헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον́07́

(디오, 크리소토모스, 연설, ΔΙΟΓΕΝΗΣ ἢ περὶ ΑΡΕΤΗΣ.)

Διογένησ ὁ Σινωπεὺσ ἐκπεσὼν ἐκ τῆσ πατρίδοσ, οὐδενὸσ διαφέρων τῶν πάνυ φαύλων Ἀθήναζε ἀφίκετο, καὶ καταλαμβάνει συχνοὺσ ἔτι τῶν Σωκράτουσ ἑταίρων· καὶ γὰρ Πλάτωνα καὶ Ἀρίστιππον καὶ Αἰσχίνην καὶ Ἀντισθένην καὶ τὸν Μεγαρέα Εὐκλείδην· Ξενοφῶν δὲ ἔφευγε διὰ τὴν μετὰ Κύρου στρατείαν. τῶν μὲν οὖν ἄλλων ταχὺ κατεφρόνησεν, Ἀντισθένει δὲ ἐχρῆτο, οὐκ αὐτὸν οὕτωσ ἐπαινῶν ὡσ τοὺσ λόγουσ οὓσ ἔλεγεν, ἡγούμενοσ μόνουσ εἶναι ἀληθεῖσ καὶ μάλιστα δυναμένουσ ἄνθρωπον ὠφελῆσαι. ἐπεὶ αὐτόν γε τὸν Ἀντισθένην παραβάλλων πρὸσ τοὺσ λόγουσ ἐνίοτε ἤλεγχεν ὡσ πολὺ μαλακώτερον, καὶ ἔφη αὐτὸν εἶναι σάλπιγγα λοιδορῶν·

αὑτοῦ γὰροὐκ ἀκούειν φθεγγομένου μέγιστον. καὶ ὁ Ἀντισθένησ ὑπέμενεν αὐτὸν ταῦτα ἀκούων· πάνυ γὰρ ἐθαύμαζε τοῦ ἀνθρώπου τὴν φύσιν. ἔλεγεν οὖν ἀμυνόμενοσ ἀντὶ τῆσ σάλπιγγοσ τοῖσ σφηξὶν αὐτὸν ὅμοιον εἶναι.

καὶ γὰρ τῶν σφηκῶν εἶναι τὸν μὲν ψόφον τῶν πτερῶν μικρόν, τὸ δὲ κέντρον δριμύτατον. ἔχαιρεν οὖν τῇ παρρησίᾳ τοῦΔιογένουσ, ὥσπερ οἱ ἱππικοί, ὅταν ἵππον θυμοειδῆ λάβωσιν, ἄλλωσ δὲ ἀνδρεῖον καὶ φιλόπονον, οὐδὲν ἧττον ἀποδέχονται τὸ χαλεπὸν τοῦ ἵππου· τοὺσ δὲ νωθροὺσ καὶ βραδεῖσ μισοῦσι καὶ ἀποδοκιμάζουσιν. ἐνίοτε μὲν οὖν ἐπέτεινεν αὐτόν, ἐνίοτε δὲ ἐπειρᾶτο ἀνιέναι, ὥσπερ οἱ χορδοστρόφοι τὰ νεῦρα , προσέχοντεσ μὴ ῥαγῇ.

ἐπεὶ δὲ ἀπέθανεν ὁ Ἀντισθένησ καὶ τῶν ἄλλων οὐδένα ἡγεῖτο συνουσίασ ἄξιον, μετέβη εἰσ Κόρινθον, κἀκεῖ διῆγεν οὔτε οἰκίαν μισθωσάμενοσ οὔτε παρὰ ξένῳ τινὶ καταγόμενοσ, ἀλλ’ ἐν τῷ Κρανείῳ θυραυλῶν. ἑώρα γὰρ ὅτι πλεῖστοι ἄνθρωποι ἐκεῖ συνίασιδιὰ τοὺσ λιμένασ καὶ τὰσ ἑταίρασ, καὶ ὅτι ἡ πόλισ ὥσπερ ἐν τριόδῳ τῆσ Ἑλλάδοσ ἔκειτο. ἐξελέγχοντα καὶ κολάζοντα τὴν ἄνοιαν αὐτῶν.

ἐπεὶ δὲ ἧκεν ὁ τῶνἸσθμίων χρόνοσ καὶ πάντεσ ἦσαν ἐν Ἰσθμῷ, κατέβη καὶ αὐτόσ. εἰώθει γὰρ ἐπισκοπεῖν ἐν ταῖσ πανηγύρεσι τὰσ σπουδὰσ τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰσ ἐπιθυμίασ καὶ ὧν ἕνεκα ἀδημονοῦσι καὶ ἐπὶ τίσι μέγα φρονοῦσι. παρέσχε δὲ καὶ αὑτὸν τῷ βουλομένῳ ἐντυγχάνειν, καὶ ἔλεγε θαυμάζειν ὅτι εἰ μὲν ἔφη ὀδόντασ ἰᾶσθαι, πάντεσ ἂν αὐτῷ προσῇσαν οἱ δεόμενοι ὀδόντα ἐξελέσθαι, καὶ νὴ Δία εἰ ὑπέσχετο ὀφθαλμοὺσ θεραπεύειν, πάντεσ ἂν οἱ ὀφθαλμιῶντεσ αὑτοὺσ ἐπεδείκνυον·

ὁμοίωσ δέ, εἰ σπληνὸσ ἢ ποδάγρασ ἢ κορύζησ εἰδέναι φάρμακον· ἐπεὶ δὲ ἔφη παύσειν τοὺσ πεισομένουσ αὐτῷ ἀγνοίασ καὶ πονηρίασ καὶ ἀκολασίασ, οὐδεὶσ αὐτῷ προσεῖχεν οὐδὲ ἐκέλευεν ἰᾶσθαι αὑτόν, οὐδ’ ἂν εἰ πολὺ προσλήψεσθαι ἀργύριον ἔμελλεν, ὡσ ἧ̣̔

̣ ̓τον ὑπὸ τούτων ἐνοχλούμενοσ ἢ χαλεπώτερον ἀνθρώπῳ σπληνὸσ ἀνέχεσθαι οἰδοῦντοσ καὶ διεφθαρμένου ὀδόντοσ ἢ ψυχῆσ ἄφρονοσ καὶ ἀμαθοῦσ καὶ δειλῆσ καὶ θρασείασ καὶ φιληδόνου καὶ ἀνελευθέρου καὶ ὀργίλησ καὶ λυπηρᾶσ καὶ πανούργου καὶ πάντα τρόπον διεφθαρμένησ. καὶ δὴ καὶ τότε ἦν περὶ τὸν νεὼν τοῦ Ποσειδῶνοσ ἀκούειν πολλῶν μὲν σοφιστῶν κακοδαιμόνων βοώντων καὶ λοιδορουμένων ἀλλήλοισ, καὶ τῶν λεγομένων μαθητῶν ἄλλου ἄλλῳ μαχομένων, πολλῶν δὲ συγγραφέων ἀναγιγνωσκόντων ἀναίσθητα συγγράμματα, πολλῶν δὲ ποιητῶν ποιήματα ᾀδόντων, καὶ τούτουσ ἐπαινούντων ἑτέρων, πολλῶν δὲ θαυματοποιῶν θαύματα ἐπιδεικνύντων, πολλῶν δὲ τερατοσκόπων τέρατα κρινόντων, μυρίων δὲ ῥητόρων δίκασ στρεφόντων, οὐκ ὀλίγων δὲ καπήλων διακαπηλευόντων ὅ,τι τύχοιεν ἕκαστοσ.

εὐθὺσ οὖν καὶ αὐτῷ τινεσ προσῆλθον, τῶν μὲν Κορινθίων οὐδείσ·

οὐδὲ γὰρ ᾤοντο οὐδὲν ὠφεληθήσεσθαι, ὅτι καθ’ ἡμέραν ἑώρων αὐτὸν ἐν Κορίνθῳ· τῶν δὲ ξένων ἦσαν οἱ προσιόντεσ, καὶ τούτων ἕκαστοσ βραχύ τι εἰπὼν ἢ ἀκούσασ ἀπῄει, φοβούμενοσ τὸν ἔλεγχον. διὰ δὴ τοῦτο ἔφη ὁ Διογένησ προσεοικέναι τοῖσ κυσὶ τοῖσ Λάκωσι·

καὶ γὰρ τούτουσ, ὅταν στῶσιν εἰσ τὰσ πανηγύρεισ, πολλοὺσ μὲν εἶναι τοὺσ καταψήχοντασ καὶ προσπαίζοντασ, μηδένα δὲ ὠνεῖσθαι ῥᾳδίωσ, διὰ τὸ μὴ ἐπίστασθαι χρῆσθαι. πυθομένου δέ τινοσ εἰ καὶ αὐτὸσ ἥκοι τὸν ἀγῶνα θεασόμενοσ, οὐκ, ἔφη, ἀλλ’ ἀγωνιούμενοσ. καὶ ὃσ ἐγέλασέ τε καὶ ἤρετο αὐτὸν τίνασ ἔχοι τοὺσ ἀνταγωνιστάσ. ὁ δὲ ὥσπερ εἰώθει ὑποβλέψασ, Τοὺσ χαλεπωτάτουσ, εἶπε, καὶ ἀμαχωτάτουσ, οἷσ οὐδεὶσ δύναται ἀντιβλέψαι τῶν Ἑλλήνων, οὐ μέντοι διατρέχοντασ ἢ παλαίοντασ ἢ διαπηδῶντασ οὐδὲ πυκτεύοντασ καὶ ἀκοντίζοντασ καὶ δισκεύοντασ .

τίνασ μήν;

ἤρετο. τοὺσ πόνουσ, ἔφη, μάλα ἰσχυρούσ τε καὶ ἀνικήτουσ ὑπὸ ἀνθρώπων ἐμπεπλησμένων καὶ τετυφωμένων καὶ τὰσ μὲν ἡμέρασ ὅλασ ἐσθιόντων, ἐν δὲ ταῖσ νυξὶ ῥεγκόντων, ὑπὸ δὲ ἀνδρῶν ἡττωμένουσ λεπτῶν τε καὶ ἀσάρκων καὶ τῶν σφηκῶν τὰσ γαστέρασ μᾶλλον ἐντετμημένων. εὐωχεῖσθαι, καθάπερ οἶμαι τὰ τῶν κητῶν κρέα, τοὺσ νοῦν ἔχοντασ, ἕψοντασ ἁλσὶ καὶ θαλάσσῃ, τὴν δὲ πιμελὴν τήξαντασ, ὥσπερ ἐν Πόντῳ παρ’ ἡμῖν τὸ τῶν δελφίνων στέαρ, ἀλείφεσθαι τοὺσ δεομένουσ.

οἶμαι γὰρ αὐτοὺσ τῶν ὑῶν ἥττονα ψυχὴν ἔχειν.

ὁ δὲ ἀνὴρ ὁ γενναῖοσ ἡγεῖται τοὺσ πόνουσ ἀνταγωνιστὰσ μεγίστουσ, καὶ τούτοισ ἀεὶ φιλεῖ μάχεσθαι καὶ τὴν νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν, οὐχ ὑπὲρ σελίνου, ὥσπερ αἱ αἶγεσ, οὐδὲ κοτίνου καὶ πίτυοσ, ἀλλὰ ὑπὲρ εὐδαιμονίασ καὶ ἀρετῆσ παρὰ πάντα τὸν βίον, οὐχ ὅταν Ἠλεῖοι προείπωσινἢ Κορίνθιοι ἢ τὸ κοινὸν Θετταλῶν, μηδένα αὐτῶν φοβούμενον μηδὲ εὐχόμενον ἄλλῳ λαχεῖν, ἀλλὰ προκαλούμενον ἐφεξῆσ ἅπαντασ, καὶ λιμῷ φιλονεικοῦντα καὶ ψύχει καὶ δίψοσ ὑπομένοντα, κἂν δέῃ μαστιγούμενον καρτερεῖν καὶ τεμνόμενον καὶ καόμενον μηδὲν μαλακὸν ἐνδιδόντα· πενίαν δὲ καὶ φυγὴν καὶ ἀδοξίαν καὶ τὰ τοιαῦταμηδὲν ἡγεῖσθαι δεινὸν αὑτῷ, ἀλλὰ πάνυ κοῦφα, καὶ πολλάκισ παίζειν ἐν αὐτοῖσ τὸν ἄνδρα τὸν τέλειον, ὥσπερ οἱ παῖδεσ τοῖσ ἀστραγάλοισ καὶ ταῖσ σφαίραισ ταῖσ ποικίλαισ.

καὶ γὰρ δοκοῦσι μέν, ἔφη, δεινοὶ καὶ ἀνυπόστατοι πᾶσι τοῖσ κακοῖσ οἱ ἀνταγωνισταὶ οὗτοι·

ἐὰν δέ τισ αὐτῶν καταφρονήσῃ καὶ προσίῃ θαρρῶν δειλοὺσ καὶ ἀδυνάτουσ ἄνδρασ ἰσχυροὺσ κρατῆσαι, μάλιστα τοῖσ κυσὶν ὁμοίουσ, οἳ τοὺσ μὲν φεύγοντασ ἐπιδιώκουσι καὶ δάκνουσι καὶ διέσπασαν ἔστιν οὓσ καταλαβόντεσ, τοὺσ δὲ ἐπιόντασ καὶ μαχομένουσ φοβοῦνται καὶ ἀναχωροῦσι, τελευτῶντεσ δὲ σαίνουσιν, ἐπειδὰν συνήθεισ γένωνται. οἱ δὲ πολλοὶ ἄνθρωποι ἐκπεπληγμένοι αὐτοὺσ καὶ ἀεί ποτε φεύγοντεσ κρίνουσιν, οὐδέποτε ἐναντίον βλέποντεσ.

καὶ γὰρ δή, ὥσπερ οἱ πυκτεύειν εἰδότεσ, ἐὰν μὲν προλάβωσι τὸν ἀνταγωνιστήν, οὐ παίονται τὴν ἀρχήν, πολλάκισ δὲ ἀπέβησαν αὐτοὶ καταβαλόντεσ· ἐὰν δὲ ὑποχωρῶσι φοβούμενοι, τότ’ ἰσχυροτάτασ πληγὰσ λαμβάνουσιν· οὕτωσ ἐὰν μέν τισ τοὺσ πόνουσ δέχηται καταφρονῶν καὶ πλησιάζῃ προθύμωσ, οὐ πάνυ ἰσχύουσι πρὸσ αὐτόν· ἐὰν δὲ ἀφιστῆται καὶ ἀναχωρῇ, τῷ παντὶ μείζουσ καὶ σφοδρότεροι δοκοῦσι.

τοῦτο δ’ ἂν ἴδοισ καὶ ἐπὶ τοῦ πυρὸσ γιγνόμενον·

ἐὰν μὲν σφόδρα ἐπιβῇσ, ἔσβεσασ τὸ πῦρ· ἐὰν δὲ ὑποπτεύων καὶ δεδοικώσ, σφόδρα ἐκαύθησ· ὥσπερ ἐνίοτε παίζοντεσ οἱ παῖδεσ τῇ γλώττῃ τὸ πῦρ σβεννύουσιν. οὗτοι μὲν οὖν οἱ ἀνταγωνισταὶ σχεδὸν ὅμοιοί εἰσι τοῖσ παμμάχοισ, παίοντέσ τε καὶ ἄγχοντεσ καὶ διασπῶντεσ καὶ ἀποκτιννύντεσ ἐνίοτε. ἑτέρα δὲ δεινοτέρα μάχη καὶ ἀγών ἐστιν οὐ μικρόσ, ἀλλὰ πολὺ τούτου μείζων καὶ ἐπικινδυνότεροσ ὁ πρὸσ τὴν ἡδονήν, οὐχ οἱάν Ὅμηρόσ φησιν, αὖθισ δὲ δριμεῖα μάχη παρὰ νηυσὶν ἐτύχθη.

ὀξέσι δὴ πελέκεσσι καὶ ἀξίναισ ἐμάχοντο καὶ ξίφεσιν μεγάλοισιν οὐχ οὗτοσ ὁ τρόποσ τῆσ μάχησ·

ἀλλ’ ὥσπερ Ὅμηρόσ φησι τὴν Κίρκην τοὺσ τοῦ Ὀδυσσέωσ ἑταίρουσ καταφαρμάξαι, κἄπειτα τοὺσ μὲν σῦσ αὐτῶν, τοὺσ δὲ λύκουσ γενέσθαι, τοὺσ δὲ ἄλλ’ ἄττα θηρία, τοιοῦτόν ἐστι τὸ χρῆμα τῆσ ἡδονῆσ, οὐχ ἁπλῶσ ἐπιβουλευούσησ, ἀλλὰ πάντα τρόπον, διά τε τῆσ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ ἢ ὀσφρήσεωσ ἢ γεύσεωσ ἢ ἁφῆσ, ἔτι δὲ σιτίοισ καὶ ποτοῖσ καὶ ἀφροδισίοισ διαφθεῖραι πειρωμένησ, ὁμοίωσ μὲν ἐγρηγορότασ, ὁμοίωσ δὲκοιμωμένουσ. τὰ μὲν αὐτῷ τῷ ὕπνῳ μαραίνουσα καὶ δουλουμένη, τὰ δὲ ἐπιπέμπουσα ὀνείρατα πανοῦργα καὶ ἐπίβουλα, ἀναμιμνῄσκοντα αὐτῆσ.

πόνοσ διὰ τῆσ ἁφῆσ ἐπιγίγνεται ὡσ τὸ πολὺ καὶ ταύτῃ πρόσεισιν, ἡδὲ ἡδονὴ κατὰ πᾶσαν αἴσθησιν ὁπόσασ ἄνθρωποσ αἰσθήσεισ ἔχει, καὶ δεῖ τοῖσ μὲν πόνοισ ἀπαντᾶν καὶ συμπλέκεσθαι, τὴν δὲ ἡδονὴν φεύγειν ὡσ πορρωτάτω καὶ μηδὲν ὅλωσ ἢ τἀναγκαῖα ὁμιλεῖν.

καὶ ἐνταῦθα ὁ κράτιστοσ ἀνήρ σχεδόν, ὃσ ἂν δύνηται πλεῖστον ἀποφεύγειν τὰσ ἡδονάσ· οὐδὲ γὰρ ἔστιν ἡδονῇ συνόντα ἢ καὶ πειρώμενονσυνεχῶσ μὴ οὐ πάντωσ ἁλῶναι.

πλήξασα ῥᾳδίωσ τῇ ῥάβδῳ εἰσ συφεόν τινα ἐλαύνει καὶ καθείργνυσι καὶ τὸ λοιπὸν ἀπ’ ἐκείνου ἤδη ὁ ἄνθρωποσ διατελεῖ σῦσ ὢν ἢ λύκοσ, γίγνονται δὲ καὶ ὄφεισ ὑφ’ ἡδονῆσ ποικίλοι καὶὀλέθριοι καὶ ἄλλ’ ἄττα ἑρπετά, καὶ θεραπεύουσιν ἐκείνην ἀεὶ περὶ τὰσ θύρασ ὄντεσ καὶ ἐπιθυμοῦντεσ μὲν τῆσ ἡδονῆσ καὶ λατρεύοντεσ ἐκείνῃ, μυρίουσ δὲ ἄλλωσ πόνουσ ἔχοντεσ.

ἡ γὰρ ἡδονὴ κρατήσασα αὐτῶν καὶ παραλαβοῦσα τοῖσ πόνοισ παραδίδωσι τοῖσ ἐχθίστοισ καὶ χαλεπωτάτοισ.

τοῦτον δὴ τὸν ἀγῶνα ἐμοὶ καρτεροῦντι καὶπαραβαλλομένῳ πρὸσ ἡδονὴν καὶ πόνον οὐδεὶσ προσέχει τῶν ἀθλίων ἀνθρώπων, ἀλλὰ τοῖσ ἀνδραπόδοισ τοῖσ πηδῶσι καὶ τρέχουσι καὶ χορεύουσιν.

οὐδὲ γὰρ τὸν Ἡρακλέα ἑώρων ἀγωνιζόμενον καὶ πονοῦντα, οὐδὲ ἔμελεν αὐτοῖσ, ἀλλὰ καὶ τότε ἴσωσ ἀθλητάσ τινασ ἐθαύμαζον, Ζήτην καὶ Κάλαϊν καὶ Πηλέα καὶ ἄλλουσ τοιούτουσ δρομέασ τινὰσ καὶ παλαιστάσ· καὶ τοὺσ μὲν ἐπὶ κάλλει, τοὺσ δὲ ἐπὶ πλούτῳ ἐθαύμαζον, καθάπερ Ιἀσίωνα καὶ Κινύραν· περὶ δὲ τοῦ Πέλοποσ ἔλεγον ὅτι καὶ τὸν ὦμον ἐλεφάντινον ἔχοι, ὥσπερ τι ὄφελοσ ἀνθρώπου χρυσῆν χεῖρα ἢ ἐλεφαντίνην ἔχοντοσ ἢ ὀφθαλμοὺσ ἀδάμαντοσ ἢ σμαράγδου·

τὴν δὲ ψυχὴν οὐκ ἐγίγνωσκον αὐτοῦ ὁποίαν τινὰ εἶχεν. τὸν δὲ Ἡρακλέα πονοῦντα μὲν καὶ ἀγωνιζόμενον ἠλέουν, καὶ ἔφασαν αὐτὸν ἀνθρώπων ἀθλιώτατον·

καὶ διὰ τοῦτο ἄθλουσ ἐκάλουν τοὺσ πόνουσ αὐτοῦ καὶ τὰ ἔργα, ὡσ τὸν ἐπίπονον βίον ἄθλιον ὄντα· ἀποθανόντα δὲ πάντων σσσμάλιστα τιμῶσι καὶ θεὸν νομίζουσι καί φασιν Ἥβῃ συνοικεῖν, καὶ τούτῳ πάντεσ εὔχονται, ὅπωσ αὐτοὶ μὴ ἔσονται ἄθλιοι, τῷ πλεῖστα ἀθλήσαντι. τὸν δὲ Εὐρυσθέα οἰόνται κρατεῖν τούτου καὶ ἐπιτάττειν, ὃν οὐδενὸσ ἄξιον νενομίκασιν, οὐδὲ εὔξατο οὐδὲ ἔθυσεν οὐδέποτε οὐδεὶσ Εὐρυσθεῖ.

πλὴν ὅ γε Ἡρακλῆσ περιῄει τὴν Εὐρώπην καὶ τὴν Ἀσίαν ἅπασαν, οὐδὲν ὢν τούτοισ ὅμοιοσ τοῖσ ἀθληταῖσ ‐ ποῦ γὰρ ἂν ἠδυνήθη προελθεῖν σάρκασ τοσαύτασ ἔχων ἢ τοσούτων κρεῶν δεόμενοσ ἢ βαθὺν οὕτωσ ὕπνον καθεύδων; ‐ ἀλλ’ ἄγρυπνοσ καὶ λεπτόσ, ὥσπερ οἱ λέοντεσ, ὀξὺ βλέπων, ὀξὺ ἀκούων, οὔτε χειμῶνοσ οὔτε καύματοσ φροντίζων, οὐδὲν δεόμενοσ στρωμάτων ἢ χλανίδων ἢ ταπήτων, ἀλλὰ δέρμα ἀμπεχόμενοσ ῥυπαρόν, λιμοῦ πνέων, τοῖσ ἀγαθοῖσ βοηθῶν, τοὺσ κακοὺσ κολάζων.

καὶ Διομήδην δὲ τὸν Θρᾷκα, ὅτι ποικίλην εἶχεν ἐσθῆτα καὶ καθῆστο ἐπὶ θρόνου πίνων δι’ ἡμέρασ καὶ τρυφῶν, καὶ τοὺσ ξένουσ ἠδίκει καὶ τοὺσ ὑφ’ αὑτῷ, πολλὴν ἵππον τρέφων, τῷ ῥοπάλῳ παίων διήραξεν ὥσπερ πίθον παλαιόν.

καὶ τὸν Γηρυόνην, πλείστουσ βοῦσ ἔχοντα καὶ τῶν πρὸσ ἑσπέρασ ἁπάντων πλουσιώτατον ὄντα καὶ ὑπερηφανώτατον, αὐτόν τε ἀπέκτεινε καὶ τοὺσ ἀδελφοὺσ καὶ τὰσ βοῦσ ἀπήλασε. τὸν δὲ Βούσιριν εὑρὼν πάνυ ἐπιμελῶσ ἀθλοῦντα καὶ δι’ ὅλησ ἡμέρασ ἐσθίοντα καὶ φρονοῦντα μέγιστον ἐπὶ πάλῃ, διέρρηξεν ἐπὶ τὴν γῆν καταβαλὼν ὥσπερ τοὺσ θυλάκουσ τοὺσ σφόδρα γέμοντασ.

καὶ τῆσ Ἀμαζόνοσ ἔλυσε τὴν ζώνην, θρυπτομένησ αὐτῷ καὶ νομιζούσησ ὅτι τῷ κάλλει κρατήσει, συγγενόμενοσ δ’ ἀπῄει δείξασ ὅτι οὐκ ἄν ποτε ἡττηθείη κάλλουσ οὐδ’ ἂν μείνειε χάριν γυναικὸσ πόρρω τῶν αὑτοῦ κτημάτων οὐδέποτε. τὸν δὲ Προμηθέα, σοφιστήν τινα, ἐμοὶ δοκεῖν, καταλαβὼν ὑπὸ δόξησ ἀπολλύμενον, νῦν μὲν οἰδοῦντοσ αὐτῷ καὶ αὔξοντοσ τοῦ ἥπατοσ, ὁπότε ἐπαινοῖτο, πάλιν δὲ φθίνοντοσ, ὁπότε ψέγοιεν αὐτόν,ἐλεήσασ καὶ φοβήσασ ἔπαυσε τοῦ τύφου καὶ τῆσ φιλονικίασ·

καὶ οὕτωσ ᾤχετο ὑγιᾶ ποιήσασ. ταῦτα μὲν οὖν ἔπραττεν οὐδὲν Εὐρυσθεῖ χαριζόμενοσ. τὰ δὲ μῆλα τὰ χρυσᾶ ἃ ἐκόμισε λαβὼν ἔδωκεν ἐκείνῳ, τὰ τῶν Ἑσπερίδων·

οὐδὲν γὰρ αὐτῶν ἐδεῖτο, ἀλλ’ ἐκέλευσε κλάειν ἔχοντα. μηδὲν γὰρ ὄφελοσ εἶναι ἀνθρώπῳ χρυσῶν μήλων· μηδὲγὰρ ταῖσ Ἑσπερίσι γενέσθαι. πέρασ δέ, ἐπεὶ βραδύτεροσ ἐγίγνετο καὶ ἀσθενέστεροσ αὑτοῦ, φοβούμενοσ μὴ οὐ δύνηται ζῆν ὁμοίωσ, ἔπειτα οἶμαι νόσου τινὸσ καταλαβούσησ κάλλιστα ἀνθρώπων ἐθεράπευσεν αὑτόν, πυρὰν νήσασ ἐν τῇ αὐλῇ ξύλων ὡσ ξηροτάτων καὶ δείξασ ὅτι οὐδὲν ἄξιον ἐφρόντιζε τοῦ πυρετοῦ. πρότερον δέ,ἵνα μὴ δοκῇ σεμνὰ μόνον καὶ μεγάλα ἔργα διαπράττεσθαι, τὴν κόπρον ἀπελθὼν τὴν κειμένην παρ’ Αὐγέᾳ, πολύ τι χρῆμα πολλῶν ἐτῶν, ἐκείνην ἐξεφόρει καὶ ἐκάθαιρεν.

ἡγεῖτο γὰρ οὐχ ἧττον αὑτῷ διαμαχητέον εἶναι καὶ πολεμητέον πρὸσ τὴν δόξαν ἢ τὰ θηρία καὶ τῶν ἀνθρώπων τοὺσ κακούργουσ. ταῦτα δὲ λέγοντοσ τοῦ Διογένουσ, περιίσταντο πολλοὶ καὶ πάνυ ἡδέωσ ἠκροῶντο τῶν λόγων.

ἐννοήσασ δὲ οἶμαι τὸ τοῦ Ἡρακλέουσ, τοὺσ μὲν λόγουσ ἀφῆκε, χαμαὶ δὲ καθεζόμενοσ ἐποίει τι τῶν ἀδόξων. εὐθὺσ οὖν οἱ πολλοὶ κατεφρόνουν αὐτοῦ καὶ μαίνεσθαι ἔφασαν, καὶ πάλιν ἐθορύβουν σοφισταί, καθάπερ ἐν τέλματι βάτραχοι τὸνὕδρον οὐχ ὁρῶντεσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Dio, Chrysostom, Orationes, ΔΙΟΓΕΝΗΣ ἢ περὶ ΑΡΕΤΗΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설, ΔΙΟΓΕΝΗΣ ἢ περὶ ΑΡΕΤΗΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION