Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 122:

(루키아노스, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 122:)

Πῶσ γὰρ οὔ; Πῶσ οὖν οἱο͂́ν τέ σοι ἦν ἀπὸ τοῦ πρώτου γεύματοσ εἰδέναι τὰ πάντα; οὐ γὰρ τὰ αὐτά γε, ἀλλ̓ ἀεὶ ἔτερα καινὰ ἐπὶ καινοῖσ ἐλέγετο, οὐχ ὥσπερ ὁ οἶνοσ ἀεὶ ὁ αὐτὸσ ἦν. ὥστε, ὦ ἑταῖρε, ἢν μὴ ὅλον ἐκπίῃσ τὸν πίθον, καὶ ἄλλωσ μεθύων περιῄεισ· ἀτεχνῶσ γὰρ ἐν τῷ πυθμένι δοκεῖ μοι ὁ θεὸσ κατακρύψαι τὸ φιλοσοφίασ ἀγαθὸν ὑπὸ τὴν τρύγα αὐτήν. δεήσει οὖν ὅλον ἐξαντλῆσαι ἐσ τέλοσ, ἢ οὔποτ̓ ἂν εὑρ́οισ τὸ νεκτάρεον ἐκεῖνο πόμα, οὗ πάλαι διψῆν μοι δοκεῖσ. σὺ δὲ οἰεί τὸ τοιοῦτον αὐτὸ εἶναι, ὡσ εἰ μόνον γεύσαιο αὐτοῦ καὶ σπάσαισ μικρὸν ὅσον, αὐτίκα σε πάνσοφον γενησόμενον, ὥσπερ φασὶν ἐν Δελφοῖσ τὴν πρόμαντιν, ἐπειδὰν πίῃ τοῦ ἱεροῦ νάματοσ, ἔνθεον εὐθὺσ γίγνεσθαι καὶ χρᾶν τοῖσ προσιοῦσιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION