- καὶ ὑμῖν μέν, ὦ δικασταί, τὴν μείζω δεδώκασι τιμήν, ὅτι καθ αὑτὰ δύνασθε φθέγγεσθαι, ἡμιφώνοις δὲ τὴν ἐφεξῆς, ὅτι προσθήκης εἰς τὸ ἀκουσθῆναι δεῖται: (Lucian, Judicium vocalium, (no name) 5:2)
(루키아노스, Judicium vocalium, (no name) 5:2)
- κατ ὀλίγον δὲ αὐξανομένη καὶ τῆς πρὸς τὸ βέλτιον ἀεὶ προσθήκης τυγχάνουσα, νῦν ἐοίκεν ἐς τὸ ἀκρότατον ἀποτετελέσθαι καὶ γεγενῆσθαι ποικίλον τι καὶ παναρμόνιον καὶ πολύμουσον ἀγαθόν. (Lucian, De saltatione, (no name) 7:5)
(루키아노스, De saltatione, (no name) 7:5)
- οὐ μὴν τοσοῦτόν γε οὐδὲ ὅλον τῇ καινότητι νέμειν ἠξίουν, ἀλλὰ τὴν μὲν ὥσπερ ἐν προσθήκης μοίρᾳ συνεπικοσμεῖν τι καὶ πρὸς τὸν ἔπαινον συντελεῖν καὶ αὐτήν, τὰ δὲ τῷ ὄντι ἐπαινούμενα καὶ ὑπὸ τῶν ἀκουόντων εὐφημούμενα ἐκεῖνα εἶναι. (Lucian, Zeuxis 4:4)
(루키아노스, Zeuxis 4:4)
- Ἀθηναῖοι μὲν γὰρ βέλτιστοι αἰνιγματῶδες οὐδέν, ἀλλὰ γράμματος ἑνὸς προσθήκῃ τιμήσαντές σε Ἀτίμαρχον ὠνόμαζον: (Lucian, Pseudologista, (no name) 24:4)
(루키아노스, Pseudologista, (no name) 24:4)
- ἐν αἷς ἐγέγραπτο μὲν τὸ τοῦ Παγκάλου καὶ τοῦ Πολυκλέους ὄνομα διαρρήδην, καὶ ὅτι μύρων τιμαὶ ὠφείλοντο, ἃ ἦν βραχέα τε καὶ ἐξῆν αὐτοῖς εἰπεῖν ὅτι τὸ μύρον ἄξιον εἰή τοῦ ἀργυρίου τὸ ἐν τ[ῷ ἐ]ργαστηρίῳ, τὰ δὲ πολλὰ τῶν χρεῶν καὶ τὰ μέγιστα οὐκ ἐνεγέγραπτο ἐπ ὀνομάτων, ἀλλ ἐν προσθήκης μέρει ὡς οὐδὲν ὄντα, "καὶ εἴ τῳ ἄλλῳ ὀφείλει τι Μίδας. (Hyperides, Speeches, 10:2)
(히페레이데스, Speeches, 10:2)
- τίς γὰρ οὐκ ἂν ὁμολογήσαι τήνδε μὲν τὴν λέξιν ἣν ὁ Δημοσθένης εἴρηκε προσθήκῃ πλεονάζειν οὐκ ἀναγκαίᾳ τῆς ἁρμονίας ἕνεκα· (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 92)
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 92)
- τραχύτερον τοῦ δέοντος ὀ`ν καὶ οὐχ ἡδὺ ἀκουσθῆναι τῇ προσθήκῃ ταύτῃ γένηται χαριέστερον. (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 94)
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 94)
- ἔπειτα τὸ τελευταῖον ὅ οἱ βιότοιο μάλιστα κήδετο οἰκήων οὓς κτήσατο δῖος Ὀδυσσεύς ἐντελῆ μὲν τὸν τρίτον ποιοῦν στίχον, τοῦ δὲ τετάρτου τῇ προσθήκῃ τὴν ἀκρίβειαν ἀφῃρημένον. (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 2621)
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 2621)
- ὅπου δ ἂν αἱ ὑπόνοιαι πονηραὶ ὦσι καὶ λυπῶσι τὸν λόγον, δεῖ τὸ παρὰ σοῦ εἰσαγόμενον ἐπανορθοῦσθαι τὸ ἄτοπον οὐχ ἁπλῶς, ἀλλὰ ταῖς παρὰ σοῦ προσθήκαις, οἱο῀ν εὐθὺς μὲν οὖν ἐννοήσας τις τὰ γινόμενα ἡγήσατ ἂν φύσει βασιλικόν τι τὸ κάλλος εἶναι, καὶ ἡ παρ αὐτοῦ προσθήκη, ἄλλως τε ἢν καὶ μετ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης, καθάπερ Αὐτόλυκος, κέκτηταί τις αὐτό: (Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, , 4:3)
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, , 4:3)
