헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΠλυτυσ́10́

(아리스토파네스, Plutus, Episode)

ἀλλ’ ἴσθ’ ἐπ’ αὐτὰσ τὰσ θύρασ ἀφιγμένη ὦ μειρακίσκη· πυνθάνει γὰρ ὡρικῶσ. φέρε νυν ἐγὼ τῶν ἔνδοθεν καλέσω τινά. μὴ δῆτ’· ἐγὼ γὰρ αὐτὸσ ἐξελήλυθα. ἀλλ’ ὅ τι μάλιστ’ ἐλήλυθασ λέγειν σ’ ἐχρῆν. πέπονθα δεινὰ καὶ παράνομ’ ὦ φίλτατε· ἀφ’ οὗ γὰρ ὁ θεὸσ οὗτοσ ἤρξατο βλέπειν, ἀβίωτον εἶναί μοι πεποίηκε τὸν βίον. τί δ’ ἔστιν; ἦ που καὶ σὺ συκοφάντρια εν ταῖσ γυναιξὶν ἦσθα; μὰ Δί’ ἐγὼ μὲν οὔ. ἀλλ’ οὐ λαχοῦσ’ ἔπινεσ ἐν τῷ γράμματι; σκώπτεισ· ἐγὼ δὲ κατακέκνισμαι δειλάκρα. οὔκουν ἐρεῖσ ἀνύσασα τὸν κνισμὸν τίνα; ἄκουέ νυν. ἦν μοί τι μειράκιον φίλον, πενιχρὸν μέν, ἄλλωσ δ’ εὐπρόσωπον καὶ καλὸν καὶ χρηστόν· εἰ γάρ του δεηθείην ἐγώ, ἅπαντ’ ἐποίει κοσμίωσ μοι καὶ καλῶσ· ἐγὼ δ’ ἐκείνῳ πάντα ταῦθ’ ὑπηρέτουν. τί δ’ ἦν ὅ τι σου μάλιστ’ ἐδεῖθ’ ἑκάστοτε; οὐ πολλά· καὶ γὰρ ἐκνομίωσ μ’ ᾐσχύνετο. ἀλλ’ ἀργυρίου δραχμὰσ ἂν ᾔτησ’ εἴκοσιν εἰσ ἱμάτιον, ὀκτὼ δ’ ἂν εἰσ ὑποδήματα· καὶ ταῖσ ἀδελφαῖσ ἀγοράσαι χιτώνιον ἐκέλευσεν ἂν τῇ μητρί θ’ ἱματίδιον· πυρῶν τ’ ἂν ἐδεήθη μεδίμνων τεττάρων. οὐ πολλὰ τοίνυν μὰ τὸν Ἀπόλλω ταῦτά γε εἴρηκασ, ἀλλὰ δῆλον ὅτι σ’ ᾐχύνετο. καὶ ταῦτα τοίνυν οὐχ ἕνεκα μισητίασ αἰτεῖν μ’ ἔφασκεν, ἀλλὰ φιλίασ οὕνεκα, ἵνα τοὐμὸν ἱμάτιον φορῶν μεμνῇτό μου. λέγεισ ἐρῶντ’ ἄνθρωπον ἐκνομιώτατα. ἀλλ’ οὐχὶ νῦν ὁ βδελυρὸσ ἔτι τὸν νοῦν ἔχει τὸν αὐτόν, ἀλλὰ πολὺ μεθέστηκεν πάνυ. ἐμοῦ γὰρ αὐτῷ τὸν πλακοῦντα τουτονὶ καὶ τἄλλα τἀπὶ τοῦ πίνακοσ τραγήματα ἐπόντα πεμψάσησ ὑπειπούσησ θ’ ὅτι εἰσ ἑσπέραν ἥξοιμι ‐ τί σ’ ἔδρασ’; εἰπέ μοι. ἄμητα προσαπέπεμψεν ἡμῖν τουτονί, ἐφ’ ᾧ τ’ ἐκεῖσε μηδέποτέ μ’ ἐλθεῖν ἔτι, καὶ πρὸσ ἐπὶ τούτοισ εἶπεν ἀποπέμπων ὅτι πάλαι ποτ’ ἦσαν ἄλκιμοι Μιλήσιοι. δῆλον ὅτι τοὺσ τρόπουσ τισ οὐ μοχθηρὸσ ἦν, ἔπειτα πλουτῶν οὐκέθ’ ἥδεται φακῇ· πρὸ τοῦ δ’ ὑπὸ τῆσ πενίασ ἅπανθ’ ὑπήσθιεν. καὶ μὴν πρὸ τοῦ γ’ ὁσημέραι νὴ τὼ θεὼ ἐπὶ τὴν θύραν ἐβάδιζεν ἀεὶ τὴν ἐμήν. ἐπ’ ἐκφοράν; μὰ Δί’ ἀλλὰ τῆσ φωνῆσ μόνον ἐρῶν ἀκοῦσαι. τοῦ λαβεῖν μὲν οὖν χάριν. καὶ νὴ Δί’ εἰ λυπουμένην γ’ αἴσθοιτό με, νηττάριον ἂν καὶ φάττιον ὑπεκορίζετο. ἔπειτ’ ἴσωσ ᾔτει σ’ ἂν εἰσ ὑποδήματα. μυστηρίοισ δὲ τοῖσ μεγάλοισ ὀχουμένην ἐπὶ τῆσ ἁμάξησ ὅτι προσέβλεψέν μέ τισ, ἐτυπτόμην διὰ τοῦθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν. οὕτω σφόδρα ζηλότυποσ ὁ νεανίσκοσ ἦν. μόνοσ γὰρ ἥδεθ’, ὡσ ἐοίκεν, ἐσθίων. καὶ τάσ γε χεῖρασ παγκάλασ ἔχειν μ’ ἔθη. ὁπότε προτείνοιέν γε δραχμὰσ εἴκοσιν. ὄζειν τε τῆσ χρόασ ἔφασκεν ἡδύ μου. εἰ Θάσιον ἐνέχεισ, εἰκότωσ γε νὴ Δία. τὸ βλέμμα θ’ ὡσ ἔχοιμι μαλακὸν καὶ καλόν. οὐ σκαιὸσ ἦν ἄνθρωποσ, ἀλλ’ ἠπίστατο γραὸσ καπρώσησ τἀφόδια κατεσθίειν. ταῦτ’ οὖν ὁ θεὸσ ὦ φίλ’ ἄνερ οὐκ ὀρθῶσ ποιεῖ, φάσκων βοηθεῖν τοῖσ ἀδικουμένοισ ἀεί. τί γὰρ ποιήσει; φράζε, καὶ πεπράξεται. ἀναγκάσαι δίκαιόν ἐστι νὴ Δία τὸν εὖ παθόνθ’ ὑπ’ ἐμοῦ πάλιν μ’ ἀντευποιεῖν, ἢ μηδ’ ὁτιοῦν ἀγαθὸν δίκαιόν ἐστ’ ἔχειν. οὔκουν καθ’ ἑκάστην ἀπεδίδου τὴν νύκτα σοι; ἀλλ’ οὐδέποτέ με ζῶσαν ἀπολείψειν ἔφη. ὀρθῶσ γε· νῦν δέ γ’ οὐκέτι ζῆν σ’ οἰέται. ὑπὸ τοῦ γὰρ ἄλγουσ κατατέτηκ’ ὦ φίλτατε. οὐκ ἀλλὰ κατασέσηπασ, ὥσ γ’ ἐμοὶ δοκεῖσ. διὰ δακτυλίου μὲν οὖν ἔμεγ’ ἂν διελκύσαισ. εἰ τυγχάνοι γ’ ὁ δακτύλιοσ ὢν τηλία. καὶ μὴν τὸ μειράκιον τοδὶ προσέρχεται, οὗπερ πάλαι κατηγοροῦσα τυγχάνω· ἐοίκε δ’ ἐπὶ κῶμον βαδίζειν. φαίνεται. στέφανόν γέ τοι καὶ δᾷδ’ ἔχων πορεύεται. ἀσπάζομαί σε. τί φησιν; ἀρχαία φίλη, πολιὰ γεγένησαι ταχύ γε νὴ τὸν οὐρανόν. τάλαιν’ ἐγὼ τῆσ ὕβρεοσ ἧσ ὑβρίζομαι. ἐοίκε διὰ πολλοῦ χρόνου σ’ ἑορακέναι. ποίου χρόνου ταλάνταθ’, ὃσ παρ’ ἐμοὶ χθὲσ ἦν; τοὐναντίον πέπονθε τοῖσ πολλοῖσ ἄρα· μεθύων γάρ, ὡσ ἐίκεν, ὀξύτερον βλέπει. οὔκ, ἀλλ’ ἀκόλαστόσ ἐστιν ἀεὶ τοὺσ τρόπουσ. ὦ Ποντοπόσειδον καὶ θεοὶ πρεσβυτικοί, ἐν τῷ προσώπῳ τῶν ῥυτίδων ὅσασ ἔχει. ἆ ἆ, τὴν δᾷδα μή μοι πρόσφερ’.

εὖ μέντοι λέγει. ἐὰν γὰρ αὐτὴν εἷσ μόνοσ σπινθὴρ λάβῃ ὥσπερ παλαιὰν εἰρεσιώνην καύσεται. βούλει διὰ χρόνου πρόσ με παῖσαι; ποῖ τάλαν; αὐτοῦ, λαβοῦσα κάρνα. παιδιὰν τίνα; πόσουσ ἔχεισ ὀδόντασ. ἀλλὰ γνώσομαι κἄγωγ’· ἔχει γὰρ τρεῖσ ἴσωσ ἢ τέτταρασ. ἀπότεισον· ἕνα γὰρ γόμφιον μόνον φορεῖ. ταλάντατ’ ἀνδρῶν οὐχ ὑγιαίνειν μοι δοκεῖσ, πλυνόν με ποιῶν ἐν τοσούτοισ ἀνδράσιν. ὄναιο μέντἄν, εἴ τισ ἐκπλύνειέ σε. οὐ δῆτ’, ἐπεὶ νῦν μὲν καπηλικῶσ ἔχει, εἰ δ’ ἐκπλυνεῖται τοῦτο τὸ ψιμύθιον, ὄψει κατάδηλα τοῦ προσώπου τὰ ῥάκη. γέρων ἀνὴρ ὢν οὐχ ὑγιαίνειν μοι δοκεῖσ. πειρᾷ μὲν οὖν ἴσωσ σε καὶ τῶν τιτθίων ἐφάπτεταί σου λανθάνειν δοκῶν ἐμέ. μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὐκ ἐμοῦ γ’ ὦ βδελυρὲ σύ. μὰ τὴν Ἑκάτην οὐ δῆτα· μαινοίμην γὰρ ἄν. ἀλλ’ ὦ νεανίσκ’ οὐκ ἐῶ τὴν μείρακα μισεῖν σε ταύτην. ἀλλ’ ἔγωγ’ ὑπερφιλῶ. καὶ μὴν κατηγορεῖ γέ σου. τί κατηγορεῖ; εἶναί σ’ ὑβριστήν φησι καὶ λέγειν ὅτι πάλαι ποτ’ ἦσαν ἄλκιμοι Μιλήσιοι. ἐγὼ περὶ ταύτησ οὐ μαχοῦμαί σοι. τὸ τί; αἰσχυνόμενοσ τὴν ἡλικίαν τὴν σήν, ἐπεὶ οὐκ ἄν ποτ’ ἄλλῳ τοῦτ’ ἐπέτρεψ’ ἐγὼ ποιεῖν· νῦν δ’ ἄπιθι χαίρων συλλαβὼν τὴν μείρακα. οἶδ’ οἶδα τὸν νοῦν· οὐκέτ’ ἀξιοῖσ ἴσωσ εἶναι μετ’ αὐτῆσ. ὁ δ’ ἐπιτρέψων ἐστὶ τίσ; οὐκ ἂν διαλεχθείην διεσπλεκωμένῃ ὑπὸ μυρίων ἐτῶν γε καὶ τρισχιλίων. ὅμωσ δ’ ἐπειδὴ καὶ τὸν οἶνον ἠξίουσ πίνειν, συνεκποτέ’ ἐστί σοι καὶ τὴν τρύγα. ἀλλ’ ἔστι κομιδῇ τρὺξ παλαιὰ καὶ σαπρά. οὐκοῦν τρύγοιποσ ταῦτα πάντ’ ἰάσεται. ἀλλ’ εἴσιθ’ εἴσω· τῷ θεῷ γὰρ βούλομαι ἐλθὼν ἀναθεῖναι τοὺσ στεφάνουσ τούσδ’ οὓσ ἔχω. ἐγὼ δέ γ’ αὐτῷ καὶ φράσαι τι βούλομαι. ἐγὼ δέ γ’ οὐκ εἴσειμι. θάρρει, μὴ φοβοῦ. οὐ γὰρ βιάσεται. πάνυ καλῶσ τοίνυν λέγεισ. ἱκανὸν γὰρ αὐτὴν πρότερον ὑπεπίττουν χρόνον. βάδιζ’· ἐγὼ δέ σου κατόπιν εἰσέρχομαι. ὡσ εὐτόνωσ ὦ Ζεῦ βασιλεῦ τὸ γρᾴδιον ὥσπερ λεπὰσ τῷ μειρακίῳ προσείχετο. Χοροῦ τίσ ἔσθ’ ὁ κόπτων τὴν θύραν;

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Plutus, Episode

(아리스토파네스, Plutus, Episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION