Aristophanes, Plutus, Prologue 2:

(아리스토파네스, Plutus, Prologue 2:)

οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ὁ χρησμὸσ ἐσ τοῦτο ῥέπει, ἀλλ’ εἰσ ἕτερόν τι μεῖζον. ἢν δ’ ἡμῖν φράσῃ ὅστισ ποτ’ ἐστὶν οὑτοσὶ καὶ τοῦ χάριν καὶ τοῦ δεόμενοσ ἦλθε μετὰ νῷν ἐνθαδί, πυθοιμεθ’ ἂν τὸν χρησμὸν ἡμῶν ὅ τι νοεῖ. ἄγε δὴ σὺ πότερον σαυτὸν ὅστισ εἶ φράσεισ, ἢ τἀπὶ τούτοισ δρῶ; λέγειν χρὴ ταχὺ πάνυ. ἐγὼ μὲν οἰμώζειν λέγω σοι. μαναθάνεισ ὅσ φησιν εἶναι; σοὶ λέγει τοῦτ’, οὐκ ἐμοί· σκαιῶσ γὰρ αὐτοῦ καὶ χαλεπῶσ ἐκπυνθάνει. ἀλλ’ εἴ τι χαίρεισ ἀνδρὸσ εὐόρκου τρόποισ, ἐμοὶ φράσον. κλάειν ἔγωγέ σοι λέγω. δέχου τὸν ἄνδρα καὶ τὸν ὄρνιν τοῦ θεοῦ. οὔ τοι μὰ τὴν Δήμητρα χαιρήσεισ ἔτι. εἰ μὴ φράσεισ γάρ ‐ ἀπό σ’ ὀλῶ κακὸν κακῶσ. ὦ τᾶν ‐ ἀπαλλάχθητον ἀπ’ ἐμοῦ. πώμαλα. καὶ μὴν ὃ λέγω βέλτιστόν ἐστ’ ὦ δέσποτα. ἀπολῶ τὸν ἄνθρωπον κάκιστα τουτονί. ἀναθεὶσ γὰρ ἐπὶ κρημνόν τιν’ αὐτὸν καταλιπων ἄπειμ’, ἵν’ ἐκεῖθεν ἐκτραχηλισθῇ πεσών. ἀλλ’ αἶρε ταχέωσ. μηδαμῶσ. οὔκουν ἐρεῖσ; ἀλλ’ ἢν πύθησθέ μ’ ὅστισ εἴμ’, εὖ οἶδ’ ὅτι κακόν τί μ’ ἐργάσεσθε κοὐκ ἀφήσετον. νὴ τοὺσ θεοὺσ ἡμεῖσ γ’, ἐὰν βούλῃ γε σύ. μέθεσθε νῦν μου πρῶτον. ἤν, μεθίεμεν. ἀκούετον δή· δεῖ γὰρ ὡσ ἐοίκέ με λέγειν ἃ κρύπτειν ἦν παρεσκευασμένοσ. ἐγὼ γάρ εἰμι Πλοῦτοσ. ὦ μιαρώτατε ἀνδρῶν ἁπάντων, εἶτ’ ἐσίγασ Πλοῦτοσ ὤν; σὺ Πλοῦτοσ, οὕτωσ ἀθλίωσ διακείμενοσ; ὦ Φοῖβ’ Ἄπολλον καὶ θεοὶ καὶ δαίμονεσ καὶ Ζεῦ, τί φῄσ; ἐκεῖνοσ ὄντωσ εἶ σύ; ναί. ἐκεῖνοσ αὐτόσ; αὐτότατοσ. πόθεν οὖν φράσον αὐχμῶν βαδίζεισ; ἐκ Πατροκλέουσ ἔρχομαι, ὃσ οὐκ ἐλούσατ’ ἐξ ὅτουπερ ἐγένετο. τουτὶ δὲ τὸ κακὸν πῶσ ἔπαθεσ; κάτειπέ μοι. ὁ Ζεύσ με ταῦτ’ ἔδρασεν ἀνθρώποισ φθονῶν. ἐγὼ γὰρ ὢν μειράκιον ἠπείλησ’ ὅτι ὡσ τοὺσ δικαίουσ καὶ σοφοὺσ καὶ κοσμίουσ μόνουσ βαδιοίμην· ὁ δέ μ’ ἐποίησεν τυφλόν, ἵνα μὴ διαγιγνώσκοιμι τούτων μηδένα. οὕτωσ ἐκεῖνοσ τοῖσι χρηστοῖσι φθονεῖ. καὶ μὴν διὰ τοὺσ χρηστούσ γε τιμᾶται μόνουσ καὶ τοὺσ δικαίουσ. ὁμολογῶ σοι. φέρε τί οὖν; εἰ πάλιν ἀναβλέψειασ ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ, φεύγοισ ἂν ἤδη τοὺσ πονηρούσ; φήμ’ ἐγώ. ὡσ τοὺσ δικαίουσ δ’ ἂν βαδίζοισ; πάνυ μὲν οὖν· πολλοῦ γὰρ αὐτοὺσ οὐχ ἑόρακά πω χρόνου. καὶ θαῦμά γ’ οὐδέν· οὐδ’ ἐγὼ γὰρ ὁ βλέπων. ἄφετόν με νῦν. ἴστον γὰρ ἤδη τἀπ’ ἐμοῦ. μὰ Δί’ ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον ἑξόμεσθά σου. οὐκ ἠγόρευον ὅτι παρέξειν πράγματα ἐμέλλετόν μοι; καὶ σύ γ’ ἀντιβολῶ πιθοῦ, καὶ μή μ’ ἀπολίπῃσ· οὐ γὰρ εὑρήσεισ ἐμοῦ ζητῶν ἔτ’ ἄνδρα τοὺσ τρόπουσ βελτίονα. μὰ τὸν Δί’ οὐ γὰρ ἔστιν ἄλλοσ πλὴν ἐγώ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION