헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηέ2́

(데모스테네스, Speeches, Ὀλυνθιακὸσ Β)

ἐπὶ πολλῶν μὲν ἄν τισ ἰδεῖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δοκεῖ μοι τὴν παρὰ τῶν θεῶν εὔνοιαν φανερὰν γιγνομένην τῇ πόλει, οὐχ ἥκιστα δ’ ἐν τοῖσ παροῦσι πράγμασι· τὸ γὰρ τοὺσ πολεμήσοντασ Φιλίππῳ γεγενῆσθαι καὶ χώραν ὅμορον καὶ δύναμίν τινα κεκτημένουσ, καὶ τὸ μέγιστον ἁπάντων, τὴν ὑπὲρ τοῦ πολέμου γνώμην τοιαύτην ἔχοντασ ὥστε τὰσ πρὸσ ἐκεῖνον διαλλαγὰσ πρῶτον μὲν ἀπίστουσ, εἶτα τῆσ ἑαυτῶν πατρίδοσ νομίζειν ἀνάστασιν, δαιμονίᾳ τινὶ καὶ θείᾳ παντάπασιν ἐοίκεν εὐεργεσίᾳ. δεῖ τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῦτ’ ἤδη σκοπεῖν αὐτούσ, ὅπωσ μὴ χείρουσ περὶ ἡμᾶσ αὐτοὺσ εἶναι δόξομεν τῶν ὑπαρχόντων, ὡσ ἔστι τῶν αἰσχρῶν, μᾶλλον δὲ τῶν αἰσχίστων, μὴ μόνον πόλεων καὶ τόπων ὧν ἦμέν ποτε κύριοι φαίνεσθαι προϊεμένουσ, ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπὸ τῆσ τύχησ παρασκευασθέντων συμμάχων καὶ καιρῶν.

τὸ μὲν οὖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὴν Φιλίππου ῥώμην διεξιέναι καὶ διὰ τούτων τῶν λόγων προτρέπειν τὰ δέοντα ποιεῖν ὑμᾶσ, οὐχὶ καλῶσ ἔχειν ἡγοῦμαι.

διὰ τί; ὅτι μοι δοκεῖ πάνθ’ ὅσ’ ἂν εἴποι τισ ὑπὲρ τούτων, ἐκείνῳ μὲν ἔχειν φιλοτιμίαν, ἡμῖν δ’ οὐχὶ καλῶσ πεπρᾶχθαι. ὁ μὲν γὰρ ὅσῳ πλείον’ ὑπὲρ τὴν ἀξίαν πεποίηκε τὴν αὑτοῦ, τοσούτῳ θαυμαστότεροσ παρὰ πᾶσι νομίζεται· ὑμεῖσ δ’ ὅσῳ χεῖρον ἢ προσῆκε κέχρησθε τοῖσ πράγμασι, τοσούτῳ πλείον’ αἰσχύνην ὠφλήκατε. ταῦτα μὲν οὖν παραλείψω.

καὶ γὰρ εἰ μετ’ ἀληθείασ τισ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, σκοποῖτο, ἐνθένδ’ ἂν αὐτὸν ἴδοι μέγαν γεγενημένον, οὐχὶ παρ’ αὑτοῦ. ὧν οὖν ἐκεῖνοσ μὲν ὀφείλει τοῖσ ὑπὲρ αὐτοῦ πεπολιτευμένοισ χάριν, ὑμῖν δὲ δίκην προσήκει λαβεῖν, τούτων οὐχὶ νῦν ὁρῶ τὸν καιρὸν τοῦ λέγειν· ἃ δὲ καὶ χωρὶσ τούτων ἔνι, καὶ βέλτιόν ἐστιν ἀκηκοέναι πάντασ ὑμᾶσ, καὶ μεγάλ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, κατ’ ἐκείνου φαίνοιτ’ ἂν ὀνείδη βουλομένοισ ὀρθῶσ δοκιμάζειν, ταῦτ’ εἰπεῖν πειράσομαι. τὸ μὲν οὖν ἐπίορκον κἄπιστον καλεῖν ἄνευ τοῦ τὰ πεπραγμένα δεικνύναι λοιδορίαν εἶναί τισ ἂν φήσειε κενὴν δικαίωσ·

τὸ δὲ πάνθ’ ὅσα πώποτ’ ἔπραξε διεξιόντα ἐφ’ ἅπασι τούτοισ ἐλέγχειν, καὶ βραχέοσ λόγου συμβαίνει δεῖσθαι, καὶ δυοῖν ἕνεχ’ ἡγοῦμαι συμφέρειν εἰρῆσθαι, τοῦ τ’ ἐκεῖνον, ὅπερ καὶ ἀληθὲσ ὑπάρχει, φαῦλον φαίνεσθαι, καὶ τοὺσ ὑπερεκπεπληγμένουσ ὡσ ἄμαχόν τινα τὸν Φίλιππον ἰδεῖν ὅτι πάντα διεξελήλυθεν οἷσ πρότερον παρακρουόμενοσ μέγασ ηὐξήθη, καὶ πρὸσ αὐτὴν ἥκει τὴν τελευτὴν τὰ πράγματ’ αὐτῷ. ἐγὼ γάρ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, σφόδρ’ ἂν ἡγούμην καὶ αὐτὸσ φοβερὸν τὸν Φίλιππον καὶ θαυμαστόν, εἰ τὰ δίκαια πράττονθ’ ἑώρων ηὐξημένον·

νῦν δὲ θεωρῶν καὶ σκοπῶν εὑρίσκω τὴν μὲν ἡμετέραν εὐήθειαν τὸ κατ’ ἀρχάσ, ὅτ’ Ὀλυνθίουσ ἀπήλαυνόν τινεσ ἐνθένδε βουλομένουσ ὑμῖν διαλεχθῆναι, τῷ τὴν Ἀμφίπολιν φάσκειν παραδώσειν καὶ τὸ θρυλούμενόν ποτ’ ἀπόρρητον ἐκεῖνο κατασκευάσαι, τούτῳ προσαγαγόμενον, τὴν δ’ Ὀλυνθίων φιλίαν μετὰ ταῦτα τῷ Ποτείδαιαν οὖσαν ὑμετέραν ἐξελεῖν καὶ τοὺσ μὲν πρότερον συμμάχουσ ὑμᾶσ ἀδικῆσαι, παραδοῦναι δ’ ἐκείνοισ, Θετταλοὺσ δὲ νῦν τὰ τελευταῖα τῷ Μαγνησίαν παραδώσειν ὑποσχέσθαι καὶ τὸν Φωκικὸν πόλεμον πολεμήσειν ὑπὲρ αὐτῶν ἀναδέξασθαι. ὅλωσ δ’ οὐδεὶσ ἔστιν ὅντιν’ οὐ πεφενάκικ’ ἐκεῖνοσ τῶν αὐτῷ χρησαμένων·

τὴν γὰρ ἑκάστων ἄνοιαν ἀεὶ τῶν ἀγνοούντων αὐτὸν ἐξαπατῶν καὶ προσλαμβάνων οὕτωσ ηὐξήθη. ὥσπερ οὖν διὰ τούτων ἤρθη μέγασ, ἡνίχ’ ἕκαστοι συμφέρον αὐτὸν ἑαυτοῖσ ᾤοντό τι πράξειν, οὕτωσ ὀφείλει διὰ τῶν αὐτῶν τούτων καὶ καθαιρεθῆναι πάλιν, ἐπειδὴ πάνθ’ εἵνεχ’ ἑαυτοῦ ποιῶν ἐξελήλεγκται.

καιροῦ μὲν δή, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πρὸσ τοῦτο πάρεστι Φιλίππῳ τὰ πράγματα· ἢ παρελθών τισ ἐμοί, μᾶλλον δ’ ὑμῖν δειξάτω, ἢ ὡσ οὐκ ἀληθῆ ταῦτ’ ἐγὼ λέγω, ἢ ὡσ οἱ τὰ πρῶτ’ ἐξηπατημένοι τὰ λοιπὰ πιστεύσουσιν, ἢ ὡσ οἱ παρὰ τὴν αὑτῶν ἀξίαν δεδουλωμένοι Θετταλοὶ νῦν οὐκ ἂν ἐλεύθεροι γένοιντ’ ἄσμενοι. καὶ μὴν εἴ τισ ὑμῶν ταῦτα μὲν οὕτωσ ἔχειν ἡγεῖται, οἰέται δὲ βίᾳ καθέξειν αὐτὸν τὰ πράγματα τῷ τὰ χωρία καὶ λιμένασ καὶ τὰ τοιαῦτα προειληφέναι, οὐκ ὀρθῶσ οἰέται.

ὅταν μὲν γὰρ ὑπ’ εὐνοίασ τὰ πράγματα συστῇ καὶ πᾶσι ταὐτὰ συμφέρῃ τοῖσ μετέχουσι τοῦ πολέμου, καὶ συμπονεῖν καὶ φέρειν τὰσ συμφορὰσ καὶ μένειν ἐθέλουσιν ἅνθρωποι· ὅταν δ’ ἐκ πλεονεξίασ καὶ πονηρίασ τισ ὥσπερ οὗτοσ ἰσχύσῃ, ἡ πρώτη πρόφασισ καὶ μικρὸν πταῖσμα ἅπαντ’ ἀνεχαίτισε καὶ διέλυσεν. οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστιν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἀδικοῦντα κἀπιορκοῦντα καὶ ψευδόμενον δύναμιν βεβαίαν κτήσασθαι, ἀλλὰ τὰ τοιαῦτ’ εἰσ μὲν ἅπαξ καὶ βραχὺν χρόνον ἀντέχει, καὶ σφόδρα γ’ ἤνθησ’ ἐπὶ ταῖσ ἐλπίσιν, ἂν τύχῃ, τῷ χρόνῳ δὲ φωρᾶται καὶ περὶ αὑτὰ καταρρεῖ.

ὥσπερ γὰρ οἰκίασ, οἶμαι, καὶ πλοίου καὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων τὰ κάτωθεν ἰσχυρότατ’ εἶναι δεῖ, οὕτω καὶ τῶν πράξεων τὰσ ἀρχὰσ καὶ τὰσ ὑποθέσεισ ἀληθεῖσ καὶ δικαίασ εἶναι προσήκει. τοῦτο δ’ οὐκ ἔνι νῦν ἐν τοῖσ πεπραγμένοισ Φιλίππῳ. φημὶ δὴ δεῖν ἡμᾶσ τοῖσ μὲν Ὀλυνθίοισ βοηθεῖν, καὶ ὅπωσ τισ λέγει κάλλιστα καὶ τάχιστα, οὕτωσ ἀρέσκει μοι·

πρὸσ δὲ Θετταλοὺσ πρεσβείαν πέμπειν, ἣ τοὺσ μὲν διδάξει ταῦτα, τοὺσ δὲ παροξυνεῖ· καὶ γὰρ νῦν εἰσιν ἐψηφισμένοι Παγασὰσ ἀπαιτεῖν καὶ περὶ Μαγνησίασ λόγουσ ποιεῖσθαι. σκοπεῖσθε μέντοι τοῦτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὅπωσ μὴ λόγουσ ἐροῦσιν μόνον οἱ παρ’ ἡμῶν πρέσβεισ, ἀλλὰ καὶ ἔργον τι δεικνύειν ἕξουσιν ἐξεληλυθότων ὑμῶν ἀξίωσ τῆσ πόλεωσ καὶ ὄντων ἐπὶ τοῖσ πράγμασιν, ὡσ ἅπασ μὲν λόγοσ, ἂν ἀπῇ τὰ πράγματα, μάταιόν τι φαίνεται καὶ κενόν, μάλιστα δ’ ὁ παρὰ τῆσ ἡμετέρασ πόλεωσ·

ὅσῳ γὰρ ἑτοιμότατ’ αὐτῷ δοκοῦμεν χρῆσθαι, τοσούτῳ μᾶλλον ἀπιστοῦσι πάντεσ αὐτῷ. πολλὴν δὴ τὴν μετάστασιν καὶ μεγάλην δεικτέον τὴν μεταβολήν, εἰσφέροντασ, ἐξιόντασ, ἅπαντα ποιοῦντασ ἑτοίμωσ, εἴπερ τισ ὑμῖν προσέξει τὸν νοῦν.

κἂν ταῦτ’ ἐθελήσηθ’ ὡσ προσήκει καὶ δὴ περαίνειν, οὐ μόνον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὰ συμμαχικὰ ἀσθενῶσ καὶ ἀπίστωσ ἔχοντα φανήσεται Φιλίππῳ, ἀλλὰ καὶ τὰ τῆσ οἰκείασ ἀρχῆσ καὶ δυνάμεωσ κακῶσ ἔχοντ’ ἐξελεγχθήσεται. ὅλωσ μὲν γὰρ ἡ Μακεδονικὴ δύναμισ καὶ ἀρχὴ ἐν μὲν προσθήκῃ μερίσ ἐστί τισ οὐ μικρά, οἱο͂ν ὑπῆρξέ ποθ’ ὑμῖν ἐπὶ Τιμοθέου πρὸσ Ὀλυνθίουσ·

πάλιν αὖ πρὸσ Ποτείδαιαν Ὀλυνθίοισ ἐφάνη τι τοῦτο συναμφότερον· νυνὶ δὲ Θετταλοῖσ νοσοῦσι καὶ τεταραγμένοισ ἐπὶ τὴν τυραννικὴν οἰκίαν ἐβοήθησεν· καὶ ὅποι τισ ἄν, οἶμαι, προσθῇ κἂν μικρὰν δύναμιν, πάντ’ ὠφελεῖ· αὐτὴ δὲ καθ’ αὑτὴν ἀσθενὴσ καὶ πολλῶν κακῶν ἐστι μεστή. καὶ γὰρ οὗτοσ ἅπασι τούτοισ, οἷσ ἄν τισ μέγαν αὐτὸν ἡγήσαιτο, τοῖσ πολέμοισ καὶ ταῖσ στρατείαισ, ἔτ’ ἐπισφαλεστέραν ἢ ὑπῆρχε φύσει κατεσκεύακεν αὑτῷ.

μὴ γὰρ οἰέσθ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῖσ αὐτοῖσ Φίλιππόν τε χαίρειν καὶ τοὺσ ἀρχομένουσ, ἀλλ’ ὁ μὲν δόξησ ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦτ’ ἐζήλωκε, καὶ προῄρηται πράττων καὶ κινδυνεύων, ἂν συμβῇ τι, παθεῖν, τὴν τοῦ διαπράξασθαι ταῦθ’ ἃ μηδεὶσ πώποτ’ ἄλλοσ Μακεδόνων βασιλεὺσ δόξαν ἀντὶ τοῦ ζῆν ἀσφαλῶσ ᾑρημένοσ· τοῖσ δὲ τῆσ μὲν φιλοτιμίασ τῆσ ἀπὸ τούτων οὐ μέτεστι, κοπτόμενοι δ’ ἀεὶ ταῖσ στρατείαισ ταύταισ ταῖσ ἄνω κάτω λυποῦνται καὶ συνεχῶσ ταλαιπωροῦσιν, οὔτ’ ἐπὶ τοῖσ ἔργοισ οὔτ’ ἐπὶ τοῖσ αὑτῶν ἰδίοισ ἐώμενοι διατρίβειν, οὔθ’ ὅσ’ ἂν ποιήσωσιν οὕτωσ ὅπωσ ἂν δύνωνται, ταῦτ’ ἔχοντεσ διαθέσθαι κεκλειμένων τῶν ἐμπορίων τῶν ἐν τῇ χώρᾳ διὰ τὸν πόλεμον.

οἱ μὲν οὖν πολλοὶ Μακεδόνων πῶσ ἔχουσι Φιλίππῳ, ἐκ τούτων ἄν τισ σκέψαιτ’ οὐ χαλεπῶσ·

οἱ δὲ δὴ περὶ αὐτὸν ὄντεσ ξένοι καὶ πεζέταιροι δόξαν μὲν ἔχουσιν ὡσ εἰσὶ θαυμαστοὶ καὶ συγκεκροτημένοι τὰ τοῦ πολέμου, ὡσ δ’ ἐγὼ τῶν ἐν αὐτῇ τῇ χώρᾳ γεγενημένων τινὸσ ἤκουον, ἀνδρὸσ οὐδαμῶσ οἱού τε ψεύδεσθαι, οὐδένων εἰσὶν βελτίουσ. εἰ μὲν γάρ τισ ἀνήρ ἐστιν ἐν αὐτοῖσ οἱο͂σ ἔμπειροσ πολέμου καὶ ἀγώνων, τούτουσ μὲν φιλοτιμίᾳ πάντασ ἀπωθεῖν αὐτὸν ἔφη, βουλόμενον πάνθ’ αὑτοῦ δοκεῖν εἶναι τἄργα πρὸσ γὰρ αὖ τοῖσ ἄλλοισ καὶ τὴν φιλοτιμίαν ἀνυπέρβλητον εἶναι·

εἰ δέ τισ σώφρων ἢ δίκαιοσ ἄλλωσ, τὴν καθ’ ἡμέραν ἀκρασίαν τοῦ βίου καὶ μέθην καὶ κορδακισμοὺσ οὐ δυνάμενοσ φέρειν, παρεῶσθαι καὶ ἐν οὐδενὸσ εἶναι μέρει τὸν τοιοῦτον. λοιποὺσ δὴ περὶ αὐτὸν εἶναι λῃστὰσ καὶ κόλακασ καὶ τοιούτουσ ἀνθρώπουσ οἱούσ μεθυσθέντασ ὀρχεῖσθαι τοιαῦθ’ οἷ’ ἐγὼ νῦν ὀκνῶ πρὸσ ὑμᾶσ ὀνομάσαι.

δῆλον δ’ ὅτι ταῦτ’ ἐστὶν ἀληθῆ· καὶ γὰρ οὓσ ἐνθένδε πάντεσ ἀπήλαυνον ὡσ πολὺ τῶν θαυματοποιῶν ἀσελγεστέρουσ ὄντασ, Καλλίαν ἐκεῖνον τὸν δημόσιον καὶ τοιούτουσ ἀνθρώπουσ, μίμουσ γελοίων καὶ ποιητὰσ αἰσχρῶν ᾀσμάτων, ὧν εἰσ τοὺσ συνόντασ ποιοῦσιν εἵνεκα τοῦ γελασθῆναι, τούτουσ ἀγαπᾷ καὶ περὶ αὑτὸν ἔχει. καίτοι ταῦτα, καὶ εἰ μικρά τισ ἡγεῖται, μεγάλ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δείγματα τῆσ ἐκείνου γνώμησ καὶ κακοδαιμονίασ ἐστὶ τοῖσ εὖ φρονοῦσιν.

ἀλλ’, οἶμαι, νῦν μὲν ἐπισκοτεῖ τούτοισ τὸ κατορθοῦν· αἱ γὰρ εὐπραξίαι δειναὶ συγκρύψαι τὰ τοιαῦτ’ ὀνείδη· εἰ δέ τι πταίσει, τότ’ ἀκριβῶσ αὐτοῦ ταῦτ’ ἐξετασθήσεται. δοκεῖ δ’ ἔμοιγ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δείξειν οὐκ εἰσ μακράν, ἂν οἵ τε θεοὶ θέλωσι καὶ ὑμεῖσ βούλησθε. ὥσπερ γὰρ ἐν τοῖσ σώμασιν, τέωσ μὲν ἂν ἐρρωμένοσ ᾖ τισ, οὐδὲν ἐπαισθάνεται, ἐπὰν δ’ ἀρρώστημά τι συμβῇ, πάντα κινεῖται, κἂν ῥῆγμα κἂν στρέμμα κἂν ἄλλο τι τῶν ὑπαρχόντων σαθρὸν ᾖ, οὕτω καὶ τῶν πόλεων καὶ τῶν τυράννων, ἑώσ μὲν ἂν ἔξω πολεμῶσιν, ἀφανῆ τὰ κακὰ τοῖσ πολλοῖσ ἐστιν, ἐπειδὰν δ’ ὅμοροσ πόλεμοσ συμπλακῇ, πάντ’ ἐποίησεν ἔκδηλα.

εἰ δέ τισ ὑμῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὸν Φίλιππον εὐτυχοῦνθ’ ὁρῶν ταύτῃ φοβερὸν προσπολεμῆσαι νομίζει, σώφρονοσ μὲν ἀνθρώπου λογισμῷ χρῆται·

μεγάλη γὰρ ῥοπή, μᾶλλον δὲ τὸ ὅλον ἡ τύχη παρὰ πάντ’ ἐστὶ τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα· οὐ μὴν ἀλλ’ ἔγωγε, εἴ τισ αἱρ́εσίν μοι δοίη, τὴν τῆσ ἡμετέρασ πόλεωσ τύχην ἂν ἑλοίμην, ἐθελόντων ἃ προσήκει ποιεῖν ὑμῶν αὐτῶν καὶ κατὰ μικρόν, ἢ τὴν ἐκείνου· πολὺ γὰρ πλείουσ ἀφορμὰσ εἰσ τὸ τὴν παρὰ τῶν θεῶν εὔνοιαν ἔχειν ὁρῶ ὑμῖν ἐνούσασ ἢ ’κείνῳ. ἀλλ’, οἶμαι, καθήμεθ’ οὐδὲν ποιοῦντεσ·

οὐκ ἔνι δ’ αὐτὸν ἀργοῦντ’ οὐδὲ τοῖσ φίλοισ ἐπιτάττειν ὑπὲρ αὑτοῦ τι ποιεῖν, μή τί γε δὴ τοῖσ θεοῖσ. οὐ δὴ θαυμαστόν ἐστιν, εἰ στρατευόμενοσ καὶ πονῶν ἐκεῖνοσ αὐτὸσ καὶ παρὼν ἐφ’ ἅπασι καὶ μήτε καιρὸν μήθ’ ὡρ́αν παραλείπων ἡμῶν μελλόντων καὶ ψηφιζομένων καὶ πυνθανομένων περιγίγνεται. οὐδὲ θαυμάζω τοῦτ’ ἐγώ· τοὐναντίον γὰρ ἂν ἦν θαυμαστόν, εἰ μηδὲν ποιοῦντεσ ἡμεῖσ ὧν τοῖσ πολεμοῦσι προσήκει τοῦ πάντα ποιοῦντοσ περιῆμεν. ἀλλ’ ἐκεῖνο θαυμάζω, εἰ Λακεδαιμονίοισ μέν ποτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὑπὲρ τῶν Ἑλληνικῶν δικαίων ἀντήρατε, καὶ πόλλ’ ἰδίᾳ πλεονεκτῆσαι πολλάκισ ὑμῖν ἐξὸν οὐκ ἠθελήσατε, ἀλλ’ ἵν’ οἱ ἄλλοι τύχωσι τῶν δικαίων, τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν ἀνηλίσκετ’ εἰσφέροντεσ καὶ προυκινδυνεύετε στρατευόμενοι, νυνὶ δ’ ὀκνεῖτ’ ἐξιέναι καὶ μέλλετ’ εἰσφέρειν ὑπὲρ τῶν ὑμετέρων αὐτῶν κτημάτων, καὶ τοὺσ μὲν ἄλλουσ σεσώκατε πολλάκισ πάντασ καὶ καθ’ ἕν’ αὐτῶν ἐν μέρει, τὰ δ’ ὑμέτερ’ αὐτῶν ἀπολωλεκότεσ κάθησθε.

ταῦτα θαυμάζω, κἄτι πρὸσ τούτοισ, εἰ μηδεὶσ ὑμῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δύναται λογίσασθαι πόσον πολεμεῖτε χρόνον Φιλίππῳ, καὶ τί ποιούντων ὑμῶν ὁ χρόνοσ διελήλυθεν οὗτοσ.

ἴστε γὰρ δήπου τοῦθ’, ὅτι μελλόντων αὐτῶν, ἑτέρουσ τινὰσ ἐλπιζόντων πράξειν, αἰτιωμένων ἀλλήλουσ, κρινόντων, πάλιν ἐλπιζόντων, σχεδὸν ταὔθ’ ἅπερ νυνὶ ποιούντων, ἅπασ ὁ χρόνοσ διελήλυθεν. εἶθ’ οὕτωσ ἀγνωμόνωσ ἔχετ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὥστε δι’ ὧν ἐκ χρηστῶν φαῦλα τὰ πράγματα τῆσ πόλεωσ γέγονεν, διὰ τούτων ἐλπίζετε τῶν αὐτῶν πράξεων ἐκ φαύλων αὐτὰ χρηστὰ γενήσεσθαι;

ἀλλ’ οὔτ’ εὔλογον οὔτ’ ἔχον ἐστὶ φύσιν τοῦτό γε· πολὺ γὰρ ῥᾷον ἔχοντασ φυλάττειν ἢ κτήσασθαι πάντα πέφυκεν. νῦν δ’ ὅ τι μὲν φυλάξομεν, οὐδέν ἐσθ’ ὑπὸ τοῦ πολέμου λοιπὸν τῶν πρότερον, κτήσασθαι δὲ δεῖ. αὐτῶν οὖν ἡμῶν ἔργον τοῦτ’ ἤδη. φημὶ δὴ δεῖν εἰσφέρειν χρήματα, αὐτοὺσ ἐξιέναι προθύμωσ, μηδέν’ αἰτιᾶσθαι πρὶν ἂν τῶν πραγμάτων κρατήσητε, τηνικαῦτα δ’ ἀπ’ αὐτῶν τῶν ἔργων κρίναντασ τοὺσ μὲν ἀξίουσ ἐπαίνου τιμᾶν, τοὺσ δ’ ἀδικοῦντασ κολάζειν, τὰσ προφάσεισ δ’ ἀφελεῖν καὶ τὰ καθ’ ὑμᾶσ ἐλλείμματα·

οὐ γὰρ ἔστι πικρῶσ ἐξετάσαι τί πέπρακται τοῖσ ἄλλοισ, ἂν μὴ παρ’ ὑμῶν αὐτῶν πρῶτον ὑπάρξῃ τὰ δέοντα. τίνοσ γὰρ εἵνεκ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, νομίζετε τοῦτον μὲν φεύγειν τὸν πόλεμον πάντασ ὅσουσ ἂν ἐκπέμψητε στρατηγούσ, ἰδίουσ δ’ εὑρίσκειν πολέμουσ, εἰ δεῖ τι τῶν ὄντων καὶ περὶ τῶν στρατηγῶν εἰπεῖν;

ὅτι ἐνταῦθα μέν ἐστι τἆθλ’ ὑπὲρ ὧν ἐστιν ὁ πόλεμοσ ὑμέτερα Ἀμφίπολίσ γ’ ἂν ληφθῇ, παραχρῆμ’ ὑμεῖσ κομιεῖσθε, οἱ δὲ κίνδυνοι τῶν ἐφεστηκότων ἴδιοι, μισθὸσ δ’ οὐκ ἔστιν· ἐκεῖ δὲ κίνδυνοι μὲν ἐλάττουσ, τὰ δὲ λήμματα τῶν ἐφεστηκότων καὶ τῶν στρατιωτῶν, Λάμψακοσ, Σίγειον, τὰ πλοῖ’ ἃ συλῶσιν. ἐπ’ οὖν τὸ λυσιτελοῦν αὑτοῖσ ἕκαστοι χωροῦσιν. ὑμεῖσ δ’, ὅταν μὲν εἰσ τὰ πράγματ’ ἀποβλέψητε φαύλωσ ἔχοντα, τοὺσ ἐφεστηκότασ κρίνετε, ὅταν δὲ δόντεσ λόγον τὰσ ἀνάγκασ ἀκούσητε ταύτασ, ἀφίετε.

περίεστι τοίνυν ὑμῖν ἀλλήλοισ ἐρίζειν καὶ διεστάναι, τοῖσ μὲν ταῦτα πεπεισμένοισ, τοῖσ δὲ ταῦτα, τὰ κοινὰ δ’ ἔχειν φαύλωσ. πρότερον μὲν γάρ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, κατὰ συμμορίασ εἰσεφέρετε, νυνὶ δὲ πολιτεύεσθε κατὰ συμμορίασ. ῥήτωρ ἡγεμὼν ἑκατέρων, καὶ στρατηγὸσ ὑπὸ τούτῳ καὶ οἱ βοησόμενοι, οἱ τριακόσιοι· οἱ δ’ ἄλλοι προσνενέμησθε οἱ μὲν ὡσ τούτουσ, οἱ δ’ ὡσ ἐκείνουσ. δεῖ δὴ ταῦτ’ ἐπανέντασ καὶ ὑμῶν αὐτῶν ἔτι καὶ νῦν γενομένουσ κοινὸν καὶ τὸ βουλεύεσθαι καὶ τὸ λέγειν καὶ τὸ πράττειν ποιῆσαι.

εἰ δὲ τοῖσ μὲν ὥσπερ ἐκ τυραννίδοσ ὑμῶν ἐπιτάττειν ἀποδώσετε, τοῖσ δ’ ἀναγκάζεσθαι τριηραρχεῖν, εἰσφέρειν, στρατεύεσθαι, τοῖσ δὲ ψηφίζεσθαι κατὰ τούτων μόνον, ἄλλο δὲ μηδ’ ὁτιοῦν συμπονεῖν, οὐχὶ γενήσεται τῶν δεόντων ἡμῖν οὐδὲν ἐν καιρῷ· τὸ γὰρ ἠδικημένον ἀεὶ μέροσ ἐλλείψει, εἶθ’ ὑμῖν τούτουσ κολάζειν ἀντὶ τῶν ἐχθρῶν ἐξέσται. λέγω δὴ κεφάλαιον, πάντασ εἰσφέρειν ἀφ’ ὅσων ἕκαστοσ ἔχει τὸ ἴσον·

πάντασ ἐξιέναι κατὰ μέροσ, ἑώσ ἂν ἅπαντεσ στρατεύσησθε· πᾶσι τοῖσ παριοῦσι λόγον διδόναι, καὶ τὰ βέλτισθ’ ὧν ἂν ἀκούσηθ’ αἱρεῖσθαι, μὴ ἃν ὁ δεῖν’ ἢ ὁ δεῖν’ εἴπῃ. κἂν ταῦτα ποιῆτε, οὐ τὸν εἰπόντα μόνον παραχρῆμ’ ἐπαινέσεσθε, ἀλλὰ καὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὕστερον, βέλτιον τῶν ὅλων πραγμάτων ὑμῖν ἐχόντων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Demosthenes, Speeches, Ὀλυνθιακὸσ Β

(데모스테네스, Speeches, Ὀλυνθιακὸσ Β)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION