헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Απολογί

(루키아노스, Apologia)

Πάλαι σκοπῶ πρὸσ ἐμαυτόν, ω καλε Σαβῖνε, ἅτινά σοι εἰκὸσ ἐπελθεῖν εἰπεῖν ἀναγνόντι ἡμῶν τὸ περὶ τῶν ἐπὶ μισθῷ συνόντων βιβλίον· ὅτι μὲν γὰρ οὐκ ἀγελαστὶ διεξῄεισ αὐτὸ καὶ πάνυ μοι πρόδηλον. ἃ δὲ μεταξὺ καὶ ἐπὶ πᾶσιν ὑπὸ σοῦ ἐλέγετο, ταῦτα νῦν ἐφαρμόττειν ζητῶ τοῖσ ἀνεγνωσμένοισ. εἰ τοίνυν μὴ κακὸσ ἐγὼ μαντικήν, δοκῶ μοι ἀκούειν σου λέγοντοσ·

Εἶτά τισ αὐτὸσ ταῦτα γεγραφὼσ καὶ κατηγορίαν οὕτω δεινὴν κατὰ τοῦ τοιουτου βίου διεξελθών, ἔπειτα πάντων ἐκλαθόμενοσ, ὀστράκου, φησί, μεταπεσόντοσ ἑκὼν ἑαυτὸν φέρων ἐσ δουλείαν οὕτω περιφανῆ καὶ περίβλεπτον ἐνσέσεικε; πόσοι Μίδαι καὶ Κροῖσοι καὶ Πακτωλοὶ ὅλοι μετέπεισαν αὐτὸν ἀφεῖναι μὲν τὴν ἐκ παίδων φίλην καὶ σύντροφον ἐλευθερίαν, πρὸσ αὐτῷ δὲ ἤδη τῷ Αἰακῷ γενόμενον καὶ μονονουχὶ τὸν ἕτερον πόδα ἐν τῷ πορθμείῳ ἔχοντα παρέχειν ἑαυτὸν ἕλκεσθαι καὶ σύρεσθαι καθάπερ ὑπὸ κλοιῷ τινι χρυσῷ τὸν αὐχένα δεθέντα; οἱᾶ́ ἐστι τῶν τρυφώντων πλουσίων τὰ σφιγγία καὶ τὰ κουράλλια;

ἡ διαφωνία τοῦ νῦν βίου πρὸσ τὸ σύγγραμμα, καὶ τὸ ἄνω τοὺσ ποταμοὺσ χωρεῖν καὶ ἀνεστράφθαι τὰ πάντα καὶ παλινῳδεῖν πρὸσ τὸ χεῖρον τοῦτ̓ ἂν εἰή οὐχ ὑπὲρ Ἑλένησ μὰ Δί̓ οὐδ̓ ὑπὲρ τῶν ἐπ̓ Ἰλίῳ γενομένων, ἀλλ̓ ἔργῳ ἀνατρεπομένων τῶν λόγων, καλῶσ πρότερον εἰρῆσθαι δοκούντων.

ταῦτα μὲν πρὸσ ἑαυτόν, ὡσ τὸ εἰκόσ, λέλεκταί σοι.

ἐπάξεισ δὲ ἴσωσ καὶ πρὸσ αὐτὸν ἐμὲ ξυμβουλήν τινα τοιαύτην οὐκ ἄκαιρον, ἀλλὰ φιλικὴν καὶ οἱῴ σοι χρηστῷ καὶ φιλοσόφῳ ἀνδρὶ πρέπουσαν. ἢν μὲν οὖν κατ̓ ἀξίαν ὑποδὺσ τὸ σὸν πρόσωπον ὑποκρίνωμαι, εὖ ἂν ἡμῖν ἔχοι καὶ τῷ Λογίῳ θύσομεν· εἰ δὲ μή, ἀλλὰ σὺ προσθήσεισ τὰ ἐνδέοντα.

ὡρ́α τοίνυν μετασκευάσαντασ ἡμᾶσ τὴν σκηνὴν ἐμὲ μὲν σιωπᾶν καὶ ἀνέχεσθαι τεμνόμενον καὶ καιόμενον, εἰ δέοι, ἐπὶ σωτηρίᾳ, σὲ δὲ ἐπιπάττειν τῶν φαρμάκων καὶ τὴν σμίλην ἅμα πρόχειρον ἔχοντα καὶ τὸ καυτήριον διάπυρον· καὶ δὴ παραλαβὼν τὴν ῥήτραν σὺ ταῦτα πρόσ με ὁ Σαβῖνοσ ἤδη λέγεισ. Πάλαι μέν, ὦ φιλότησ, ὡσ εἰκόσ, εὐδοκίμηταί σοι τουτὶ τὸ σύγγραμμα καὶ ἐν πολλῷ πλήθει δειχθέν, ὡσ οἱ τότε ἀκροασάμενοι διηγοῦντο, καὶ ἰδίᾳ παρὰ τοῖσ πεπαιδευμένοισ, ὁπόσοι ὁμιλεῖν αὐτῷ καὶ διὰ χειρὸσ ἔχειν ἠξίωσαν·

ἥ τε γὰρ τῶν λόγων παρασκευὴ οὐ μεμπτὴ καὶ ἡ ἱστορία πολλὴ καὶ ἐμπειρία τῶν πραγμάτων καὶ ὅτι ἕκαστα σαφῶσ ἐλέγετο, καὶ τὸ μέγιστον, ὅτι χρήσιμα πᾶσιν ἦν, καὶ μάλιστα τοῖσ πεπαιδευμένοισ, ὡσ μὴ ὑπ̓ ἀγνοίασ σφᾶσ αὐτοὺσ εἰσ δουλείαν ὑπάγοιεν.

ἐπεὶ δέ σοι μετέδοξε βελτίω ταῦτα εἶναι καὶ τὴν μὲν ἐλευθερίαν μακρὰ χαίρειν ἐᾶν, ζηλῶσαι δὲ τὸ ἀγεννέστατον ἐκεῖνο ἰαμβεῖον ὅπου τὸ κέρδοσ, παρὰ φύσιν δουλευτέον, ὁρ́α ὅπωσ μηδεὶσ ἔτι ἀκούσεταί σου ἀναγινώσκοντοσ αὐτό, ἀλλὰ μηδὲ ἄλλῳ παράσχῃσ τῶν τὸν παρόντα σου βίον ὁρώντων ἐπελθεῖν τὰ γεγραμμένα, εὔχου δὲ Ἑρμῇ τῷ χθονίῳ καὶ τῶν ἀκηκοότων πρότερον πολλὴν λήθην κατασκεδάσαι, ἢ δόξεισ τῷ τοῦ Κορινθίου μύθου ταὐτόν τι πεπονθέναι, κατὰ σαυτοῦ ὁ Βελλεροφόντησ γεγραφὼσ τὸ βιβλίον· ἥτισ ἂν εὐπρόσωπόσ σοι γένοιτο πρὸσ τοὺσ κατηγοροῦντασ, καὶ μάλιστα, ἢν σὺν γέλωτι αὐτὸ ποιῶσιν ἐπαινοῦντεσ μὲν τὰ γεγραμμένα καὶ τὴν ἐν αὐτοῖσ ἐλευθερίαν, αὐτὸν δὲ τὸν συγγραφέα δουλεύοντα ὁρῶντεσ καὶ ἑκόντα ὑποτιθέντα τὸν αὐχένα τῷ ζυγῷ.

οὐκ ἀπεικότα γοῦν λέγοιεν ἄν, εἰ λέγοιεν ἤτοι ἄλλου του γενναίου ἀνδρὸσ εἶναι τὸ βιβλίον καὶ σὲ τὸν κολοιὸν ἀλλοτρίοισ πτεροῖσ ἀγαλλεσθαι, ἢ εἴπερ σόν ἐστιν, ὅμοιά σε τῷ Σαλαίθῳ ποιεῖν, ὃσ πικρότατον κατὰ μοιχῶν τοῖσ Κροτωνιάταισ νόμον θεὶσ καὶ θαυμαζόμενοσ ἐπ̓ αὐτῷ μετὰ μικρὸν αὐτὸσ ἑάλω μοιχεύων τοῦ ἀδελφοῦ τὴν γυναῖκα.

περὶ πόδα τοίνυν καὶ σὲ τὸν Σάλαιθον ἐκεῖνον εἶναι φαίη τισ ἄν· μᾶλλον δὲ πολὺ μετριώτεροσ ἐκεῖνοσ, ἔρωτι μὲν ἁλούσ, ὡσ ἔφασκεν ἀπολογούμενοσ, ἑκὼν δὲ μάλα εὐψύχωσ ἐσ τὸ πῦρ ἁλλόμενοσ, καίτοι ἐλεούντων αὐτὸν ἤδη Κροτωνιατῶν καὶ ἐνδιδόντων φυγεῖν, εἰ βούλοιτο. τὸ δὲ σὸν οὐ παρὰ μικρὸν ἀτοπώτερον, ἀκριβοῦντοσ μὲν ἐν τοῖσ λόγοισ τὴν τοῦ τοιούτου βίου δουλοπρέπειαν καὶ κατηγοροῦντοσ, εἴ τισ εἰσ πλουσίου τινὸσ ἐμπεσὼν καὶ καθείρξασ ἑαυτὸν ἀνέχοιτο μυρία τὰ δυσχερῆ πάσχων καὶ ποιῶν, ἐν γήρᾳ δὲ ὑστάτῳ καὶ σχεδὸν ἤδη ὑπὲρ τὸν οὐδὸν οὕτωσ ἀγεννῆ λατρείαν ἐπανῃρημένου καὶ μονονουχὶ καὶ ἐμπομπεύοντοσ αὐτῇ· ὅσῳ γοῦν πᾶσιν ἐπισημότεροσ εἶναι δοκεῖσ, τοσούτῳ καταγελαστότεροσ ἂν δόξειασ εἶ ναι, ἀντιφωνοῦντοσ τοῦ νῦν βίου τῷ βιβλίῳ.

καίτοι τί δεῖ καινὴν ἐπὶ σὲ κατηγορίαν ζητεῖν μετὰ τὴν θαυμαστὴν τραγῳδίαν λέγουσαν μισῶ σοφιστήν, ὅστισ οὐχ αὑτῷ σοφόσ;

οὐκ ἀπορήσουσι δὲ οἱ κατηγοροῦντεσ καὶ ἄλλων παραδειγμάτων ἐπὶ σέ, ἀλλ̓ οἱ μὲν τοῖσ τραγικοῖσ ὑποκριταῖσ εἰκάσουσιν, οἳ ἐπὶ μὲν τῆσ σκηνῆσ Ἀγαμέμνων ἕκαστοσ αὐτῶν ἢ Κρέων ἢ αὐτὸσ Ἡρακλῆσ εἰσιν, ἔξω δὲ Πῶλοσ ἢ Ἀριστόδημοσ ἀποθέμενοι τὰ προσωπεῖα γίγνονται ὑπόμισθοι τραγῳδοῦντεσ, ἐκπίπτοντεσ καὶ συριττόμενοι, ἐνίοτε δὲ καὶ μαστιγούμενοί τινεσ αὐτῶν, ὡσ ἂν τῷ θεάτρῳ δοκῇ· ἄλλοι δὲ τὸ τοῦ πιθήκου πεπονθέναι σε φήσουσιν, ὃν Κλεοπάτρᾳ τῇ πάνυ φασὶ γενέσθαι·

ἐκεῖνον γὰρ διδαχθέντα τέωσ μὲν ὀρχεῖσθαι πάνυ κοσμίωσ καὶ ἐμμελῶσ καὶ ἐπὶ πολὺ θαυμάζεσθαι μένοντα ἐν τῷ σχήματι καὶ τὸ πρέπον φυλάττοντα καὶ τοῖσ ᾅδουσι καὶ αὐλοῦσι συγκινούμενον ὑμέναιον, ἐπεὶ δὲ εἶδεν ἰσχάδασ, οἶμαι, ἢ ἀμύγδαλον πόρρω κειμένην, μακρὰ χαίρειν φράσαντα τοῖσ αὐλοῖσ καὶ ῥυθμοῖσ καὶ ὀρχήμασι συναρπάσαντα κατατρώγειν, ἀπορρίψαντα, μᾶλλον δὲ συντρίψαντα τὸ πρόσωπον. καὶ σὺ τοίνυν, φαῖεν ἄν, οὐχ ὑποκριτήσ, ἀλλὰ ποιητὴσ τῶν καλλίστων καὶ νομοθέτησ γενόμενοσ ὑπὸ ταυτησὶ τῆσ ἰσχάδοσ παραφανείσησ ἠλέγχθησ πίθηκοσ ὢν καὶ ἀπ̓ ἄκρου χείλουσ φιλοσοφῶν καὶ ἕτερα μὲν κεύθων ἐνὶ φρεσίν, ἄλλα δὲ λέγων, ὡσ εἰκότωσ ἄν τινα ἐπὶ σοῦ εἰπεῖν ὅτι ἃ λέγεισ καὶ ἐφ̓ οἷσ ἐπαινεῖσθαι ἀξιοῖσ, χείλεα μέν σου ἐδίηνεν, ὑπερῴην δὲ αὐχμῶσαν καταλέλοιπε.

τοιγαροῦν παρὰ πόδασ εὐθὺσ ἔτισασ δίκην, προπετῶσ μὲν θρασυνάμενοσ πρὸσ τὰσ ἀνθρώπων χρείασ, μετὰ μικρὸν δὲ μονονουχὶ ὑπὸ κήρυξιν ἐξομοσάμενοσ τὴν ἐλευθερίαν.

καὶ ἐῴκει ἡ Ἀδράστεια τότε κατόπιν ἐφεστῶσά σοι εὐδοκιμοῦντι ἐφ̓ οἷσ κατηγόρεισ τῶν ἄλλων, καταγελᾶν ὡσ ἂν θεὸσ εἰδυῖα τὴν μέλλουσάν σοι ἐσ τὰ ὅμοια μεταβολὴν καὶ ὅτι οὐκ εἰσ τὸν κόλπον πτύσασ πρότερον ἠξίουσ κατηγορεῖν τῶν διὰ ποικίλασ τινὰσ τύχασ τοιαῦτα πράττειν ὑπομενόντων. εἰ γοῦν ὑποθεῖτό τισ τῷ λόγῳ τὸν Αἰσχίνην μετὰ τὴν κατὰ τοῦ Τιμάρχου κατηγορίαν αὐτὸν ἁλῶναι καὶ φωραθῆναι τὰ ὅμοια πάσχοντα, πόσον ἂν οἰεί παρὰ τῶν ὁρώντων γενέσθαι τὸν γέλωτα, εἰ Τίμαρχον μὲν ηὔθυνεν ἐπὶ τοῖσ καθ̓ ὡρ́αν ἡμαρτημένοισ, αὐτὸσ δὲ γέρων ἤδη τοιαῦτα εἰσ ἑαυτὸν παρενόμει;

παύσειν τοὺσ πάσχοντασ ὑπισχνούμενοσ αὐτὸσ μεταξὺ σπώμενοσ ὑπὸ βηχὸσ ἐφαίνετο.

ταῦτα μὲν καὶ τὰ τοιαῦτα πολλὰ ἕτερα εἴποι τισ ἂν οἱο͂σ σὺ κατηγορῶν ἐν οὕτωσ ἀμφιλαφεῖ τῇ ὑποθέσει καὶ μυρίασ τὰσ ἀφορμὰσ παρεχομένῃ·

ἐγὼ δὲ ἤδη σκοπῶ ἥντινα καὶ τράπωμαι πρὸσ τὴν ἀπολογίαν. ἆρά μοι κράτιστον, ἐθελοκακήσαντα καὶ τὰ νῶτα ἐπιστρέψαντα καὶ ἀδικεῖν οὐκ ἀρνούμενον ἐπὶ τὴν κοινὴν ἐκείνην ἀπολογίαν καταφυγεῖν, ‐ λέγω δὲ τὴν Τύχην καὶ Μοῖραν καὶ Εἱμαρμένην ‐ καὶ παραιτεῖσθαι συγγνώμην ἔχειν μοι τοὺσ ἐπιτιμῶντασ εἰδότασ ὡσ οὐδενὸσ ἡμεῖσ κύριοι, ἀλλ̓ ὑπό τινοσ κρείττονοσ, μᾶλλον δὲ μιᾶσ τῶν προειρημένων ἀγόμεθα οὐχ ἑκόντεσ, ἀλλ̓ ἀναίτιοι παντάπασιν ἄντεσ ὧν λέγομεν ἢ ποιοῦμεν; Μοῖραν δ̓ οὔτινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν καὶ τό γεινομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε μιν τέκε μήτηρ.

εἰ δὲ τοῦτον ἀφεὶσ τὸν λόγον ὡσ οὐ πάνυ ἀξιόπιστον ἐκεῖνο λέγοιμι, μήτε ὑπὸ χρημάτων μήτε ὑπ̓ ἄλλησ τινὸσ ἐλπίδοσ τοιαύτησ δελεασθεὶσ ὑποστῆναι τὴν παροῦσαν συνουσίαν, ἀλλὰ τὴν σύνεσιν καὶ ἀνδρείαν καὶ μεγαλόνοιαν τοῦ ἀνδρὸσ θαυμάσασ ἐθελῆσαι κοινωνῆσαι πράξεων τῷ τοιούτῳ, δέδοικα μὴ πρὸσ τῇ ἐπιφερομένῃ κατηγορίᾳ κολακείασ αἰτίαν προσλαβὼν κᾆτα εὑρίσκωμαι ἥλῳ, φασίν, ἐκκρούων τὸν ἧλον, καὶ μείζονί γε τὸν σμικρότερον, ὅσῳ κολακεία τῶν ἄλλων ἁπάντων κακῶν τὸ δουλοπρεπέστατον εἶναι καὶ ταύτῃ χείριστον νενόμισται.

τί οὖν ἄλλο, εἰ μήτε ταῦτα μήτε ἐκεῖνα λέγειν δοκεῖ, ὑπόλοιπόν ἐστιν ἢ ὁμολογεῖν μηδὲ ἓν ὑγιὲσ εἰπεῖν ἔχειν;

μία μοι ἴσωσ ἐκείνη ἄγκυρα ἔτι ἄβροχοσ, ὀδύρεσθαι τὸ γῆρασ καὶ τὴν νόσον καὶ μετὰ τούτων τὴν πενίαν πάντα ποιεῖν καὶ πάσχειν ἀναπείθουσαν, ὡσ ἐκφύγοι τισ αὐτήν·

καὶ ἐν τῷ τοιούτῳ οὐκ ἄκαιρον ἴσωσ καὶ τὴν τοῦ Εὐριπίδου Μήδειαν παρακαλέσαι παρελθοῦσαν εἰπεῖν ὑπὲρ ἐμοῦ ἐκεῖνα τὰ ἰαμβεῖα μικρὸν αὐτὰ παρῳδήσασαν· καὶ μανθάνω μὲν οἱᾶ δρᾶν μέλλω κακά, πενία δὲ κρείσσων τῶν ἐμῶν βουλευμάτων. τὸ μὲν γὰρ τοῦ Θεόγνιδοσ κἂν ἐγὼ μὴ λέγω, τίσ οὐκ οἶδεν, οὐκ ἀπαξιοῦντοσ, καὶ ἐσ βαθυκήτεα πόντον σφᾶσ αὐτοὺσ ῥιπτεῖν καὶ κατὰ κρημνῶν γε ἠλιβάτων, εἰ μέλλει τισ οὕτωσ ἀποδράσεσθαι τὴν πενίαν; ταῦτα μὲν εἶναι δοκεῖ, ἅ τισ ἂν ὡσ ἐν τοιούτῳ ἀπολογήσασθαι ἔχοι, οὐ πάνυ εὐπρόσωπον ἕκαστον αὐτῶν.

σὺ δέ μοι θάρρει, ὦ ἑταῖρε, ὡσ οὐδενὶ τούτων ἐμοῦ χρησομένου· μὴ γὰρ τοσοῦτόσ ποτε λιμὸσ καταλάβοι τὸ Ἄργοσ, ὡσ τὴν Κυλλάραβιν σπείρειν ἐπιχειρεῖν· οὐδ̓ ἡμεῖσ οὕτω πένητεσ εὐλόγου ἀπολογίασ ὡσ ὑπὸ ἀπορίασ τὰ τοιαῦτα κρησφύγετα πρὸσ τὴν κατηγορίαν ζητεῖν.

ἀλλά μοι ἐκεῖνο ἐννόησον, ὡσ πάμπολυ διαφέρει, ἐσ οἰκίαν τινὸσ πλουσίου ὑπόμισθον παρελθόντα δουλεύειν καὶ ἀνέχεσθαι ὅσα μοί φησι τὸ βιβλίον, ἢ δημοσίᾳ πράττοντά τι τῶν κοινῶν καὶ ἐσ δύναμιν πολιτευόμενον ἐπὶ τούτῳ παρὰ βασιλέωσ μισθοφορεῖν. διελθὼν δὴ καὶ ἰδίᾳ καταθεὶσ ἑκάτερον σκόπει· εὑρήσεισ γὰρ τὸ τῶν μουσικῶν δὴ τοῦτο, δὶσ διὰ πασῶν τὸ πρᾶγμα, καὶ τοσοῦτον ἐοικότασ ἀλλήλοισ τοὺσ βίουσ, ὅσον μόλυβδοσ ἀργύρῳ καὶ χαλκὸσ χρυσῷ καὶ ἀνεμώνη ῥόδῳ καὶ ἀνθρώπῳ πίθηκοσ·

μισθὸσ μὲν γὰρ δὴ κἀκεῖ κἀνταῦθα καὶ τὸ ὑπ̓ ἄλλῳ τάττεσθαι, τὸ δὲ πρᾶγμα παμπόλλην ἔχει τὴν διαφωνίαν. ἐκεῖ μὲν γὰρ δουλεία σαφὴσ καὶ οὐ πολὺ τῶν ἀργυρωνήτων καὶ οἰκοτρίβων διαφέρουσιν οἱ ἐπὶ τῷ τοιουτωῒ εἰσιόντεσ, οἱ δὲ τὰ κοινὰ διὰ χειρὸσ ἔχοντεσ καὶ πόλεσι καὶ ἔθνεσιν ὅλοισ σφᾶσ αὐτοὺσ χρησίμουσ παρέχοντεσ οὐκ ἂν εἰκότωσ ἐκ μόνου τοῦ μισθοῦ διαβάλλοιντο καὶ ἐσ ὁμοιότητα καὶ κοινωνίαν τῆσ κατηγορίασ καθέλκοιντο·

ἐπεὶ οὐκ ἂν φθάνοι τισ ἁπάσασ ἀναιρῶν τὰσ τοιαύτασ προστασίασ, καὶ οὔτε οἱ τοσαῦτα ἔθνη ἐπιτροπεύοντεσ οὔθ̓ οἱ τὰσ πόλεισ ἁρμόττοντεσ οὔθ̓ οἱ τὰσ φάλαγγασ ἢ στρατόπεδα ὅλα ἐγχειριζόμενοι ὀρθῶσ ποιήσουσιν, ἐπεὶ καὶ μισθὸσ αὐτῶν τῷ ἔργῳ πρόσεστιν. ἀλλ̓ οὐκ ἀφ̓ ἑνόσ, οἶμαι, χρὴ ἀνατρέπειν τὰ πάντα οὐδ̓ ἰσοτιμίαν τῶν μισθοφορούντων καθιστάναι. τὸ δὲ ὅλον οὐ τοὺσ μισθαρνοῦντασ ἅπαντασ ἐγὼ φαύλῳ βίῳ συνεῖναι ἔφασκον, ἀλλὰ τοὺσ ἐν ταῖσ οἰκίαισ ἐπὶ προφάσει παιδεύσεωσ δουλεύοντασ ᾤκτειρον.

τουτὶ δέ, ὦ ἑταῖρε, τὸ ἡμέτερον πρᾶγμα παντάπασιν ἑτεροῖόν ἐστιν, εἴ γε τὰ μὲν οἴκοι ἰσότιμα ἡμῖν, δημοσίᾳ δὲ τῆσ μεγίστησ ἀρχῆσ κοινωνοῦμεν καὶ τὸ μέροσ συνδιαπράττομεν.

ἔγωγ̓ οὖν, εἰ σκέψαιο, δόξαιμ̓ ἄν σοι οὐ τὸ σμικρότατον τῆσ Αἰγυπτίασ ταύτησ ἀρχῆσ ἐγκεχειρίσθαι, τὰσ δίκασ εἰσάγειν καὶ τάξιν αὐταῖσ τὴν προσήκουσαν ἐπιτιθέναι καὶ τῶν πραττομένων καὶ λεγομένων ἁπαξαπάντων ὑπομνήματα γράφεσθαι καὶ τάσ τε ῥητορείασ τῶν δικαιολογούντων ῥυθμίζειν καὶ τὰσ τοῦ ἄρχοντοσ γνώσεισ πρὸσ τὸ σαφέστατον ἅμα καὶ ἀκριβέστατον σὺν πίστει τῇ μεγίστῃ διαφυλάττειν καὶ παραδιδόναι δημοσίᾳ πρὸσ τὸν ἀεὶ χρόνον ἀποκεισομένασ, καὶ ὁ μισθὸσ οὐκ ἰδιωτικόσ, ἀλλὰ παρὰ τοῦ βασιλέωσ, οὐ σμικρὸσ οὐδὲ οὗτοσ, ἀλλὰ πολυτάλαντοσ· καὶ τὰ μετὰ ταῦτα δὲ οὐ φαῦλαι ἐλπίδεσ, εἰ τὰ εἰκότα γίγνοιτο, ἀλλ̓ ἔθνοσ ἐπιτραπῆναι ἤ τινασ ἄλλασ πράξεισ βασιλικάσ.

ἐθέλω γοῦν ἐκ περιττοῦ χρησάμενοσ τῇ παρρησίᾳ καὶ ὁμόσε χωρήσασ τῷ ἐπιφερομένῳ ἐγκλήματι καθ̓ ὑπερβολὴν ἀπολογήσασθαι, καὶ δὴ φημί σοι μηδένα μηδὲν ἀμισθὶ ποιεῖν, οὐδ̓ ἂν τοὺσ τὰ μέγιστα πράττοντασ εἴπῃσ, ὅπου μηδὲ βασιλεὺσ αὐτὸσ ἄμισθόσ ἐστιν.

οὐ φόρουσ λέγω οὐδὲ δασμούσ, ὁπόσοι παρὰ τῶν ἀρχομένων ἐπέτειοι φοιτῶσιν, ἀλλ̓ ἔστι βασιλεῖ μισθὸσ μέγιστοσ ἔπαινοι καὶ ἡ παρὰ πᾶσιν εὔκλεια καὶ τὸ ἐπὶ ταῖσ εὐεργεσίαισ προσκυνεῖσθαι, καὶ εἰκόνεσ δὲ καὶ νεῲ καὶ τεμένη, ὁπόσα παρὰ τῶν ἀρχομένων ἔχουσι, μισθοὶ καὶ ταῦτά εἰσιν ὑπὲρ τῶν φροντίδων καὶ προνοίασ, ἣν εἰσφέρονται προσκοποῦντεσ ἀεὶ τὰ κοινὰ καὶ βελτίω ποιοῦντεσ. ὡσ δὴ μικρὰ μεγάλοισ εἰκάζειν, ἢν ἐθέλῃσ ἀρξάμενοσ ἀπὸ τῆσ τοῦ σωροῦ κορυφῆσ ἐφ̓ ἕκαστον τούτων, ἀφ̓ ὧν σύγκειται, καταβαίνειν, ὄψει ὅτι μεγέθει καὶ σμικρότητι διαλλάττομεν τῶν ἀκροτάτων, τα δ̓ ἄλλα μισθοφόροι ὁμοίωσ ἅπαντεσ. εἰή.

πρὸ δὲ τῶν ὅλων μεμνῆσθαι χρὴ τοὺσ ἐπιτιμῶντασ, ὅτι οὐ σοφῷ ὄντι μοι ‐ εἰ δή τισ καὶ ἄλλοσ ἐστί που σοφόσ ‐ ἐπιτιμήσουσιν, ἀλλὰ τῷ ἐκ τοῦ πολλοῦ δήμου, λόγουσ μὲν ἀσκήσαντι καὶ τὰ μέτρια ἐπαινουμένῳ ἐπ̓ αὐτοῖσ, πρὸσ δὲ τὴν ἄκραν ἐκείνην τῶν κορυφαίων ἀρετὴν οὐ πάνυ γεγυμνασμένῳ·

καὶ μὰ Δί̓ οὐδ̓ ἐπὶ τούτῳ ἀνιᾶσθαί μοι ἄξιον, ὅτι μηδὲ ἄλλῳ ἐγὼ γοῦν ἐντετύχηκα τὴν τοῦ σοφοῦ ὑπόσχεσιν ἀποπληροῦντι. σοῦ μέντοι καὶ θαυμάσαιμ̓ ἂν ἐπιτιμῶντόσ μου τῷ νυνὶ βίῳ, εἴ γε ἐπιτιμῴησ, ὃν πρὸ πολλοῦ ᾔδεισ ἐπὶ ῥητορικῇ δημοσίᾳ μεγίστασ μισθοφορὰσ ἐνεγκάμενον, ὁπότε κατὰ θέαν τοῦ ἑσπερίου Ὠκεανοῦ καὶ τὴν Κελτικὴν ἅμα ἐπιὼν ἐνέτυχεσ ἡμῖν τοῖσ μεγαλομίσθοισ τῶν σοφιστῶν ἐναριθμουμένοισ. ταῦτά σοι, ὦ ἑταῖρε, καίτοι ἐν μυρίαισ ταῖσ ἀσχολίαισ ὢν ὅμωσ ἀπελογησάμην, οὐκ ἐν παρέργῳ θέμενοσ τὴν λευκὴν παρὰ σοῦ καὶ πλήρη μοι ἐνεχθῆναι· τοὺσ ἄλλουσ, κἂν συνάμα πάντεσ κατηγορῶσιν, ἱκανὸν ἂν εἰή μοι τό, οὐ φροντὶσ Ἱπποκλείδῃ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Apologia

(루키아노스, Apologia)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION