뜻

1. to divide or part by lot, to tear in pieces

예문

• διαλαγχάνειν οὖν αὐτοὺσ καὶ τὸν λαχόντα ἔχοντα δρεπάνιον ἐπιβαίνειν τῷ λίθῳ καὶ τὸν τράχηλον εἰσ τὸν βρόχον ἐντιθέναι· (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 4, book 4, chapter 42 4:2)

  (아테나이오스, The Deipnosophists, Book 4, book 4, chapter 42 4:2)

• τῷ δήμῳ δὲ κατ’ ἀρχὰσ μὲν ἦν ἀσμένῳ τοὺσ κληρούχουσ διαλαγχάνειν ὡσ λιμοῦ τ’ ἀπαλλαχθησομένῳ καὶ χώραν οἰκήσοντι εὐδαίμονα· (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 7, chapter 13 5:2)

  (디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 7, chapter 13 5:2)

• οὔθ’ οἱ μετὰ τὸ προβούλευμα λαχόντεσ ὕπατοι τέλοσ τοῖσ ἐψηφισμένοισ ἐπέθεσαν ὁρῶντεσ, ὅσων εἰσελεύσεται κακῶν εἰσ τὴν πόλιν ἀρχὴ συνεθισθέντων τὰ κοινὰ τῶν πενήτων διαλαγχάνειν· (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 9, chapter 52 2:1)

  (디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 9, chapter 52 2:1)

• ἂν δὲ δὴ τοῦτο νικήσῃ πᾶσι συνδόξαν, ἑκάστουσ ἐκ περιτροπῆσ ἡγεῖσθαι, οἱο͂ν Θηβαίουσ, Ἀργείουσ, Ἠλείουσ, Ἀρκάδασ, ὑμᾶσ, καλόν γε ὄντασ Ἀθηναίουσ διαλαγχάνειν πρὸσ τοὺσ πάντασ ἀνθρώπουσ περὶ τῆσ ἡγεμονίασ, καὶ ἄρχειν τῶν Ἑλλήνων ἐκ περιτροπῆσ, ὥσπερ ἄλλην τινὰ μοῖραν ἢ ἔρανον διῃρημένουσ. (Aristides, Aelius, Orationes, 9:1)

  (아리스티데스, 아일리오스, 연설, 9:1)

유사 형태

• διαλαγχάνειν (4)
• διαλαγχάνουσι (2)
• διαλαγχάνει (1)

출처: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.