Dio, Chrysostom, Orationes, περὶ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ δ. 40:

ὥσπερ γὰρ αἱ ἀμαθεῖσ καὶ ἀκόλαστοι κύνεσ ἐν τῇ θήρᾳ μηδὲν ξυνεῖσαι μηδὲ γνωρίσασαι τὸ ἴχνοσ ἐξαπατῶσιν ἄλλασ τῇ φωνῇ καὶ τῷ σχήματι, ὡσεἰδυῖαί τε καὶ ὁρῶσαι, καὶ πολλαὶ συνέπονται ταύταισ, αἱ ἀφρονέσταται σχεδὸν ταῖσ μάτην φθεγγομέναισ, τούτων δ’ αἱ μὲν ἄφθογγοι καὶ σιωπῶσαι μόναι αὐταὶ ἐξαπατῶνται, αἱ δὲ προπετέσταται καὶ ἀνοητόταται μιμούμεναι τὰσ πρώτασ θορυβοῦσι καὶ φιλοτιμοῦνται ἄλλασ ἐξαπατᾶν, τοιοῦτον εὑρ́οισ ἂν καὶ περὶ τοὺσκαλουμένουσ σοφιστάσ πολὺν ὄχλον ἐνίοτε συνεπόμενον ἀνθρώπων ἠλιθίων·