Dio, Chrysostom, Orationes, πρὸσ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ. 3:

ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἂν ὑμᾶσ ἐπῄνουν βραδὺ μέν φθεγγομένουσ, ἐγκρατῶσ δὲ σιγῶντασ, ὀρθῶσ δὲ διανοουμένουσ, ὃ καὶ νῦν ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸσ ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ καινὸν ἕτερον μείζω τε καὶ σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντεσ λόγων χρησίμων γενομένων ἅπαντεσ ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸσ τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντεσ εἰπεῖν, ἀλλὰ καὶ ἀκούσαντεσ νοῆσαι. χοροῦ μὲν γὰρ ἔπαινοσ τὸ ἅμα εἰπεῖν, μᾶλλον δὲ οὐδὲ τούτου· τί γάρ, ἂν κοινῇ πάντεσ ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλουσ;