- καὶ ὑμῖν μέν, ὦ δικασταί, τὴν μείζω δεδώκασι τιμήν, ὅτι καθ’ αὑτὰ δύνασθε φθέγγεσθαι, ἡμιφώνοισ δὲ τὴν ἐφεξῆσ, ὅτι προσθήκησ εἰσ τὸ ἀκουσθῆναι δεῖται· (Lucian, Judicium vocalium, (no name) 5:2)
(루키아노스, Judicium vocalium, (no name) 5:2)
- κατ’ ὀλίγον δὲ αὐξανομένη καὶ τῆσ πρὸσ τὸ βέλτιον ἀεὶ προσθήκησ τυγχάνουσα, νῦν ἐοίκεν ἐσ τὸ ἀκρότατον ἀποτετελέσθαι καὶ γεγενῆσθαι ποικίλον τι καὶ παναρμόνιον καὶ πολύμουσον ἀγαθόν. (Lucian, De saltatione, (no name) 7:5)
(루키아노스, De saltatione, (no name) 7:5)
- οὐ μὴν τοσοῦτόν γε οὐδὲ ὅλον τῇ καινότητι νέμειν ἠξίουν, ἀλλὰ τὴν μὲν ὥσπερ ἐν προσθήκησ μοίρᾳ συνεπικοσμεῖν τι καὶ πρὸσ τὸν ἔπαινον συντελεῖν καὶ αὐτήν, τὰ δὲ τῷ ὄντι ἐπαινούμενα καὶ ὑπὸ τῶν ἀκουόντων εὐφημούμενα ἐκεῖνα εἶναι. (Lucian, Zeuxis 4:4)
(루키아노스, Zeuxis 4:4)
- Ἀθηναῖοι μὲν γὰρ βέλτιστοι αἰνιγματῶδεσ οὐδέν, ἀλλὰ γράμματοσ ἑνὸσ προσθήκῃ τιμήσαντέσ σε Ἀτίμαρχον ὠνόμαζον· (Lucian, Pseudologista, (no name) 24:4)
(루키아노스, Pseudologista, (no name) 24:4)
- ἐν αἷσ ἐγέγραπτο μὲν τὸ τοῦ Παγκάλου καὶ τοῦ Πολυκλέουσ ὄνομα διαρρήδην, καὶ ὅτι μύρων τιμαὶ ὠφείλοντο, ἃ ἦν βραχέα τε καὶ ἐξῆν αὐτοῖσ εἰπεῖν ὅτι τὸ μύρον ἄξιον εἰή τοῦ ἀργυρίου τὸ ἐν τ[ῷ ἐ]ργαστηρίῳ, τὰ δὲ πολλὰ τῶν χρεῶν καὶ τὰ μέγιστα οὐκ ἐνεγέγραπτο ἐπ’ ὀνομάτων, ἀλλ’ ἐν προσθήκησ μέρει ὡσ οὐδὲν ὄντα, "καὶ εἴ τῳ ἄλλῳ ὀφείλει τι Μίδασ. (Hyperides, Speeches, 10:2)
(히페레이데스, Speeches, 10:2)
- τίσ γὰρ οὐκ ἂν ὁμολογήσαι τήνδε μὲν τὴν λέξιν ἣν ὁ Δημοσθένησ εἴρηκε προσθήκῃ πλεονάζειν οὐκ ἀναγκαίᾳ τῆσ ἁρμονίασ ἕνεκα; (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 92)
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 92)
- τραχύτερον τοῦ δέοντοσ ὂν καὶ οὐχ ἡδὺ ἀκουσθῆναι τῇ προσθήκῃ ταύτῃ γένηται χαριέστερον. (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 94)
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 94)
- ἔπειτα τὸ τελευταῖον ὅ οἱ βιότοιο μάλιστα κήδετο οἰκήων οὓσ κτήσατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ ἐντελῆ μὲν τὸν τρίτον ποιοῦν στίχον, τοῦ δὲ τετάρτου τῇ προσθήκῃ τὴν ἀκρίβειαν ἀφῃρημένον. (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 2621)
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 2621)
- ὅπου δ’ ἂν αἱ ὑπόνοιαι πονηραὶ ὦσι καὶ λυπῶσι τὸν λόγον, δεῖ τὸ παρὰ σοῦ εἰσαγόμενον ἐπανορθοῦσθαι τὸ ἄτοπον οὐχ ἁπλῶσ, ἀλλὰ ταῖσ παρὰ σοῦ προσθήκαισ, οἱο͂ν εὐθὺσ μὲν οὖν ἐννοήσασ τισ τὰ γινόμενα ἡγήσατ’ ἂν φύσει βασιλικόν τι τὸ κάλλοσ εἶναι, καὶ ἡ παρ’ αὐτοῦ προσθήκη, ἄλλωσ τε ἢν καὶ μετ’ αἰδοῦσ καὶ σωφροσύνησ, καθάπερ Αὐτόλυκοσ, κέκτηταί τισ αὐτό· (Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, , 4:3)
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, , 4:3)