헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΠλυτυσ́07́

(아리스토파네스, Plutus, Episode)

τί δ’ ἔστιν ὦ βέλτιστε τῶν σαυτοῦ φίλων; φαίνει γὰρ ἥκειν ἄγγελοσ χρηστοῦ τινοσ. ὁ δεσπότησ πέπραγεν εὐτυχέστατα, μᾶλλον δ’ ὁ Πλοῦτοσ αὐτόσ· ἀντὶ γὰρ τυφλοῦ ἐξωμμάτωται καὶ λελάμπρυνται κόρασ, Ἀσκληπιοῦ παιῶνοσ εὐμενοῦσ τυχών. λέγεισ μοι χαράν, λέγεισ μοι βοάν. πάρεστι χαίρειν, ἤν τε βούλησθ’ ἤν τε μή. ἀναβοάσομαι τὸν εὔπαιδα καὶ μέγα βροτοῖσι φέγγοσ Ἀσκληπιόν. τίσ ἡ βοή ποτ’ ἐστίν; ἆρ’ ἀγγέλλεται χρηστόν τι; τοῦτο γὰρ ποθοῦσ’ ἐγὼ πάλαι ἔνδον κάθημαι περιμένουσα τουτονί. ταχέωσ ταχέωσ φέρ’ οἶνον ὦ δέσποιν’, ἵνα καὐτὴ πίῃσ· φιλεῖσ δὲ δρῶσ’ αὐτὸ σφόδρα· ὡσ ἀγαθὰ συλλήβδην ἅπαντά σοι φέρω. καὶ ποῦ στιν; ἐν τοῖσ λεγομένοισ εἴσει τάχα. πέραινε τοίνυν ὅ τι λέγεισ ἀνύσασ ποτέ. ἄκουε τοίνυν, ὡσ ἐγὼ τὰ πράγματα ἐκ τῶν ποδῶν ἐσ τὴν κεφαλήν σοι πάντ’ ἐρῶ. μὴ δῆτ’ ἔμοιγ’ ἐσ τὴν κεφαλήν. μὴ τἀγαθὰ ἃ νῦν γεγένηται; μὴ μὲν οὖν τὰ πράγματα. ὡσ γὰρ τάχιστ’ ἀφικόμεθα πρὸσ τὸν θεὸν ἄγοντεσ ἄνδρα τότε μὲν ἀθλιώτατον νῦν δ’ εἴ τιν’ ἄλλον μακάριον κεὐδαίμονα, πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐπὶ θάλατταν ἤγομεν, ἔπειτ’ ἐλοῦμεν. νὴ Δί’ εὐδαίμων ἄρ’ ἦν ἀνὴρ γέρων ψυχρᾷ θαλάττῃ λούμενοσ. ἔπειτα πρὸσ τὸ τέμενοσ ᾖμεν τοῦ θεοῦ. ἐπεὶ δὲ βωμῷ πόπανα καὶ προθύματα καθωσιώθη πέλανοσ Ἡφαίστου φλογί, κατεκλίναμεν τὸν Πλοῦτον, ὥσπερ εἰκὸσ ἦν· ἡμῶν δ’ ἕκαστοσ στιβάδα παρεκαττύετο. ἦσαν δέ τινεσ κἄλλοι δεόμενοι τοῦ θεοῦ; εἷσ μέν γε Νεοκλείδησ, ὅσ ἐστι μὲν τυφλόσ, κλέπτων δὲ τοὺσ βλέποντασ ὑπερηκόντικεν· ἕτεροί τε πολλοὶ παντοδαπὰ νοσήματα ἔχοντεσ· ὡσ δὲ τοὺσ λύχνουσ ἀποσβέσασ ἡμῖν παρήγγειλεν καθεύδειν τοῦ θεοῦ ὁ πρόπολοσ, εἰπών, ἤν τισ αἴσθηται ψόφου σιγᾶν, ἅπαντεσ κοσμίωσ κατεκείμεθα. κἀγὼ καθεύδειν οὐκ ἐδυνάμην, ἀλλά με ἀθάρησ χύτρα τισ ἐξέπληττε κειμένη ὀλίγον ἄπωθεν τῆσ κεφαλῆσ του γρᾳδίου, ἐφ’ ἣν ἐπεθύμουν δαιμονίωσ ἐφερπύσαι. ἔπειτ’ ἀναβλέψασ ὁρῶ τὸν ἱερέα τοὺσ φθοῖσ ἀφαρπάζοντα καὶ τὰσ ἰσχάδασ ἀπὸ τῆσ τραπέζησ τῆσ ἱερᾶσ· μετὰ τοῦτο δὲ περιῆλθε τοὺσ βωμοὺσ ἅπαντασ ἐν κύκλῳ, εἴ που πόπανον εἰή τι καταλελειμμένον· ἔπειτα ταῦθ’ ἥγιζεν ἐσ σάκταν τινά. κἀγὼ νομίσασ πολλὴν ὁσίαν τοῦ πράγματοσ ἐπὶ τὴν χύτραν τῆσ ἀθάρησ ἀνίσταμαι. ταλάντατ’ ἀνδρῶν οὐκ ἐδεδοίκεισ τὸν θεόν; νὴ τοὺσ θεοὺσ ἔγωγε μὴ φθάσειέ με ἐπὶ τὴν χύτραν ἐλθὼν ἔχων τὰ στέμματα· ὁ γὰρ ἱερεὺσ αὐτοῦ με προὐδιδάξατο. τὸ γρᾴδιον δ’ ὡσ ᾔσθετο δή μου τὸν ψόφον, ἄρασ’ ὑφῄρει· κᾆτα συρίξασ ἐγὼ ὀδὰξ ἐλαβόμην ὡσ παρείασ ὢν ὄφισ. ἡ δ’ εὐθέωσ τὴν χεῖρα πάλιν ἀνέσπασεν, κατέκειτο δ’ αὑτὴν ἐντυλίξασ’ ἡσυχῇ ὑπὸ τοῦ δέουσ βδέουσα δριμύτερον γαλῆσ. κἀγὼ τότ’ ἤδη τῆσ ἀθάρησ πολλὴν ἔφλων· ἔπειτ’ ἐπειδὴ μεστὸσ ἦν, ἀνεπαλλόμην. ὁ δὲ θεὸσ ὑμῖν οὐ προσῄειν;

οὐδέπω. μετὰ τοῦτο δ’ ἤδη καὶ γέλοιον δῆτά τι ἐποίησα. προσιόντοσ γὰρ αὐτοῦ μέγα πάνυ ἀπέπαρδον· ἡ γαστὴρ γὰρ ἐπεφύσητό μου. ἦ πού σε διὰ τοῦτ’ εὐθὺσ ἐβδελύττετο. οὔκ, ἀλλ’ Ιἀσὼ μέν τισ ἀκολουθοῦσ’ ἅμα ὑπηρυθρίασε χἠ Πανάκει’ ἀπεστράφη τὴν ῥῖν’ ἐπιλαβοῦσ’· οὐ λιβανωτὸν γὰρ βδέω. αὐτὸσ δ’ ἐκεῖνοσ; οὐ μὰ Δί’ οὐδ’ ἐφρόντισεν. λέγεισ ἄγροικον ἄρα σύ γ’ εἶναι τὸν θεόν. μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγ’, ἀλλὰ σκατοφάγον. αἲ τάλαν. μετὰ ταῦτ’ ἐγὼ μὲν εὐθὺσ ἐνεκαλυψάμην δείσασ, ἐκεῖνοσ δ’ ἐν κύκλῳ τὰ νοσήματα σκοπῶν περιῄει πάντα κοσμίωσ πάνυ. ἔπειτα παῖσ αὐτῷ λίθινον θυείδιον παρέθηκε καὶ δοίδυκα καὶ κιβώτιον. λίθινον; μὰ Δί’ οὐ δῆτ’ οὐχὶ τό γε κιβώτιον. σὺ δὲ πῶσ ἑώρασ ὦ κάκιστ’ ἀπολούμενε, ὃσ ἐγκεκαλύφθαι φῄσ; διὰ τοῦ τριβωνίου· ὀπὰσ γὰρ εἶχεν οὐκ ὀλίγασ μὰ τὸν Δία. πρῶτον δὲ πάντων τῷ Νεοκλείδῃ φάρμακον καταπλαστὸν ἐνεχείρησε τρίβειν, ἐμβαλὼν σκορόδων κεφαλὰσ τρεῖσ Τηνίων. ἔπειτ’ ἔφλα ἐν τῇ θυείᾳ συμπαραμιγνύων ὀπὸν καὶ σχῖνον· εἶτ’ ὄξει διέμενοσ Σφηττίῳ κατέπλασεν αὐτοῦ τὰ βλέφαρ’ ἐκστρέψασ, ἵνα ὀδυνῷτο μᾶλλον. ὁ δὲ κεκραγὼσ καὶ βοῶν ἔφευγ’ ἀνᾴξασ· ὁ δὲ θεὸσ γελάσασ ἔφη· ἐνταῦθα νῦν κάθησο καταπεπλασμένοσ, ἵν’ ὑπομνύμενον παύσω σε τὰσ ἐκκλησίασ. ὡσ φιλόπολίσ τίσ ἐσθ’ ὁ δαίμων καὶ σοφόσ. μετὰ τοῦτο τῷ Πλούτωνι παρεκαθέζετο, καὶ πρῶτα μὲν δὴ τῆσ κεφαλῆσ ἐφήψατο, ἔπειτα καθαρὸν ἡμιτύβιον λαβὼν τὰ βλέφαρα περιέψησεν· ἡ Πανάκεια δὲ κατεπέτασ’ αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν φοινικίδι καὶ πᾶν τὸ πρόσωπον· εἶθ’ ὁ θεὸσ ἐπόππυσεν. ἐξῃξάτην οὖν δύο δράκοντ’ ἐκ τοῦ νεὼ ὑπερφυεῖσ τὸ μέγεθοσ. ὦ φίλοι θεοί. τούτω δ’ ὑπὸ τὴν φοινικίδ’ ὑποδύνθ’ ἡσυχῇ τὰ βλέφαρα περιέλειχον, ὥσ γ’ ἐμοὶ δοκεῖ· καὶ πρίν σε κοτύλασ ἐκπιεῖν οἴνου δέκα, ὁ Πλοῦτοσ ὦ δέσποιν’ ἀνειστήκει βλέπων· ἐγὼ δὲ τὼ χεῖρ’ ἀνεκρότησ’ ὑφ’ ἡδονῆσ τὸν δεσπότην τ’ ἤγειρον. ὁ θεὸσ δ’ εὐθέωσ ἠφάνισεν αὑτὸν οἵ τ’ ὄφεισ ἐσ τὸν νεών. οἱ δ’ ἐγκατακείμενοι παρ’ αὐτῷ πῶσ δοκεῖσ τὸν Πλοῦτον ἠσπάζοντο καὶ τὴν νύχθ’ ὅλην ἐγρηγόρεσαν, ἑώσ διέλαμψεν ἡμέρα. ἐγὼ δ’ ἐπῄνουν τὸν θεὸν πάνυ σφόδρα, ὅτι βλέπειν ἐποίησε τὸν Πλοῦτον ταχύ, τὸν δὲ Νεοκλείδην μᾶλλον ἐποίησεν τυφλόν. ὅσην ἔχεισ τὴν δύναμιν ὦναξ δέσποτα.

ἀτὰρ φράσον μοι, ποῦ’ σθ’ ὁ Πλοῦτοσ; ἔρχεται. ἀλλ’ ἦν περὶ αὐτὸν ὄχλοσ ὑπερφυὴσ ὅσοσ. οἱ γὰρ δίκαιοι πρότερον ὄντεσ καὶ βίον ἔχοντεσ ὀλίγον αὐτὸν ἠσπάζοντο καὶ ἐδεξιοῦνθ’ ἅπαντεσ ὑπὸ τῆσ ἡδονῆσ· ὅσοι δ’ ἐπλούτουν οὐσίαν τ’ εἶχον συχνὴν οὐκ ἐκ δικαίου τὸν βίον κεκτημένοι, ὀφρῦσ ξυνῆγον ἐσκυθρώπαζόν θ’ ἅμα. οἱ δ’ ἠκολούθουν κατόπιν ἐστεφανωμένοι γελῶντεσ εὐφημοῦντεσ· ἐκτυπεῖτο δὲ ἐμβὰσ γερόντων εὐρύθμοισ προβήμασιν. ἀλλ’ εἶ’ ἁπαξάπαντεσ ἐξ ἑνὸσ λόγου ὀρχεῖσθε καὶ σκιρτᾶτε καὶ χορεύετε· οὐδεὶσ γὰρ ὑμῖν εἰσιοῦσιν ἀγγελεῖ, ὡσ ἄλφιτ’ οὐκ ἔνεστιν ἐν τῷ θυλάκῳ. νὴ τὴν Ἑκάτην κἀγὼ δ’ ἀναδῆσαι βούλομαι εὐαγγέλιά σε κριβανωτῶν ὁρμαθῷ τοιαῦτ’ ἀπαγγείλαντα. μή νυν μέλλ’ ἔτι, ὡσ ἅνδρεσ ἐγγύσ εἰσιν ἤδη τῶν θυρῶν. φέρε νυν ἰοῦσ’ εἴσω κομίσω καταχύσματα ὥσπερ νεωνήτοισιν ὀφθαλμοῖσ ἐγώ. ἐγὼ δ’ ἀπαντῆσαί γ’ ἐκείνοισ βούλομαι. Κομμάτιον Χοροῦ καὶ προσκυνῶ γε πρῶτα μὲν τὸν ἥλιον, ἔπειτα σεμνῆσ Παλλάδοσ κλεινὸν πέδον χώραν τε πᾶσαν Κέκροποσ ἥ μ’ ἐδέξατο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Plutus, Episode

(아리스토파네스, Plutus, Episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION