Plato, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, Κρίτων 42:

ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ πάλαι οὕτω καὶ νῦν ἔτι δοκεῖ, σοὶ δὲ εἴ πῃ ἄλλῃ δέδοκται, λέγε καὶ δίδασκε. εἰ δ’ ἐμμένεισ τοῖσ πρόσθε, τὸ μετὰ τοῦτο ἄκουε. ἀλλ’ ἐμμένω τε καὶ συνδοκεῖ μοι· ἀλλὰ λέγε. λέγω δὴ αὖ τὸ μετὰ τοῦτο, μᾶλλον δ’ ἐρωτῶ· πότερον ἃ ἄν τισ ὁμολογήσῃ τῳ δίκαια ὄντα ποιητέον ἢ ἐξαπατητέον; ποιητέον. ἐκ τούτων δὴ ἄθρει. ἀπιόντεσ ἐνθένδε ἡμεῖσ μὴ πείσαντεσ τὴν πόλιν πότερον κακῶσ τινασ ποιοῦμεν, καὶ ταῦτα οὓσ ἥκιστα δεῖ, ἢ οὔ;