόν ἐστι, πολὺ βέλτιον κόρυδον εἶναι σχεδὸνἢ ἄνθρωπον·

ὥστε τὰσ ἀηδόνασ οὐδέν τι δεῖ οἰκτίρειν οὐδὲ τοὺσ ἔποπασ, ὅτι ὄρνιθεσ ἐγένοντο ἐξ ἀνθρώπων, ὡσ ὑπὸ τοῦ μύθου λέλεκται. ἀλλ’ ἐγώ, ἔφη, ἄνθρωποσ ὢν ἀνθρώπων ταχύτατόσ εἰμι. τί δέ; οὐχὶ καὶ ἐν τοῖσ μύρμηξιν, εἶπεν, εἰκὸσ ἄλλον ἄλλου ταχύτερον εἶναι; μὴ οὖν θαυμάζουσιν αὐτόν; ἢ οὐ δοκεῖ σοι γελοῖον εἶναι, εἴ τισ ἐθαύμαζε μύρμηκα ἐπὶ τάχει; τί δέ;

εἰ χωλοὶ πάντεσ ἦσαν οἱ τρέχοντεσ, ἐχρῆν σε μέγα φρονεῖν, ὅτι χωλοὺσ χωλὸσ ἔφθησ; τοιαῦτα δὲ πρὸσ τὸν ἄνθρωπον διαλεγόμενοσ πολλοὺσ ἐποίησε τῶν παρόντων καταφρονῆσαι τοῦ πράγματοσ, κἀκεῖνον αὐτὸν λυπούμενον ἀπελθεῖν καὶ πολὺ ταπεινότερον. τοῦτο δὲ οὐ μικρὸν παρεῖχε τοῖσ ἀνθρώποισ, ὁπότε ἴδοι τινὰ μάτην ἐπαιρόμενον καὶ διὰ πρᾶγμα οὐδενὸσ ἄξιον ἔξω τοῦ φρονεῖν, συστείλασ ἐπὶ βραχὺ καὶ ἀφελὼν μικρόν τι τῆσ ἀνοίασ, ὥσπερ οἱ τὰ πεφυσημένα καὶ οἰδοῦντα νύξαντεσ ἢ σείσαντεσ.

ἐν δὲ τούτῳ θεασάμενοσ ἵππουσ ἐν τῷ αὐτῷ δεδεμένουσ, ἔπειτα μαχομένουσ τε καὶ λακτίζοντασ αὑτούσ, καὶ πολὺν ὄχλον περιεστῶτασ καὶ θεωμένουσ, ἑώσ καμὼν ὁ ἕτεροσ ἔφυγεν ἀπορρήξασ προσελθὼν ἐστεφάνωσε τὸν μένοντα καὶ ἀνεκήρυττεν ὡσ Ἰσθμιονίκην, ὅτι λακτίζων ἐνίκησεν.

ἐπὶ τούτῳ γέλωσ καὶ θόρυβοσ ἦν ἁπάντων, καὶ τὸν Διογένην πολλοὶ ἐθαύμαζον καὶ τῶν ἀθλητῶν κατεγέλων, καί τινασ ἀπελθεῖν φασιν οὐκ ἰδόντασ αὐτούσ ‐ ὅσοι κακῶσ ἐσκήνουν ἢ καὶ τούτου ἠπόρουν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION